Σεργκέι Πολούνιν: Το enfant terrible του μπαλέτου στο Euronews

Σεργκέι Πολούνιν: Το enfant terrible του μπαλέτου στο Euronews
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
Αντιγραφή/Επικόλληση το λινκ του βίντεο πιο κάτω:Copy to clipboardCopied

Το ντοκιμαντέρ «Ο χορευτής» του Στίβεν Κάντορ είναι μια διεισδυτική ματιά στη διαδρομή του σπουδαίου χορευτή από μια μικρή ουκρανική πόλη στις μεγαλύτερες όπερες του κόσμου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Τον έχουν αποκαλέσει Τζέιμς Ντιν του κλασικού μπαλέτου. Ο Ουκρανός Σεργκέι Πολούνιν, ο πιο ταλαντούχος χορευτής της γενιάς του, άφησε όλο τον κόσμο με ανοικτό το στόμα, όταν στα 19 του έγινε ο νεαρότερος πρώτος χορευτής του Βασιλικού Μπαλέτου της Αγγλίας. Στα 21 του σόκαρε ακόμη περισσότερους, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει αυτή την περίοπτη θέση.

Στο 25 του, το κακό παιδί του χορού ένιωθε το ταλέντο του περισσότερο ως βάρος παρά ως δώρο. Αναζητούσε νέες συνεργασίες, νέα πεδία δράσης. Το ντοκιμαντέρ «Ο χορευτής» του Στίβεν Κάντορ είναι μια διεισδυτική ματιά στη ζωή του, στη διαδρομή του από μια μικρή φτωχή ουκρανική πόλη στα σπουδαιότερα θέατρα, στις μεγαλύτερες όπερες του κόσμου.

Ο Σεργκέι Πολούνιν βρέθηκε στην Αθήνα για την παρουσίαση του ντοκιμαντέρ, στο πλαίσιο του φεστιβάλ κινηματογράφου Νύχτες Πρεμιέρας και μίλησε στο Euronews:

«Η επιθυμία μου είναι να συνεχίσω τη ζωή μου και να κάνω διαφορετικά πράγματα. Ήθελα να παρουσιάσω όλη μου τη διαδρομή στο κλασικό μπαλέτο, για να συνεχίσω την πορεία μου στον κινηματογράφο. Αυτό το ντοκιμαντέρ είναι ένα πορτραίτο, μια αναμνηστική εικόνα της χορευτικής μου καριέρας».

Είναι εξαιρετικά σπάνιο στα 25 σου και ενώ είσαι στην κορυφή του κόσμου, να αμφιβάλλεις αν έχεις πάρει τη σωστή επαγγελματική κατεύθυνση. Ο Πολούνιν ασφυκτιούσε με τις συνθήκες που υπάρχουν στο χώρο του μπαλέτου.

Η μεγάλη αλλαγή, ήρθε όταν χόρεψε τον Φεβρουάριο του 2015 για τις ανάγκες του βιντεοκλίπ «Take Me to Church», που σκηνοθέτησε ο David LaChapelle. Το βιντεοκλίπ του γνωστού τραγουδιού του Hozier ξεπέρασε γρήγορα τα 16 εκατομμύρια κλικ στο YouTube και αυτό έκανε τον Πολούνιν να δει ότι μπορεί να έχει μέλλον, εκτός χορού, του άνοιξε ένα παράθυρο, μια νέα προοπτική, έξω από τα στενά όρια του μπαλέτου.

Η χορευτική του συμμετοχή στο βιντεοκλίπ σηματοδοτούσε την απόφασή του να χορέψει για τελευταία φορά. Ήθελε να γίνει ηθοποιός. Η μεγάλη όμως διαδικτυακή επιτυχία, τον έκανε να επαναθεωρήσει την άποψή του. Αποφάσισε να κρατήσει μια πιο εκλεκτική σχέση με το χορό, κάνοντας πράγματα που τον ικανοποιούν, λέγοντας ναι σε πολύ συγκεκριμένες προτάσεις.

