Lemon: Το ατμόπλοιο Βιρτζίνιαν αγκυροβολεί στο Μπάγκειον

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Το «Lemon», η site-specific παράσταση των Experimento, επιστρέφει στην Αθήνα από τις 4 Οκτωβρίου και για 12 μόνο παραστάσεις, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Αυτή τη φορά «πιάνει λιμάνι» στο Μπάγκειον. Η αίθουσα χορού του ιστορικού ξενοδοχείου μετατρέπεται στην αίθουσα χορού της πρώτης θέσης του ατμόπλοιου Βιρτζίνιαν λίγο πριν ή λίγο μετά την έκρηξη.

Η βαριά διπλή πόρτα του εμβληματικού κτιρίου ανοίγει: ο Τιμ Τούνυ, τρομπετίστας και μοναδικός φίλος του πιανίστα 1900, επιστρέφει στο Βιρτζίνιαν, το οποίο έχει παρακμάσει μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανάμεσα σε αποκολλημένα επιχρίσματα από σοβάδες, την υγρασία των τοίχων, την τραυματισμένη επιφάνεια ενός καθρέφτη βρίσκει τον 1900 καθισμένο πάνω σε δυναμίτη να παίζει τη μουσική του Ωκεανού. Η απίστευτη ιστορία του 1900, του λογοτεχνικού ήρωα του Αλεσάντο Μπάρικο που γεννήθηκε πάνω σ’ ένα καράβι και δεν κατέβηκε ποτέ από αυτό, συναντά την προσωπική ιστορία του καθένα από εμάς, φέρνοντας στην επιφάνεια το υπαρξιακό ερώτημα: Εσύ φοβάσαι να κατέβεις από το πλοίο που γεννήθηκες;

Η παράσταση κέρδισε τις εντυπώσεις μας από τότε που την είδαμε στο θέατρο Radar. Με αφορμή την μετακόμισή της στο Μπάγκειον μιλήσαμε με τους δύο πρωταγωνιστές του έργου, τον Μελαχρινό Βελέντζα και τον Γιώργο Δρίβα.

- Ποια ήταν τα στοιχεία που σας άρεσαν στον ποιητικό θεατρικό μονόλογο Novecento του Αλεσάντρο Μπαρίκο και αποφασίσατε να το μεταφέρετε στην σκηνή;

Μελαχρινός Βελέντζας: Είναι σημαντικό να κάνουμε έργα που μας αφορούν βαθιά. Η ιστορία του Μπάρικο αγγίζει το ζήτημα της ύπαρξης και των επιλογών που κάνουμε στη ζωή μας. Το κατά πόσο είμαστε ευτυχισμένοι με αυτές. Η εποχή που ζούμε προστάζει διαρκώς για περισσότερα. Τρέχουμε αδιάκοπα πίσω από επίπλαστες επιθυμίες πιστεύοντας μέσα σε όλο αυτό πως είμαστε ελεύθεροι. Ζούμε με άγχος. Θόρυβος και φασαρία βιάζουν τη σιωπή, την παύση και την ανάγκη μας να πάρουμε προσωπικό χρόνο. Να αισθανθούμε ήρεμοι, σε αρμονία και συνδεμένοι πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τους άλλους. Ο 1900 είναι ένας χαρακτήρας που απορεί και τρομάζει μπροστά στις άπειρες επιλογές που θα του προσέφερε μια ζωή έξω από το καράβι στο οποίο γεννήθηκε. Ο δικός του κόσμος έχει μόνο 88 πλήκτρα, αλλά άπειρους συνδυασμούς μέσα από τους οποίους εκείνος νιώθει ατελείωτος. Με συγκινεί η δυνατότητα αυτού του ανθρώπου να νιώσει άπειρος μέσα στον περιορισμένο του χώρο. Αυτό είναι που τον κάνει μοναδικό. Στην εποχή μας βιώνουμε ακριβώς το αντίθετο: Περιορίζουμε την ελευθερία μας ζώντας σε άπειρους και απεριόριστους χωροχρόνους, προβάλλοντας και ουσιαστικά διαφημίζοντας προς τα έξω τη μοναδικότητά μας. Αυτή η αντίθεση αποτυπώνεται εύγλωττα από τον συγγραφέα μέσα από το δίπολο στεριά-θάλασσα. Ο αφαιρετικός τρόπος ζωής του 1900 είναι και ο λόγος που επέλεξα το Lemon ως τίτλο της παράστασης. Ένα λεμόνι αρκεί.

