Βόσνιοι μετανάστες στις ΗΠΑ

Βόσνιοι μετανάστες στις ΗΠΑ
Από Valerie Zabriskie
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
Αντιγραφή/Επικόλληση το λινκ του βίντεο πιο κάτω:Copy to clipboardCopied

Έφτασε η στιγμή που η Άλμα Τελιμπεσίρεβιτς περίμενε εδώ και πολύ καιρό: η έγκριση για τη βίζα μετανάστευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Έφτασε η στιγμή που η Άλμα Τελιμπεσίρεβιτς περίμενε εδώ και πολύ καιρό: η έγκριση για τη βίζα μετανάστευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Άλμα είχε κάνει αίτηση για βίζα πριν από δυόμισι χρόνια, όταν παντρεύτηκε τον αμερικανό σύντροφό της.Τον γνώρισε όταν σπούδαζε στην Αριζόνα στο πλαίσιο μιας υποτροφίας Φούλμπραϊτ.Συναντήσαμε την Αλμα την ημέρα που παρέλαβε τη βίζα .

- Πώς αισθάνθηκες ανοίγοντας το φάκελο και βλέποντάς την για πρώτη φορά; – «Νομίζω πως ζω σε όνειρο. Έτσι αισθάνομαι.Μπορώ να ταξιδέψω τώρα. Είναι ένα αίσθημα ελευθερίας.Έχουμε να κάνουμε τόσα πολλά πράγματα στην πορεία.Εχουμε υπομονή.Αυτή είναι η στιγμή που περιμέναμε.»

Μέρος της αναμονής οφειλόταν στο γεγονός ότι, όταν η Άλμα βρισκόταν με υποτροφία στις Ηνωμένες Πολιτείες, έπρεπε να υπογράψει μια σύμβαση με το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών ότι θα επέστρεφε στη Βοσνία για δύο χρόνια προκειμένου να μεταδώσει την εμπειρία της.

-Πώς ξεκίνησες τη διαδικασία για να μεταναστεύσεις στην Αμερική; Έδωσες πολλές συνεντεύξεις,υπέστης έλεγχο του ιστορικού σου;
-«Μου έκαναν ελέγχους στο ιστορικό αρκετούς, αλλά μόνο μία συνέντευξη στο τέλος της διαδικασίας. Επειδή κατά την πρώτη φάση,έστειλα όλες τις πληροφορίες σχετικά με το ποια είμαι ποιος είναι ο σύζυγός μου , τι κάνουμε και τέτοια πράγματα. Και επίσης έπρεπε να αποδείξουμε τη σχέση μας: πότε συναντηθήκαμε, πότε πρωτοβγήκαμε. Είναι μια πολύ χρονοβόρα διαδικασία.Κάθε φορά έλειπαν κάποια έγγραφα.Για να επανεξετάσουν την περίπτωσή μου ήθελαν άλλες εξήντα μέρες.Έλειπαν μερικά έγγραφα σε κάθε βήμα και σκέφτηκα πως αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ.»

Η Άλμα μεγάλωσε στο Σαράγεβο και έζησε την πολιορκία του από το 1992 έως το 95. Ο πατέρας της σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου.Ωστόσο, παρά τις δύσκολες στιγμές,η Άλμα είπε ότι ποτέ δεν ήθελε να φύγει από τη χώρα της.«Η κατάσταση αμέσως μετά τον πόλεμο ήταν καλύτερη από ό, τι τώρα επειδή είχαμε ελπίδα. Θα έπρεπε κάτι να χτίσουμε.Τώρα είναι μια μακρά περίοδος στασιμότητας. Τίποτα δεν συμβαίνει. Τίποτα δεν αλλάζει και κανείς δεν βλέπει πώς μπορεί να αλλάξει.»

Υπολογίζεται ότι το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Βοσνίας από τα περίπου 4 εκατομμύρια έφυγαν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Και αμέσως μετά.Αν κι ο πόλεμος τελείωσε εδώ και είκοσι χρόνια, μια ομάδα που προσπαθεί να ενθαρρύνει τους Βόσνιους να μην εγκαταλείψουν τη χώρα δήλωσε ότι η μετανάστευση είναι και πάλι σε άνοδο.

Κατά τα τελευταία δύο χρόνια,80.000 Βόσνιοι άφησαν την πατρίδα τους για οικονομικούς λόγους.Το ποσοστό ανεργίας φτάνει στο 42%.Αρκετοί έβαλαν πλώρη για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Είναι πέντε η ώρα το πρωί και η Αλμα ετοιμάζεται για την Αριζόνα.Αφήνει τη ζωή της στο Σεράγεβο, όπου σπούδασε τέχνη,και εργάστηκε σε διάφορες δουλειές στο μάρκετινγκ, τις δημόσιες σχέσεις – μια αγορά εργασίας που δεν ήταν πάντα πολύ αξιόπιστη στο τρέχον οικονομικό κλίμα. Αφήνει πίσω της τους φίλους της και την οικογένειά της.«Νιώθω λίγο σα χαμένη. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι στην ουσία εγκαταλείπω τη χώρα. Χθες ήμουν με τους φίλους μου και ήμουν φορτισμένη συγκινησιακά. Έκλαιγαν. Όταν έφτασα στην Αριζόνα μετά από λίγες μέρες συνειδητοποίησα ότι εγκατέλειψα τη Βοσνία. Δεν ήταν εύκολο.»

Το ταξίδι της Άλμα στην Αριζόνα διαρκεί πάνω από 24 ώρες.
Με το συζυγό της μένει σε μια πόλη ενος εκατομμυρίου κατοίκων πολλοί από αυτούς είναι και οι ίδιοι μετανάστες. Μιλήσαμε με άλλους Βόσνιους που έχουν έρθει εδώ σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.

