Το «Μέντιουμ» της Χριστίνας Ιωακειμίδη και «Ο Τελευταίος Ταξιτζής» του Στέργιου Πάσχου συμμετείχαν στο Διεθνές Διαγνωστικό Πρόγραμμα της 64ης κινηματογραφικής διοργάνωσης
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣτο διεθνές διαγωνιστικό πρόγραμμα του 64ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης συμμετείχαν δύο ελληνικές ταινίες, πέρα από το «Animal», που κατέκτησε τον Χρυσό Αλέξανδρο της φετινής διοργάνωσης: Το «Μέντιουμ» της Χριστίνας Ιωακειμίδη και «Ο Τελευταίος Ταξιτζής» του Στέργιου Πάσχου. Το Euronews συνάντησε τους δύο σκηνοθέτες και μίλησε μαζί τους για τις παραγωγές τους.
«Μέντιουμ» - Χριστίνα Ιωακειμίδη
Στο μεταίχμιο της ενηλικίωσης και έχοντας χάσει πρόσφατα τη μητέρα της, η Ελευθερία επισκέπτεται την ετοιμόγεννη μεγάλη της αδερφή στην Αθήνα. Περιπλανώμενη σε μια άγνωστη μεγαλούπολη, κατά τη διάρκεια του αυγουστιάτικου καύσωνα, γνωρίζει το ξύπνημα της σεξουαλικής επιθυμίας στο πρόσωπο του αινιγματικού Άγγελου, ο οποίος την παρασύρει στον εκκεντρικό του κόσμο.
Το «Μέντιουμ» είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Χριστίνας Ιωακειμίδη, που έχει ως βάση και αφετηρία της το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιώργου Συμπάρδη. Η σκηνοθέτις αποτυπώνει χαμηλόφωνα και με χιούμορ αυτή την ιστορία ενηλικίωσης, δημιουργώντας ένα ολοκληρωμένο σύμπαν, γύρω από την πρωταγωνίστριά της. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 29ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σεράγεβο, όπου κέρδισε το βραβείο Cineuropa. Τους επόμενους μήνες, το «Μέντιουμ» θα ταξιδέψει σε Ιταλία, Τουρκία και Μεξικό.
«Η ταινία αυτή είναι πιο πολύ ένα πορτρέτο αυτού του χαρακτήρα. Βασίζεται πολύ λιγότερο στην πλοκή και στους διαλόγους και πιο πολύ στην παρατήρηση, στις μικρές στιγμές ανάμεσά τους και στον τρόπο που επικοινωνούν όχι απαραίτητα με λόγια, τις περισσότερες φορές όχι με λόγια. Αυτό που με κέρδισε είναι αυτός ο χαρακτήρας, η ηρωίδα, η οποία στην αρχή παρουσιάζεται κάπως σαν αφελής και λίγο χαμένη και δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται. Τελικά καταφέρνει και βρίσκει μια δύναμη στον εαυτό της, που μου φάνηκε πολύ μοναδική και ιδιαίτερη και ότι αξίζει να γίνει ταινία»αναφέρει η σκηνοθέτις Χριστίνα Ιωακειμίδη.
Η πρωτοεμφανιζόμενη Αγγελική Μπεβεράτου ερμηνεύει με φυσικό και ανεπιτήδευτο τρόπο την 16χρονη κοπέλα:
«Η Ελευθερία είναι στην ταινία 16 χρονών, οπότε υπάρχει πάρα πολύ και το στοιχείο της ενηλικίωσης. Είναι ένας χαρακτήρας που είναι ανάμεσα σε πράγματα. Είναι λίγο το μέντιουμ, που αναφέρει και ο τίτλος. Έχει μια διαίσθηση των πραγμάτων λίγο διαφορετική. Έτσι αισθάνεται εκείνη. Το ανακαλύπτει στην πορεία της ταινίας. Αρχίζει και περιπλανιέται και γνωρίζει τον Άγγελο, που την παίρνει στον κόσμο του. Κάπου εκεί, μέσα σε αυτή την περιπλάνηση, ανακαλύπτει τον εαυτό της και γίνεται το σεξουαλικό της ξύπνημα. Λειτουργεί κάπως αυθόρμητα και λίγο με το θάρρος της άγνοιας. Θα έλεγα ότι έχει άγνοια κινδύνου, το οποίο νομίζω ότι μεγαλώνοντας, το χάνουμε, γιατί αρχίζουμε και προστατεύουμε τον εαυτό μας. Έχοντας μάθει πράγματα από προηγούμενες εμπειρίες, είναι δύσκολο να επιστρέψουμε σε αυτή την καθαρότητα και την αμεσότητα. Είναι κάτι που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον και μοναδικό και θα ήθελα κι εγώ σαν άνθρωπος να το διατηρήσω αυτό το στοιχείο. Αλλά όσο χτίζεται αυτή η άμυνα, είναι πολύ δύσκολο να το κάνεις» συμπληρώνει η κινηματογραφίστρια.
«Ο Τελευταίος Ταξιτζής» - Στέργιος Πάσχος
Ο Θωμάς, ένας πενηντάρης κατ’ ανάγκην ταξιτζής, ζει μαζί με τη γυναίκα του, τη Μαρία, και τον έφηβο γιο του, τον Τάσο. Παρότι έχει σπουδάσει φιλολογία και αγαπάει πολύ τη λογοτεχνία, ποτέ δεν κατάφερε να ζήσει σύμφωνα με τις προσδοκίες που είχε από τον εαυτό του. Η αυτοκτονία ενός πελάτη φέρνει στην επιφάνεια τα απωθημένα του και τον βυθίζει στην ερωτική εμμονή με μια κοπέλα, που παίρνει με το ταξί του.