-Γιατί κατά τη γνώμη σας είναι μια ωραία ιστορία που πρέπει να τη δει και να την ακούσει κάποιος;

Γιώργος Δρίβας: Συνδυάζει το λογοτεχνικό με το θεατρικό ύφος με λόγο ποιητικό, έχοντας ταυτόχρονα μια αμεσότητα κι έναν ρεαλισμό. Έτσι, η αφήγηση γίνεται πλουραλιστική και μέσω της δικής μας διασκευής δεν κουράζει τον θεατή. Η μουσική, ο χορός και το τραγούδι είναι οργανικά μέρη της αφήγησης των δύο χαρακτήρων και τους μετατρέπει σ’ ένα σώμα. Πρόκειται για την ιστορία ενός σπουδαίου πιανίστα που δεν κατέβηκε ποτέ στη στεριά. Θα μπορούσε να είναι η ιστορία του καθένα από εμάς: το πλοίο από το οποίο δεν κατεβήκαμε ποτέ, οι σωστές και οι λάθος επιλογές μας, όλα εκείνα που θέλαμε να κάνουμε μα δεν τολμήσαμε. Η φιλία επίσης είναι ένα άλλο κεντρικό θέμα της παράστασης: παρακολουθούμε τη ζωή των δύο φίλων πάνω στο καράβι και μέσα από το δέσιμο και τις κοινές τους εμπειρίες, οι θεατές ταξιδεύουν στον Ωκεανό της ύπαρξης. Το Lemon είναι μια απλή ιστορία που όμως φέρνει στην επιφάνεια ένα σωρό βαθύτερα θέματα μέσα από μία διαρκή εναλλαγή συναισθημάτων.

- Πώς βλέπεις εσύ τον Χιλιαεννιακόσια;

Μελαχρινός Βελέντζας: Μη γήινος και ταυτόχρονα τόσο πραγματικός, αφού τα όσα λέει -ειδικά στον τελευταίο του μονόλογο- μας αφορούν βαθιά. Ο 1900 μεγάλωσε χωρίς οικογένεια. Έμεινε ορφανός για δεύτερη φορά όταν πέθανε ο ναύτης που τον μεγάλωσε, αφού πρώτα τον είχε βρει μέσα στην κούτα με τα λεμόνια πάνω στο πιάνο. Μέσα από την έλλειψη έγινε ο σπουδαιότερος πιανίστας του Ωκεανού. Δεν εξαργύρωσε ποτέ το τεράστιο ταλέντο του. Γιατί τον τρόμαζε η ιδέα ενός άλλου κόσμου έξω από το οικείο περιβάλλον του πιάνου του, της μήτρας στην οποία επιστρέφει διαρκώς μέσω της μουσικής του ως την απονενοημένη του πράξη στο τέλος του έργου. Ο 1900 είναι το ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα. Μία επιτομή υπαρξιακών αντιθέσεων. Αφουγκράζεται κάθε μικρολεπτομέρεια των στεριανών που επιβιβάζονται στο Βιρτζίνιαν. Ήξερε να τους διαβάζει. Ήταν ο τρόπος του να ζει στη στεριά. Κι ας μην κατέβηκε ποτέ εκεί.

- Ποιος είναι ο ρόλος του Τιμ Τούνυ;

Γιώργος Δρίβας: Ο κουβαλητής της ιστορίας του 1900. Ο μοναδικός του φίλος, αυτός που ήρθε σε πραγματική επαφή με αυτή την ιδιαίτερη προσωπικότητα και κατάλαβε όσο κανείς άλλος τι άνθρωπος ήταν και ας έκανε φιλότιμη προσπάθεια να τον κατεβάσει από το καράβι. Διαφορετικός από τον 1900, αλλά με την ίδια δίψα για ζωή. Κι αν τελικά κάποιος μετακινείται σε αυτό το έργο, αυτός είναι ο Τιμ Τούνυ που ανεβαίνει ξανά στο Βιρτζίνιαν για να βρει το φίλο του. Λίγο πριν την έκρηξη.

- Γιατί ο 1900 δεν θέλει να κατεβεί από το πλοίο;

Γιώργος Δρίβας: Νιώθει ευτυχισμένος εκεί που είναι. Είχε τη δική του επίγνωση για τον έξω κόσμο. «Μπορεί τον κόσμο να μην τον είχε δει ποτέ του αλλά 27 χρόνια ο κόσμος πηγαινοερχόταν πάνω σ’ εκείνο το καράβι και ο 1900 τον κατασκόπευε και του έκλεβε την ψυχή. Σε αυτό ήταν μεγαλοφυΐα δεν χωράει συζήτηση». Του αρκούσε που έβλεπε τον κόσμο έξω από το καράβι με τα μάτια και την ψυχή των επιβατών του Βιρτζίνιαν. Αν κατέβαινε, το χάος και η σκληρότητα θα διέλυαν την εύθραυστη οντότητά του.

