Η βρετονική γλώσσα και άλλες τοπικές γλώσσες διδάσκονται πλέον στα δημόσια σχολεία
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΟι μικροί μαθητές κάποτε θα τιμωρούνταν αν μιλούσαν τη βρετονική γλώσσα στο σχολείο. Αλλά χιλιάδες παιδιά διδάσκονται τώρα τη γλώσσα σε δημόσια σχολεία όπως το σχολείο Ιβ ντε Κεργκελέν, στο Σαιν-Μπριέκ, στην περιοχή της Βρετάνης, στα βορειοδυτικά της Γαλλίας.
Είναι η γλώσσα που μιλούσαν οι παππούδες τους και τώρα κινδυνεύει να εξαφανιστεί.
Αλλά η διευθύντρια του σχολείου, Ανές Εβανό, λέει ότι όλο και περισσότεροι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να μιλούν τη γλώσσα.
«Τα βρετονικά είναι η ρίζα μας και έχει πλέον σημαντικό ρόλο στη ζωή τους. Οι πιο πολλοί από τους γονείς μας δεν μιλάνε τα βρετονικά, έτσι τα παιδιά μιλούν καλύτερα απ΄ αυτούς», εξηγεί η καθηγήτρια.
«Για χρόνια, οι διαδοχικές γαλλικές κυβερνήσεις ήταν αποφασισμένες να επιβάλουν τη χρήση της γαλλικής γλώσσας σε όλη τη χώρα, με τη βία, αν χρειαζόταν. Γιατί; Ίσως επειδή μέχρι πριν από έναν αιώνα, μόνο οι μισοί Γάλλοι πολίτες μιλούσαν τα γαλλικά σαν την πρώτη γλώσσα τους», μεταδίδει ο ανταποκριτής του Euronews, Νταβίντ Σαζάν.
Τώρα οι αρχές είναι πιο πρόθυμες να ανεχτούν την πολυπολιτισμικότητα και τις τοπικές γλώσσες.
Περίπου 180 δημόσια σχολεία σε όλη τη χώρα διδάσκουν πάνω από 14.000 μαθητές, βρετονικά, βασκικά, καταλανικά, οξιτανικά και αλσατικά.
Περισσότεροι ενήλικες μαθαίνουν επίσης τη βρετονική γλώσσα. Για μερικούς, σκοπός είναι η σύνδεση με τις ρίζες τους. Άλλοι αποσκοπούν στο να βελτιώσουν τις προοπτικές απασχόλησής τους, ένα σημάδι ότι υπάρχει μια τάση ενίσχυσης των τοπικών γλωσσών.
Μια μαθήτρια με γκρι μαλλιά σημειώνει: «Είναι σημαντικό το να μιλάω βρετονικά, γιατί δεν μπορώ να βρω εύκολα δουλειά ως καθηγητής ιστορίας ή γεωγραφίας εδώ που είμαι, αν δεν μιλάω τη γλώσσα. Είναι λίγο αστείο, αλλά είναι αλήθεια».
Ενώ ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κουίμπερ, Ντριάν Μπερνιέ, υπογραμμίζει: «Βλέπετε ότι τώρα έχουμε 200.000 ανθρώπους που υποτίθεται ότι μιλάνε βρετονικά, αλλά οι περισσότεροι είναι πολύ μεγάλοι σε ηλικία και ίσως σε 10 χρόνια να έχουμε μόνο 100.000. Η γλώσσα μας πεθαίνει».
Η ελπίδα είναι ότι αυτά τα παιδιά θα προσφέρουν σε μια περιοχή που είναι περήφανη για την κληρονομιά της κάτι για το οποίο να περηφανεύεται και στο μέλλον.