Γαλλία: Οι ευάλωτες ομάδες και η πανδημία

euronews
euronews Πνευματικά Δικαιώματα euronews
Από Valérie Gauriat
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
Αντιγραφή/Επικόλληση το λινκ του βίντεο πιο κάτω:Copy to clipboardCopied

Μετανάστες, Ρομά και άστεγοι στο Καλαί και την Λυών μιλούν στην κάμερα του Euronews

Καλαί

Γύρω από το λιμάνι του Καλαί, στη βόρεια Γαλλία, κάθε μέρα, η αστυνομία διώχνει τους αιτούντες άσυλο από τις σκηνές και τους αυτοσχέδιους καταυλισμούς που έχουν στήσει. Είναι μια συνηθισμένη κατάσταση. Η πανδημία ανέστειλε τις προσπάθειές τους να περάσουν στη Βρετανία, καθώς τα σύνορα είναι κλειστά. Όλοι αυτοί που ζουν στους δρόμους, αντιμετωπίζουν σοβαρό θέμα επιβίωσης.

«Τα πράγματα με τον κορονοϊό είναι πολύ άσχημα. Πριν η κατάσταση ήταν καλή. Έρχονταν αυτοκίνητα και είχαμε πιθανότητες. Τώρα είναι δύσκολα, γιατί δεν υπάρχει τίποτε εδώ» αναφέρει ο Μπουαϊράν, που έχει κάνει αίτηση για άσυλο. Σε όλη τη χώρα, ΜΚΟ μείωσαν την βοήθεια που παρείχαν, κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Ήταν πολύ δύσκολο να καλυφθούν οι ανάγκες των περίπου 1000 ατόμων που βρίσκονται στο Καλαί:

«Υπάρχει μικρότερη παρουσία στους καταυλισμούς και λιγότερες υπηρεσίες. Οι συνθήκες λοιπόν επιδεινώνονται. Και από την άλλη πλευρά, προσπαθούν να εμποδίσουν όσους τους βοηθούν. Δεχτήκαμε 26 πρόστιμα γιατί πήγαμε εκεί και τους δώσαμε τρόφιμα και κουβέρτες. Και συνέλαβαν 4 μέλη της ομάδας μας, ενώ ήταν σε ανθρωπιστική αποστολή» εξηγεί ο Αντουάν Νερ συντονιστής της ΜΚΟ Utopia 56.

Αυτή η ΜΚΟ είναι από τις λίγες που έχουν την εξουσιοδότηση να δίνουν φαγητό στους μετανάστες στην περιοχή Γκραντ Σιντέ, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Καλαί. Παράλληλα, γίνονται καθημερινά οι βασικοί ιατρικοί έλεγχοι: «Οι ομάδες πολιτικής προστασίας θερμομετρούν κάθε άτομο που είναι ευάλωτο, όλους τους μετανάστες. Εάν υπάρξει πρόβλημα, το αναφέρουν. Τους μεταφέρουν στο νοσοκομείο, αν κριθεί αναγκαίο. Μέχρι τώρα, δεν είχαμε κανένα κρούσμα Covid-19 σ' αυτή την τοποθεσία. Τουλάχιστον τους τελευταίους δύο μήνες» τονίζει ο Κριστιάν Ογκάρ, από το Βόρειο Παράρτημα της Secours Populaire.

Οι συνθήκες διαβίωσης αυτών των 600 ατόμων είναι πραγματικά άθλιες: «Οι άνθρωποι εδώ δεν φοβούνται τον κορονοϊό, γιατί έχουν πάρα πολλά προβλήματα. Έχουν βιώσει επικίνδυνες καταστάσεις, πολύ χειρότερες από τον κορονοϊό. Και είναι εδώ. Δεν φοβούνται την πανδημία» αναφέρει ο Ντάνα Μπαμπαϊέ, που έχει κάνει αίτηση για άσυλο.

Η πανδημία μοιάζει σαν μια διπλή τιμωρία για όσους στερούνται τα πάντα. Θα συναντήσουμε κάποιους που η καραντίνα έχει βυθίσει σε ακόμη μεγαλύτερη απελπισία.

