ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤον γνωρίσαμε μέσα από τη συχνότητα της ΕΡΤ και τη σειρά ντοκιμαντέρ «Η Ρωσία αλλιώς». Ο 29χρονος Δημήτρης Γεωργιάδης δεν έχει πολλούς μήνες που έχει επιστρέψει από τη Μόσχα, όπου βρισκόταν τα τελευταία τέσσερα χρόνια σπουδάζοντας στην περίφημη θεατρική Ακαδημία Gitis. Εκεί τον ανακάλυψαν οι Ρώσοι, που έψαχναν έναν ξένο για να γίνει ο παρουσιαστής, ο οδηγός των τηλεθεατών σ’ αυτή τη σειρά της ρωσικής τηλεόρασης που είναι στην ουσία ένα διαφορετικό πορτραίτο έξι πόλεων του Χρυσού Δακτυλίου της Ρωσίας.
Αφορμή για την κουβέντα μας δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Είναι η τωρινή συμμετοχή του στο χορό του «Οιδίποδα Τυράννου» του Σοφοκλή, που ανεβάζει το Εθνικό Θέατρο σε συνεργασία με το ρωσικό θέατρο Βαχτάνγκοφ αυτή την Παρασκευή 29 Ιουλίου και το Σάββατο 30 Ιουλίου, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία του Ρίμας Τούμινας. Ρώσοι έχουν αναλάβει τους επώνυμους ρόλους του έργου, ενώ οι Έλληνες αποτελούν το χορό της τραγωδίας. Για τον Δημήτρη, αυτό είναι το βάπτισμα του πυρός στο αρχαίο δράμα και την Επίδαυρο.
Συναντηθήκαμε και μιλήσαμε λοιπόν για το πώς μπήκε στη ζωή του το θέατρο, πώς βρέθηκε από το θέατρο Τέχνης στη Μόσχα, για το ρωσικό χειμώνα, αλλά και το σπουδαίο θεατρικό στοίχημα του «Οιδίποδα Τυράννου».
-Είσαι από την Κέρκυρα. Πως μπήκε στη ζωή σου το θέατρο;
Στην Κέρκυρα, δεν είχαμε συχνά την ευκαιρία να δούμε θεατρικές παραστάσεις από την Αθήνα, αν εξαιρέσεις κάποιες επιθεωρήσεις. Μου άρεσε να ασχολούμαι με διαφορετικά πράγματα. Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο έγινε τυχαία. Συμμετείχα το 2005 σε μια παράσταση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κέρκυρας, με σκηνοθέτη τον Γιώργο Σίσκο. Τυχαία γιατί την ίδια ώρα σπούδαζα στο Τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Δεν την τελείωσα ποτέ την σχολή. Δεν μου άρεσε. Ήταν ο εφιάλτης μου. Όταν άκουσα ότι μια ερασιτεχνική ομάδα ηθοποιών, έψαχνε ένα νέο να παίξει στην παράσταση «Σωκράτης, φωτιά και αέρας», που βασιζόταν στην Απολογία του Σωκράτη πήγα και με πήραν.
-Τι σε έφερε στην Αθήνα;
Ένας έρωτας αλλά και οι εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης. Η κοπέλα ήταν εδώ, οπότε ήθελα κι εγώ να έρθω. Θέατρο και έρωτας λοιπόν. Μετά ο έρωτας έφυγε και έμεινε το θέατρο. Παράλληλα, κάναμε με μια παρέα συναδέλφων σεμινάρια εκτός σχολής με διάφορους δασκάλους, που είχαν τη δική τους θεατρική μέθοδο. Ψάχναμε πολύ για να βρούμε νέα πράγματα. Έτυχε λοιπόν να μάθω ότι στη Θάσο γίνεται ένα καλοκαιρινό σεμινάριο με τον Δημήτρη Ήμελλο, τον Θοδωρή Αμπαζή, τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη και πολλούς άλλους. Πήγα. Ήταν μια απίθανη εμπειρία. Ρώτησα λοιπόν τον Δημήτρη Ήμελλο, πού τα είχε μάθει όλα αυτά και μου είπε στη σχολή θεάτρου Gitis, στη Μόσχα. Ξεκίνησα λοιπόν στο τελευταίο έτος της σχολής τουΤέχνης να μαθαίνω ρωσικά. Τελειώνοντας μου έδωσε κάποιες πληροφορίες η Ιώ Βουλγαράκη για το τι γίνεται ακριβώς εκεί.
