Met: «Οι Αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης» του Βάγκνερ μαγνητίζουν την Νέα Υόρκη

Η Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης επέστρεψε στις παραστάσεις. Για πρώτη φορά μετά 25 σχεδόν χρόνια ο μαέστρος Αντόνιο Παπάνο επιστρέφει στην Met και στο πόντιουμ για να διευθύνει την κωμωδία του Ρίχαρντ Βάγκνερ «Οι Αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης», τη μεγαλύτερη σε διάρκεια όπερα του λυρικού ρεπερτορίου. 

«Χαίρομαι που αυτό το λυρικό θέατρο επαναλειτουργεί, που υπάρχει όλη αυτή η ενέργεια και θέληση. Είναι κωμωδία. Έχει διάρκεια σχεδόν έξι ώρες, αλλά είναι ένα ζωηρό, γεμάτο ενέργεια έργο» επισημαίνει ο μαέστρος.

Η συγκεκριμένη παραγωγή ανέβηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του '90.  Η όπερα του Γερμανού συνθέτη είναι ένα ταξίδι που περιλαμβάνει τα πάντα: τον έρωτα, την τέχνη, τη δημιουργία και τις κατακτήσεις. Η ιστορία επικεντρώνεται στην κοινότητα των Αρχιτραγουδιστών στην μεσαιωνική Νυρεμβέργη. 

Ο βασικός χαρακτήρας είναι ο Χανς Ζαξ, ένας έξυπνος τσαγκάρης-ποιητής, που απεικονίζεται με πολλή αγάπη από τον Βάγκνερ. Τον ερμηνεύει ο βαρύτονος Μίχαελ Φόλε: «Κάθε φορά, εντυπωσιάζομαι με αυτόν τον ρόλο και τις τεράστιες διαστάσεις του. Φωνητικά, είναι πολύ μεγάλη πρόκληση. Έχει τόσες πολλές πλευρές. Είναι φιλόσοφος, εραστής και ζηλεύει πολύ».

Δίπλα του η σοπράνο Λίσε Ντάβιντσεν: «Η Metropolitan Opera είναι μοναδική σε τόσα πράγματα. Το να ερμηνεύεις εδώ ένα ρόλο είναι τόσο ξεχωριστό, όπως φαντάζεστε. Νομίζω ότι η φωνή μου ταιριάζει με έναν τρόπο με τη μουσική του Βάγκνερ. Το να ερμηνεύω ένα ρόλο για πρώτη φορά με τον μαέστρο Παπάνο είναι ένα δώρο, γιατί είναι διαρκώς δίπλα σου. Δεν είναι μόνο ένας εξαιρετικός αρχιμουσικός, είναι και καταπληκτικός σύμβουλος».

Ο Αντόνιο Παπάνο επισημαίνει: «Το σημαντικό μήνυμα του έργου είναι η καλλιτεχνική ελευθερία, το να ακούμε αυτά που έχουν να πουν οι άλλοι άνθρωποι. Οι παραδόσεις είναι κάτι καλό αλλά πρέπει να είμαστε ανοιχτόμυαλοι. Είμαστε σ’ αυτόν τον πλανήτη για να μάθουμε, να ακούσουμε, να δούμε και να βιώσουμε πράγματα».

Ο Μίχαελ Φόλε συμπληρώνει: «Είναι απίστευτα ωραία στιγμή όταν ερμηνεύω τις τελευταίες μου νότες και μετά μπαίνει η υπέροχη χορωδία. Στέκομαι εκεί, έχοντας κάνει όλη αυτή τη διαδρομή. Είμαι εντελώς εξαντλημένος, αλλά χαρούμενος για την αντοχή και το σθένος μου».

Ο Αντόνιο Παπάνο παρατηρεί: «Υπάρχει μια αίσθηση χαράς και ικανοποίησης που τα κατάφερες. Το έργο τελειώνει όπως ξεκίνησε με ένα κρεσέντο σε ντο μείζονα. Είναι υπέροχο».