Κύπρος: Το «Tempest Project» του Πίτερ Μπρουκ στην Λευκωσία

Μαριλού Μαρινί- Ερί Νζαραμπά
Μαριλού Μαρινί- Ερί Νζαραμπά Πνευματικά Δικαιώματα Marie Clauzade
Από Γιώργος Μητρόπουλοςeuronews
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
Αντιγραφή/Επικόλληση το λινκ του βίντεο πιο κάτω:Copy to clipboardCopied

Παρουσιάζεται στο Διεθνές Φεστιβάλ «Κύπρια», στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας, την Πέμπτη 13 και την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου. Είναι μια συμπαραγωγή του Bouffes Du Nord και της Αττικής Πολιτιστικής Εταιρείας

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μια «Τρικυμία» τσέπης, μια συμπυκνωμένη Τρικυμία είναι η τελευταία δουλειά του Peter Brook, η οποία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το καλοκαίρι του 2021, ένα χρόνο δηλαδή πριν τον θάνατο του κορυφαίου θεατρικού σκηνοθέτη.

Το «Tempest Project» αποκαλύπτει με τον καλύτερο τρόπο τη μεγάλη αγάπη του Μπρουκ για την περίφημη τραγικοκωμωδία του Σαίξπηρ. Ο ίδιος καταπιάστηκε για πρώτη φορά με το τελευταίο έργο του Άγγλου θεατρικού συγγραφέα πριν από 65 χρόνια. Τον ακολουθούσε σε όλη του τη ζωή. Ένιωθε όμως του γλιστρούσε διαρκώς μέσα από τα δάχτυλα.

Marie Clauzade
Fabio Maniglio, Sylvain Levitte, Luca ManiglioMarie Clauzade

Η Μαρί Ελέν Εστιέν ήταν στενή συνεργάτιδα του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη για πάρα πολλά χρόνια. Συνυπογράφει την σκηνοθεσία και τη διασκευή του έργου:

«Η επιλογή του έργου ήρθε από μόνη της. Νομίζω ότι πραγματικά ανήκει στον Πίτερ, όχι η επιλογή του έργου - διότι αυτό το κάναμε μαζί - αλλά το γεγονός ότι επέστρεφε τόσες πολλές φορές και στα βιβλία του και στις παρουσιάσεις του, επέστρεφε στην Τρικυμία. Οπότε ίσως, μεγαλώνοντας, χρειαζόταν μια συμπύκνωση της πλοκής της Τρικυμίας, η οποία στην πραγματικότητα εστίασε στο ζήτημα της ελευθερίας και της συγχώρεσης. Το έργο είναι πολύ επίκαιρο στις μέρες μας, διότι δεν υπάρχει συγχώρεση και δεν υπάρχει ελευθερία. Το έργο μιλά πολύ για αυτά, διότι δεν ζούμε μια ελεύθερη ζωή, καθόλου», σημειώνει η Μαρί Ελέν Εστιέν στην κάμερα του euronews.

Συμπληρώνει: «Στη δική μας διασκευή, εμείς εστιάζουμε στους χαρακτήρες του έργου, ως ανθρώπινα όντα. Στο κέντρο βρίσκεται ο Πρόσπερο. Όλοι θέλουν με έναν τρόπο να ελευθερωθούν από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Είναι μια πανέμορφη ιστορία. Ο Σαίξπηρ αποκαλύπτεται μέσα από το έργο. Κατά τη γνώμη μου, δεν ταυτίζεται μόνο με τον Πρόσπερο. Στοιχεία του υπάρχουν και στους άλλους χαρακτήρες του έργου. Είναι παρών παντού, όπως άλλωστε και ο Πίτερ Μπρουκ».

Philippe Vialatte
Ery NzarambaPhilippe Vialatte

Το «Tempest Project» είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του τρόπου εργασίας του Μπρουκ με τους ηθοποιούς, το τι σημαίνει για τον ίδιο θεατρική πράξη.