-Έτσι προέκυψε η Ρωσία;
Ναι. Τελείωσα το Τέχνης, καλοκαίρι του 2011. Πήγα και έδωσα εξετάσεις στο Gitis και με πήραν. Τον Σεπτέμβριο βρισκόμουν ήδη στη Μόσχα. Έμεινα τέσσερα χρόνια. Ήταν αρκετά δύσκολα. Τα πρώτα δύο χρόνια ήταν γλυκά μέσα στη σκληράδα τους. Τα επόμενα δύο, αν δεν είχε γίνει η σειρά με τα ντοκιμαντέρ, θα ήταν πολύ χειρότερα, από την άποψη ότι η Μόσχα είναι μια πολύ βαριά, ψυχρή και πολύ σκληρή πόλη. Το χιόνι της πρώτης χρονιάς, αρχίζει να γίνεται σιγά- σιγά βάρος. Ο χειμώνας κρατάει πολύ εκεί. Το ντοκιμαντέρ ήρθε και με «τσίμπησε» εκεί που το κουράγιο άρχισε να τελειώνει, γιατί υπήρχαν πολλές δυσκολίες. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, το καλοκαίρι του 2015
-Τι σου προσέφερε το ρωσικό σύστημα;
Μου ξύπνησε ένα κομμάτι ηθοποιού- δημιουργού, που δεν είχα. Είχα μάθει να εκτελώ μόνο και έμαθα πώς να συν-δημιουργώ σ’ αυτή τη σχολή σκηνοθεσίας. Το Gitis είναι μια ιδιαίτερη σχολή. Δεν είναι μια σχολή απλών ηθοποιών, γιατί μέρος της σπουδής εκεί είναι να προτείνεις δουλειές, να παίρνεις συναδέλφους σου και να οργανώνεις πράγματα. Ηγείσαι μιας ομάδας ηθοποιών και στη συνέχεια αναλαμβάνει κάποιος άλλος αυτό το ρόλο. Μαθαίνεις να δίνεις την πρωτοβουλία σε έναν συνάδελφό σου. Ουσιαστικά γίνεσαι σκηνοθέτης και μετά ηθοποιός. Είναι ένα διαρκές παιχνίδι ρόλων. Αυτό έμαθα ουσιαστικά, συν ένα κομμάτι μεγαλύτερης και διαφορετικής εμπλοκής με το θεατρικό υλικό που υπάρχει κάθε φορά μπροστά μου, που δεν είχα πάρει μέχρι τότε από τις σπουδές μου στην Ελλάδα. Όλα αυτά έφτιαξαν ένα μίγμα που θυμίζει αρκετά την ταινία «Whiplash». Όταν είδα την ταινία, αισθάνθηκα ότι γυρίστηκε για μένα. Ήταν ένα δυνατό μάθημα επιβίωσης στο δύσκολο ρωσικό χειμώνα, αυτά τα τέσσερα χρόνια της σχολής.
-Πώς έγινες λοιπόν ξαφνικά παρουσιαστής ντοκιμαντέρ της ρωσικής τηλεόρασης;
Η πρόταση ήρθε από το πουθενά, θα έλεγα. Μου ήρθε μια μέρα ένα mail, από τους παραγωγούς του ντοκιμαντέρ που μου έλεγαν ότι η δασκάλα χορού μου με είχε προτείνει γι’ αυτή τη δουλειά, δηλαδή για το ταξίδι ενός ξένου στο Χρυσό Δακτύλιο της Ρωσίας. Εγώ έπαθα πλάκα, γιατί δεν είχα ταξιδέψει καθόλου ουσιαστικά, εκτός Μόσχας. Αυτοί ουσιαστικά έψαχναν για έναν ξένο, που να μιλάει τη γλώσσα καλά, να καταλαβαίνει, αλλά να μην γνωρίζει σε βάθος τη Ρωσία. Συναντηθήκαμε και συμφωνήσαμε. Ήταν μια εξαιρετική ομάδα, με την οποία δούλεψα καταπληκτικά. Γυρίσαμε έξι επεισόδια τα οποία παίχτηκαν σε Ρωσία και Ελλάδα και τώρα ελπίζουμε να υπάρχει και συνέχεια. Στη Ρωσία, παίχτηκε στο κρατικό πολιτιστικό κανάλι. Ο τίτλος ήταν «Ένας Έλληνας… Σε αναζήτηση της πραγματικής Ρωσίας». Ταξιδέψαμε σε 6 πόλεις του λεγόμενου «Χρυσού Δακτυλίου», που βρίσκονται περιμετρικά της Μόσχας. Σχηματίζουν έναν κύκλο.
