39ο Φεστιβάλ Δράμας: Ένας απολογισμός του ελληνικού διαγωνιστικού

39ο Φεστιβάλ Δράμας: Ένας απολογισμός του ελληνικού διαγωνιστικού
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Το 39ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ρίχνει τίτλους τέλους την Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου. Είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την πλειοψηφία των παραγωγών, που φιλοξενήθηκαν στο φετινό εθνικό διαγωνιστικό πρόγραμμα, το οποίο χαρακτηρίστηκε από τον μεγάλο αριθμό ταινιών που περιλάμβανε (64), αλλά και την διαφορετικότητα των θεμάτων που αυτές έθιγαν.

Μια πρώτη παρατήρηση, που μπορούμε να κάνουμε σε σχέση με τον αριθμό και την αρτιότητα των ελληνικών συμμετοχών είναι ότι το διαγωνιστικό πρόγραμμα έπρεπε να είναι φέτος αρκετά μικρότερο: πολλές από τις ταινίες δεν έπρεπε για να συμμετέχουν στη διαγωνιστική διαδικασία. Είχαν αρκετά προβλήματα ανάπτυξης, αφήγησης και θεματικής προσέγγισης και αυτό γεννά την απορία πώς ήταν οι υπόλοιπες 145 που κόπηκαν. Άρα ίσως πρέπει η διαδικασία επιλογής από την προκριματική επιτροπή να είναι πιο αυστηρή, καθώς η κινηματογραφική χρονιά, όσον αφορά το μικρό μήκος μπορούμε να ισχυριστούμε ότι κινήθηκε σε μέτρια επιπέδα.

Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με το ότι φέτος δεν έχουμε τα 2-3 μεγάλα φαβορί για τα βραβεία που είχαμε τις προηγούμενες χρονιές και για τα οποία υπήρχε μια σχετική ομοφωνία. Υπάρχουν αρκετές καλές ταινίες, χωρίς, όμως, κατά τη γνώμη σας να υπάρχουν, μια μέρα πριν τα βραβεία, αδιαμφισβήτητοι διεκδικητές των μεγάλων βραβείων.

Οι 12 ταινίες που ξεχωρίσαμε

Η Θέλγια Πετράκη με το «Η Χέλγκα είναι στο Λουντ» μας εισάγει στο κόσμο μιας νεαρής ηρωίδας, η οποία ζει στα όρια. Αναλύει στον ψυχίατρό της, που έχει τα δικά του ζητήματα, τα προβλήματα που έχει στη ζωή της, αλλά και τι συμβαίνει με την οικογένειά της. Χιούμορ και δράμα πάνε παρέα σε αυτή την παραγωγή που έχει στοιχεία από τον κόσμο του Ρόι Άντερσον. Η σκηνοθέτις χειρίζεται με επιδεξιότητα το θέμα της, ενώ η Έλενα Τοπαλίδου δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία.

Στον «Κύβο» ο Αλέξανδρος Σκούρας φωτίζει με εξονυχιστικό τρόπο τις προβληματικές σχέσεις μιας οικογένειας, η οποία συγκεντρώνεται για να υποδεχτεί τον μικρό γιο, ο οποίος όμως δεν φτάνει ποτέ. Η έλευσή του όμως είναι η αφορμή για να δούμε τι δεν πάει καλά, με τη μητέρα και τα δυο παιδιά της. Στέρεη αφήγηση, γρήγορος ρυθμός, ζουμ στα πρόσωπα των ηρώων. Η μεγάλη δύναμη της ταινίας είναι όμως οι πρωταγωνιστές της, που πραγματικά απογειώνουν το στόρι (Σοφία Σεϊρλή, Μάκης Παπαδημητρίου, Σύρμω Κεκέ).

Το «Νηπενθές» δεν γίνεται να μην σε αρπάξει με το ρυθμό του και σε βουτήξει στον βουβό κόσμο του, όπως πρωταγωνιστούν ο θάνατος, οι φυσικοί ήχοι που συνοδεύουν την ετοιμασία του νεκρού για τον άλλο κόσμο. Ο Γιάννης Συμβώνης τοποθετεί τη δράση σε ένα παρηκμασμένο κοινόβιο ηλικιωμένων. Κάποιος ανάμεσά τους πεθαίνει. Όλοι μαζί πρέπει να τον συντροφεύσουν σ’ αυτό το κατευόδιο. Πρόσωπα βουβά, που φέρνουν επάνω τους χαραγμένα όλα τα βάσανα και τον πόνο της ζωής. Μαγευτική φωτογραφία, τέλεια καδραρίσματα και η Όλγα Τουρνάκη αξέχαστη παρουσία.

«Η Αλίκη στο καφέ» δεν είναι τίποτε άλλο από το χρονικό της γνωριμίας και της συνεύρεσης του Βασίλη και της Αλίκης, μέσα από τα σειρά κεφάλαια, που μας αποκαλύπτουν τον κόσμο του καθενός, τα προβλήματα και τις ανησυχίες που έχει, τις σχέσεις που καθορίζουν τη ζωή τους. Ο Δημήτρης Νάκος υπογράφει τη σκηνοθεσία αυτής της παραγωγής, που χαρακτηρίζεται από αφηγηματική καθαρότητα, χιούμορ και καλό σενάριο. Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος είναι το μεγάλο ατού της ταινίας.

