9ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων: Στο μικρόκοσμο των ανδρικών και γυναικείων στερεοτύπων

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Το 9ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων πραγματοποιείται στην Στέγη του Ιδρύματος 11-13 Μαρτίου. Φέτος αποτελείται από έξι πρωτότυπα έργα και δύο installation, σε έναν μαραθώνιο έξι ωρών, επαναπροσδιορίζοντας τη σχέση μας με την πραγματικότητα, την κίνηση και τα ζητήματα που μας απασχολούν όλους μας σήμερα.

Πρόκειται για καλλιτέχνες που δεν είναι απαραίτητα μόνο χορογράφοι ή μόνο νέοι ηλικιακά και δεν αυτολογοκρίνονται ως προς το καλλιτεχνικό υπόβαθρο, το ταμπεραμέντο ή το εννοιολογικά σύνθετο έως και εξεζητημένο περιεχόμενό τους, αλλά είναι σε θέση να στήσουν διεθνείς συνεργασίες στα πέρατα του κόσμου, που δεν διστάζουν να γίνουν πολύ προσωπικοί όσο και αντιδραστικοί, πολιτικοί και, ταυτόχρονα, αβίαστα συναισθηματικοί. Έξι ολόκληρες ώρες χορού για τρεις ημέρες. Το ONC9 είναι εδώ, όλο σε ένα απόγευμα, με αναθέσεις σε δημιουργούν που η Στέγη υποδέχεται για πρώτη φορά και έργα που προέκυψαν μέσα από τη συνέχιση συνεργασιών με δημιουργούς της κίνησης και του χορού.

Μιλήσαμε με δύο χορογράφους, τον Ηλία Χατζηγεωργίου και τον Αλέξανδρο Σταυρόπουλο, οι οποίοι στα έργα τους ασχολούνται με θέματα έμφυλης ταυτότητας, με ανδρικά και γυναικεία στερεότυπα, με κρυφές επιθυμίες και απροσδόκητες συμπεριφορές. Ο καθένας εστιάζει με το έργο του σε ένα φύλο και στο σύμπαν που κατασκευάζει για να ζήσει και να ικανοποιήσει τις ανάγκες του.

«A Bounce 4 Men»

Ηλίας Χατζηγεωργίου: «Οι άνδρες πρέπει να αλλάξουν, να βρουν έναν άλλο ρυθμό»

Τέσσερις άνδρες, νέοι, ωραίοι, δυνατοί, βίαιοι, ανώριμοι και ανόητοι, παγιδευμένοι στην ταυτότητα που τους δόθηκε, μπαίνουν σε μια παλμική τροχιά που τους οδηγεί σε αχαρτογράφητα νερά. Από τα decks του dj, ένας πέμπτος άνδρας ορίζει τον παλμό, ενώ ταυτόχρονα παρασύρεται από τον παλμό των τεσσάρων. Πίσω από τα στερεότυπα της ανδροκρατούμενης hip-hop κουλτούρας, που ζητά αποδείξεις δύναμης, επικράτησης και εξουσίας, τέσσερις άνδρες μάχονται για να βρουν τον παλμό τους και να οδηγηθούν σε κάτι πιο βαθύ, ουσιώδες και αρχέγονο. Άλλοτε με χιούμορ και αυτοσαρκασμό και άλλοτε με σκληρότητα, βία και φόβο.

Ο παλμός (bounce) θα γίνει το φάρμακο κατά της ανδρικής τους «κόμπλας», του μισογυνισμού, του φόβου τους για το διαφορετικό, για το σεξ, για τον Άλλο. Οι τέσσερις χαρακτήρες θα έρθουν αντιμέτωποι με εκείνον τον άνδρα, ο οποίος αντιλαμβάνεται τη σεξουαλικότητα ως τιμωρία, ντροπή και ενοχή και τη βία ως διέξοδο σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση τόσο με τον εαυτό του όσο και με τους άλλους και η οποία δυστυχώς φωλιάζει ή έχει φωλιάσει κατά το παρελθόν στα μυαλά πολλών από εμάς – και όχι μόνο ανδρών.

Μιλήσαμε με τον χορογράφο της παράστασης Ηλία Χατζηγεωργίου για το έργο «A Bounce 4 Men» που έχει δημιουργήσει.

