Το Μόντε Κάρλο και τα «Παραμύθια του Χόφμαν»

Ο Ζακ Όφενμπαχ δεν ολοκλήρωσε ποτέ την ενορχήστρωση των «Παραμυθιών του Χόφμαν», καθώς πέθανε πριν την πρεμιέρα του έργου. Αποτέλεσμα είναι η συγκεκριμένη όπερα να έχει δει πολλές, διαφορετικές διασκευές. Στο ανέβασμα που πραγματοποιείται τώρα στο Μόντε Κάρλο, έχουν γίνει σημαντικές αλλαγές σε σχέση με την παραγωγή που ανέβηκε το 1904, η οποία είναι η πιο συνηθισμένη εκδοχή, η βάση αναφοράς.

«Αυτή η όπερα εδώ έχει ιστορία σε σχέση με τον Χόφμαν. Ήταν εδώ που διασκευάστηκε η τελική εκδοχή της δεύτερης πράξης, της Τζουλιέτα στη Βενετία. Ο ιμπρεσάριος του θεάτρου, τότε, συνέθεσε ένα σεπτέτο, που υπάρχει πλέον πάντα στο έργο, στη Βενετσιάνικη πράξη» επισημαίνει ο τενόρος Χουάν Ντιέγκο Φλόρες. Ο Ζαν Λουί Γκριντά, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, συμπληρώνει:

«Η Βενετσιάνικη πράξη δεν παίχτηκε ποτέ στην πρεμιέρα, εξαιτίας της έλλειψης παρτιτούρας. Ο Ραούλ Γκενσμπούρ, ο πανέξυπνος διευθυντής της όπερας του Μόντε Κάρλο, το 1904, αποφάσισε ότι ένας γάλλος συνθέτης έπρεπε να γράψει τη μουσική που έλειπε. Βοήθησε κι αυτός. Άλλοι έγραψαν μερικά κομμάτια, ειδικά την άρια "Scintille diamant" και το περίφημο σεπτέτο, που δεν είχε καμιά σχέση με τον Ζακ Όφενμπαχ. Αυτό σημαίνει ότι δεν έπρεπε να συμπεριλάβουμε την Βενετσιάνικη πράξη; Σίγουρα όχι.

Η Βενετσιάνικη πράξη είναι η πράξη του στοχασμού, όπου ο Χόφμαν χάνει το μυαλό του. Αυτό σημαίνει ότι βυθίζεται στο προσωπικό του δράμα. Αυτό είναι ακριβώς όμως που θα τον αναγεννήσει. Γιατί από αυτή τη στιγμή και μετά θα ασχοληθεί ολοκληρωτικά με το καλλιτεχνικό του όραμα».

Ο περπουβιανός τενόρος είναι ενθουσιασμένος με το κτίριο στο Μονακό:

«Αυτή η όπερα είναι ιδιαίτερη, γιατί είναι μικρή. Είναι ένα κόσμημα. Ένα όμορφο αρχιτεκτονικό αριστούργημα. Ονομάζεται όπερα Γκαρνιέ. Και είναι τέλειο για τους τραγουδιστές να τραγουδούν σ' αυτό το κουτί. Μοιάζει σαν ένα κουτί για ζαχαρωτά. Είναι υπέροχο γιατί ακούμε πώς μεταφέρονται οι φωνές μας. Αισθανόμαστε ότι μας ακούν όλοι. Δεν χρειάζεται να ζοριστούμε. Είναι ένας τέλειος χώρος για την φωνή».