Το «Τρίγωνο της Θλίψης» του Ρούμπεν Έστλουντ ήταν ο μεγάλος νικητής στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου. Υπάρχουν όμως κι άλλες ταινίες που εμπλουτίζουν τη μεγάλη ποικιλομορφία που κάνει τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο τόσο πλούσιο και ζωντανό.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ«Το Τρίγωνο της Θλίψης» του Ρούμπεν Έστλουντ ήταν ο μεγάλος νικητής στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου. Υπάρχουν όμως κι άλλες ταινίες που εμπλουτίζουν τη μεγάλη ποικιλομορφία που κάνει τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο τόσο πλούσιο και ζωντανό. Ακολουθεί μια επισκόπηση μιας χρονιάς που έχει ανοίξει πολλούς νέους ορίζοντες. Η καυστική σάτιρα του Σουηδού σκηνοθέτη σάρωσε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών μέχρι τα 35α Βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου στο Ρέικιαβικ.
Το βραβείο καλύτερης ευρωπαϊκής κωμωδίας κέρδισε η ταινία του Ισπανού Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα «Το τέλειο αφεντικό». Ο Χαβιέ Μπαρδέμ υποδύεται το αφεντικό και τον σύζυγο που χάνει σταδιακά τις βεβαιότητές του.
«Οι Ροδακινιές του Αλκαράς» της Κάρλα Σιμόν ασχολούνται επίσης με ζητήματα πατριαρχίας και ανδρικής κυριαρχίας. Η σκηνοθέτις επισημαίνει: «Σε αυτή την ταινία, εστιάσαμε ιδιαίτερα στο θέμα των ρόλων των φύλων, γιατί φαίνεται ότι τώρα βρισκόμαστε σε μια στιγμή όπου οι ιστορίες με γυναίκες πρέπει να αφορούν φεμινίστριες, ενδυναμωμένες γυναίκες. Αλλά υπάρχουν μέρη, όπου αυτό δεν έχει φτάσει ακόμα. Και αυτή είναι η περίπτωση ορισμένων αγροτικών κοινοτήτων, όπου το πατριαρχικό σύστημα, ας πούμε, είναι ακόμα πολύ παρόν, όπου η τοξική αρρενωπότητα εξακολουθεί να υπάρχει».
Το Βραβείο Ευρωπαϊκής Ανακάλυψης- Βραβείο FIPRESCI απονεμήθηκε από τους κριτικούς κινηματογράφου και την Ευρωπαϊκή Ακαδημία στο «Piccolo Corpo» της Ιταλίδας Λάουρα Σαμάνι. Αφορά την ιστορία μιας μητέρας που θέλει να προσφέρει μια κανονική ταφή στο νεογέννητο μωρό της.
«Η Συνωμοσία του Καΐρου» του Ταρίκ Σαλέχ, Σουηδού σκηνοθέτη αιγυπτιακής καταγωγής, που κέρδισε το βραβείο σεναρίου στις Κάννες, ανοίγει νέους ορίζοντες. Ο ίδιος αναφέρει: «Το να μπουν οι Ευρωπαίοι, στα παπούτσια ενός μουσουλμάνου που φοβούνται, να περπατούν, να προσεύχονται, να κοιτούν γύρω, να ελπίζουν, να φοβούνται και να παλεύουν για την επιβίωσή τους, νομίζω ότι είναι καλό γιατί πρέπει να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας. Αυτό πρέπει να κάνουμε».
Πρόκειται για ένα θρίλερ που εκτυλίσσεται στο πανεπιστήμιο Αλ Αζχάρ, το επίκεντρο της εξουσίας του σουνιτικού Ισλάμ. Λίγο μετά από τον ερχομό του στο Κάιρο και την εισαγωγή του στο ίδρυμα, ο Μεγάλος Ιμάμης, ο θρησκευτικός ηγέτης του πανεπιστημίου αλλά και η ανώτατη αρχή όλων των Σουνιτών, καταρρέει και πεθαίνει μπροστά στους μαθητές του. Η καλή διεθνής πορεία της ταινίας επιβεβαιώνει ότι το ευρωπαϊκό σινεμά γνωρίζει πώς να υπερβεί τα όρια της Γηραιάς Ηπείρου.