Πώς η οργάνωση του Νίκου Μιχαλολιάκου μετεξελίχθηκε σε κόμμα, εισήλθε στη Βουλή και εν τέλει οδηγήθηκε στο εδώλιο.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣε μια παρερμηνεία της έννοιας της λαϊκής οργής, η είσοδος το 2012 στη Βουλή της Χρυσής Αυγής αξιολογήθηκε αρχικά ως συνέπεια της οικονομικής κατάρρευσης του 2010 και της προσφυγικής κρίσης.
Όμως ο ισχυρισμός είναι ανεπαρκής. Η οργάνωση, που ο Νίκος Μιχαλολιάκος ίδρυσε στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 και στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε κόμμα, εκμεταλλεύτηκε την απελπισία και τη δυσαρέσκεια των πολιτών για να προωθήσει θέσεις που υπό κανονικές συνθήκες συναντώνται μόνο σε βιβλία ιστορίας, στα κεφάλαια που αφορούν τις πιο σκοτεινές περιόδους της ανθρωπότητας.
Επτά χρόνια μετά, χωρίς κοινοβουλευτική παρουσία και με την ηγεσία της στο εδώλιο της σημαντικότερης παγκοσμίως δίκης ναζιστών μετά τη Νυρεμβέργη, τα σημαντικότερα στελέχη της Χρυσής Αυγής έχουν φυλλορροήσει.
Ο δικηγόρος της Πολιτικής Αγωγής Θανάσης Καμπαγιάννης τονίζει ότι αυτή η δίκη, όσα οδήγησαν σε αυτή και όσα αποκαλύφθηκαν στη διάρκειά της έριξαν ουσιαστικά το προσωπείο της Χρυσής Αυγής.
«Η Χρυσή Αυγή είναι μια οργάνωση με ποινικό μητρώο. Η ίδια ως οργάνωση δεν έχει τεκμήριο αθωότητας. Το έχει απολέσει και υπάρχουν αμετάκλητες καταδικαστικές αποφάσεις που περιγράφουν δολοφονικές ενέργειες ηγετικών στελεχών και μελών της Χρυσής Αυγής. Αυτό το οποίο έλειπε είναι η ελληνική πολιτεία να ξεπεράσει τη θεωρία του μεμονωμένου περιστατικού, όταν βοούσαν τα πραγματικά περιστατικά ότι έχουμε ένα κοινό modus operandi, δηλαδή οργανωμένο εγκληματικό σχέδιο», λέει στο euronews ο κ. Καμπαγιάννης στο euronews.
«Οι μέλισσες κατόρθωσαν να κερδίσουν τους λύκους»
Όπως προσθέτει ο Θανάσης Καμπαγιάννης, «η κοινωνία μεταμορφώθηκε, μετασχηματίστηκε μέσα από αυτή τη διαδικασία. Έμαθε πάρα πολλά πράγματα. Κατάλαβε ποιος είναι ο ρόλος του ρατσισμού και της ξενοφοβίας για τη γέννηση τέτοιου τύπου φασιστικών οργανώσεων και αυτού του ναζιστικού φαινομένου».
Ερωτηθείς, με αφορμή τα όσα ανέφερε στην αγόρευσή του, αν τελικά επικρατούν οι μέλισσες ή οι λύκοι, η απάντηση του κ. Καμπαγιάννη είναι ξεκάθαρη: «Θεωρώ ότι μετά από 10 χρόνια μπορούμε να πούμε ότι οι μέλισσες κατόρθωσαν να κερδίσουν τους λύκους κι αυτό έγινε πριν από την έκδοση της δικαστικής απόφασης. Έγινε από τον κόσμο, ο οποίος ήρθε και βρήκε το θάρρος και κατέθεσε. Έγινε από τον κόσμο, ο οποίος ενημερώθηκε και εκδήλωσε τη συμπαράστασή του και την αλληλεγγύη του προς τα θύματα. Για παράδειγμα, προς τους δικούς μας εντολείς, τους Αιγύπτιους αλιεργάτες, που ο κόσμος τους αγκάλιασε στο Πέραμα, σε μια φτωχή πόλη που θα έλεγε κανένας ότι θα ήταν εύκολο θύμα της φασιστικής ρητορικής της Χρυσής Αυγής».
«Η κοινωνία συνεχώς συνεχώς συντηρητικοποιείται και εκφασίζεται», επισημαίνει από την πλευρά της στο euronews η δημοσιογράφος και μέλος του Παρατηρητηρίου Χρυσής Αυγής Ελευθερία Κουμάντου.
