ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣχεδόν μηδενική είναι η πρόοδος που έγινε από την περασμένη χρονιά στο θέμα της θανατικής ποινής, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, η οποία στην ετήσια έκθεσή της επεσήμανε τα μελανά σημεία στο σημερινό τοπίο της επίμαχης πρακτικής. Περίπου 682 εκτελέσεις έγιναν γνωστές παγκοσμίως μέσα στο 2012, δύο περισσότερες σε σχέση με το 2011.
«Υπάρχει παύση των εκτελέσεων στο Βιετνάμ το 2012, γιατί πριν το 2012 είχαν καταφέρει να παίρνουν όλα τα φάρμακα για τις εκτελέσεις από χώρες της ΕΕ και η απαγόρευση των εξαγωγών φαρμάκων που χρησιμοποιούνται στις εκτελέσεις τέθηκε σε εφαρμογή το 2012 στην ΕΕ», δήλωσε ο Ντέιβιντ Νίκολς της Διεθνούς Αμνηστίας.
Η Λευκορωσία είναι η μόνη χώρα εντός Ευρώπης που διατηρεί ακόμα τη θανατική ποινή. Τουλάχιστον τρεις άνθρωποι εκτελέστηκαν τον προηγούμενο χρόνο, παρά τις διεθνείς πιέσεις.
«Υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό διεθνών πιέσεων στη Λευκορωσία αυτή τη στιγμή, συμπεριλαμβανομένων του Συμβουλίου της Ευρώπης και άλλων πρώην σοβιετικών χωρών. Αλλά δε φαίνεται να γίνεται κάτι. Έχουν εκτελέσει ανθρώπους υπό άκρα μυστικότητα».
Το Ιράν και η Κίνα είναι οι χώρες με το μεγαλύτερο αριθμό τέτοιων εκτελέσεων, αν και ο ακριβής αριθμός τους δεν είναι γνωστός, γιατί πολλές φορές γίνονται κρυφά.
Η θανατική ποινή χρησιμοποιείται κυρίως για καταστολή, όπως για παράδειγμα στο Ιράν εναντίον συγκεκριμένων αραβικών μειονοτήτων.
Ο Καμίλ Αλμποσόκα, που αναγκάστηκε να φύγει από το Ιράν και να πάει στο Λονδίνο για να αποφύγει τη θανατική ποινή, μίλησε στο Euronews.
Euronews: Έπρεπε να φύγετε από το Ιράν το 2006 και τώρα κάνετε εκστρατεία για την απελευθέρωση δύο ξαδελφιών σας και τριών καλών σας φίλων που έχουν καταδικαστεί σε θάνατο στο Ιράν. Γιατί καταδικάστηκαν;
Kamil: Είναι ακτιβιστές και το καθεστώς τους συνέλαβε και τους κατηγόρησε ότι έχουν σχέσεις με ξένους, για διαφθορά, αλλά και για εχθροπραξίες έναντι του Θεού. Το καθεστώς θέλει να καταπνίξει τη φωνή της μειονότητας των Αχουάζι, διότι είναι μία περιοχή υπό την κατοχή του ιρανικού καθεστώτος. Η θανατική ποινή διατηρείται. Οπότε μπορούν να εκτελεστούν ανά πάσα στιγμή.
Euronews: Μπορείτε να μου πείτε για την εμπειρία σας; Γιατί φύγατε από το Ιράν το 2006;
Kamil: Το 2005 το καθεστώς με συνέλαβε σε μία διαδήλωση στο Αχουάζ,και στη συνέχεια αφέθηκα ελεύθερος βάσει νόμου. Το 2006 εισέβαλαν στο σπίτι μου, σκότωσαν το θείο μου και συνέλαβαν όλα τα μέλη της οικογένειάς μου. Είχα μόνο μία επιλογή. Απλώς να φύγω από τη χώρα.
Euronews: Θα ζητήσετε κατάργηση της θανατικής ποινής σε διεθνές επίπεδο;
Kamil: Η θανατική ποινή πρέπει να καταργηθεί στο Ιράν. Διότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν εκτελεστεί από το καθεστώς είναι ακτιβιστές. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το 2012 εκτελέστηκαν 508 άνθρωποι από το καθεστώς. Αλλά ο αριθμός αυτός δεν περιλαμβάνει άτομα που δολοφονούνται σε μυστικές φυλακές και σκοτώνονται με βασανιστήρια.
Euronews: Έχετε πληροφορίες σχετικά με αυτό;
Kamil: Ναι, έχω. Ένας από αυτούς είναι ο εξάδελφός μου Νάσερ Αλμποσόκα Ντορφεσάν, 19 ετών που σκοτώθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2012, αλλά το όνομά του δεν αναφέρθηκε στη λίστα των εκτελέσεων. Τρία συγγενικά μου πρόσωπα σκοτώθηκαν τον Ιούνιο του 2012, αλλά τα ονόματά τους δεν αναφέρθηκαν στις αποφάσεις για θανατικές ποινές. Υπήρξαν και άλλες περιπτώσεις, όπως ο κ. Μοχάμεντ Κάαμπι, ο οποίος σκοτώθηκε έπειτα από βασανιστήρια, αλλά ούτε το δικό του όνομα ήταν στις λίστες των κρατουμένων.
Euronews: Οι εκτελέσεις γίνονται δημόσια στο Ιράν, συχνά μέσα σε γήπεδα. Πώς αντιδρά ο κόσμος;
Kamil: Ο κόσμος δε νιώθει καλά με αυτό, αλλά κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει, γιατί το καθεστώς διοικείται έξυπνα με αστυνομοκρατούμενη μορφή. Κανένας δεν μπορεί να διαφωνήσει, αλλά σίγουρα οι άνθρωποι δεν το επικροτούν.
Euronews: Καμίλ Αλμποσόκα, ευχαριστούμε που μιλήσατε στο Euronews.