Στα χρόνια της χούντας μας μεταφέρει ο Χρύσανθος Μαργώνης και πιο συγκεκριμένα στην πρώτη μέρα που πιάνει δουλειά ένας νεαρός χωροφύλακας. Χωρίς τη θέλησή του, στο πλαίσιο μιας πλάκας, θα βρεθεί σε μια βραχονησίδα, όπου θα πρέπει να αντιμετωπίσει απρόσμενες καταστάσεις για να καταφέρει να γλιτώσει. Καταπληκτική φωτογραφία, ωραία αναβίωση εποχής και ο Κώστας Νίκουλι απολαυστικός. Όλα αυτά συμβαίνουν στην ταινία «Ι.Χ.Θ.Υ.Σ.».

Στην «Αλεπού» παρακολουθούμε την τελευταία ανάλαφρη μέρα της ζωής μιας οικογένειας. Όλα θα διαλυθούν, μετά τον καβγά της μητέρας με τον μεγάλο της γιο. Η Ζακλίν Λέντζου αποτυπώνει το χρονικό της αλλαγής αυτής με αργό τρόπο, ενώ ο θεατής έχει συνειδητοποιήσει το δραματικό τέλος από την αρχή σχεδόν της ταινίας.

Ο Δημήτρης Μανιώρος καταφέρνει να αφηγηθεί με χιούμορ μέσα σε μόλις τρία λεπτά τι σημαίνει να είσαι διαφορετικός και πώς είναι να ζεις σε έναν κόσμο που εσύ δεν ταιριάζεις. Κι όμως κάπου εκεί έξω υπάρχει το το ταίρι σου. Μια τρυφερή ιστορία με κάλτσες είναι το «Diversity», μια ιστορία που έχει να κάνει με την ανεκτικότητα και την ανάγκη για ποικιλομορφία, που σε αφήνει ε ένα χαμόγελο, χάρις στην ευρηματικότητά της. Το μήνυμα σαφές: όλοι πρέπει να δίνουμε χώρο στο διαφορετικό.

Ο Πέτρος και η Ηλέκτρα είναι πολύ ερωτευμένοι. Το τέλειο ζευγάρι. Ξαφνικά, χωρίς κανένα προφανή λόγο αυτός εξαφανίζεται. Τι συνέβη; Η Ηλέκτρα προσπαθεί να καταλάβει, ξαναβάζοντας ένα – ένα τα κομμάτια της γνωριμίας και της σχέσης τους στη σειρά. Μια απλή ιστορία που χάρις στις διαρκείς εναλλαγές παρόντος – παρελθόντος και το γρήγορο ρυθμό της σε κερδίζει με τη δύναμή της. Είναι το «Phantom Limb» σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Φελάνη, με τους Λένα Δροσάκη και Μελέτη Ηλία.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Στο «Νεμέρτσικα» του Αυρήλιου Καρακώστα, ένας ηλιωμένος θάβει τη γυναίκα του σε ένα χωριό στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Δεν μπορεί να τη βγάλει από το μυαλό του. Αποφασίζει να διασχίσει με τα πόδια όλα τα μέρη, που γνωρίστηκαν και πέρασαν τη ζωή τους. Είναι αυτός και απέναντί του το άγριο ορεινό τοπίο του όρους Νεμέρτσικα, στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Οι ήχοι ενός πολυφωνικού συγκροτήματος της περιοχής ντύνει μοναδικά την μοναχική διαδρομή του στα βουνά.

«Ummi» στα αραβικά σημαίνει η μητέρα μου. Ο εξάχρονος Μοχάμεντ βρίσκεται ξεβρασμένος μόνος του σε μια ελληνική παραλία. Σύντομα θα βρεθεί ανάμεσα σε δεκάδες λουόμενους, που ήρθαν να απολαύσουν το μπάνιο τους. Η ηρεμία και η γαλήνη θα διαλυθεί, όταν πολλά νεκρά σώματα θα κάνουν την εμφάνισή τους. Η κάμερα του Νίκου Αυγουστίδη παρακολουθεί με τρυφερότητα τον μικρό Άραβα και τις αντιδράσεις του, όταν βρει τη μητέρα του.

Στην «Lily», ο Πάρης Γρηγοράκης μας αφηγείται την ιστορία της Λίλης, μιας κυρίας που ντύνεται με ρούχα εποχής και ζει απομονωμένη στην έπαυλή της. Μόνη της ανησυχία, τα λουλούδια της. Όλα θα αλλάξουν όταν ένας νεαρός θα κάνει την εμφάνισή του, προσφέροντας τη βοήθειά του στις εργασίες. Το αρχέγονο πάθος για αίμα της Λίλης θα ξυπνήσει. Αριστοτεχνικό στυλιζάρισμα, ιδιότυπο χιούμορ και μια κινηματογράφηση που είναι σχεδόν χορογραφημένη.

Ένα νεαρό ζευγάρι περιμένει το πρώτο του παιδί. Μαθαίνει όμως ότι δεν πρόκειται να επιβιώσει. Φεύγουν για την εξοχή για να μπορέσουν να ανακάμψουν ψυχολογικά. Αυτός πηγαίνει στη δουλειά και αυτή μένει πίσω μόνη της με το αγέννητο παιδί της.Το «Sternenkind» είναι ένα άρτιο ατμοσφαιρικό δράμα, μια σκοτεινή τραγωδία με πολύ καλές ερμηνείες που επικεντρώνεται στην έννοια της απώλειας και πώς τη διαχειρίζεται το ζευγάρι και κυρίως η γυναίκα. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Δανιήλ Μίχαλος και η ταινία έγινε στο London Film School.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Τα ανερχόμενα ταλέντα της Vogue Fashion Dubai

Τελλόγλειο: Τα 90 πρόσωπα του Δημήτρη Μεσσίνη

Star Wars: Η μουσική της ταινίας τώρα σε βινύλια με ολογράμματα