Λυών

Είμαστε στα προάστια της Λυών, στην νοτιοανατολική Γαλλία. Οι περισσότερες οικογένειες που ζουν σ' αυτήν φτωχογειτονιά είναι από την Συρία. Περιμένουν να εξεταστεί η αίτησή τους για άσυλο. Μένουν σε σκηνές και αυτοσχέδια καταλύμματα. Δεν μπορούν να βρουν εργασία, ούτε σπίτι και δεν λαμβάνουν καμιά οικονομική βοήθεια. Η βοήθεια που έλαβαν από αυτή την ένωση Μπαράκα και από τους κατοίκους της περιοχής, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ήταν καθοριστική.

«Από την στιγμή που ξεκίνησε το θέμα με τον κορονοϊό, κανείς δεν έρχεται πλέον εδώ. Συναντήσαμε την Σοφία και τον Νάβελ που μας βοήθησαν. Τα αδέλφια μας οι Άραβες μας συμπαραστάθηκαν. Παρακαλούμε το Θεό και την γαλλική κυβέρνηση να ξεμπλοκάρει τα επιδόματά μας. Όταν το κάνουν, θα φύγουμε αμέσως από εδώ» τονίζει ο Μπαγιάτ Καρακάντ, που έχει κάνει αίτηση για άσυλο.

Κανείς εδώ δεν έχει μολυνθεί από τον κορονοϊό. Αλλά οι υγειονομικές συνθήκες είναι άσχημες: «Δεν βρήκαμε τίποτε άλλο. Κάναμε κατάληψη σε ένα σπίτι. Μείναμε εκεί 4 μέρες, αλλά η αστυνομία μας έβγαλε έξω. Ο άνδρας μου έψαξε παντού αλλά δεν ήμασταν τυχεροί. Τελικά έφτιαξε αυτό το κατάλυμα ώστε να μπορέσω να γεννήσω. Τώρα ζούμε εδώ» αναφέρει η Αμάλ.

«Έχω δύο παιδιά. Θέλω να τα στείλω σχολείο. Δεν είναι ζωή αυτή που ζούμε. Δεν έχουμε τουαλέτα. Δεν έχουμε νερό. Η Γαλλία μας συμπεριφέρεται καλά. Πρέπει όμως να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης και να πάρουμε τα χαρτιά μας. Δεν μπορούμε να ζούμε έτσι» υπογραμμίζει ο Άλαα Αλ Μοχάμαντ.

Η πανδημία έχει επιμυκήνει κατά πολύ τις διαδικασίες που αφορούν την παροχή ασύλου. Με το τέλος των περιοριστικών μέτρων πολλοί φοβούνται ότι θα τους αναγκάσουν να φύγουν από τη συγκεκριμένη γειτονιά: «Φοβάμαι τα χειρότερα γι' αυτούς. Δεν έχουμε καμιά επίσημη απάντηση. Και όταν έχουμε απαντήσεις, είναι εντελώς αρνητικές. Εάν τους διώξουν από εδώ, πού θα πάνε; Τι θα τους συμβεί; Πού θα καταλήξουν; Δεν γνωρίζουμε» τονίζει η Σοφία ντε Λος Ρίος από την Ένωση Μπαράκα.

Πολλοί δεν έχουν καμιά πρόσβαση στην υγεία. Κινητές μονάδες κάνουν ελέγχους και τεστ για τον Covid-19, ιδιαίτερα σε όσους ζουν στο περιθώριο. Ακολουθήσαμε μία από αυτές σε ένα εγκαταλελειμμένο γκαράζ που είναι πλέον υπό κατάληψη. Εδώ ζουν 80 άτομα, οικογένειες Ρομά: «Είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα ο ιός. Δεν έχουμε φάρμακα. Δεν έχουμε χρήματα να πάμε στο φαρμακείο και να αγοράσουμε γάντια και μάσκες» λέει ο Χάρι Τάξον. Υπάρχουν μόλις δύο τουαλέτες και μια παροχή νερού. «Είναι πολύ δύσκολα. Δεν έχουμε κάτι για να πλύνουμε τα ρούχα μας. Πρέπει να πάμε εκεί για τα πλύνουμε. Τα παιδιά κρυώνουν. Αν αρρωστήσουν, τι θα κάνουμε;» αναρωτιέται η Ροζόρα