-Το bounce, ο παλμός είναι η αφετηρία, η βάση, ο αρμός και το στοιχείο που εξελίσσει την πλοκή του έργου σου. Πώς λειτουργεί για σένα; Μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;

Είμαστε όλοι μας παλμικά όντα. Έχουμε παλμό: αναπνέουμε, η καρδιά μας χτυπάει. Από τη γέννησή του, ο άνθρωπος σχετίζεται με τον ρυθμό. Το hip hop είναι τόσο μέσα σε αυτόν. Η βάση του είναι ο παλμός. Αυτό που «κινεί» εμένα έχει να κάνει άμεσα με τη ζωή και με τους άλλους ανθρώπους. Πιστεύω ότι όταν ταυτιζόμαστε ρυθμικά με τους άλλους, μπορούμε να κάνουμε θαύματα αλλά και μεγάλα εγκλήματα. Ο παλμός μιας παρέας μπορεί να σε παρασύρει και να βρεθείς μπλεγμένος σε τρομερά πράγματα ή να κάνετε μαζί κάτι αξιοσημείωτο και καταπληκτικό. Είναι κάτι συμφυές με τον συντονισμό. Ειδικά στην τέχνη. Οι άνθρωποι συντονίζονται και φτιάχνουν καταπληκτικά πράγματα. Αντίστοιχα από την άλλη πλευρά είναι ο πόλεμος. Ο πόλεμος έχει έναν παλμό, ακόμη και αν το δεις εμβατηριακά. Στη δική μας παράσταση, αυτό το bounce μας κινεί, μας καθηλώνει, μας εξαναγκάζει, γίνεται βίαιο απέναντί μας.

-Ποιος δίνει τον παλμό;

Υπάρχει πάντα ένας άνθρωπος που επιβάλλει τον ρυθμό, ο μουσικός μας, ο Αλέξης Φάλαντας στη συγκεκριμένη περίπτωση. Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, στην κοινωνία μας, αυτός είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη. Είναι αυτός που εκκινεί τα πράγματα, που ρίχνει μια ιδέα. Η ερμηνεία του παλμού είναι τελείως υποκειμενική από τους τέσσερις χορευτές. Ξεκινούν να κινούνται με έναν τρόπο, μέχρι που οι ίδιοι κατανοούν κάποια στιγμή τι έχουν φτιάξει. Αποκαθηλώνουν τον καλλιτέχνη, στην παράστασή μας τον σαπίζουν στο ξύλο, και συνεχίζουν με έναν δικό τους διαφορετικό παλμό.

-Πώς είναι αυτός ο κόσμος;

Χρησιμοποιώ το πιο αρχετυπικό σχήμα του hip hop, που είναι ένας DJ, που παίζει μουσική και από κάτω έχουμε τους performer που χορεύουν. Είναι μια δομή που εξυπηρετεί αυτό το είδος αλλά έχει να κάνει και με τη δραματουργία του έργου μας, σε σχέση με τον παλμό αυτών των ανθρώπων, αυτών των αγοριών. Τα βλέπουμε λοιπόν να μεγαλώνουν και να ανδρώνονται σταδιακά πάνω στην σκηνή. Αναδεικνύουν τα πιο στερεοτυπικά σχήματα του άνδρα που έχουμε συνηθίσει, τα οποία ενώ ελπίζαμε ότι έχουν εξαλειφθεί, αποδεικνύεται στην εποχή μας ότι οι άνδρες δεν τα έχουν διόλου εγκαταλείψει. Εννοώ από τη βιαιότητα και την αγελαία συμπεριφορά, που μπορούν να έχουν οι άνδρες μεταξύ τους, μέχρι την υιοθέτηση μιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς που πρέπει να έχεις για να ταυτοποιείσαι ως άνδρας, μέχρι το έγκλημα και τον πόλεμο, που κάνουν παραδοσιακά οι άνδρες.

-Η σχέση των πέντε συντελεστών εξελίσσεται και περνά από διάφορα στάδια. Αλλάζουν ο ένας μέσα από τον άλλο.