«Ο Τελευταίος Ταξιτζής» του Στέργιου Πάσχου έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Ο Κώστας Κορωναίος κέρδισε το βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας για τον εκπληκτικό τρόπο που ερμηνεύει τον ματαιωμένο ταξιτζή, αναδεικνύοντας ανάγλυφα όλες τις πλευρές της ερωτικής παράνοιας. Η ταινία κέρδισε επίσης το Βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου.
Ο Στέργιος Πάσχος, που υπογράφει και το σενάριο, έχει επιτύχει να δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο αυτού του χαρακτήρα. Πώς εμπνεύστηκε όμως αυτόν τον 50αρη ταξιτζή, που δεν του αρέσει τίποτε στη ζωή του; Ποια είναι η αφετηρία για την ιδέα αυτής της ταινίας;
«Ξέρεις, όπως σκέφτεσαι τον εαυτό σου στο μέλλον, στο παρελθόν, και μπορείς να σκέφτεσαι πράγματα που θέλεις να καταφέρεις, πολλές φορές σκέφτεσαι τον εαυτό σου στο μέλλον σε μια εκδοχή που τα πράγματα δεν έχουν πάει και τόσο καλά και τι θα μπορούσε αυτό να σημαίνει. Για τον κάθε άνθρωπο είναι κάτι διαφορετικό. Οπότε θα μπορούσε με έναν τρόπο, αυτή η ταινία να είναι μια εκδοχή τη ζωής μου σε μια ηλικία 50-55 ετών, αν κάποια πράγματα δεν είχαν πάει καλά. Σκεφτόμουν τι θα μου είχε προκαλέσει όλο αυτό: τα απωθημένα και τα πράγματα που δεν θα έχω μπορέσει να εκφράσω, δεν θα μπορούσα να αποφορτιστώ με έναν τρόπο. Είναι ίσως δηλαδή μια εφιαλτική, μελλοντική εκδοχή του πού θα μπορούσαν να καταλήξουν τα πράγματα».
Η ταινία ισορροπεί με ακρίβεια ανάμεσα σε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη: «Μου αρέσει να συνομιλεί ένα έργο με διάφορα είδη. Μου αρέσει να το βλέπω, αλλά μου αρέσει και να το φτιάχνω. Προσπαθήσαμε να το κάνουμε αυτό. Η ταινία έχει εξωτερικά μια φόρμα νουάρ ή αστυνομικού ή και θρίλερ θα μπορούσε να πει κανείς. Έχει όμως αρκετή ειρωνεία και χιούμορ. Είναι λίγο σαν μια κωμωδία τρόμου. Φλερτάρει όμως και με το σκρούμπολ (screwball comedy), ενώ μερικά πράγματα έχουν ένα touch μαγικού ρεαλισμού. Είναι επικίνδυνο φυσικά να μην σου βγει μια σαλάτα και να μην δέσουν όλα αυτά. Το ωραίο όμως είναι, όταν δένουν όσο περισσότερο γίνεται. Τελικά τα βλέπεις όλα αυτά τα στοιχεία στην ταινία, αλλά απαρτίζουν όλα μαζί έναν καινούργιο οργανισμό» συμπληρώνει ο σκηνοθέτης.
Το θέμα της ερωτικής εμμονής από διαφορετική οπτική γωνία ήταν κεντρικό και στην προηγούμενη ταινία του Στέργιου Πάσχου, το «Άφτερλωβ», που κυκλοφόρησε πριν από επτά χρόνια, το 2016.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης βλέπει τις ταινίες του περισσότερο ως ιστορίες ενηλικίωσης των χαρακτήρων του:
«Εγώ πιστεύω ότι οι δύο ταινίες μου είναι στην ουσία τους ιστορίες ενηλικίωσης. Αυτό νομίζω ότι με ενδιαφέρει: η ενηλικίωση. Πώς δηλαδή κάποιος ωριμάζει, συνειδητοποιεί πράγματα. Πώς ζεις μια συνειδητή ζωή, πώς πας παρακάτω, πώς καλλιεργείς τον εαυτό σου, ή τι συμβαίνει όταν δεν το κάνεις αυτό και το αρνείσαι. Ο συγκεκριμένος ήρωας έχει σίγουρα μια άρνηση αυτού του καλέσματος. Είναι ένας τέτοιος ήρωας. Αυτό με ενδιαφέρει, υπό την έννοια ότι είναι κάτι παλίνδρομο. Ενηλικίωση δεν είναι μόνο οι ταινίες που έχουν να κάνουν με παιδιά που είναι 16 χρονών. Μπορεί κάποιος στα 60 του να παλιμπαιδίζει. Μετά να γίνει κάτι και να πάει ένα βήμα παρακάτω και να ζει ένα είδος ενηλικίωσης. Είναι κάτι που μπορεί να συμβαίνει μέχρι να πεθάνεις. Δεν είναι κάτι που τελειώνει, αν έχεις τη διάθεση. Και να μην την έχεις, μερικές φορές στο φέρνει μπροστά σου η ζωή και σε αναγκάζει να μεγαλώσεις με βίαιο τρόπο».