«Όταν δουλεύεις τόσα χρόνια, δίπλα σε έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο, είναι δύσκολο να εξηγήσεις ακριβώς το μηχανισμό εργασίας που είχαμε. Η ζωή είναι πιο σημαντική. Φυσικά και έμαθα πολλά πράγματα. Και τώρα μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτόν. Ακόμη και για μένα. Η απλότητα στην οποία αναφέρεστε, πρέπει να την αντιληφθεί το κοινό. Εννοώ, εμείς προτείνουμε, προσπαθούμε να είμαστε μια ομάδα, εργαζόμαστε όλοι μαζί, αλλά αυτό δεν είναι η μέθοδος του Πίτερ, δεν είναι μια μέθοδος. Είναι ένας τρόπος δουλειάς. Το λέει ξεκάθαρα στα βιβλία του, το εξηγεί. Με έναν τρόπο, αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η ζωή πάνω στην σκηνή. Έτσι δεν είναι; Εννοώ πως είναι η ζωή και εμείς τη μοιραζόμαστε. Αυτό είναι που αναζητούμε στις παραστάσεις μας. Και το ουσιώδες. Όσο μεγαλώνεις, αρχίζεις να αφαιρείς, για να φτάσεις στην ουσία των πραγμάτων, στην ουσία του θεάτρου», υπογραμμίζει η Μαρί Ελέν Εστιέν και συμπληρώνει: «Πρέπει να τονίσω ότι ο Πίτερ Μπρουκ δεν είχε μέθοδο. Δεν είχε σχολή. Κάναμε εργαστήρια. Τα περισσότερα με σκηνοθέτες. Σχεδόν ποτέ με ηθοποιούς. Ήθελε να μοιραστεί τις γνώσεις του, την αγάπη του για τον κόσμο, την ευφυία του, γιατί ήταν ένας πάρα πολύ ευφυής άνθρωπος».

Jacques Brinon/AP2011
Peter Brook, φωτογραφία αρχείουJacques Brinon/AP2011
Υπάρχει πολύ μεγάλη σύνδεση με αυτόν τον κόσμο, διότι δεν υπάρχει συγχώρεση και δεν υπάρχει ελευθερία.
Μαρί Ελέν Εστιέν
Σκηνοθέτις

Τώρα, σ’ αυτό το τέταρτο ανέβασμα, ο Μπρουκ επιστρέφει στο μαγικό νησί του Πρόσπερο, εστιάζοντας στα κρυφά μηνύματα του έργου, στην παραμυθένια του ατμόσφαιρα, καθώς και στο βασικό του στοιχείο, που δεν είναι άλλο από την ελευθερία. Ξεκλειδώνει με λιτό και άμεσο τρόπο το υπερφυσικό σύμπαν του, συλλαμβάνει τη μαγεία του.

Η ηθοποιός της παράστασης Μαριλού Μαρινί, ερμηνεύει τον Άριελ. Εξηγεί στο euronews: «Καταρχάς έχω μια μεγάλη αγάπη για τον Άριελ, γιατί έχει αυτή την έντονη αγάπη για τον Πρόσπερο. Σε αυτή την ερωτική σχέση, η επιθυμία του Άριελ να απελευθερωθεί, κάτι που ζητά διαρκώς ο Άριελ, στην πορεία του έργου, φανερώνει την επιθυμία του να ζήσει ελεύθερος. Έχει όμως αυτή την ασάφεια, την αντίφαση, που είναι τόσο ανθρώπινη, δηλαδή την αγάπη από τη μια πλευρά για τον Πρόσπερο και την επιθυμία για ελευθερία από την άλλη. Ο Άριελ και ο Πρόσπερο είναι ένα ζευγάρι, που ο ένας τρέφεται από τον άλλο».

Marie Clauzade
Ery Nzaramba, Sylvain LevitteMarie Clauzade

Και προσθέτει:_«Αυτό που βρίσκω καταπληκτικό και είναι κάτι που συμβαίνει σε όλα τα έργα του Σαίξπηρ: είναι ότι στο προσκήνιο βρίσκονται πάντα η ανθρωπότητα και οι ανθρώπινες σχέσεις. Είναι η φωτιά, το φως που φωτίζει όλα τα έργα του Σαίξπηρ. Ο συγγραφέας προσφέρει αυτή τη διαυγή, βαθιά, ανθρώπινη παρατήρηση της ανθρωπότητας._Θεωρώ ότι ο Σαίξπηρ παρατηρεί το ανθρώπινο δράμα, γιατί υπάρχει ένα δραματικό στοιχείο στις ανθρώπινες σχέσεις. Το παρατηρεί λοιπόν, με χιούμορ. Είναι ένα χιούμορ που δεν κοροϊδεύει τους ανθρώπους. Το αντίθετο μάλιστα, ο Σαίξπηρ γελά μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους για αυτά που τους συμβαίνουν. Κατανοεί τι συμβαίνει. Το συγκινητικό είναι ότι έχει μια βαθιά κατανόηση της ανθρωπότητας».