Νομίζω ότι αυτό αντανακλά τη δική μου ελπίδα ότι κάποια στιγμή οι άνθρωποι αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας, στην πορεία της ζωής μας. Δεν ποινικοποιώ βέβαια το να ταυτοποιείσαι ως άνδρας. Δεν είναι κάτι κακό. Κι εγώ σ’ αυτή την ομάδα ανήκω. Απλά πολλές φορές η δυναμική των ανδρικών σχέσεων με κάνει να φοβάμαι. Το αν μπορείς να εκμυστηρευθείς στους φίλους σου ότι είσαι ευαίσθητος, αδύναμος, φοβισμένος, οικονομικά αδύνατος. Αυτά τα αγόρια λοιπόν έρχονται και ανακαλύπτουν την πραγματικότητα. Καταλύτης γι’ αυτό, είναι το bounce. Είναι ένα φίλτρο που τους εξαγνίζει και τους οδηγεί σιγά σιγά σε μια κάθαρση και σε μια κατάσταση ενσυναίσθησης. Είναι σαν να υποδεικνύει ότι οι άνδρες πρέπει να αλλάξουν, να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει γύρω τους και να βρουν έναν άλλο ρυθμό.

-Αφήνουν πίσω την ταυτότητα με την οποία προσέρχονται και μετασχηματίζονται σε κάτι άλλο. Εγκαταλείπουν το δέρμα του παλιού εαυτού τους.

Θέλουν να αλλάξουν. Αλλά και πάλι, γιατί δεν μπορώ να είμαι τόσο αισιόδοξος, δεν καταφέρνουν να κάνουν μια ολοκληρωτική στροφή, μια τόση ριζική αλλαγή. Φτάνουν όμως σε ένα σημείο που είναι καλύτερα. Ίσως γιατί κι εγώ δεν ξέρω αν έχω φτάσει εκεί που ελπίζω να φτάσω ως άνθρωπος. Και οι 5 αυτοί χαρακτήρες είναι εγώ με έναν τρόπο. Αποτυπώνουν το δικό μου τρόπο αντιμετώπισης της ανδρικής μου ταυτότητας. Η ενασχόληση με τον χορό με έβαλε σε μια διαδικασία ενσυναίσθησης σε σχέση με το άγγιγμα, με το σώμα, με την επαφή. Με έκανε να μην φοβάμαι να αγγίξω οποιονδήποτε άνδρα και να μην με απασχολεί τι σημαίνει αυτό για την ανδρική μου ταυτότητα. Να μην αισθάνομαι ότι εξαρτάται η ανδρική μου ταυτότητα από το αν έχω επαφή, φιλί, αγάπη, ακόμη κι έρωτα με έναν άνδρα. 

Με απασχόλησε λοιπόν πόσο βίαιο είναι πολλές φορές όταν δεν είσαι σε έναν τέτοιο κύκλο κατανόησης, που υπάρχει στην τέχνη, πόσο δύσκολο είναι να εκφράσεις οποιαδήποτε τρυφερότητα ή ευαισθησία σε αυτές τις ανδρικές παρέες. Η καταπίεση αυτών των συναισθημάτων γεννά βιαιότητα και προβληματικές καταστάσεις. Για να φέρω ένα άλλο παράδειγμα, όταν είμαι στο δρόμο, το μόνο που με χωρίζει από το αντριλίκι ενός τύπου που κατεβαίνει από το αμάξι για να πλακωθεί, αυτό που μας γλιτώνει από το φονικό, είναι η δική μου ευγένεια, συστολή, διαφορετική διαχείριση της κατάστασης. Αν αντιδράσω «ανδρικά» σε αυτό, θα γίνει μια κλιμάκωση που θα βασίζεται καθαρά σε έναν ανούσιο, ανδρικό εγωισμό, που εκπληρώνεται με το να του σπάσω ή να μου σπάσει το κεφάλι. Είναι ζητήματα που με προβληματίζουν πάρα πολύ. Οι άνδρες πρέπει να αλλάξουν, να βρουν έναν άλλο ρυθμό.