Όπως υπενθυμίζει, «βλέπουμε κάποια περιστατικά, όπως π.χ. αυτό στα Καμμένα Βούρλα τις προηγούμενες ημέρες, όπου η πλειοψηφία των κατοίκων ξεσηκώθηκε εναντίον 39 ασυνόδευτων προσφυγόπουλων και με μία ρητορική, με λέξεις, με κουβέντες που δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι μπορεί να τις πει κάποιος για ένα παιδί – ούτε για έναν άνθρωπο, για ένα παιδί ακόμα περισσότερο».
Κατά την κ. Κουμάντου, τυχόν καταδικαστική απόφαση για τις κατηγορίες της ένταξης και διεύθυνσης δεν θα σημάνει απαραίτητα και το τέλος της ακροδεξιάς στην Ελλάδα: «Έχουμε διάφορα μορφώματα που βγαίνουν, διάφορες μικρές ομάδες που ξεπηδούν. Όσοι παρακολουθούν τα θέματα της ακροδεξιάς τα ξέρουν».
«Δεν είμαστε αφελείς να πιστεύουμε ότι συνολικότερα το ζήτημα του φασισμού ή του ρατσισμού πρόκειται να τελειώσει μέσα σε μια δικαστική αίθουσα», τονίζει ο κ. Καμπαγιάννης και σημειώνει: «Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά τα ζητήματα είναι κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα, πρέπει να ηττηθούν στην ίδια την κοινωνία και απλά θεωρούμε ότι μία καταδικαστική απόφαση θα είναι ένα σημαντικό όπλο στη φαρέτρα μας, προκειμένου να καταπολεμήσουμε τον φασισμό και τον ρατσισμό. Σίγουρα θα είναι μια σημαντική αποθάρρυνση για όσους μπορεί να σκεφτούν ότι το να "παίξουν" με μαχαίρια και ρόπαλα, όπως έκανε η ηγεσία της Χρυσής Αυγής, μπορεί να τους οδηγήσει στην πολιτική εξουσία. Στην πραγματικότητα, μία καταδικαστική απόφαση θα στείλει ένα μήνυμα ότι αυτός ο δρόμος σε οδηγεί στη φυλακή».
«Έπρεπε να δολοφονηθεί ένας Έλληνας»
Η παρουσία των χρυσαυγιτών στη Βουλή νομιμοποίησε κατά έναν τρόπο την άσκηση βίας, λεκτικής ή σωματικής, εναντίον μεταναστών ή ιδεολογικών αντιπάλων. Το ίδιο το κόμμα απέδωσε τις επιθέσεις σε μεμονωμένα μη οργανωμένα περιστατικά και, με αφορμή τις επιθέσεις κατά των γραφείων του και τη δολοφονία δύο μελών του τον Νοέμβριο του 2013, εμφανίστηκε ως στόχος του συστήματος που εξελέγη υποτίθεται για να πολεμήσει.
Όμως δύο μήνες πριν, ο αντιφασίστας ράπερ KillahP, κατά κόσμον Παύλος Φύσσας, είχε δολοφονηθεί από ένα χρυσαυγίτικο τάγμα εφόδου. Χρειαζόταν, λοιπόν, μια εν ψυχρώ δολοφονία, ώστε η Χρυσή Αυγή να βρεθεί συνολικά μπροστά στο εδώλιο;
«Θα το θέσω λίγο διαφορετικά», λέει η Ελευθερία Κουμάντου, «έπρεπε να δολοφονηθεί ένας Έλληνας για να ξετυλιχθεί το κουβάρι της Χρυσής Αυγής. Είδαμε πως, όταν δολοφονήθηκε ο Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα τον Ιανουάριο του 2013, δεν "κουνήθηκε" κάτι άλλο διαφορετικό, έγινε μια διαδικασία μιας ποινικής δίκης για μια ανθρωποκτονία».
Ωστόσο, όταν μαθεύτηκε ότι στο Κερατσίνι μέλη της Χρυσής Αυγής είχαν σκοτώσει έναν Έλληνα, «όλοι δραστηριοποιήθηκαν διαφορετικά. Φτάσαμε στο να είναι η αφορμή για όλες τις υπόλοιπες διώξεις να είναι η δολοφονία ενός Έλληνα αντιφασίστα μουσικού. Το αντιφασιστικό κίνημα δραστηριοποιήθηκε πολύ πιο έντονα απ’ ό,τι είχε δραστηριοποιηθεί για τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν, οι αρχές κινητοποιήθηκαν πολύ περισσότερο, ασκήθηκε πολύ μεγαλύτερη πίεση στην τότε κυβέρνηση και κάτω από όλες αυτές τις πιέσεις, το σύστημα δούλεψε».