Η βρετανική οικονομία δείχνει σημάδια ανάκαμψης, βλέποντας φως στο τέλος του τούνελ. Ωστόσο οι πολίτες ακόμη δεν μπορούν να το βιώσουν στην
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΗ βρετανική οικονομία δείχνει σημάδια ανάκαμψης, βλέποντας φως στο τέλος του τούνελ. Ωστόσο οι πολίτες ακόμη δεν μπορούν να το βιώσουν στην καθημερινότητά τους. Αυξήσεις τιμών ακινήτων, διδάκτρων, αλλά κι εν γένει του κόστους ζωής έχουν δημιουργήσει συνθήκες ασφυξίας για μεσαία και χαμηλά εισοδήματα.
«Κοιτώντας την υγεία της βρετανικής οικονομίας παρουσιάζει εικόνας καλής ανάρρωσης από την κρίση, αλλά σκάβοντας κάτω από την επιφάνεια, εμφανίζεται μία διαφορετική εικόνα. Μία συμπιεσμένη μεσαία τάξη και υπερσυγκέντρωση πλούτου στα υψηλά στρώματα, με συνέπεια πολλά νοικουριά να αγκομαχούν να τα βγάλουν πέρα», μεταδίδει η Τζοάνα Γκιλ, απεσταλμένη του euronews στο Λονδίνο.
Μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη βρετανική πρωτεύουσα βρίσκεται το Μπίστερ, ένα προάστιο όπου οι αριθμοί δείχνουν ότι διαρκώς περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται στις τράπεζες τροφίμων. Η εταιρία Trussel Trust διαθέτει περισσότερες από 400 τράπεζες τροφίμων σε ολόκληρη την επικράτεια. Την περασμένη χρονιά ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο οι πολίτες που κατέφυγαν εκεί, μία αύξηση κατά 19%. Η ανθρωπογεωγραφία όσων αναγκάζονται να αναζητήσουν τροφή εκεί προκαλεί σοκ και δέος.
«Είναι τρομακτικό το πλήθος των ανθρώπων, που χρησιμοποιεί πλέον τις τράπεζες τροφίμων . Δεν είναι μόνον άνθρωποι σαν κι εμένα, που πολλάκις περνάμε δυσκολίες στη ζωή μας. Είναι άνθρωποι, που είχαν δουλειά. Είμαστε ανθρώπινα όντα κι όλ’ αυτά προέρχονται από την καλή θέληση των ανθρώπων κι όχι από την κυβέρνηση η οποία φορολογεί και δεν αυξάνει τους μισθούς», υποστηρίζει ο Πωλ, ένας μακροχρόνια άνεργος, που ψάχνει δουλειά.
Στην Βρετανία πλέον δεν υπάρχει μόνον το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Αίφνης εμφανίζεται και ηλικιακό χάσμα χρέους, συνεπεία του κόστους ζωής και των αυξημένων διδάκτρων. Ο 25χρονος φοιτητής Νταν Κίντμπι έχει πάρει δάνεια που αγγίζουν τις 30.000 λίρες για να σπουδάσει. Ζούσε με τους γονείς του για να προχωρήσει σε μάστερ ενώ παράλληλα δούλευε αφού οι υποχρεώσεις ήταν μεγάλες. Δεν πιστεύει ότι θα καταφέρει να αποπληρώσει το χρέος του.
«Δεν ψάχνω για έναν μεγάλο μισθό. Αλλά με 25 ή 30 χιλιάδες λίρες το χρόνο το χρέος δεν μπορεί να εξαφανιστεί. Θα είμαι δέσμιός του να το πληρώνω μέχρι κάποια στιγμή να διαγραφεί κατά πάσα πιθανότητα. Είναι σαν μία επιπλέον φορολογία, έτσι δεν είναι; Είναι σαν μειωμένο εισόδημα κάτι που είναι ενοχλητικό, εξοργιστικό και κατά τη γνώμη μου άδικο. Είμαι δεμένος με αυτό», τονίζει ο Νταν Κίντμπι.
Ακόμη κι αν ξεπεραστούν τα εμπόδια των σπουδών και βρεθεί δουλειά, πλέον και η δημιουργία μιας οικογένειας γίνεται δυσβάσταχτη. Στο Ρέντινγκ ζει η Τζωρτζίνα Ντιν, Θεωρεί ότι είναι τυχερή που μπορεί να εργάζεται παρά το ότι πληρώνει για να κρατά κάποιος τα παιδιά της , απομυζώντας το εισόδημά της.
«Δίνουμε 1.800 ή 1.900 λίρες τον μήνα, που σημαίνει 22.000 λίρες το χρόνο», λέει η Τζωρτζίνα Ντιν.
Η οικονομική της κατάσταση είναι σταθερή, αλλά η αβεβαιότητα για το μέλλον κυριαρχεί.
«Ποτέ δεν ξέρεις τί θα σου ξημερώσει στη δουλειά. Ποτέ δεν ξέρεις ποιός από τους δυο μας θα κινδυνεύσει. Άρα πάντα πρέπει να έχεις ένα εναλλακτικό σχέδιο», συμπληρώνει η Τζωρτζίνα Ντιν.
Χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης, αυξημένο κόστος ζωής και η πλήρης εξάρτηση στον εργοδότη έχουν δημιουργήσει ένα έντονα συναίσθημα αστάθειας και ανασφάλειας για μεσαία και χαμηλά οικονομικά στρώματα. Ο Ντέιβιντ Μπόιλ, συγγραφέας του βιβλίου «Broke: Who Killed the Middle Classes», θεωρεί ότι συντελείται μία τιτάνια καταστροφή και θέλεί να δει την επανάσταση της μεσαίας τάξης, αλλιώς η Βρετανία κινδυνεύει να πολωθεί
«Όταν η μεσαία τάξη απογοητεύεται, τότε αναδύεται μία εκφυλισμένη πολιτική, πολύ ανεκτική και θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Βλέπετε ήδη την άνοδο της δεξιάς και την αριστεράς στην Ευρώπης. Όταν δεν υπάρχει συνεκτικό κέντρο βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον εξτρεμισμό της δεξιάς και της αριστεράς στην πολιτική, πολύ ανεκτική σε αυτόν τον εξτρεμισμό, ώστε να γίνεται απαραίτητος»,υποστηρίζει ο Ντέιβιντ Μπόιλ.
Ο Ντέιβιντ Μπόιλ θεωρεί ότι υπάρχει ελάχιστη συμπάθεια για την διάλυση της μεσαίας τάξης και προειδοποιεί ότι η απώλεια της επηρεάζει άπαντες. Υπάρχει το 1% των πλουσίων, που θα βρίσκεται υπεράνω όλων και μία διαρκώς αυξανόμενη πλέμπα ανθρώπων, χωρίς να υπάρχει καμία κλίμακα αναρρίχησης ή άλλα επίπεδα μεταξύ των δύο καταστάσεων. Έτσι οι εκλογές της 7ης Μαΐου προβάλουν ως μία ευκαιρία για αλλαγή πορείας, που θ’ αλλάξει και τις τύχες των πολιτών.