-Και αντικατοπτρίζονται ανάγλυφα και στο hip hop.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Γι’ αυτό και το χρησιμοποιούμε. Παράλληλα, με ενδιαφέρει αυτό το κοντράστ. Μέσα από τη δική μας κινητική διαδικασία και τον κώδικα του hip hop, δεν δυσκολευόμαστε να πάμε σε άλλα εκφραστικά πεδία, αξιοποιώντας και το ανταγωνιστικό στοιχείο που έχει έντονα ο συγκεκριμένος χορός. Έχουμε δημιουργήσει λοιπόν μια κινητική γλώσσα που επεκτείνεται και σε άλλα εκφραστικά μέσα. Κάνουμε μια αποδόμηση του υλικού, σε σχέση βέβαια και με τη δραματουργία του συγκεκριμένου χορού, που αφορά τη μορφή και την εξέλιξή του από τη δεκαετία του ’70, μέχρι σήμερα. Εγώ που προέρχομαι από αυτόν τον χώρο, θεωρώ ότι το συγκεκριμένο κινητικό λεξιλόγιο δεν φορά μια και μόνο δραματουργία. Μπορείς να βάλεις στην κίνηση οποιαδήποτε δραματουργία θέλεις και να μιλήσεις για πολύ περισσότερα πράγματα, από αυτά που εξετάζει το συγκεκριμένο χορευτικό είδος.

-Η χορογραφία σου αποτυπώνει με σαφήνεια αυτό ακριβώς. Το hip hop είναι το όχημα για να σχολιάσεις πολύ περισσότερα πράγματα.

Θα έλεγα ότι η χορογραφία φτάνει να είναι ως και περιγραφική αυτών των ζητημάτων. Κατατάσσω τον εαυτό μου στην θεατρική πλευρά του χορού. Μου αρέσει δηλαδή να έχει θεατρική δομή η παράσταση. Να υπάρχει αφήγηση και ένα backstory, χωρίς να υπάρχει πάντα μια γραμμικότητα. Αυτό που προσπάθησα λοιπόν είναι να διατηρήσω λίγο πιο αφηρημένα τα ομαδικά χορευτικά μέρη, ώστε να υπάρχουν 4-5 πυλώνες, το θεατρικό κομμάτι της παράστασης, που θα μου εξηγούν τι συμβαίνει.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Ηλίας Χατζηγεωργίου, A BOUNCE 4 MEN

11-13 Μαρτίου 2022 | 22:00 | Κεντρική Σκηνή

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Χορογραφία: Ηλίας Χατζηγεωργίου

Ερμηνεία: Περικλής Πετράκης (Virtuozo), Δημήτρης Καραγεώργος (D Wave), Κώστας Phoenix, Χάρης Χατζηανδρέου (Haribo), Αλέξης Φάλαντας

Μουσική: Αλέξης Φάλαντας

Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος

Σκηνικά & Κοστούμια: Ηλίας Χατζηγεωργίου – A BOUNCE 4 MEN

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Οργάνωση & Εκτέλεση Παραγωγής: Goodheart Productions

Ηλίας Χατζηγεωργίου

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με ειδίκευση στην Ψυχολογία και πιστοποιημένος Coach από τον A.C. και το ΕΚΠΑ. Ξεκίνησε ως αυτοδίδακτος hip-hop χορευτής στην ηλικία των δέκα ετών. Έκτοτε έχει μαθητεύσει σε πολλά και διαφορετικά είδη χορού. Είναι χορευτής, δάσκαλος χορού και για χρόνια μέλος της ομάδας σύγχρονου χορού Αερίτες. Επίσης, ως χορευτής έχει συμμετάσχει στις παραστάσεις "It's Up To You" (2013) της ομάδας Chapter Two που παρουσιάστηκε στην Αθήνα και στην Νέα Υόρκη, “aROUND” (2015) της Λίας Τσολάκη, “Gala” (2017) του Jérôme Bel και “RISK” της Ιωάννας Πορτόλου (2018). Έχει πλούσια χορευτική και θεατρική εμπειρία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με πολλές και αξιόλογες συνεργασίες. Βρίσκεται στη θέση του συμβούλου χορού του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου από το 2019, ενώ τα τελευταία χρόνια δοκιμάζει τον εαυτό του στη δημιουργία παραστάσεων χορού.

