Ο Χουάν Ντιέγκο Φλόρες και τα «Παραμύθια του Χόφμαν»

«Τα Παραμύθια του Χόφμαν», η όπερα του Ζακ Όφενμπαχ μοιάζει με ένα φανταστικό ταξίδι, ένα παραμύθι, όπου το πραγματικό μπερδεύεται με το φανταστικό. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο διάσημος περουβιανός τενόρος, Χουάν Ντιέγκο Φλόρες.

«Είμαι πολύ ενθουσιασμένος γιατί είναι το ντεμπούτο μου στον Χόφμαν. Είναι ένα από τα διαμάντια του γαλλικού ρεπερτορίου, για τενόρο. Σίγουρα πρέπει να τραγουδήσεις όμορφα, αλλά ο Χόφμαν έχει να κάνει για μένα περισσότερο με την ερηνεία. Πρέπει να σκέφτομαι περισσότερο τα λόγια παρά τις νότες».

Η όπερα του ύστερου Ρομαντισμού, που σκηνοθετεί ο Ζαν Λουί Γκριντά στηρίζεται σε ιστορίες του Ερνστ Χόφμαν, ο οποίος γίνεται μάλιστα και ο πρωταγωνιστής τους.

«Το τραγούδι του Κλαϊνζάκ είναι μια υπέροχη, πολύ διάσημη στιγμή. Αυτός είναι βασανισμένος και λίγο τρελός. Φεύγει και αρχίζει να μιλά και να τραγουδά για κάτι άλλο, για μια γυναίκα» συμπληρώνει ο τενόρος.

Τέσσερις γυναίκες απασχολούν την καρδιά του ποιητή: μια τραγουδίστρια της όπερας, μια μηχανική κούκλα, μια άρρωστη τραγουδίστρια και μια εταίρα. Τέσσερις ρόλοι κομμένοι και ραμμένοι για σοπράνο. Η ρωσίδα υψίφωνος Όλγκα Περετιάτκο αναλαμβάνει αυτή τη δύσκολη αποστολή:

«Ήταν το όνειρό μου αυτός ο ρόλος. Μια παράσταση που την ονειρευόμουν, όπου μπορώ να δείξω διαφορετικούς χαρακτήρες. Πρέπει να δουλέψεις με τις αντιθέσεις, με τα διαφορετικά χρώματα, γιατί μπαίνεις κατευθείαν σ‘ένα διαφορετικό χαρακτήρα».

Ο Όφενμπαχ είναι γνωστός για τις αστραφτερές μουσικές κωμωδίες του. Επιθυμούσε διακαώς να αναγνωριστεί και ως συνθέτης της όπερας.

«Είναι ένα έργο που αναμφίβολα κρύβει τον πόνο του δημιουργού του. Σε όλη του τη ζωή έγραφε κωμικά έργα, οπερέτες, που έκαναν τους Παριζιάνους να γελούν. Κρατούσε μυστικό το προσωπικό του δράμα ότι ήταν ένας παρεξηγημένος δημιουργός» εξηγεί ο σκηνοθέτης Ζαν-Λουί Γκριντά.

Ο Φλόρες συμπληρώνει: «Όπως ο Όφενμπαχ, έτσι και ο Χόφμαν προσπαθεί να τον πάρουν στα σοβαρά. Αναζητεί την ποίηση, ψάχνει το ταλέντο του. Στο τέλος, ο Χόφμαν πετυχαίνει. Ανακτά το χαμένο ταλέντο του και αναγνωρίζεται. Πιστεύω ότι αυτό επιθυμούσε και ο Όφενμπαχ».