-Τι σου έδωσε αυτή η εμπειρία;
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑυτό που λάτρεψα, ήταν το κομμάτι της επικοινωνίας με άγνωστους ανθρώπους. Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε που ασχολούμαι με το θέατρο. Η δραματουργία είναι η αφορμή για να νιώσω περισσότερο τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι ζωή, τι είναι φύση. Το ντοκιμαντέρ ήταν λοιπόν μια σειρά από συναντήσεις και συζητήσεις με ανθρώπους. Το βάρος του έπεφτε λοιπόν περισσότερο στον ανθρώπινο παράγοντα και όχι στο τουριστικό στοιχείο, δηλαδή στις πόλεις και τα τοπία. Αποκαλύπταμε πράγματα για τη ζωή των Ρώσων, για τη δουλειά τους, τη σχέση με το περιβάλλον τους, που κατά τη γνώμη μου ήταν μαγικά. Εγώ λοιπόν ανακάλυψα πόση σημασία έχει να κάτσω με έναν άνθρωπο και να μιλήσω. Είναι πολύ σημαντική αυτή η επικοινωνία, η γέφυρα που ρίχνεις σε έναν άγνωστο άνθρωπο. Αυτό που βγάζεις από μέσα του, το ξεκλείδωμα της ψυχής του. Το ίδιο συμβαίνει και στο θέατρο.
-Η Ρωσία παραμένει πάντα με έναν τρόπο στη δουλειά σου. Συνεργάστηκες το χειμώνα με την Ιώ Βουλγαράκη, που έχει επίσης σπουδάσει στο Gitis, στην «Μισαλλοδοξία» της στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και τώρα συμμετέχεις στον «Οιδίποδα Τύραννο», την ελληνορωσική συμπαραγωγή του Εθνικού μας θεάτρου με το διάσημο θέατρο Βαχτάνγκοφ της Μόσχας. Γιατί τόσο πολύ ρωσικό άρωμα στις δουλειές που μπλέκεις;
Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Ήμουν πολύ τυχερός όμως με αυτές τις δουλειές. Η «γέφυρα» είναι ίσως ο Θοδωρής Αμπαζής. Είχαμε γνωριστεί στο σεμινάριο στη Θάσο και το χειμώνα έγραψε τη μουσική για τη «Μισαλλοδοξία» της Βουλγαράκη. Τώρα είμαι στο χορό του «Οιδίποδα». Ο Θοδωρής έκανε τη σύνθεση των χορικών και ανέλαβε να διδάξει το Χορό. Ήταν αυτός που με επέλεξε και νομίζω ο παράγοντας που έπαιξε ρόλο ήταν οι φωνητικές μου δυνατότητες. Είμαι από τους λίγους υψίφωνους, σε ένα περιβάλλον βαρύτονων και μπάσων.
-Πώς είναι να συνεργάζεσαι με το ρωσικό θίασο;
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΕίναι σπουδαίο να δουλεύεις με τους ρώσους ηθοποιούς, γιατί πραγματικά είναι καλλιτέχνες που έχουν σπουδαία διαδρομή και μεγάλο όνομα στη Μόσχα. Τον σκηνοθέτη μας, Ρίμας Τούμινας τον θαυμάζω απεριόριστα. Ο «Θείος Βάνιας» ήταν η πρώτη παράσταση που είδα, όταν έφτασα στη Μόσχα και είχα πάθει την πλάκα μου. Ήταν μια συγκλονιστική παράσταση. Είναι ένας φοβερός εικονοπλάστης, όπως και οι περισσότεροι συμπατριώτες του σκηνοθέτες. Είναι μεγάλη τιμή μου να ανήκω σ’ αυτή την ομάδα. Είναι ένα μεγάλο στοίχημα για μένα. Μια ανεπανάληπτη εμπειρία, γιατί είμαι ο μικρότερος και ο πιο άπειρος στο χορό, καθώς οι υπόλοιποι ηθοποιοί έχουν πολλά ένσημα στο χώρο.
-Ποιος είναι ο άξονας πάνω στον οποίο δουλεύετε;
Είναι πολύ σημαντικό ότι ο Θοδωρής Αμπαζής και ο Ρίμας Τούμινας δουλεύουν και οι δύο πάνω στον κάθετο άξονα. Αυτό πολύ πρακτικά σημαίνει δουλειά με το θείο. Δουλεύουν για το Τρίτο Μάτι. Πρόκειται για μια καθαρά πνευματική δουλειά. Είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που έκανε ο Ταρκόφσκι στον κινηματογράφο. Αυτό είναι το θέατρο που αγαπώ.