«On Wednesdays We Wear Pink»

Αλέξανδρος Σταυρόπουλος: «Οι γυναίκες ως σύνολο έχουν μια δύναμη που σε εκπλήσσει, που μπορεί να σε σοκάρει κάποιες στιγμές»

Συνειδητοποιημένες φεμινίστριες, δυσερμήνευτες Μπάρμπι, πριγκίπισσες του Γουόλτ Ντίσνεϊ, αμαζόνες που διεκδικούν την ικανοποίηση αλλά και την απαλλαγή από κάθε είδους δεσμά. Οι πέντε θηλυκότητες του «On Wednesdays We Wear Pink» (Τις Τετάρτες φοράμε ροζ) κατοικούν σε ένα μονοχρωματικό περιβάλλον, παγιδευμένες σε μια ατέλειωτη διαδοχή από Τετάρτες. Δοκιμάζουν τα όρια αυτών των ταυτοτήτων και αναμειγνύουν τα ετερόκλητα συστατικά τους αναζητώντας την τέλεια σύνθεση: αυτή που θα οδηγήσει στην εκπλήρωση των επιθυμιών τους.

Μετά το «Cinderella’s», ο Αλέξανδρος Σταυρόπουλος στρέφεται για δεύτερη φορά στις ποικίλες μορφές και αντιφάσεις των αναπαραστάσεων της θηλυκότητας. Σε έναν χώρο που θυμίζει παραμυθένιο, ονειρικό καταφύγιο και, ταυτόχρονα, χρυσό κλουβί, οι πέντε ερμηνεύτριες επιδίδονται σε μια σειρά από μεταμορφώσεις. Μοιράζονται μια επαναληπτική καθημερινότητα και το όνειρο της απόδρασης, σαν ζωντανές κούκλες βιτρίνας που αναζητούν την έξοδο.

Μιλήσαμε με τον χορογράφο γι’ αυτόν τον μικρόκοσμο που στήνει επί σκηνής.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Πέντε κοπέλες ζουν σε ένα μονοχρωματικό περιβάλλον. Δημιουργούν έναν ιδιότυπο κόσμο επί σκηνής. Πώς είναι αυτός ο κόσμος;

Είναι ένας ροζ κόσμος. Οι πέντε κοπέλες που ζουν σ’ αυτόν είναι φαινομενικά πολύ ευτυχισμένες. Όλα κυλούν όπως τα ήθελαν. Είναι όμορφες, υπέρλαμπρες και ενδιαφέρονται πάρα πολύ για την εμφάνισή τους. Υπάρχει μια τεράστια εξωστρέφεια κι ένας εξπρεσιονισμός, γι’ αυτό και το κινητικό μας υλικό διαμορφώθηκε μέσα από latin χορούς. Παρουσιάζονται βέβαια πολύ αποδομημένα και μινιμαλιστικά, όπως είναι και το ηχητικό τοπίο που χρησιμοποιούμε. Είναι μουσικές της δεκαετίας του ’60 του Terry Riley και πιο συγκεκριμένα το κομμάτι «In C» του 1964, που έχει επαναληπτικά μοτίβα. Αυτός ο κόσμος λοιπόν παραμένει ακίνητος. Δεν τον κουνάει κάτι απέξω αλλά εκ των έσω. Λειτουργεί άψογα. Έχουμε μια σειρά από διαδοχικές Τετάρτες, όπου τα πάντα επαναλαμβάνονται. Είναι ένα μεγάλο καθημερινό σόου για τις πέντε πρωταγωνίστριες. Φαίνονται υπερευτυχισμένες.

-Τι είναι λοιπόν αυτό που έρχεται εκ των έσω και χαλά αυτή την τελειότητα;

