Ο σπουδαίος Αμερικανός ηθοποιός βρέθηκε στην Αθήνα για την πρεμιέρα της ταινίας «Inside» του Βασίλη Κατσούπη, στην οποία πρωταγωνιστεί.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΟ Γουίλεμ Νταφόε θα απασχολήσει φέτος «αρκετά» το ελληνικό κοινό, καθώς πρωταγωνιστεί σε δύο ταινίες Ελλήνων σκηνοθετών, στο «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου που θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών τον Μάιο, αλλά και στο «Inside» του Βασίλη Κατσούπη. Μετά την πετυχημένη παγκόσμια πρεμιέρα στο Πανόραμα του 73ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, το Inside, το δυναμικό σκηνοθετικό ντεμπούτο του Βασίλη Κατσούπη στην μυθοπλασία βγαίνει στους ελληνικούς κινηματογράφους, αυτή την Πέμπτη 9/3 σε διανομή της εταιρίας Tulip.
Η ελληνική πρεμιέρα έφερε το διάσημο ηθοποιό στην Αθήνα, ο οποίος παρευρέθηκε στη συνέντευξη τύπου στο Ωδείο Αθηνών, μαζί με τον σκηνοθέτη και τον παραγωγό της ταινίας Γιώργο Καρναβά.
Στο «Inside», ο Νίμο, ένας ληστής έργων τέχνης μπαίνει σε ένα πολυτελές διαμέρισμα της Νέας Υόρκης, με σκοπό να κλέψει πίνακες του Έγκον Σίλε. Το προηγμένο σύστημα ασφαλείας ενεργοποιείται όμως και ο ληστής παγιδεύεται και χάνει κάθε επαφή με τον έξω κόσμο. Όταν προσπαθήσει να διαφύγει, τα πράγματα χειροτερεύουν.
Ο Νίμο μένει μόνος, για μήνες, καθώς ο ιδιοκτήτης του ρετιρέ το επισκέπτεται σπάνια. Εγκλωβισμένος σε ένα χρυσό κλουβί, δίπλα σε πανάκριβα έργα τέχνης, ο ήρωας φτάνει στα όριά του. Καλείται να βρει τρόπο να επιβιώσει.
Ο Βασίλης Κατσούπης και ο Γουίλεμ Νταφόε μίλησαν στο Euronews για την ταινία και τη συνεργασία τους: «Αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να πάρω την ιστορία του Ροβινσώνα Κρούσου από το νησί, που είναι στη μέση του πουθενά, περιτριγυρισμένος από τη θάλασσα και τη φύση και να τον βάλω μέσα σε μια μητρόπολη, όπως είναι η Νέα Υόρκη, πιστεύοντας ότι ο χαρακτήρας μου, ο ήρωάς μου θα νιώσει περισσότερη μοναξιά. Πίστευα ότι θα ήταν πιο βασανιστικό γι’ αυτόν» αναφέρει ο σκηνοθέτης της ταινίας.
Ποιο ήταν το στοιχείο που κίνησε το ενδιαφέρον του σπουδαίου Αμερικανού ηθοποιού και αποφάσισε να πει πολύ γρήγορα το ναι στην πρόταση που του έγινε από τον άγνωστο Έλληνα σκηνοθέτη; «Μου άρεσε πάρα πολύ η υπόθεση. Ήταν ξεκάθαρη και πολύ ενδιαφέρουσα για μένα. Η ταινία έχει να κάνει ουσιαστικά με τη δική μου ερμηνεία σε αλληλεπίδραση με το χώρο. Είναι μια σωματική ερμηνεία, χωρίς πολλούς διαλόγους και κοινωνικές συμβάσεις. Το φιλμ στηρίζεται σε ένα πολύ δυνατό σενάριο. Δεν ήξερα τι θα προκύψει, μέχρι που ολοκληρώσαμε τα γυρίσματα. Νομίζω ότι ο Νίμο, ο χαρακτήρας που υποδύομαι, αναγκάζεται να ασχοληθεί με τον εαυτό του. Η κατάσταση τον υποχρεώνει να κοιτάξει μέσα του και να δει ποιος είναι. Νομίζω ότι φτάνει τελικά να κατανοεί τον τρόπο που εκφράζεται και κάνει πράγματα που δεν έκανε πριν».
