Η χορογράφος Άρτεμις Λαμπίρη παρουσιάζει από τις 6 Μαΐου, στο θέατρο Θησείον τη νέα της παράσταση με τίτλο «10: Θέλει καθημερινό πότισμα η ελευθερία μάτια μου».
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΗ χορογράφος Άρτεμις Λαμπίρη παρουσιάζει από τις 6 Μαΐου, στο θέατρο Θησείον τη νέα της παράσταση με τίτλο «10: Θέλει καθημερινό πότισμα η ελευθερία μάτια μου». Με αφετηρία την πανδημία και τις απαγορεύσεις που επιβλήθηκαν στα lockdown, στοχεύει να διερευνήσει τι σημαίνει ελευθερία, ως βιωμένη εμπειρία που αφήνει το αποτύπωμά της στο σώμα.
Δέκα ερμηνευτές κι ερμηνεύτριες διαφορετικών ηλικιών «περιγράφουν» τη δική τους ελευθερία και διαπραγματεύονται επί σκηνής τα όρια μεταξύ προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας, αφήνοντας το σώμα να μιλήσει για όσα θυμάται, νοιώθει, έχει ζήσει και καταγράψει. Εμπειρίες καταστολής κι απελευθέρωσης γίνονται το επίκεντρο της χορογραφικής διαδικασίας και δημιουργίας. Η παράσταση σκιαγραφεί πώς ορίζεται η έννοια της ελευθερίας, όχι μόνο ιστορικά και φιλοσοφικά, αλλά μέσα από τις προσωπικές ιστορίες του καθενός μας, καθώς και των ερμηνευτών που καλούνται να συνυπάρξουν και να δημιουργήσουν ένα κοινό τόπο μέσα από τη διαφορετικότητά τους.
Μιλήσαμε με τη χορογράφο Άρτεμις Λαμπίρη για τη νέα της παράσταση, γι’ αυτή την πρωτότυπη χορευτική συνεύρεση 10 χορευτών & χορογράφων, οι οποίοι θα συνδημιουργήσουν το έργο.
-Πότε και γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με το θέμα της ελευθερίας στη νέα σου παραγωγή;
Είναι ένα γιγάντιο ζήτημα, που κατά καιρούς απασχολεί πολλούς καλλιτέχνες. Σε μένα προέκυψε στην περίοδο της δεύτερης καραντίνας, όπου συνέβαιναν πολλά σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Για παράδειγμα οι έλεγχοι που γίνονταν στους πολίτες, όσα συνέβησαν στην Νέα Σμύρνη, η κοινωνική καταπίεση που υπήρχε στο βωμό του ιού και όχι λόγω του ιού. Υπήρχε όμως και ο προσωπικός παράγοντας, καθώς είχα γίνει μητέρα πριν από ενάμιση χρόνο και δεν είχα εργαστεί από τότε και στη συνέχεια λόγω της καραντίνας. Μπήκα λοιπόν στο στούντιο για να αρχίσω να κινούμαι. Ένιωσα λοιπόν πολύ ανελεύθερο το σώμα μου με όλους αυτούς τους περιορισμούς που υπήρχαν γύρω μου. Εστίασα στο θέμα της ελευθερίας με απώτερο στόχο να προσπαθήσω να ονειρευτώ το μέλλον. Τη συγκεκριμένη στιγμή λοιπόν δεν μπορούσα να ονειρευτώ το μέλλον.
-Οπότε τι έκανες;
Με αφετηρία τον δικό μου προσωπικό ορισμό της ελευθερίας, σκέφτηκα ότι χρειάζομαι βοήθεια σ’ αυτό το θέμα από άλλους ανθρώπους. Ήθελα να δω πώς τη βλέπουν και την αντιλαμβάνονται αυτοί. Έκανα λοιπόν 40 συνεντεύξεις μικρής διάρκειας με διάφορα άτομα από το δικό μου κύκλο για να μου περιγράψουν τι σημαίνει γι’ αυτούς η ελευθερία. Μέσα από αυτές τις συνεντεύξεις, άρχισε να εντείνεται μέσα μου το συναίσθημα ότι για να συμβεί αυτό το πρότζεκτ, χρειάζεται πολλούς ανθρώπους. Το τελευταίο πεντάμηνο, έκανα ένα νέο, μεγάλο αριθμό συνεντεύξεων.