Η γυναικεία φύση. Αυτό που είναι φαινομενικά μια γυναίκα μέχρι αυτό που είναι πραγματικά. Ποια είναι τα προσωπικά και κοινωνικά της θέλω. Τι συμβαίνει όταν έρχεται πιο κοντά στη σεξουαλική της φύση. Όλα στην παράσταση κάποια στιγμή θα «κουνηθούν». Θα κινδυνεύσει να ανατραπεί η τελειότητα και η ευτυχία, που έχουν δημιουργήσει αυτές οι γυναίκες. Θα έρθουν πιο κοντά στην πραγματική τους φύση. Σταδιακά ξεπροβάλλει περισσότερο η επιθυμία, η δύναμη, η γυναικεία θέληση. Θα γίνουν γυναίκες που όχι μόνο γοητεύουν, αλλά μπορεί να σε κατασπαράξουν αν πλησιάσεις. Θα έλεγα ότι έχουμε να κάνουμε με μια σουρεαλιστική ουτοπία που εκτυλίσσεται μέσα σε μια γυάλα. Σπάνια ταυτίζεσαι. Περισσότερο παρατηρείς τι συμβαίνει εντός της. Υπάρχει μάλιστα ένα ροζ πλαίσιο γύρω από την σκηνή, δημιουργώντας την εντύπωση ότι έχουμε μπροστά μας με το σπίτι της Μπάρμπι.

-Ποια είναι η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ αυτών των γυναικών και του κοινού;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Οι γυναίκες που κατοικούν αυτό το σπίτι ξέρουν ότι κάποιος απέξω τις κοιτάει. Μοιάζουν με φώκιες σε ζωολογικό κήπο, που ξέρουν ότι πρέπει να κάνουν άψογα τα νούμερά τους. Έχουν την ευφυΐα να ξέρουν πότε είναι η ώρα για το δικό τους σόου. Εκπέμπουν μια μοναδική δύναμη. Υπενθυμίζουν ότι οι θεατές δεν μπορούν να εισέλθουν στον κόσμο τους. Ζουν σ’ ένα χρυσό κλουβί μέσα στο οποίο αισθάνονται υπέροχα, αλλά είναι παράλληλα εγκλωβισμένες. Μοιάζουν σαν τις μπαλαρίνες που τις βγάζεις από το κουτί και χορεύουν σαν να μην συμβαίνει τίποτε.

-Ή σαν μια ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης.

Θα έλεγα ότι όλο αυτό μοιάζει με τo cheerleading. Μια κοπέλα μόνη της μπορεί να μην είναι όμορφη, αλλά όλες μαζί κάνουν τη διαφορά. Οι γυναίκες ως σύνολο έχουν μια δύναμη που σε εκπλήσσει, που μπορεί να σε σοκάρει κάποιες στιγμές. Με ενδιαφέρει πολύ το ομαδικό στοιχείο στη δουλειά μου, η δύναμη της συλλογικότητας. Με απασχολεί πώς μια γυναίκα που ζει σε ένα πατριαρχικό πλαίσιο, ακολουθώντας τους κανόνες και τα πρότυπά του, αποφασίζει να αγωνιστεί για τα δικαιώματά της, να διεκδικήσει τα θέλω της. Πώς μπορεί να βρεθεί στην πρώτη γραμμή μιας φεμινιστικής διαδήλωσης και να φωνάζει για τα δικαιώματά της.

-Όλα αυτά συμβαίνουν μια Τετάρτη ή καλύτερα σε επαναλαμβανόμενες Τετάρτες. Είναι μια μέρα μονότονη, που απέχει από την αρχή και το τέλος της εβδομάδας.

Έτσι ακριβώς! Είναι η στιγμή που αρχίζεις και βαριέσαι. Είναι η μέρα που θέλεις κάτι να αλλάξει. Έχεις ανάγκη την μεταμόρφωση. Αυτό ζουν καθημερινά οι πρωταγωνίστριές μου. Βάζουν ροζ και λίγο γκλίτερ και νομίζουν ότι αλλάζουν. Η Τετάρτη είναι για αυτές η υπέροχη μέρα, που έχουν επιλέξει και τις έχει επιλέξει. Κάτι όμως θα κουνηθεί μία από αυτές τις επαναλαμβανόμενες Τετάρτες.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Οι άνδρες λείπουν εντελώς από αυτό το πλαίσιο.

