ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ«Ο Δρόμος του Μεταξιού ήταν σταυροδρόμι φιλοσόφων, παραδόσεων, θρησκειών, αλλά κυρίως εμπορευμάτων. Η Μπουχάρα ήταν μεταξύ των πλουσιότερων πόλεων, όπου στάθμευαν τα καραβάνια. Μεταξύ 16ου και 20ου αιώνα αριθμούσε έως και 50 παζάρια και 75 καραβανσεράγια» μεταδίδει, η απεσταλμένη μας στο Ουζμπεκιστάν, Μόνικα Πίνο.
Η Μπουχάρα αναπτύχθηκε γύρω από το εμπόριο. Τα τέσσερα θολωτά παζάρια που σώζονται, μας μεταφέρουν στην χρυσή εποχή του «Δρόμου του Μεταξιού».
Φανταστείτε την Μπουχάρα ως μια τεράστια, μεσαιωνική υπεραγορά, δομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε τα αγαθά να μπαίνουν και να βγαίνουν εύκολα από την πόλη
«Η πόλη είχε 11 πύλες, που οδηγούσαν στο κέντρο, στο σταυροδρόμι του εμπορίου. Εδώ χτίστηκαν τα Τοκ, κάτι σαν σκεπαστές αγορές. Επίσης οι δρόμοι μεταξύ των Τοκς καλύφθηκαν με ομπρέλες, ώστε να διευκολύνουμε τις επιχειρήσεις» δήλωσε, στην κάμερα του euronews ο αρχιτέκτονας Κλιτσέβ Ζόιρστο.
Η πολυσύχναστη εμπορική καρδιά της πόλης, αποτελούσε πόλο έλξης για χιλιάδες ντόπιους και επισκέπτες. Καραβανσεράγια, παζάρια, μικρά και μεγάλα μαγαζιά σχημάτιζαν ένα από τα πιο πολύχρωμα και κοσμοπολιτικά εμπορικά κέντρα στον ισλαμικό κόσμο.
«Το κύριο σταυροδρόμι καλύπτονταν από έναν κεντρικό θόλο, όμως και οι μικρότεροι δρόμοι σκεπάζονταν απο θόλους. Αυτές οι μνημειώδεις κατασκευές προστάτευαν εμπορικούς κόμβους και ο στόχος ήταν να μπορούν να αντέξουν για μεγάλο χρονικό διάστημα» σημείωσε, στην κάμερα του euronews ο Κλιτσέβ Ζόιρστο.
Τα Καραβάνσαράγια είναι μέρη μαγικά. Δυστυχώς μόλις δέκα έχουν διασωθεί. Το Αγιόζ βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο και μόλις ανακαινίσθηκε. Παραμένει κλειστό για το κοινό, όμως σύντομα θα ανοίξει τις πύλες του.
«Τα καραβανσεράγια χρησιμοποιούνταν ως κατοικίες αλλά και ως χώροι αποθήκευσης. Συχνά ήταν χώρος συναλλαγών Υπήρχαν μεγάλες αποθήκες όπου φυλάσσονταν τα εμπορεύματα. Εδώ ο έμπορος αγόραζε μεγάλες ποσότητες και έπειτα πήγαινε στα παζάρια, όπου μικροπωλητές αγόραζαν από εκείνον. Όλες τα καραβανσεράγια είχαν γύρω τους μαγαζιά. Οι μικροέμποροι λάμβαναν εμπορεύματα από εδώ και τα πουλούσαν στο δρόμο»
«Τα Καραβανσεράγια είναι πολιτιστικοί θησαυροί. Ίσως δεν είναι τόσο περίτεχνα όσο τα θρησκευτικά κτίσματα επειδή προορίζονταν για αστική χρήση, όμως έχουν μεγάλη ιστορική σημασία»
Ο επισκέπτης μπορεί να βρει τα πάντα στα παζάρια, αλλά τα χαλιά Μπουχάρα αποτελούν σήμα κατατεθέν της περιοχής. Τα γεωμετρικά μοτίβα συμβολίζουν δώδεκα αρχαίες φυλές και φέρουν έντονες αποχρώσεις του κόκκινου.
Η Σαμπίνα είναι η 7η γενιά που ασχολείται με την οικογενειακή επιχείρηση.
«Η Μπουχάρα είναι κόκκινη επειδή όσοι πίστευαν στον Ζωροαστρισμό, τις χρησιμοποιούσαν για να προσευχηθούν. Ζητούσαν φωτιά και ήλιο. Όταν ήταν σκυμμένοι και δεν μπορούσαν να δουν ούτε φωτιά, ούτε ήλιο, κοίταζαν το χαλί και φαντάζονταν πως έβλεπαν φωτιά» υποστηρίζει, η Σαμπίνα Μπουρκάνοβα, ιδιοκτήτρια μαγαζιού με χαλιά.
Καθημερινά, 20 κορίτσια έρχονται εδώ για να μάθουν πώς να υφαίνουν ένα χαλί. Πρόκειται για μια τεχνική χιλιάδων ετών. Η διαδικασία μπορεί να διαρκέσει από μήνες έως χρόνια για να ολοκληρωθεί ένα χαλί, ανάλογα με το μέγεθος και τον αριθμό των κόμβων ανά τετραγωνικό μέτρο.
«Μέσα σε δύο εβδομάδες θα μάθουν πως να φτιάχνουν ένα κόμπο. Η εκπαίδευση είναι απαραίτητη, γιατί πρέπει να μάθουν να χρησιμοποιούν τα δάχτυλά τους με οκτώ διαφορετικούς τρόπους» δήλωσε η Σαμπίνα Μπουρκάνοβα, ιδιοκτήτρια μαγαζιού με χαλιά.
«Το αν θα κάποιος θα φτάσει ψηλά, εξαρτάται από το ταλέντο του, την εξυπνάδα του και την ταχύτητα του» δήλωσε η Σαμπίνα Μπουρκάνοβα.
«Μου πήρε δύο εβδομάδες να μάθω και 3 χρόνια για να γίνω master. Όμως ακόμα έχω πολλά να μάθω» εξομολογείται στην κάμερα του euronews η υφάντρα Ρανό Ιμπρατζίμοβα.
Πίσω από τις πιο τουριστικές περιοχές, η Μπουχάρα αποκαλύπτει τη γοητεία μιας αρχαίας πόλης.
«Ήρθε η ώρα να αφήσουμε τους τεχνίτες και τα παζάρια της Μπουχάρα για να κατευθυνθούμε προς την απομακρυσμένη Κίβα για την τρίτη και τελευταίο επεισόδιο της «Ζωής στο Ουζμπεκιστάν» μεταδίδει, η απεσταλμένη μας, Μόνικα Πίνο.