-Πώς πηγαίνουν οι πρόβες;
Εξαιρετικά. Ουσιαστικά ο Τούμινας βλέπει το χορό ως μια ομάδα περιπλανώμενων ψυχοπομπών. Μοιάζουμε σαν να ξεπροβοδίζουμε τον ήρωα, σαν να οδηγούμε την ψυχή του Οιδίποδα στην έξοδο, σαν να πηγαίνουμε οπουδήποτε υπάρχει τραγωδία. Αφού φύγει τυφλωμένος ο Οιδίποδας, εμείς αναχωρούμε για έναν άλλο τόπο, όπου συμβαίνει κάτι τραγικό. Ο χορός είναι εκεί, συμβολίζοντας την πόλη, δίνοντας το στίγμα του χρόνου και του τόπου.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
-Πώς προσεγγίζει ο λιθουανός σκηνοθέτης τον Οιδίποδα;
Θα δείτε έναν Οιδίποδα με πολύ ψυχικό υλικό. Ο Τούμινας έχει ουσιαστικά ακραιοποιήσει τις σχέσεις των χαρακτήρων, κάτι που είναι χαρακτηριστικό της δουλειάς κάποιου σκηνοθέτη, που έχει περάσει από τη ρωσική θεατρική σχολή. Πρόκειται για ένα θέατρο γεμάτο ατμόσφαιρες, εικόνες, χειρονομίες, που δίνει μεγάλη προσοχή στην ψυχολογική υπόσταση των ηρώων. Ο Ρίμας Τούμινας σέβεται απόλυτα όμως το υλικό που έχει στα χέρια του. Πρόκειται να δείτε λοιπόν έναν συναισθηματικό «Οιδίποδα Τύραννο», μέσα στην ακρότητά του, στην αλήθεια του. Θα είναι μια αληθινή, μια ουσιαστική τραγωδία. Αυτό που μας είπε και χαρακτηρίζει την παράσταση είναι ότι: «Ο Οιδίποδας είναι τυφλός εξαρχής. Όσο εκτυλίσσεται η δράση, τυφλώνεται ακόμα περισσότερο, μέχρι την στιγμή που βρίσκει το φως του στο τέλος του έργου, τη στιγμή δηλαδή που μαθαίνει ποιος είναι».
-Σε αγχώνει η πρώτη σου κάθοδος στην Επίδαυρο;
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΜε αγχώνει πάρα πολύ. Είμαι δίπλα στον Γιώργο Γάλλο και σε κάνα δύο ακόμη έμπειρους ηθοποιούς και ζητάω συνεχώς τη βοήθειά τους, τη συμβουλή τους στο πώς πρέπει να διαχειριστώ μερικά θέματα. Παίρνω ό,τι μπορώ από τους πιο μεγάλους του χορού, οι οποίοι είναι πολύ γενναιόδωροι μαζί μου. Δεν μπορεί να μην σε αγχώνει το μέγεθος, αλλά και η ιστορία αυτού του θεάτρου. Επαφίεμαι στην ομαδική λειτουργία. Είναι ωραίο όμως να είσαι σε μια ομάδα που δουλεύει σκληρά για να δημιουργηθεί μια ενέργεια που έχει ως στόχο να φτάσει μέχρι τα πάνω διαζώματα.
Οι φωτογραφίες του Δημήτρη Γεωργιάδη: PhotosLive
Οι φωτογραφίες της παράστασης και του Χορού: Εθνικό Θέατρο, Πάτροκλος Σκαφιδάς
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σκηνοθέτης: Rimas Tuminas
Σκηνογράφος: Adomas Jacovskis
Ενδυματολόγος: Maksim Obrezkov
Συνθέτης: Faustas Latenas
Σύνθετης χορικών: Θοδωρής Αμπαζής
Φωτιστής: Narek Tumanian
Χορογράφος: Andzelika Cholina
Δραματολόγος / ακαδημαϊκός σύμβουλος: Dmitry Trubothckin
Μετάφραση χορικών από τα αρχαία στα νέα ελληνικά: Έλσα Ανδριανού
Μουσική διδασκαλία χορικών: Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Irina Gromova
Διανομή
Evgeny Knyazev – Τειρεσίας
Liudmila Maksakova – Ιοκάστη
Pavel Yudin – Στρατιώτης
Victor Dobronravov – Οιδίπους
Ekaterina Simonova – Γυναίκα από το παλάτι
Valery Ushakov – Αγγελιαφόρος από την Κόρινθο
Vitalijs Semjonovs –Κορυφαίος
Maxim Sevrinovskiy – Αγγελιαφόρος από το παλάτι
Eldar Dzhanibekov – Κρέων
Artur Ivanov – Βοσκός από τη Θήβα
Evgeny Kosyrev – Ιερέας
Irina Gromova – Αγόρι
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Χορός
Ilya Algaer, Παναγιώτης Αθανασόπουλος, Θανάσης Βλαβιανός, Γιώργος Γάλλος, Δημήτρης Γεωργιάδης, Κώστας Κοράκης, Δαυίδ Μαλτέζε, Λεονάρδος Heifetz-Μπατής, Σωκράτης Πατσίκας, Γιώργος Στάμος, Σπύρος Τσεκούρας
Παιδιά: Αφροδίτη Αντωνάκη, Γεωργία Μητροπούλου
Η παράσταση είναι δίγλωσση και θα υπάρχουν υπέρτιτλοι στα Ελληνικά και στα Αγγλικά