Ο τελευταίος μονόλογος του Πρόσπερο σηματοδοτεί τον αποχαιρετισμό του Πίτερ Μπρουκ στον κόσμο μας. Αποδεικνύει την ευφυΐα και τη μεγάλη του αγάπη για το θέατρο. Η σπουδαία ηθοποιός επισημαίνει: «O τελευταίος μονόλογος είναι μια στιγμή που συμβαίνει ένα θαύμα. Πρέπει να πω ότι κάθε στιγμή, που τον ακούω, που τον ερμηνεύει ο συνάδελφός μας Ερί Ναζαραμπά, ο Πίτερ εμφανίζεται στην σκηνή, μπροστά μου. Είναι κάτι που με συγκινεί βαθιά, γιατί αισθάνομαι ότι ο Πίτερ είναι εκεί σ’ αυτό τον μονόλογο. Όλη η δουλειά που κάναμε μαζί με τον Πίτερ και την Μαρί Ελέν σε αυτή την ανθρώπινη, διαυγή προσέγγιση, δεν είναι συμβατική όσον αφορά στον Σαίξπηρ. Τον αγαπάμε, αλλά δεν τον λατρεύουμε ως Θεό. Εξελισσόμαστε μαζί του, με όλα αυτά που μας έχει προσφέρει. Αυτό που έκαναν όμως ο Πίτερ και η Μαρί Ελέν είναι να προσεγγίσουν αυτό το έργο, επικεντρώνοντας στην ουσία του και στην ανθρώπινη διάστασή του».

Marie Clauzade
Μαριλού ΜαρινίMarie Clauzade

Μετά τα Δημήτρια και την Θεσσαλονίκη, η παράσταση παρουσιάζεται τώρα στην Κύπρο, στο Διεθνές Φεστιβάλ «Κύπρια», στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας, την Πέμπτη 13 και την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου. Είναι μια συμπαραγωγή του Bouffes Du Nord και της Αττικής Πολιτιστικής Εταιρείας.

«Το Διεθνές Φεστιβάλ "Κύπρια" είναι το παλαιότερο και το πιο σημαντικό φεστιβάλ παραστασιακών τεχνών στην Κύπρο. Λειτουργεί εδώ και 30 χρόνια και ένας από τους βασικούς στόχους του φεστιβάλ είναι να προσφέρει ποιοτική ψυχαγωγία στο κοινό της Κύπρου. Φιλοξενούμε πολύ σημαντικές παραστάσεις, από το εξωτερικό, από την Ελλάδα και κυπριακές παραγωγές, ή και παραγωγές οι οποίες προκύπτουν από συνέργεια καλλιτεχνών από διάφορες χώρες. Νιώθουμε πολύ περήφανοι, γιατί φέτος έχουμε φιλοξενήσει πολύ σημαντικές παραστάσεις, όπως βεβαίως και τα τελευταία χρόνια», σημειώνει στο euronews ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Άντης Παρτζίλης.

Ο απεσταλμένος του euronews στην Λευκωσία, Γιώργος Μητρόπουλος, μεταδίδει: «Ο Πίτερ Μπρουκ έλεγε ότι Η «Τρικυμία» είναι ένα αίνιγμα, ένα παραμύθι όπου δεν μπορούμε να εκλάβουμε τίποτα στην κυριολεξία, επειδή αν παραμείνουμε στην επιφάνεια του έργου, τότε δεν θα καταλάβουμε την εσωτερική του ουσία. Προσκαλεί λοιπόν τους θεατές να αφεθούν σε αυτόν τον αόρατο κόσμο, στην συγκίνησή του, γιατί αυτό είναι άλλωστε το θέατρο».

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Άννα Πολιτκόφσκαγια: Μια παράσταση-ντοκουμέντο στην Κύπρο για την ατρόμητη Ρωσίδα δημοσιογράφο

Γαλλία: Απεβίωσε ο θρυλικός σκηνοθέτης Πίτερ Μπρουκ

Γιώργος Τζιρτζιλάκης: «Η συλλογή του Νίκου Αλεξίου είναι ένα ημερολόγιο, το συναξάρι μιας δεκαετίας»