Μελαχρινός Βελέντζας: Ο 1900 είναι καλλιτέχνης χωρίς προσωπική επίγνωση του ότι είναι καλλιτέχνης. Ο τρόπος ζωής του είναι η τέχνη του. Παίζει μουσική παρατηρώντας και ρουφώντας κάθε στοιχείο των ανθρώπων γύρω του. Η πραγματικότητα συνήθως σκοτώνει τη φαντασία. Ο 1900 έχει φτιάξει το δικό του κόσμο μέσα στον οποίο νιώθει ασφαλής και αυτό του επιτρέπει να ταξιδεύει σε όλες τις γωνιές του κόσμου. Αναπτύσσει τόσο πολύ τη φαντασία του που στο τέλος φτιάχνει τη δική του πραγματικότητα. Για τους άλλους είναι μία πραγματικότητα αλλόκοτη και τρελή. Αν ο 1900 κατέβαινε από το Βιρτζίνιαν, σίγουρα θα έχανε την ισορροπία του. Θα τραυματιζόταν. Και δεν το ήθελε. Επιλέγει να θαφτεί μέσα στο πιάνο του, στην αγκαλιά της μητέρας θάλασσας. Εκεί από όπου αναδυόταν η μουσική του Ωκεανού. Για πάντα.

- Το ζήτημα του έργου είναι το πού είμαστε ευτυχισμένοι. Εσείς πού βρίσκετε την ευτυχία;

Μελαχρινός Βελέντζας: Είμαστε ατελείς οντότητες. Η ευτυχία πάντα θα μας ξεγλιστρά, αλλά πάντα θα την κυνηγάμε. Το τελευταίο διάστημα και επηρεασμένος αρκετά από το έργο μας, βρίσκω την ευτυχία στην ηρεμία, στον προσωπικό χρόνο και στην αφαίρεση των πολλών περιττών πραγμάτων που με περιτριγύριζαν το προηγούμενο διάστημα. Δεν μπορούμε να είμαστε παντού και μέσα σε όλα. Γιατί δε θα είμαστε εμείς. Έχω από μικρός μία αγαπημένη συνήθεια: την επίσκεψη σε κοιμητήρια. Είτε για κάποια κηδεία είτε απλώς για να υπάρξω ανάμεσα στην ησυχία. Δίπλα σε ανθρώπους που εξακολουθούν να ζουν, αλλά με άλλον τρόπο πια. Όταν κλείνω τα μάτια μου, η σιωπή δεν είναι νεκρική. Είναι γεμάτη ζωή. Βρίσκω την ευτυχία στις αντιθέσεις και στη δυνατότητά μου να τις συνθέτω.

Γιώργος Δρίβας: Η ευτυχία είναι στιγμές -μικρότερες αλλά και ίσως μεγαλύτερες- όπου νιώθουμε καλά. Νιώθω ευτυχής όταν είμαι δημιουργικός, όταν περνάω καλά με άτομα που αγαπώ και όταν κάνω πράγματα που με ξεκουράζουν ή με ψυχαγωγούν. Και ίσως η ευτυχία - με την έννοια μιας ολοκληρωτικής αίσθησης ικανοποίησης - να βρίσκεται στην κορύφωση τέτοιων στιγμών.

- Το Lemon έχει ταξιδέψει πολύ όλη αυτή την περίοδο. Πού έχει πάει;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μελαχρινός Βελέντζας: Αξιοποιώντας τη θεματική του έργου, έχουμε παίξει εν πλω ανάμεσα στη Σαντορίνη και τη Θηρασιά υπό φυσικό φως και με θέα το ηφαίστειο, σε αγκυροβολημένο καράβι (Πόρος και Αντίπαρος), σ’ ένα καρνάγιο στο Λαύριο, σε λιμενοβραχίονα στο Λουτράκι, σ’ ένα κτήμα από λεμόνια στο χώρο του συσκευαστηρίου (Γαλατάς Τροιζηνίας). Παράλληλα, παρουσιάζουμε το Lemon σε φεστιβάλ και πιο παραδοσιακούς χώρους. Η αρχική μου όμως στόχευση ήταν ο σχεδιασμός και η πραγματοποίηση ενός ταξιδιού σε μη αμιγώς θεατρικούς χώρους. Για τους Experimento, θέατρο υπάρχει όπου υπάρχουν θεατές.