Για τον Γουίλεμ Νταφόε, το μεγάλο προσόν της ταινίας είναι η ξεκάθαρη υπόθεση και η σαφής αφηγηματική γραμμή: «Το όμορφο, και δεν προσπαθώ να πουλήσω τίποτα εδώ, είναι νομίζω ότι η ταινία είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο που βοηθάει το κοινό να πιάσει το νόημα, γιατί η υπόθεση είναι πολύ ξεκάθαρη. Υπάρχει μια πολύ σαφής αφηγηματική γραμμή. Οι άνθρωποι που χρειάζονται μια αφήγηση, μπορούν πραγματικά να πιαστούν από αυτή. Έχει σασπένς, είναι θρίλερ. Είσαι κοντά στον κεντρικό χαρακτήρα, νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη θέση του. Λες: “Εγώ θα έκανα αυτό. Εσύ γιατί κάνεις αυτό;” Είναι σχεδόν σαν παιχνίδι. Αυτό είναι αρκετά ικανοποιητικό για μεγάλο μέρος της ταινίας. Η κατάστασή του όμως και η σταδιακή συνειδητοποίηση του ποιος είναι, έχει μεγάλη δύναμη. Η σχέση του με την τέχνη, με την πολυτέλεια, η σχέση του με αυτό που χρειάζεται, η σχέση του με την αβεβαιότητά του, όλα αυτά τα πράγματα είναι μέρος του τελικού αποτελέσματος που προκύπτει για το κοινό. Και το κοινό θα φέρει τις δικές του ανησυχίες και τα δικά του ενδιαφέροντα σε αυτό. Είναι σπάνιο να δείτε μια ταινία που δεν είναι διδακτική, αλλά είναι γεμάτη από αυτές τις ιδέες και δυνατότητες».
Στο επίκεντρο του ψυχολογικού θρίλερ είναι ο εγκλωβισμός του ανθρώπου, η στέρηση της ελευθερίας του, ο ρόλος και η λειτουργία της τέχνης σήμερα, τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, η κλιματική αλλαγή:«Είναι σίγουρα μια βαθιά πολιτική ταινία. Είναι σίγουρα μια παραβολή για τον καπιταλισμό που σου δίνει όλα αυτά τα τυράκια αλλά τι γίνεται μετά; Άλλοι βλέπουν το φιλμ ως μια παραβολή για το τι συμβαίνει σήμερα στο περιβάλλον, για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Νομίζω λοιπόν ότι ο θεατής ανάλογα με αυτά που σκέφτεται και τον απασχολούν, θα βγάλει και τα δικά του συμπεράσματα από την ταινία» επισημαίνει ο Βασίλης Κατσούπης.
Η τέχνη έχει αμφίσημο ρόλο στην ταινία. Είναι η επένδυση ενός εκατομμυριούχου και ο στόχος του ληστή. Όταν όμως ο τελευταίος εγκλωβιστεί στο διαμέρισμα, η τέχνη θα λειτουργήσει ως οξυγόνο, ως πηγή ζωής, έμπνευσης και διαφυγής: «Ένα πράγμα που ξεχνάμε για την τέχνη είναι ότι στη σύγχρονη εποχή την βλέπουμε ως επένδυση. Βλέπουμε μόνο πόσο κάνει ένας πίνακας. Όταν ασχολείται ο κόσμος με την τέχνη είναι για παράδειγμα όταν πωλείται ένας πίνακας του Μοντριάν, 20 εκατομμύρια ευρώ. Κανείς δεν αναφέρεται στο τι σημαίνει αυτός ο πίνακας, τι δημιουργεί σε κάποιον. Αυτό που ξεχνάμε βασικά είναι ότι η τέχνη είναι επικοινωνία. Από 5.000 χρόνια πριν, βρίσκοντας αυτές τις ζωγραφιές μέσα στις σπηλιές, αυτό ήταν μια κάψουλα χρόνου. Ξέρουμε δηλαδή για πολιτισμούς μέσα από την τέχνη. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μάθουμε για τους πολιτισμούς του παρελθόντος. Μόνο μέσα από την τέχνη και την αρχιτεκτονική».
