ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΠερίπου 27 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σήμερα υπό καθεστώς δουλείας. Η μαύρη κηλίδα της δουλείας στην ιστορία αποτελεί διδακτική πρόκληση για πολλούς εκπαιδευτικούς. Πώς λοιπόν μπορεί η εκπαίδευση να χρησιμεύσει για τη διδασκαλία τόσο ευαίσθητων ζητημάτων στις μελλοντικές γενιές;
Έπειτα από χρόνια λήθης, οι γαλλικές υπερπόντιες κτήσεις – όπως η Γουαδελούπη – αποφάσισαν να αγγίξουν το θέμα της διδασκαλίας του δουλεμπορίου. Μόνο, όμως, από το 2001 έγινε αυτή υποχρεωτική. Ο νόμος Ταουμπίρα αναγνώρισε τη δουλεία και τη δουλεμπορία ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τα ενέταξε στο εθνικό πρόγραμμα σπουδών.
H ιστορία στηρίζεται στην έρευνα και η ιστορία της δουλείας δεν διαφέρει. Ο Αμπντεραχμάν Νγκαϊντέ, ερευνητής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Ντακάρ, βάσισε τα μαθήματά του στην εμπειρία της δουλείας στη χώρα του, τη Σενεγάλη. Γι‘αυτόν το νησί Γκορέ, όπου βρίσκεται ο Οίκος των Σκλάβων, ένα μουσείο αφιερωμένο στην ιστορία του δουλεμπορίου, αποτελεί «το σύμβολο για κάτι τραυματικό που πέρασε όλη η ήπειρος. Αν κρατήσουμε το σύμβολο ζωντανό, τότε υπάρχει πιθανότητα να μεταδώσουμε την αληθινή ιστορία».
Ο Νγκαϊντέ τάσσεται κατά των συναισθηματισμών στο συγκεκριμένο θέμα. Όπως λέει, «αν το δούμε συναισθηματικά, χάνουμε το μάθημα που μπορούμε να διδαχθούμε από τη δουλεία. Αν το δούμε από τη σκοπιά της συζήτησης, θα καταλάβουμε ότι έχουμε να μελετήσουμε, όχι για να ξυπνήσουμε συναισθήματα, αλλά για να κατανοήσουμε ότι σε ένα κομμάτι της ανθρωπότητας συνέβη κάποτε κάτι φρικτό».
Μουσεία και εκθέσεις μπορούν να αποτελέσουν σημαντική πηγή πληροφοριών για έναν ερευνητή όπως και έναν δημιουργικό τρόπο διδασκαλίας. Στη Γαλλία, η πόλη Ναντ έχει μεταμορφώσει το δουλεμπορικό λιμάνι της σε μνημείο για την κατάργηση της δουλείας.
Το Μουσείο της Ναντ αποτελεί ακόμη προσπάθεια για τη διατήρηση της κληρονομιάς της πόλης, καθώς σε αυτό βρίσκονται εκατοντάδες εκθέματα που παραπέμπουν στην ιστορία της δουλείας.
Κάποιοι άνθρωποι, όμως, έχουν αποφασίσει να προχωρήσουν περισσότερο. Όπως ο Ντιεντονέ Μπουτρέν. Μαζί με τους συντρόφους του, ο Μπουτρέν θέλει να ναυπηγήσει ένα πλοίο σαν αυτά που το 18ο αιώνα μετέφεραν σκλάβους.