Το αριστούργημα του Ζιλ Μασνέ και του γαλλικού ρομαντισμού σ' ένα εξαιρετικό ανέβασμα
Απαγορευμένες αγάπες, το βάρος των κοινωνικών συμβάσεων, το αδιέξοδο του έρωτα: η Όπερα της Ζυρίχης μας προσγειώνει στον γαλλικό ρομαντισμό, στα τέλη του 19ου αιώνα, με τον «Βέρθερο» του Ζιλ Μασνέ.
Τη μουσική διεύθυνση έχει ο Κορνέλιους Μάιστερ. Η όπερα βασίζεται στο διάσημο μυθιστόρημα του Γκαίτε και έχει να κάνει με τον αδιέξοδο έρωτα του Βέρθερου και της Σαρλότ, μιας γυναίκας παγιδευμένης στις κοινωνικές επιταγές που έχει ορκιστεί να παντρευτεί έναν πλούσιο έμπορο. Η απελπισία θα οδηγήσει τον Βέρθερο στην αυτοκτονία.
Ο Χουάν Ντιέγκο Φλόρες, ο διάσημος περουβιανός τενόρος ερμηνεύει τον βασανισμένο, ευαίσθητο χαρακτήρα:
«Ο Βέρθερος είναι ένα αριστούργημα φυσικά. Μουσικά είναι ένα όμορφο έργο. Είναι καταπληκτικό. Σε μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση. Έχεις μια συνεχή αίσθηση πόθου και ευχαρίστησης, που κλιμακώνεται χάρις στην ενορχήστρωση και τις άριες».
Η σκηνοθεσία της Τατιάνα Γκίρμπατσα τονίζει έξυπνα την καταπίεση που ασκεί ο κοινωνικός περίγυρος.
Οι ήρωες πρέπει να συμβιβαστούν ή να αποδράσουν με έναν τρόπο.
Η Τατιάνα Γκίρμπατσα επισημαίνει:
«Είναι ένα γοητευτικό έργο. Είναι μία από τις σπάνιες όπερες που δεν έχουν να κάνουν με Φαραώ, γκέισες ή τρελούς βασιλιάδες. Πρόκειται για ένα έργο που λαμβάνει χώρα στη Γερμανία και έχει να κάνει σε γενικές γραμμές με μια κανονική οικογένεια. Είναι μια οικογενειακή ιστορία.
Ο χαρακτήρας του Βέρθερου μοιάζει με έναν Θεό που έπεσε στη Γη και προκαλεί αναστάτωση στους πάντες. Η ενέργειά του βάζει τα πάντα σε κίνηση.
Βλέπει διαφορετικά τον κόσμο στον οποίο ζει. Γι’ αυτό και οι υπόλοιποι χαρακτήρες του έργου ξαφνικά βλέπουν και αυτοί τον κόσμο με μια τρέλα και μια διαστροφή, μέσα από μια άλλη οπτική. Έχει συνέπειες, αν δεις τη ζωή σου από μια άλλη γωνία».
Η Βρετανο-γαλλίδα μέτζο σοπράνο Άννα Στέφανι ερμηνεύει την Σαρλότ, μια γυναίκα που παλεύει ανάμεσα στο τι είναι κοινωνικά σωστό και στο πάθος της:
«Μέχρι να γνωρίσει τον Βέρθερο, όλα είναι πολύ καλά στη ζωή της. Μετά είναι σαν να την έχει χτυπήσει κεραυνός. Παρότι είναι εξαιρετικά οδυνηρό, την οδηγεί παράλληλα στην αυτογνωσία. Ανακαλύπτει την πραγματική της επιθυμία, που αγνοούσε ότι υπήρχε μέσα της.
Βιώνει εντελώς διαφορετικά συναισθήματα, με τα οποία ταυτίζομαι. Σε μια σχέση, ακόμη κι αν αισθάνεσαι ότι δεν είναι σωστή, υπάρχουν πράγματα που σε κάνουν και κολλάς. Μπορεί να έχει να κάνει λιγότερο με το καθήκον και τις κοινωνικές επιταγές και περισσότερο με την ηλικία και το τι είναι σωστό. Άρα πιστεύω ότι το έργο είναι απίστευτα επίκαιρο».
Ο Χουάν Ντιέγκο Φλόρες συμπληρώνει:
«Είναι σαν ένας μάγος. Κάνει θαύματα με την παρουσία του. Δημιουργεί έναν ολόκληρο κόσμο και η Σαρλότ το βλέπει και η ίδια».