Η δυναμική της ταινίας έχει να κάνει απόλυτα με την εκπληκτική ερμηνεία του Γουίλεμ Νταφόε, στο ρόλο του κλέφτη που εφευρίσκει διαρκώς νέους τρόπους επιβίωσης, νέες ιδέες διαφυγής. Το πρόσωπο και οι εκφράσεις του, το σώμα και οι κινήσεις του αποκαλύπτουν το τεράστιο ταλέντο του ηθοποιού, τις διαρκείς μεταμορφώσεις του, την πορεία του από τη λογική στην τρέλα, από το μέσα στο έξω:
«Πρέπει να βρίσκεις πάντα τη σχέση σου με την κάθε ταινία. Κάθε φορά που ξεκινάς ένα πρότζεκτ, πρέπει να δημιουργήσεις μια εμπειρία που να σε κάνει να συνδέεσαι με όλα τα πράγματα σε αυτήν την εμπειρία, σε αυτό το περιβάλλον. Αυτός είναι πάντα ο αγώνας: να ανακαλύψεις τι σημαίνουν τα πράγματα για σένα, πώς θα φτάσεις εκεί ουσιαστικά, όχι καταναγκαστικά. Για μένα η βάση της υποκριτικής είναι το σώμα. Από εκεί και πέρα πρέπει να είσαι ανοικτός και ελεύθερος σε αυτό που σου δίνεται. Είμαι ένας ηθοποιός που μου αρέσει να κάνω πράγματα. Μερικές φορές, μου αρέσει να περπατάω στο διάδρομο ή να οδηγώ αυτοκίνητο. Κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι τόσο συναρπαστικό για μένα όσο μια δραματική σκηνή, γιατί πιστεύω ότι μπορείς να βρεις δυνατότητες σε αυτό. Μπορείς να μάθεις πράγματα, να αποκτήσεις εμπειρίες από αυτές τις πολύ απλές ενέργειες. Και αυτό, σε αυτήν την ταινία, είναι το μόνο που κάνω. Κάνω πολύ απλές ενέργειες. Αλλά λόγω των συνθηκών, φορτίζονται με κάτι που είναι αρκετά έντονο και υποβλητικό» τονίζει ο Νταφόε.
Ο Βασίλης Κατσούπης δηλώνει ενθουσιασμένος από τη συνεργασία μαζί του: «Ο Γουίλεμ Νταφόε είναι μια ιδιοφυΐα. Έχει υψηλό IQ και υψηλό EQ. Αυτό είναι το φοβερό, γιατί τις περισσότερες φορές αυτά τα δύο είναι αντίθετα. Αυτό που μπορώ να ομολογήσω είναι ότι ήταν απίστευτα γενναιόδωρος και καλός. Απίστευτα συνεργάσιμος. Ειδικά για έναν σκηνοθέτη που είναι η πρώτη του φορά και νιώθει ένα δέος να δουλεύει με έναν σταρ, έναν ηθοποιό τέτοιου μεγέθους. Μου το έκανε εύκολο και μου έμαθε πάρα πολλά. Αυτό που είναι φανταστικό με αυτόν, είναι ότι είναι ένας ηθοποιός που λειτουργεί και μιλάει με το σώμα του. Και αυτή η ταινία χρειαζόταν έναν τέτοιο ηθοποιό. Κάθε μικροσπασμός του προσώπου του, κάθε μικρή του κίνηση μιλάνε. Επικοινωνεί με όλο το σώμα του. Ήταν μια φανταστική συνεργασία. Μου λείπει η καθημερινότητα που είχαμε στο σετ».
Το Inside παίζεται στις ελληνικές αίθουσες από την Πέμπτη 9 Μαρτίου. Μέσα στο μήνα θα κυκλοφορήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Σκηνοθεσία: Βασίλης Κατσούπης
Σενάριο: Μπεν Χόπκινς, βασισμένο σε ιδέα του Βασίλη Κατσούπη
Παραγωγή: Γιώργος Καρναβάς
Παραγωγοί: Μάρκος Κάντης, Ντρις Φλίπο
Executive Producers: Τζιμ Σταρκ, Βασίλης Κατσούπης, Κωνσταντίνος Κοντοβράκης, Τσάρλς Μπράιτκραουζ, Μάρτιν Λιούαλντ, Ζαν Κλοντ Βαν Ράικενχεμ, Στίβεν Κίλαερ
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΠαίζουν: Γουίλεμ Νταφόε, Ελίζα Στούικ, Τζιν Μπέρβουτς