Δεν έχει υπάρξει κρούσμα, αλλά ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Ο Σαμιουέλ Γκεβάρ είναι γιατρός στους Γιατρούς του Κόσμου: «Βλέπουμε ασθενείς με καρδιαγγειακές παθήσεις και αναπνευστικά προβλήματα. Είναι προβλήματα υγείας, που πρέπει να τα προσέξουμε ιδιαίτερα, λόγω του κορονοϊού. Η πρόκληση είναι να τα εντοπίσουμε και να τα φροντίσουμε. Αυτό θα μας βοηθήσει να σταματήσουμε την εξάπλωση της ασθένειας και ίσως να γλιτώσουμε και κάποια κρεβάτια στις εντατικές μονάδες. Το πραγματικό ερώτημα είναι όμως άλλο: Πώς φροντίζουμε σωστά τους πιο ευάλωτους, τους άστεγους και τους προσφέρουμε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, ώστε να αποφύγουμε τις επιπλοκές που βλέπουμε σήμερα; Αν δηλαδή είχαμε φροντίσει αυτά τα άτομα, η κατάσταση θα ήταν καλύτερη».

Οι αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης απασχολούν τον Καμέλ Αμράν, που είναι κάτοικος της πόλης. Προσπαθεί να βοηθήσει την οικογένεια Λοκατάρ. Ζει εδώ και χρόνια μέσα σ' αυτά τα αυτοκίνητα στο κέντρο της Λυών. Ο Μάριους Λοκατάρ είναι άστεγος: «Αυτός είναι ο πατέρας μου. Είναι 70 ετών. Μένει σ' αυτό το αυτοκίνητο. Είναι πολύ δύσκολο γι' αυτόν. Είναι γέρος και άρρωστος. Και αυτό είναι το δικό μου αυτοκίνητο. 6 άτομα κοιμόμαστε εδώ. 4 παιδιά και 2 ενήλικες».

Δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Ζουν ζητιανεύοντας. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας ήταν πολύ δύσκολα. Δεν έχουν όμως άλλη επιλογή. Η Ντορίνα είναι η γυναίκα του_: «Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Ένας τύπος μου είπε: Μείνε μακριά μου. Υπάρχει ο κορονοϊός. Αλλά θα διακινδυνεύσω για να φέρω φαγητό στα παιδιά μου. Είναι πολύ δύσκολο τώρα με την πανδημία»._

Ο Καμέλ Αμράν τονίζει: «Είναι αλήθεια ότι αν μείνουν απομονωμένοι εδώ, είναι λιγότερο πιθανόν να κολλήσουν τον ιό. Αλλά πέρα από αυτό, ζουν εδώ πολλά χρόνια. Εάν δεν τους φέρω φαγητό ή αν δεν ζητήσω εθελοντική βοήθεια, κανείς δεν κάνει τίποτε. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε ο δήμος. Κανείς απολύτως. Τι θα γίνει τώρα; Θα μείνουν εδώ όλη τους τη ζωή;»

Πολλές οικογένειες Ρομά ζουν σε σκηνές, κάτω από τη γέφυρα, στην είσοδο της πόλης, εδώ και πολλούς μήνες. Δεν αντέχουν άλλο. Ένας άνδρας επισημαίνει: «Ήμασταν στο δρόμο. Ψάχναμε για δουλειά. Μετά ήρθε ο κορονοϊός και όλα τέλειωσαν. Θέλω να επιστρέψω στη Ρουμανία». Ένας άλλος συμπληρώνει: «Δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά. Δε μπορούμε να ζήσουμε. Ο κόσμος μας φοβάται. Μας αποφεύγει. Κι εμείς τους αποφεύγουμε λόγω του ιού. Πρέπει να βρούμε δουλειά. Περιμένουμε να ανοίξουν τα σύνορα για να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας. Δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο εδώ».

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Βέλγιο: Διαφανείς μάσκες βοηθούν τους κωφούς την εποχή του Covid-19

Ανταπόκριση των γαλλικών αρχών σε μαζικές επιθέσεις

«Άνεμος (κλιματικής) αλλαγής» στη Γερμανία