Οι ειδικοί προτρέπουν να μην παραβλέψουμε αυτές τις παγωμένες συγκρούσεις, ακόμα κι αν προκύπτουν άλλες επείγουσες καταστάσεις
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΗ Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με διάφορες εδαφικές ή αυτονομιστικές συγκρούσεις που αποτελούν πρόκληση για την ασφάλειά της. Κάποιες εξ αυτών έχουν παγιωθεί εδώ και δεκαετίες.
Συχνά πηγάζουν από ένα εθνικό, γλωσσικό ή εδαφικό ζήτημα και οδηγούν σε μια διπλωματία που με τη σειρά της παγώνει, χωρίς να οδηγεί σε λύση.
Παρόλο που παρουσιάζουν πολύ σημαντικές διαφορές, στις «παγωμένες συγκρούσεις» συχνά περιλαμβάνονται το Κόσοβο, η Κύπρος, η Αμπχαζία, η Νότια Οσετία ή η Υπερδνειστερία. Οι τρεις τελευταίες έχουν την προέλευσή τους από τη μετασοβιετική ρωσική πίεση.
«Είναι κοινώς γνωστές ως παγωμένες συγκρούσεις, ειδικά αυτές που προέκυψαν ή ξέσπασαν στο πλαίσιο της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης μεταξύ του τέλους της δεκαετίας του 1980 και των αρχών της δεκαετίας του 1990», σχολιάζει ο Άμπελ Ρίου, πρόεδρος του Catalonia Global Institute.
«Η Υπερδνειστερία είναι ένα έδαφος που δεν έχει διεθνή αναγνώριση εκτός από τη Ρωσία. Αλλά υπάρχουν επίσης η Αμπχαζία και η Νότια Οσετία, που είναι στα μάτια των Γεωργιανών, μέρος κυρίαρχου εδάφους της Γεωργίας. Αλλά καταλήφθηκαν από τον Πούτιν το 2008», προσθέτει ο Ίγκορ Λουκς, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης.
Ένα ερώτημα που προκύπτει είναι, πώς μπορεί το ξέσπασμα άλλων πολέμων όπως αυτός στη Λωρίδα της Γάζας να βλάψει την Ουκρανία στον αγώνα της εναντίον της Ρωσίας, αφού η στρατιωτική βοήθεια που της χορηγεί η Δύση θα μπορούσε πλέον να έχει άλλον αποδέκτη;
«Στην πραγματικότητα, πακέτα βοήθειας αξίας 2 δισ. δολαρίων έχουν ήδη ανακοινωθεί από τις αρχές της Βόρειας Αμερικής. Και θα πρέπει να δούμε ποιο μέρος της βοήθειας που μπορεί να έχουν δεσμεύσει οι Ηνωμένες Πολιτείες για την Ουκρανία μπορεί να επηρεαστεί ή να παγώσει, λόγω της ανάγκης να ανταποκριθούν σε αυτήν την επείγουσα ανάγκη που προφανώς, από στρατηγική άποψη για τις Ηνωμένες Πολιτείες, μπορεί να θεωρηθεί πολύ πιο σημαντική», σημειώνει ο Άμπελ Ρίου.
Οι ειδικοί προτρέπουν να μην παραβλέψουμε αυτές τις παγωμένες συγκρούσεις, ακόμα κι αν προκύπτουν άλλες επείγουσες καταστάσεις.
«Βρισκόμαστε σε μια περίοδο αυξανόμενου ανταγωνισμού σε γεωπολιτικό επίπεδο μεταξύ περιφερειακών και παγκόσμιων δυνάμεων. Είναι τόσο παλαιές και εδραιωμένες όσο και αναδυόμενες. Και αυτό που προκαλεί είναι σε πολλές περιπτώσεις μεγάλο αντικίνητρο για την ειρηνική επίλυση πολλών από αυτές τις συγκρούσεις», καταλήγει ο Άμπελ Ρίου.