Αλλες ετοιμάζουν τρόφιμα και άλλες μετέχουν σε ανθρωπιστικές οργανώσεις βοηθώντας τους φαντάρους της πρώτης γραμμής
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΟι γυναίκες που βρίσκονται στο Μικολάϊβ έχουν και αυτές τον δικό τους ρόλο στις τελευταίες επιτυχίες του ουκρανικού στρατού, όπως αποκαλύπτει το οδοιπορικό του euronews στην περιοχή.
Η Ναταλία είναι ψυχολόγος. Δεν εμπιστεύεται όσα αναφέρει η τηλεόραση για τις κινήσεις του ουκρανικού στρατού. Όπως και άλλες γυναίκες που συνάντησε το euronews, καθημερινά ακολουθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανώνυμες αναφορές που προέρχονται από πρώτο χέρι και τις οποίες εμπιστεύεται, ενώ γνωρίζει προσωπικά και Ουκρανούς στρατιώτες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, όπως και εθελοντές που προσπαθούν να βοηθήσουν τους αμάχους που ζουν στα εδάφη που για την ώρα βρίσκονται υπό ρωσική κατοχή.
«Αυτό που συμβαίνει στο Μικολάιβ και στην ευρύτερη περιοχή του Μικολάιβ είναι φρίκη, είναι μια πραγματική φρίκη, αυτό που συμβαίνει στη Χερσώνα είναι αδιανόητο. Είναι μια δευτερη Μπούτσα. Όσο πιο κοντά βρίσκονται Ουκρανοί στρατιώτες στη Χερσώνα, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να παραμείνουν ζωντανοί περισσότεροι πολίτες», σχολίασε.
Κάθε δεύτερη μέρα η Ναταλία μαγειρεύει για να στείλει φαγητό στην πρώτη γραμμή και να υποστηρίξει με αυτόν τον τρόπο τους Ουκρανούς στρατιώτες. Ο δρόμος για να φτάσει κανείς εκεί είναι δύσκολος. Εκείνος προς την κατεχόμενη αυτήν την στιγμή από τους ρώσους Χερσώνα πολυ πιο δύσκολος. Μια διαδρομή που διέσχιζε κανείς σε μια ώρα μέχρι πριν λίγο καιρό, τώρα για τους εθελοντές παίρνει έξι ημέρες. Ακόμα και φάρμακα απαραίτητα για την ζωή ορισμένων πολιτών μπορεί να κατασχεθούν από τον ρωσικό στρατό στα σημεία ελέγχου, λέει η Ναταλία.
Αμέτρητα χωριά στα νότια στέκονται ερειπωμένα με τους πρώην κατοίκους τους πλέον εκτοπισμένους. Ανάμεσά σε αυτους και η Μαρία. Δεν απέμεινε τίποτα στην οικογενειακή εστία στην Χερσώνα. Ο σύζυγός της ήταν από τους τελευταίους που εγκατέλειψαν την περιοχή, έξι ημέρες αφότου ένας πύραυλος έπεσε στο κατώφλι του σπιτιού τους προκαλώντας εγκαύματα στα πόδια του και καταστρέφοντας ό,τι είχε καταφέρει να χτίσει με τις οικονομίες μιας ζωής. Οπως λέει η Μαρία, ο πόλεμος σκόρπισε όλη την οικογένεια και χρειάστηκε να πάει στο χωριό ο εγγονός της για να σώσει τον παππού του.
Για να τα καταφέρει, ο νεαρός μπήκε μόνος του στο χωριό εν μέσω πυρών, μια αποστολή που φαινόταν εξαιρετικά επικίνδυνη για οποιαδήποτε ανθρωπιστική οργάνωση προκειμένου να την πραγματοποιήσει. Πάντως, στην περιοχή δραστηριοποιείται ένα ευρύ δίκτυο φιλανθρωπικών οργανώσεων και εθελοντών που υποστηρίζει τον στρατό και όσους έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Παρά την ακραία κούραση, η αφοσίωσή τους είναι αξιοσημείωτη. Ωστόσο, μόλις και μετά βίας καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν όλη την καταστροφή που επέφερε η ρωσική επιθετικότητα.
Η Λιουτντμίλα, επικεφαλής της οργάνωσης «Ενωση για την εειρήνη μέσω της πνευματικής ανάστασης» αναφέρει: «Γνωρίζουμε ότι πολλοί στρατιώτες μας παίρνουν πίσω τη γη μας εκατοστό εκατοστό και είμαστε πολύ ευγνώμονες για αυτό. Προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να φέρουμε πιο κοντά τη νίκη». Αλλωστε, για τους ανθρώπους στη νότια Ουκρανία, η πρόοδος του ουκρανικού στρατού σημαίνει το τέλος του επικείμενου κινδύνου για αυτούς και τις οικογένειές τους και μια ευκαιρία να αρχίσουν να ξαναχτίζουν τη ζωή τους.