-Τι προέκυψε μέσα από αυτές τις συνεντεύξεις;
Προέκυψε κάτι κυκλικό, που εμπεριέχει τη ματαιότητα και την ελπίδα. Προέκυψαν εικόνες εγκλωβισμού, προέκυψε η ανάγκη να αναπνέουμε ανεμπόδιστα, η έννοια του ανήκειν, του πώς μπορώ να υπάρξω σε μια κοινωνία, χωρίς να σκέφτομαι πώς φαίνομαι και απλά να είμαι. Πώς είναι μια κοινωνία χωρίς κριτική. Αυτό θέλουμε να φτιάξουμε με αυτή την παράσταση: μια ομάδα που να αποδέχεται αυτό που συμβαίνει και το διαφορετικό. Συμμετέχουν λοιπόν 10 άνθρωποι, 10 ξεχωριστές προσωπικότητες. Το δικό μου ζητούμενο είναι πώς ο καθένας μπορεί να είναι ο εαυτός του και ταυτόχρονα να συνεισφέρει στο σύνολο, γιατί συνεισφέροντας στο σύνολο, συνεισφέρει και στο εγώ.
- Πώς αποφασίσατε να δουλέψετε; Θέσατε κάποιους άξονες; Υπάρχει κάποιος αφηγηματικός ιστός;
Θα είναι μια συνολική δράση. Αυτό που κάνουμε τώρα είναι να δουλεύουμε ο καθένας ξεχωριστά πάνω σε κάποιες κινητικές οδηγίες, που βοηθούν στην απελευθέρωση του σώματος από τη γνώριμη φόρμα και βρίσκουμε τρόπους συλλογικής δημιουργίας. Στόχος μας να δημιουργηθεί μια συμπαγής ομάδα που θα είναι πάντα εκεί. Δεν θα υπάρχει αφηγηματικός ιστός στην παράσταση.
-Τι ζήτησες από τους 10 συντελεστές; Τι υλικό πρέπει να φέρουν μαζί τους;
Το υλικό το διαμορφώνουμε όλοι μαζί κατά τη διάρκεια των προβών. Έχω κάνει και μαζί τους συνεντεύξεις, οπότε τους έχω βάλει σε ένα δρόμο να σκεφτούν τι είναι αυτό που τους ενδιαφέρει προσωπικά στο ζήτημα της ελευθερίας: ποιες είναι οι εικόνες, οι στιγμές που έχουν βιώσει και ξεχωρίζουν, ποιες εκφάνσεις της ελευθερίας τους απασχολούν και ποια αντικείμενα συνδέουν με αυτήν. Οι πρόβες μας κρατούν 10 μέρες και θα έχουν διάρκεια 10 ώρες. Το αποτέλεσμα θα είναι 10 παραστάσεις.
-Παρόλο λοιπόν που η πανδημία αποτέλεσε αφορμή για να γίνει η συγκεκριμένη παράσταση, δεν περιορίζεστε θεματικά σ’ αυτήν;
Όχι σε καμιά περίπτωση! Μπαίνοντας στο στούντιο, μετά από καιρό, βλέπω από τη μια πλευρά τον φόβο μην αρρωστήσει κανείς, επειδή θα είμαστε όλοι μαζί για τόσες ώρες και από την άλλη πλευρά, την απόλυτη επιθυμία να αγγίξει ο ένας τον άλλο.
-Πώς διαχειρίστηκες το δικό σου «φόβο» και των άλλων χορευτών να βρεθούν όλοι μαζί, μετά από τόσο καιρό στην ίδια σκηνή;
Οι χορευτές είμαστε κάπως τυχεροί άνθρωποι. Η ανάγκη μας να εκφραζόμαστε με το σώμα και μέσω της ανταλλαγής των σωμάτων μας έχει βοηθήσει ώστε να μην εγγραφεί πολύ βαθιά ο φόβος της επαφής και της συνδημιουργίας. Το προϋπάρχον υλικό του σώματος έχει αντισταθεί πολύ σε αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Θεωρώ λοιπόν ότι είμαστε ένα βήμα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι το κοινό και η ανταπόκρισή σε μια παράσταση σε κλειστό χώρο, όπου πλέον δεν θα χρειάζονται πιστοποιητικά για να την παρακολουθήσει.
-Είναι μια παράσταση που στηρίζεται στον αυτοσχεδιασμό;
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΝαι με κάποιους όμως σταθερούς άξονες. Θα έχουμε κάποιους περιορισμούς στο χώρο και στο χρόνο. Για παράδειγμα θα υπάρχει ένας καθορισμένος αριθμός χορευτών στην κάθε σκηνή. Θα υπάρχουν επίσης κάποιες σταθερές εικόνες, από τις οποίες θα προκύπτουν κάποια αυτοσχεδιαστικά σόλι και ντουέτα. Ακόμη δεν μπορώ να μιλήσω πιο συγκεκριμένα, γιατί αυτή την στιγμή τα δουλεύουμε. Θα προκύψουν λοιπόν 10 διαφορετικές παραστάσεις. Θα έχουν σαφώς όμως κάποια κοινά στοιχεία. Δεν θα αλλάζει η δομή του έργου. Θα αλλάζει όμως το περιεχόμενο.