- Γιατί αποφασίσατε να μεταφέρετε την παράσταση στο Μπάγκειον;

Μελαχρινός Βελέντζας: Μετά την περυσινή μας εμπειρία για 40 περίπου παραστάσεις σε μία παραδοσιακή κλειστή αστική αίθουσα (Θέατρο Radar) ήθελα να κάνουμε στην Αθήνα ό,τι κάνουμε και στην επαρχία. Site-specific παράσταση, όπου το έργο θα βρεθεί σε ερευνητικό διάλογο με το χώρο. Τοποθετούμε το Lemon στο Μπάγκειον χωροχρονικά λίγο πριν ή λίγο μετά την έκρηξη του Βιρτζίνιαν. Αξιοποιώντας σε όλα τα επίπεδα την ιστορία τόσο του Μπάρικο όσο και του ιστορικού ξενοδοχείου. Έτσι, η αίθουσα χορού του Μπάγκειον γίνεται η αίθουσα χορού της πρώτης θέσης του ατμόπλοιου Βιρτζίνιαν. Όταν παίρνεις έναν παρθένο χώρο εκκινείς από δύο αφετηρίες: δε σε περιορίζει τίποτα όσον αφορά το τελικό όραμα που έχεις. Ταυτόχρονα, παίρνοντας αυτή την ευθύνη, οφείλεις το τελικό αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής σου παραγωγής να είναι συνδεδεμένο με την έρευνα που πρέπει να προηγείται αυτού που κάνεις. Υπάρχει λόγος λοιπόν που το Lemon θα είναι στο Μπάγκειον. Δεν αρκεί η γοητευτική φθορά ενός παλιού κτιρίου.

Γιώργος Δρίβας: Το Lemon ως μια ανεξάρτητη παραγωγή μας δίνει το προνόμιο και την ελευθερία να επιλέγουμε εμείς κάθε φορά πώς θα παρουσιαστεί στο κοινό και υπό ποιες συνθήκες. Το Μπάγκειον είναι ένας χώρος που συνάδει με την αισθητική, την ατμόσφαιρα και το περιεχόμενο του έργου. Επίσης, αυτή η επιλογή μας επιτρέπει να μην ταλαιπωρηθούμε με το καθεστώς που επικρατεί στις συμφωνίες αρκετών αθηναϊκών θεάτρων που περιορίζουν και στριμώχνουν παραστάσεις υιοθετώντας τη λογική του σούπερ μάρκετ.

- Τι έχετε αλλάξει στο τωρινό ανέβασμα;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Γιώργος Δρίβας: Η παράσταση στην ουσία αλλάζει συνεχώς, εξελίσσεται. Αυτό που εμείς αλλάζουμε συνήθως είναι η προσαρμογή σε κάθε νέο χώρο και αυτό μπορεί να σημαίνει διαφορετικό τέλος ή διαφοροποιήσεις σε κάποιες σκηνές. Λειτουργούμε ομαδικά ως προς το τελικό αποτέλεσμα και προσαρμόζουμε το έργο ανάλογα με το πού παίζουμε. Σίγουρα για κάποιον που έχει δει το Lemon πέρσι στο Radar ή σε κάποιο σταθμό της περιοδείας μας, αυτό που θα δει στο Μπάγκειον δε θα είναι το ίδιο.

Μελαχρινός Βελέντζας: Είναι και ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν θεατές που έχουν δει παραπάνω από μία φορά την παράσταση. Στο Μπάγκειον, η εμπειρία του θεατή θα ξεκινάει με την είσοδό του στο κτίριο. Ο μονόλογος επίσης στο τέλος θα δοκιμαστεί για πρώτη φορά σε μία αρκετά απαιτητική συνθήκη αξιοποιώντας το πάνω επίπεδο της αίθουσας χορού του Μπάγκειον.