Το εστιατόριο Παλιά Πόλη του Σεράγεβο στο Φοίνιξ, όπου το παραδοσιακό ντεκόρ της Βοσνίας είναι ο κανόνας το έχει η Σέιντα Ζένιτς.Ηρθε στο Φοίνιξ το 1999 για να επισκεφθεί την οικογένειά της . Παντρεύτηκε έναν Αμερικανό και παρέμεινε στην πόλη ακόμη και όταν χώρισε.«Μου αρέσει η Αμερική για πολλούς λόγους. Επειδή εδώ έχεις την ευκαιρία να βρεις μια καλή δουλειά, ένα καλό σχολείο για τα παιδιά. Στην Αμερική νιώθεις ελεύθερος,έχεις την ελευθερία να δημιουργήσεις τη ζωή που θέλεις για τον εαυτό σου.»
Το Φίνιξ έχει μία από τις μεγαλύτερες κοινότητες Βοσνίων μετά το Σαιντ Λούις και το Σικάγο.Πολλοί ήρθαν εδώ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 ως πρόσφυγες.Για αυτόν τον Βόσνιο το αμερικανικό όνειρο είναι εφικτό αλλά έχει και τα προβλήματά του.«Είμαι ιδιοκτήτης μιας επιχείρησης.Η Αμερική μου έδωσε την ευκαιρία.Ωστόσο θα πρέπει να είστε προσεκτικοί τι κάνετε. Η Αμερική θα σας δώσει τα πάντα, αλλά θα πάρει και τα πάντα. Είναι πραγματικά δύσκολο. Θα πρέπει να μάθεις τον αμερικανικό τρόπο ζωής.»

Ο γιατρός Έσαντ Μποσακάιλο έμαθε τον αμερικανικό τρόπο ζωής.Ήρθε στις ΗΠΑ το 1994, αφού πέρασε πάνω από ένα χρόνο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του πολέμου.Ο Μποσακάιλο έμαθε αγγλικά, έγινε δεκτός από τον Ιατρικό Σύλλογο και πλέον είναι ψυχίατρος στο Φοίνιξ.
« Όταν έχασα τα πάντα, σχεδόν τα πάντα, αλλά ήμουν ζωντανός, οι ΗΠΑ μου έδωσαν μια ευκαιρία.Δεν μου έκαναν δώρο το νοίκι μου ούτε μου χάρισαν λεφτά.Μου έδωσαν μια ευκαιρία επειδή είμαι ένα ικανό άτομο ,το έχω αποδείξει αυτό στη Βοσνία. Κάθε πρόσφυγας,συμπεριλαμβανομένων των Σύρων, το μόνο που χρειάζεται είναι μια ευκαιρία είτε στην πατρίδα του είτε εδώ.»

Ο Εσαντ είχε την ευκαιρία να αποδείξει ότι αξίζει.Αυτό ελπίζει να κάνει η Alma μόλις εγκατασταθεί με τον σύζυγό της Ματ στην Αριζόνα.Προς το παρόν έχει να ασχοληθεί με τη γραφειοκρατία:«Έχω να κάνω τα χαρτιά μου:να πάρω τον αριθμό κοινωνικής ασφάλισης,να μάθω τον τραπεζικό λογαριασμό μου, την άδεια οδήγησής μου … Ξέρω ότι θα χρειαστεί χρόνος για να γνωρίσω ανθρώπους,να τους δείξω τι μπορώ να κάνω,να κάνω γνωριμίες. Είμαι περίεργη και ανυπομονώ να το κάνω.»

Η Άλμα ελπίζει να πάρει πράσινη κάρτα και στο τέλος και την αμερικανική υπηκοότητα.Ξέρει ότι είναι τυχερή που είναι σε αυτές στις οποίες θα τους χορηγηθούν.

Η μετανάστευση αποτελεί ένα από τα βασικά ζητήματα σε μια χρονιά αμερικανικών προεδρικών εκλογών . Μόνο στην Αριζόνα υπάρχουν 350.000 μετανάστες χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα.«Ο κόσμος δεν λειτουργεί έτσι. Δεν
αποφασίζεις κάποια μέρα:«Δεν είμαι ευχαριστημένη με τη δουλειά μου.Μπορώ να πάω να δουλέψω αλλού. Εχει να κάνει με τη χώρα προέλευσής και το διαβατήριό σου.Αυτά εξασφαλίζουν ευκαιρίες και το αντίθετο.»

Ο σύζυγός της Ματ λέει:«Η Αμερική είναι η χώρα των μεταναστών.Ολοι ήρθαν από κάπου άλλού εκτός από τους Ινδιανους.Προσωπικά πιστεύω ότι θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει στην συνείδηση όλων ότι αυτό είναι ένα μέρος για τους φτωχούς, τους κατατρεγμένους και πεινασμένους. Νομίζω ότι θα πρέπει να καταστεί όσο το δυνατόν ευκολότερη για εκείνους τους ανθρώπους που θέλουν να ακολουθήσουν τις νομιμες διαδικασίες η απόκτηση υπηκοότητας, όπως έκανε η Alma. Θα πρέπει να καταστεί όσο το δυνατόν ευκολότερη η διαδικασία, με όσο το δυνατόν λιγότερα εμπόδια.»

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Χιούστον: Ένα ασφαλές καταφύγιο για τους πρόσφυγες;

Μετανάστευση:Σύγκριση της ευρωπαϊκής και της πολιτικής των ΗΠΑ

Ανταπόκριση των γαλλικών αρχών σε μαζικές επιθέσεις