Τα πολυπληθή πλέον συσσίτια στα προάστια του Παρισιού και οι απαραίτητοι μεν χαμηλόμισθοι δε εργαζόμενοι που αποτελούν και τον εύκολο στόχο της νόσου COVID-19.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΗ ώρα δεν είναι καν έντεκα και οι ουρές στο συσσίτιο ήδη σχηματίζονται. Εκατοντάδες οι πεινασμένοι στα προάστια του Παρισιού.
Χωρίς αυτά, λέει μία κοπέλα που στέκεται στην ουρά, «θα έτρωγα πέτρες. Θα αναγκαζόμουν να φάω πέτρες. Το μόνο που μπορώ να πληρώσω είναι το νοίκι μου και τα χρέη με έχουν πνίξει»
Με τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας και κοινωνικής στέγασης, το Σεν-Σαιν-Ντενί είναι η φτωχότερη περιοχή της Γαλλίας. Εδώ, ο αντίκτυπος της χρόνιας ανισότητας εντάθηκε από την πανδημία του κορονοϊού. Όσοι εργάζονται για να αμβλύνουν τις συνέπειες της κρίσης ξέρουν ότι τα χειρότερα είναι ακόμα μπροστά τους.
«Αυτή η κρίση θα διαρκέσει. Γνωρίζουμε καλά πως δεν θα σταματήσουμε στις 11 Μαΐου, είναι σαφές. Η κυβέρνηση θα μιλήσει για μια πρωτοφανή οικονομική κρίση μετά την υγειονομική κρίση. Και οι πρώτοι που πλήττονται από αυτήν την κρίση, όπως και σε κάθε κρίση, είναι οι άνθρωποι σε περιοχές σαν τη δική μας», μας λέει ο Μεχντί Μπιγκαντέρν από την οργάνωση ACLEFEU.
Όσοι βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας στηρίζονταν σε επιδόματα και σχολικά γεύματα, ώστε να θρέψουν τα παιδιά τους. Όμως η καραντίνα στη Γαλλία έβαλε λουκέτο στα σχολεία και ανέστειλε μεγάλο αριθμό προνοιακών προγραμμάτων. Πολλοί έβγαζαν κάποια χρήματα, κάνοντας κάποια μεροκάματα μαύρα, αδήλωτα. Ωστόσο το lockdown τα σταμάτησε κι αυτά.
Στην αρχή είπαν ότι όλοι ήταν ίσοι απέναντί του, όμως σύντομα αποδείχθηκε ότι ο νέος κορονοϊός δεν επηρεάζει τις ζωές όλων το ίδιο. Για τους εκατομμύρια κατοίκους των γαλλικών προαστίων, η σκληρή καθημερινότητα πλέον είναι χειρότερη.
Όσο για τους λίγους τυχερούς που ακόμη έχουν δουλειά, οι υγειονομικοί κίνδυνοι είναι τεράστιοι. Η αναλογία γιατρών προς κατοίκους είναι η μικρότερη σε σχέση με το υπόλοιπο Παρίσι κι έτσι η θνησιμότητα στο Σαιν Ντενί εκτοξεύθηκε τον Μάρτιο στο 62% - το μεγαλύτερο ποσοστό σε όλη τη Γαλλία.
Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Φαμπιάν Τρουόνγκ, «βλέπεις τους καθαριστές, βλέπεις όσους εργάζονται στις συγκοινωνίες, στις μεταφορές, στα σούπερ μάρκετ... είναι οι πιο σημαντικές θέσεις. Υπάρχει ένα οξύμωρο εδώ, γιατί ξέρουμε πως είναι απαραίτητοι, αλλά και ότι ζουν σε πολύ επικίνδυνες συνθήκες»
Συνηθίζεται να λέμε ότι η κρίση μπορεί να είναι ευκαιρία. Για τα γαλλικά προάστια, αυτό μπορεί να είναι ένα σημείο καμπής, στο οποίο οι κρυμμένοι εργάτες βγαίνουν επιτέλους στο προσκήνιο και αναγνωρίζονται ως ουσιώδεις για το μέλλον της χώρας.