- Υπάρχουν αρκετές εκδηλώσεις που πλαισιώνουν την παράστασή σας. Πώς τις επιλέγετε και ποιος είναι ο στόχος σας;

Μελαχρινός Βελέντζας: Ο 1900 δεν κατεβαίνει από το Βιρτζίνιαν κι έτσι μετά το τέλος της παράστασης φίλοι-μουσικοί μας ταξιδεύουν σ’ ένα μέρος του κόσμου. Πρόκειται για μία συνθήκη όπου το θέατρο συναντά τη μουσική δημιουργώντας μία ενιαία αισθητική πρόταση. Έχει επίσης τον χαρακτήρα της φιλοξενίας απέναντι στο θεατή και ενός ευρύτερου ταξιδιού. Πάντα με απασχολούν μορφές πολιτιστικών προτάσεων που δεν περιορίζονται από ταμπέλες. Έτσι, εδώ δοκιμάζουμε μία σύνθεση ανάμεσα στο θέατρο και τη μουσική με ευδιάκριτα όρια, αλλά που το συνολικό αποτέλεσμα κινείται σε μία ενιαία αφηγηματική γραμμή. Τα τέσσερα Σάββατα του Οκτωβρίου θα έχουμε τη χαρά να υποδεχτούμε εξαιρετικούς μουσικούς.

- Τι πρεσβεύουν οι Experimento;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μελαχρινός Βελέντζας: Ιδρύοντας αυτό το καλλιτεχνικό δίκτυο έρευνας και παραγωγής πρόθεσή μου είναι η ανεξάρτητη παραγωγή με όρους σεβασμού τόσο ως προς το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αλλά και προς όσους εργάζονται για αυτό. Πράγματα πολύ σημαντικά για τα οποία δε γίνεται λόγος σήμερα. Πέρα από την ερευνητική φιλοσοφία που οδηγεί σε παραγωγές όπως το Lemon με ενδιαφέρει πολύ η συνολική αισθητική μιας καλλιτεχνικής πρότασης και φυσικά το γεγονός πως η τέχνη είναι δουλειά και όχι χόμπι. Πρέπει να γίνουμε επαγγελματίες για να μπορούμε να είμαστε ερασιτέχνες, εραστές δηλαδή της τέχνης μας. Ο καλλιτέχνης χρειάζεται ένα πεδίο ηρεμίας για να μπορέσει να παράξει το έργο του. Η δομή λοιπόν που έχω συστήσει προτείνει ένα πλαίσιο υγιούς λειτουργίας. Σε αυτά τα πρώτα μου έξι χρόνια στο θέατρο και μετά την επιστροφή από τις σπουδές μου στο εξωτερικό αντιλήφθηκα πολύ σύντομα τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα τόσο θεσμικά όσο και στο ελεύθερο θέατρο. Δε διαφέρουν από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί εδώ και δεκαετίες η ελληνική κοινωνία υποφέροντας από χρόνιες παθογένειες. Η εκτίμησή μου είναι πως αυτό δε θα αλλάξει σημαντικά τα επόμενα χρόνια. Όχι γιατί δεν μπορούμε. Αλλά γιατί δεν θέλουμε. Είναι η συνειδητή επιλογή ενός ολόκληρου συστήματος να στρέφει αλλού το ενδιαφέρον και όχι εκεί που τα πράγματα θα εξελίσσονταν πιο ελεύθερα. Έτσι, πιστεύω στις μικρές αλλαγές ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους και απλώνοντας αυτές τις δομές στους γύρω μας. Στο βαθμό βέβαια πάντα που και τα μέλη μιας ομάδας αφενός μπορούν να αντιληφθούν αυτή τη διαδικασία και αφετέρου θέλουν να είναι μέρος αυτού. Το να κάνεις ανεξάρτητη παραγωγή είναι πάρα πολύ δύσκολο. Εξαιρετικά όμως ωφέλιμο για τον χαρακτήρα αυτού που το επιχειρεί.

- Ποιοι είναι οι επόμενοι σταθμοί στο ταξίδι σας;

Μελαχρινός Βελέντζας: Στις 28 Σεπτεμβρίου, λίγο πριν την πρεμιέρα στο Μπάγκειον, το Lemon θα ταξιδέψει για πρώτη φορά στο εξωτερικό για να βρεθεί στη Ρουμανία (πόλη Μπουζάου) και στο Φεστιβάλ Comic 7b. Μετά το Μπάγκειον, θα προχωρήσουμε σε μία αναβίωση της λογικής του μπουλουκιού: θα ταξιδέψουμε σε μικρές πόλεις και χωριά με το βανάκι των Experimento. Το βανάκι, ειδικά διαμορφωμένο γι’ αυτό ταξίδι και με εικαστική επιμέλεια εξωτερικά, θα μεταφέρει εμάς, το πιάνο του Lemon και τα σκηνικά καθώς και τον απαραίτητο φωτιστικό και ηχητικό εξοπλισμό. Πέρα από το Lemon, υπάρχει η σκέψη για εναλλασσόμενο ρεπερτόριο όπως ακριβώς συνέβαινε με τα μπουλούκια. Στόχος μου είναι να βρεθούμε εκεί όπου η κυρίαρχη πολιτιστική παραγωγή δεν πηγαίνει. Πολιτιστική αποκέντρωση. Το έχουμε ανάγκη. Η δημιουργία μιας ανεξάρτητης δομής σου επιτρέπει να χαράξεις το δικό σου δρόμο. Μέσα από κάτι πολύ μικρό μπορείς να διεκδικήσεις πολύ περισσότερα από αυτά που σου ορίζει το υπάρχον σύστημα. Αρκεί να αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις. Για την ακρίβεια, να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