Δεν τις απασχολούν καθόλου οι άνδρες. Όσα κάνουν, τα κάνουν γι’ αυτές. Είναι ανεξάρτητες και ελεύθερες από την ανδρική παρουσία. Το άλλο φύλο δεν υπάρχει στην παράσταση. Ίσως αυτό τις έχει κάνει τόσο δυναμικές και αυθύπαρκτες. Έχω επηρεαστεί πολύ έντονα από μια αμερικανική εφηβική ταινία, το «Mean Girls» του 2004. Σήμερα θεωρείται cult. Θεωρήθηκε ότι ήταν η αρχή του τέταρτου φεμινιστικού κύματος. Συνδυάζει το ρηχό με το υψηλό, το ποπ και το κιτς με την υψηλή τέχνη.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, On Wednesdays We Wear Pink (Τις Τετάρτες φοράμε ροζ)

11-13 Μαρτίου 2022 | 19:00 | Κεντρική Σκηνή

Σύλληψη & Χορογραφία: Αλέξανδρος Σταυρόπουλος

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ερμηνεία: Γαβριέλα Αντωνοπούλου, Ελευθερία Ηλιοπούλου, Δέσποινα Λαγουδάκη, Δάφνη Σταθάτου, Στεφανία Σωτηροπούλου

Βοηθός Χορογράφου: Χριστιάνα Κοσιάρη

Δραματουργική Έρευνα: Στεριανή Τσιντζιλώνη

Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Κωνσταντίνα Πολυχρονοπούλου

Σχεδιασμός & Κατασκευή Σκηνικών: Μαίρη Τσαγκάρη

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Σχεδιασμός & Κατασκευή Κοστουμιών: Francesco Infante

Σχεδιασμός Φωτισμών: Μαριέττα Παυλάκη

Βοηθός Χορογράφου & Δάσκαλος Λάτιν: Μάριος Χατζηαντώνης

External Eye: Αναστάσιος Κουκουτάς

Οργάνωση & Εκτέλεση Παραγωγής: Delta Pi

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Αλέξανδρος Σταυρόπουλος

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1991. Αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης το 2014. Το 2015 παρακολούθησε το πρόγραμμα Summer Intensive στη σχολή της Martha Graham στη Νέα Υόρκη και το 2016 απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών από τη Σχολή Σύγχρονου Χορού The Place του Λονδίνου. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2021) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Έχει συνεργαστεί με τους ακόλουθους καλλιτέχνες: Russell Maliphant, Jasmin Vardimon, Koen Augustijnen, Rosalba Torres Guerrero, Hannes Langolf, Αντώνη Φωνιαδάκη, Anton Lachky, Ermira Goro, Αλέξη Βασιλείου, Πατρίσια Απέργη, Φένια Αποστόλου, Εύη Σούλη, Φώτη Νικολάου κ.ά. Το 2020 δημιούργησε το πρώτο του χορογραφικό́ έργο με τίτλο “Cinderella’s”, το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στο 13ο Arc for Dance Festival και εν συνεχεία επιλέχθηκε για το Aerowaves Festival 2021.

INFO

9ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων

Παραγωγές (με σειρά παρουσίασης)

Clément Cogitore, Les Indes galantes

16:30-23:00 | Φουαγιέ Ισογείου

Δάφνη Αντωνιάδου, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Constantine Skourlis, DEEP HORIZON

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

16:30-21:00 & 22:00-23:30 | Εκθεσιακός Χώρος -1 (Gallery Space Room)

Μανώλης Σαριδάκης, Έχουν τα ρομπότ συναισθήματα;

17:00 & 18:30 | Back of House

Ιωάννα Παρασκευοπούλου, MOS

17:30 | Μικρή Σκηνή

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, On Wednesdays We Wear Pink (Τις Τετάρτες φοράμε ροζ)

19:00 | Κεντρική Σκηνή

Κωνσταντίνος Παπανικολάου, A User’s Manual

20:00 | Μικρή Σκηνή

Φωτεινή Σταματελοπούλου, optimal soft

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

21:00 | Εκθεσιακός Χώρος -1 (Gallery Space)

Ηλίας Χατζηγεωργίου, A BOUNCE 4 MEN

22:00 | Κεντρική Σκηνή

Πληροφορίες για το 9ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων-Εισιτήρια 

Εισιτήρια: Κανονικό: 7 €, Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 6 € Παρέα 10+ άτομα, Ανεργίας, ΑμεΑ, Συνοδός ΑμεA: 5 €. Ομαδικές κρατήσεις στο groupsales@onassis.org

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