Το να επιλέξει κανείς τον τίτλο «Τζιχάντ» για να αφιερώσει μια θεατρική παράσταση σε ένα φαινόμενο που προκαλεί ανατριχίλα σε όλη την Ευρώπη είναι
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤο να επιλέξει κανείς τον τίτλο «Τζιχάντ» για να αφιερώσει μια θεατρική παράσταση σε ένα φαινόμενο που προκαλεί ανατριχίλα σε όλη την Ευρώπη είναι κάπως τολμηρό.
Ο Βέλγος σκηνοθέτης Ισμαήλ Σαϊντί πήρε το ρίσκο.
Η ιστορία αφορά τρεις υποψήφιους τζιχαντιστές από το ταξίδι στην απογοήτευση.
«Με ποιον μοιάζω; Είναι όλοι κομμάτια του εαυτού μου. Ήμουν πολύ ιδεολόγος σε μια δεδομένη στιγμή όπου έψαχνα το Ισλάμ που μας επέβαλαν στις ΗΠΑ όπου όλα είναι σκληρά και απαγορευμένα. Είμαι αφελής όπως ο Ρέντα τελικά, είναι αυτός που μου μοιάζει περισσότερο. Και βασανίστηκα στα νιάτα μου όπως ο Ισμαήλ προσπαθώντας να καταλάβω, να κατηγορώ τους άλλους επειδή ως παιδί μεταναστών πάντα προσπαθείς να βρεις τους υπευθύνους της αποτυχίας σου. Οπότε με αυτούς μοιάζω».
Η παράσταση είναι επίσης τολμηρή γιατί σε κάνει να γελάς με τα πάντα, με το δογματισμό, τη θυματοποίηση, το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία. Το έργο παίζεται σχεδόν καθημερινά ακόμα και σε σχολεία.
«Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι για τους ανθρώπους τους – νέους και γέρους -. Είναι ένα δημοφιλές θέμα οπότε δεν κάνουμε ελιτίστικο θέατρο, είναι πολύ εμπορικό θέατρο με την καλή έννοια του όρου . Έτσι, επιτρέπει στους ανθρώπους να καταλάβουν, να γελούν και να κλαίνε. Πιστεύω ότι ο ρόλος που έχει σήμερα η παράσταση είναι ότι αποδομεί πράγματα».
«Δεν μπορεί πραγματικά να αλλάξει τα πράγματα, αλλά μπορεί να αλλάξει μυαλά, μπορεί να δείξει μια διαφορετική άποψη για τα πράγματα, την ερμηνεία της τζιχάντ, έτσι βλέπουμε με διαφορετικό τρόπο αυτούς που πάνε να πολεμήσουν στη Συρία» δήλωσε ένας νεαρός θεατής.
«Αποδεικνύει ότι το Κοράνι δε διδάσκει να κάνουμε κακά πράγματα, ότι το Κοράνι δε λέει πηγαίνετε να πολεμήσετε, οι άνθρωποι επινοούν πράγματα» δήλωσε μία έφηβη που είδε την παράσταση.
«Είχαμε πολλά μηνύματα από νέους που είπαν, ναι, εγώ δεν μπορούσα να το δω έτσι, πήγα επίσης έξω με μια κοπέλα σαν τη Valerie και η μητέρα μου δεν ήθελε, δεν είναι μόνο αυτό που λένε για τους Εβραίους, δεν είναι σωστό. Έτσι, από τη στιγμή που υπάρχει κάτι που μπορεί να προκύψει περισσότερη ανεκτικότητα και λιγότερη μισαλλοδοξία αποτελεί ήδη νίκη» συμπλήρωσε ο σκηνοθέτης.
Αισιόδοξος και ανθρωπιστής ο Ισμαήλ μπορεί να ονειρεύεται στο δωμάτιό του. Και σύντομα θα ταξιδέψει σε Ολλανδία και Γαλλία και ίσως στο Μαρόκο.