4 Σάββατα του Οκτωβρίου | 4 lives | Το θέατρο συναντά τη μουσική μετά το τέλος της παράστασης

Οι Experimento, μετά το τέλος της παράστασης, υποδέχονται επί σκηνής φίλους-μουσικούς που κουβαλούν στις αποσκευές τους μελωδίες από διαφορετικά σημεία της γης, εκεί όπου ο 1900 δεν πήγε ποτέ.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

05.10 | Δήμος Βουγιούκας Ο εξαιρετικός ακορντεονίστας παρέα και με το μπαντονεόν του σ’ ένα solo ταξίδι στα Βαλκάνια, το Παρίσι και το Μπουένος Άιρες

12.10 | Μαριαστέλλα Τζανουδάκη & Φιλονήκης Χαλδαιάκης Δύο σπουδαίες φωνές παρέα με κανονάκι και ούτι αγκυροβολούν στο λιμάνι της Σμύρνης

**19.10 | Μάρθα Μορελεόν ** Η αγαπημένη Μεξικάνα ερμηνεύτρια μας μαγεύει μέσα από παραδοσιακές βραζιλιάνικες μελωδίες

26.10 | Σία Κοσκινά Η εκφραστική φωνή της performer υπό τη συνοδεία ενός πιάνου με φόντο τη Νέα Υόρκη

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Lemon

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Βασισμένο στο Novecento του Alessandro Baricco

Διασκευή | Σκηνοθεσία | Κίνηση: Γεωργία Τσαγκαράκη

Μετάφραση: Σταύρος Παπασταύρου

Σχεδιασμός πιάνου: Νατάσα Τσιντικίδη

Κατασκευή πιάνου: Θωμάς Μαριάς

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Σκηνική προσαρμογή: Experimento

Κοστούμια: Κέλλυ Σταματοπούλου

Ηχητικός σχεδιασμός: Λευτέρης Δούρος

Σχεδιασμός φωτισμού: Αλέξανδρος Θεοφυλάκτου

Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Graphic design: Ελένη Σαραντοπούλου

Video | Trailer: Παναγιώτης Αγκαβανάκης

Location scouting: Λουκία Μπατσή

Communication Assistant: Ράνια Παπαδοπούλου

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Μελαχρινός Βελέντζας

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Παίζουν: Μελαχρινός Βελέντζας (1900), Γιώργος Δρίβας (Τιμ Τούνυ)

INFO

Μπάγκειον Ξενοδοχείο | Πλατεία Ομονοίας 18

Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων: Παρασκευή & Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 20:00

Πρεμιέρα: Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2019

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Παραστάσεις: από 4 έως 27 Οκτωβρίου 2019 | για 12 παραστάσεις

Εισιτήρια: 15 ευρώ (κανονικό) | 12 ευρώ (φοιτητές, άνεργοι, παιδιά κάτω των 18 ετών) | 10 ευρώ (ατέλειες, ομαδικά)

Γενική είσοδος για την ημέρα των lives: 15 ευρώ*

*Η τιμή περιλαμβάνει την παρακολούθηση της παράστασης, του live και όσο κρασί και χειροποίητη λεμονόπιτα αντέχετε!

[Προπώληση](httpsHYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/"://HYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/"wwwHYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/".HYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/"vivaHYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/".HYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/"grHYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/"/HYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/"ticketsHYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/"/HYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/"theaterHYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/"/HYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/"mpagkeionHYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/"/HYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/"lemonHYPERLINK "https://www.viva.gr/tickets/theater/mpagkeion/lemon/"/)

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Κρατήσεις: 6977773875

Ομαδικό εισιτήριο (άνω των 10 ατόμων): 10 ευρώ | Τηλ. επικοινωνίας: 6955005859