Ισραηλινοί-Παλαιστίνιοι: Από την συμφωνία του Όσλο στο σήμερα

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1993 ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Μπιλ Κλίντον βγαίνει από τον Λευκό Οίκο έχοντας εκατέρωθέν του τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν και τον ηγέτη των Παλαιστινίων Γιασέρ Αραφάτ για την υπογραφή της πολλά υποσχόμενης συμφωνίας του Όσλο.

Αρχιτέκτονας από την πλευρά του Ισραήλ ο Σιμόν Πέρες.

Προβλέπεται η δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής, που θα έπρεπε να μετεξελιχθεί αργότερα σε ένα ανεξάρτητο κράτος .
Το 1994 επικρατεί ντελίριο ενθουσιασμού στην Δυτική Όχθη κατά την επιστροφή του Αραφάτ, ύστερα από 27 χρόνια στην εξορία.
Η Δυτική Όχθη είναι χωρισμένη σε τρεις ζώνες: η πρώτη υπό αποκλειστικό έλεγχο Παλαιστινίων, η δεύτερη είναι κοινού ελέγχου και η τρίτη, που είναι και το 60% του συνόλου είναι υπό ισραηλινό έλεγχο, που βαθμηδόν θα πρέπει να περάσει σε παλαιστιναικό.

Ωστόσο τα ακανθώδη ζητήματα έχουν μετατεθεί για το μέλλον: τα σύνορα, το οριστικό καθεστώς της Ιερουσαλήμ, το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων κι ιδιαίτερα εκείνων, που εκδιώχθηκαν ή έφυγαν με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948.

Η δολοφονία του Γιτζάκ Ράμπιν το 1995 από Εβραίο εξτρεμιστή αλλάζει πλήρως τα δεδομένα.

Ο Σιμόν Πέρες αναλαμβάνει προσωρινά, αλλά έναν χρόνο αργότερα ο σκληροπυρηνικός Μπέντζαμιν Νετανιάχου, σφοδρός πολέμιος των συμφωνιών με τους Παλαιστινίους, εκλέγεται κι αναλαμβάνει τα ηνία.

Το 2000 γίνεται μία νέα απόπειρα για να βρεθεί συνισταμένη και συμβιβαστική λύση. Αλλά παρά τις δύο εβδομάδες «εγκλεισμού» των ηγετών Ισραηλινών και Παλαιστινίων στο Καμπ Ντέιβιντ υπό τον Μπιλ Κλίντον, προκύπτει ένα νέο ναυάγιο.

Δύο μήνες αργότερα ακολουθεί η δεύτερη ιντιφάντα από τους Παλαιστινίους και η απάντηση από τους Ισραηλινούς έρχεται με διαρκείς επεμβάσεις στην Λωρίδα της Γάζας κι επιτάχυνση των εποικισμών.

Ύστερα από σχεδόν 25 χρόνια η αποκαλούμενη συμφωνία του Όσλο αποτελεί στην πραγματικότητα ένα κενό γράμμα.