-Ποιος είναι ο δικός σου στόχος στο εγχείρημα;
Πέρα από το να φτιάξω τη δομή της παράστασης, ο στόχος μου είναι να φτιάξω μια ομάδα, που θα νιώθει ασφάλεια. Να βγάλω από τον καθένα τους το πιο απλό, πηγαίο χαρακτηριστικό του κινητικά και ως προσωπικότητα, προκειμένου να υπάρξει έστω και μια στιγμή στον καθένα, που θα τον κάνει να ανατριχιάσει ότι είναι εκεί.
-Πώς πηγαίνουν οι πρόβες;
Έχουμε κάνει δύο πρόβες. Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις έναν χορευτή 17 ετών με έναν χορευτή 57 ετών να επικοινωνούν ίσα. Αυτό μου δημιουργεί μια ανατριχίλα. Πώς δηλαδή το 17 με το 57 δεσμεύονται το ίδιο. Είναι εκεί και υπάρχουν ο ένας για τον άλλο.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ-Κατά τη γνώμη σου θέλει καθημερινό πότισμα η ελευθερία;
Θέλει! Και δυστυχώς είναι εύκολο να ξεχαστεί κανείς. Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάς μας και για μας τους ίδιους, αλλά και για όλους τους ανθρώπους που ζουν γύρω μας. Ο καθένας μας έχει μια κοινή σφαίρα επαφών, όπου μπορεί να βρει τον τρόπο να μην περιορίζεται ή να μην τραυματίζεται η δική του ελευθερία και να το δείχνει αυτό και στον περίγυρό του. Έτσι αποκτά ο καθένας μας ενσυναίσθηση του κόσμου γύρω του.
Άρτεμις Λαμπίρη
Η Άρτεμις Λαμπίρη γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου 1984 στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται ως χορογράφος, χορεύτρια και χοροδιδάσκαλος. Σπούδασε στην Επαγγελματική Σχολή Χορού «Ραλλού Μάνου» και με υποτροφία του Ι.Κ.Υ., χορογραφία στο ArtEZ στην Ολλανδία και Θεατρικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης. Ως χορογράφος έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ, έχει βραβευτεί και ανεβάσει δικές της παραστάσεις σε θέατρα στην Ελλάδα, τη Γερμανία, την Κροατία, την Ολλανδία και την Ισπανία. Μερικές απ’ τις παραγωγές είναι: “ANY ONE” (2018), “On Hope” (2016) ”Me On Top” με την υποστήριξη της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και του ιδρύματος ΝΕΟΝ (2015), ”META” (2014), “FREMD” (2014), “Ανάμεσα” (2012-2013), “(YX)^2” (2012), “Falling in love” (2011). Το 2013 ίδρυσε τη δική της ομάδα «ΜΑΝ», η οποία επιχορηγήθηκε απ’ το ΥΠΠΟΑ για δεύτερη φορά φέτος καθώς και για την τελευταία της παραγωγή (2017-2018), Η ομάδα έχει συμμετάσχει στο φεστιβάλ Καλαμάτας (2016), το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του ιδρύματος Ωνάση (2015), το φεστιβάλ Δημητρίων το 2013, στο ARC festival το 2014, κ.α.
Κάνει επιμέλεια κίνησης σε θεατρικές παραστάσεις απ’ το 2012 και έχει ξεκινήσει μια συνεργασία με την όπερα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής απ’ τον Οκτώβρη του 2017. Είναι επίσης μέλος του δικτύου του ΚΙΝΗΤΗΡΑ απ’ το 2012.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σύλληψη / Έρευνα/ Χορογραφία: Άρτεμις Λαμπίρη
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΔραματουργία: Μπετίνα Παναγιωτάρα
Μουσική Διδασκαλία / συντονισμός:Natasha Martin
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Βοηθός χορογράφου: Μίνα Ντάλη
Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣχεδιασμός προωθητικού υλικού: Μαύρα Γίδια
Επί σκηνής: Νίκος Βλαχογιάννης, Μαρία Βούρου, Αντιγόνη Γύρα, Νάντη Γώγουλου, Νώντας Δαμόπουλος, Νίκος Δραγώνας, Ελεάννα Ζώη, Νικολέττα Καρμίρη, Ευθύμης Μοσχόπουλος, Αλέξης Τσιάμογλου.
Παραγωγή MANdancecompany-Με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού
INFO
10: Θέλει καθημερινό πότισμα η ελευθερία μάτια μου
MAN Dance Company - Άρτεμις Λαμπίρη
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ6-9 & 12-17 Μαΐου 2022
Ώρα έναρξης: 21.00
Πληροφορίες: Τηλ.: 6984119874 (Μίνα Ντάλη)
Τιμές εισιτηρίων: 10€ ενιαίο
Θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤουρναβίτου 7