Ο ίδιος μας εξομολογείται: «Ήθελα να κινηματογραφηθεί το “Take me to church”, σαν να ήταν ο τελευταίος μου χορός, πριν περάσω σε έναν άλλο δημιουργικό τομέα. Ήθελα να μείνω στο Χόλιγουντ και να πάω σε μια σχολή υποκριτικής. Όταν ήμουν στα γυρίσματα του βιντεοκλίπ, η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη. Έκλαιγα για εννιά ώρες. Τα γυρίσματα κράτησαν πολλή ώρα και έπρεπε να διατηρήσω σταθερή την συναισθηματική μου ένταση στην performance. Είχα αδειάσει κυριολεκτικά και είχα πλέον ξεκαθαρίσει μέσα μου, τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου στη συνέχεια. Αν ήμουν εντάξει, που εγκατέλειπα τον χορό».

Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί τον χορευτή, καθώς ταξιδεύει μεταξύ Αγγλίας, Ηνωμένων Πολιτειών, Ρωσίας και Ουκρανίας. Παρουσιάζει τι συμβαίνει στα παρασκήνια των παραστάσεων και προσφέρει μια διαφορετική οπτική πάνω στον κόσμο του χορού.

Η ταινία του Στίβεν Κάντορ υποκλίνεται στο ταλέντο του, εξερευνά τη μετατροπή του σε celebrity και την επιρροή που είχε πάνω του η συμμετοχή του στο βιντεοκλίπ του «Take Me to Church» του Hozier. Πλάθει, εν τέλει, το συγκινητικό πορτρέτο ενός επαναστάτη χορευτή, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό. Πώς μπορείς να είσαι ελεύθερος άνθρωπος όταν είσαι το πιο «περιζήτητο απόκτημα» στον χώρο του μπαλέτου;

Παράλληλα, είναι ένα συγκινητικό οδοιπορικό στη ζωή του, στην δύσκολη προσωπική του ιστορία. Η οικογένειά του προέρχεται από την πόλη Κέρσον, στη νότια Ουκρανία. Βλέποντας το τεράστιο ταλέντο του και για να μπορέσουν να πληρώσουν τα μαθήματα χορού του, ο πατέρας του έφυγε για να δουλέψει στην Πορτογαλία, ενώ το ίδιο έκανε και η γιαγιά του, που ήρθε στην Ελλάδα για δουλειά:

Ο Πολούνιν ήταν βαθιά δυσαρεστημένος με τα συγκροτήματα του κλασικού μπαλέτου. Αισθανόταν σαν να ήταν φυλακισμένος, σαν να του αποστερούσαν την ελευθερία να πειραματιστεί και με άλλα πράγματα:

«Ως καλλιτέχνης, πρέπει να είσαι δημιουργικός. Στα μεγάλα συγκροτήματα, είσαι μερικές φορές αναγκασμένος να κάνεις συνεχώς τα ίδια πράγματα. Είναι σημαντικό να εξερευνάς νέους χώρους. Οι χορευτές είναι το ίδιο σημαντικοί όσο είναι και τα συγκροτήματα, τα κοστούμια, τα σκηνικά, οι χορογράφοι. Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ και γι’ αυτό θέλω να μιλήσω. Θέλω να πω στους χορευτές: “Μην αφήνετε να σας εκμεταλλεύονται, υψώστε το ανάστημά σας“».

«Ο χορευτής» του Στίβεν Κάντορ έχει συμμετάσχει σε πολλά φεστιβάλ κινηματογράφου. Πρόσφατα κέρδισε το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βαρσοβίας.

Ο Σεργκέι Πολούνιν μαζί με την ρωσίδα μπαλαρίνα Νατάλια Οσίποβα θα βρεθούν στην Αθήνα για ένα γκαλά χορού στο Παλλάς, αρχές Δεκεμβρίου.

Το ντοκιμαντέρ «Ο χορευτής» βγαίνει στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες στις 24 Νοεμβρίου.

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Αυτό είναι το πρόγραμμα του 22ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρος 2024

Η Ζιλιέτ Μπινός νέα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου

Γιώργος Λάνθιμος: Η νέα ταινία με την μούσα του Έμα Στόουν