Γεωργία Μαυραγάνη: «Τα έργα που ανεβάζω, θέλω να λένε κάτι για τη ζωή, να μιλάνε στην καρδιά μου»

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Η Γεωργία Μαυραγάνη ανεβάζει στην Κεντρική Σκηνή του Κτιρίου Τσίλλερ το «Ονειρόδραμα» του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ. Το πιο προσωπικό και πιο αγαπημένο, κατά δήλωση του ίδιου του Σουηδού θεατρικού συγγραφέα, έργο του μοιάζει με ένα όνειρο, με ένα παράδοξο ποιητικό παραμύθι. Ο Στρίντμπεργκ, έχοντας συμβάλλει στη διαμόρφωση του ρεαλιστικού κινήματος, καταδύεται σε αυτό στον χώρο των συμβόλων και του αρχέγονου μύθου, προβάλλοντας ένα ανορθολογικό όραμα του κόσμου, μια ερμηνεία της ανθρώπινης εμπειρίας, πέρα από τους νόμους της φυσικής επιστήμης.

Σε αυτό το υψηλής ποιητικής πνοής δράμα ο συγγραφέας δημιουργεί μικρές νησίδες απτής πραγματικότητας οι οποίες καταποντίζονται καθώς ο χώρος σταδιακά καταργείται, ο χρόνος διαστέλλεται και τα πρόσωπα δεν είναι παρά διαφορετικές όψεις του ίδιου ατόμου, του ατόμου που ονειρεύεται, του ατόμου που αέναα αναρωτιέται: Γιατί υποφέρουν οι άνθρωποι; Γιατί είναι έτσι φτιαγμένος ο κόσμος; Πώς να ζει κανείς;

Στο επίκεντρο η ιστορία της κόρης του θεού Αγνής, η οποία κατεβαίνει από τον ουρανό για να επισκεφθεί τη γη, προκειμένου να γνωρίσει την ανθρώπινη φύση και όσα βιώνει το άγνωστο για εκείνη είδος. Τα πολλά και διαφορετικά πρόσωπα που γνωρίζει μοιράζονται μαζί της το καθένα το δικό του σύμπαν, όπου η Αγνή εισχωρεί άλλοτε ως θεατής και άλλοτε ως συμμέτοχη. Όσο πορεύεται μαζί τους, από πλάσμα του ουρανού, αρχίζει να γίνεται ολοένα και περισσότερο άνθρωπος, γνωρίζοντας από κοντά τις δυσκολίες της ζωής, τις ελπίδες και τις διαψεύσεις της.

Μιλήσαμε με την σκηνοθέτιδα για το αινιγματικό αυτό έργο, για τη χορική αφήγηση και για το πώς είναι να κάνεις σήμερα θέατρο στην Ελλάδα.

-Το Ονειρόδραμα είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα έργα του Στρίντμπεργκ. Έχει ανεβεί ελάχιστες φορές. Τι σας άρεσε σε αυτό το έργο κι αποφασίσατε να το ανεβάσετε;

Όντως δεν έχει ανεβεί πολλές φορές. Και αυτό οφείλεται σε διάφορους λόγους. Ο ένας από αυτούς είναι ότι απαιτεί ένα πολυπληθές καστ. Άρα έχει οικονομικές απαιτήσεις. Γι’ αυτό είναι ωραίο που το Εθνικό Θέατρο δίνει τη δυνατότητα στον κόσμο να δει ένα έργο που δεν ανεβαίνει συχνά. Το είχα ανεβάσει σε μια εκδοχή, πριν από αρκετά χρόνια, σε μια σπουδαστική παράσταση στη Δραματική Σχολή Δήλος. Εκεί είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ πιο συστηματικά με αυτό το έργο. Αυτό που με συγκινεί σε αυτό είναι ότι δεν παρακολουθούμε μια φέτα ζωής ενός ανθρώπου, αλλά παρακολουθούμε τη ζωή στο σύνολό της. Τη ζωή ενός ανθρώπου από την στιγμή της γέννησής του, μέχρι το τέλος του. Το έργο μιλάει λοιπόν με έναν τρόπο για την ανθρωπότητα στο σύνολό της. Γι’ αυτό και ήθελα πολύ να το ανεβάσω.

-Πώς θα μας το περιγράφατε; Γιατί ακριβώς πρόκειται;

Για να περάσω λοιπόν από το γενικό στο πιο ειδικό, πρέπει να επισημάνω ότι είναι γραμμένο σε μια περίοδο του Στρίντμπεργκ, κατά τη διάρκεια της οποίας βιώνει μια πολύ μεγάλη κρίση και συγκρούεται πάρα πολύ με την πίστη στον άνθρωπο και τη ζωή. Δηλαδή πόσο αξίζει να ζει κανείς, γιατί πράγμα αξίζει να ζούμε και να αγωνιζόμαστε. Ο συγγραφέας βουτάει σε αναμνήσεις από την παιδική και την εφηβική του ηλικία. Θυμάται τους γονείς του, τους δικούς του «νεκρούς», τις σχέσεις του, τον έρωτα, τις προσδοκίες του για ένα καλύτερο επαγγελματικό μέλλον, τις διαψεύσεις που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος μέσα στη ζωή. Στο έργο αυτό, ο Στρίντμπεργκ έχει κι έναν έντονο πολιτικό προβληματισμό, που επισημαίνεται σπανίως στο ανέβασμά του. Τον απασχολεί γιατί υπάρχει αδικία κι ανισότητα στον κόσμο, ταξικές διακρίσεις που έχουν οδηγήσει κάποιους να ζουν πλούσια και άλλους να υποφέρουν. Ήθελα λοιπόν σε μια περίοδο που όλοι αναζητάμε να ξανανιώσουμε πίστη για τη ζωή, να παρουσιάσω αυτό το έργο στο κοινό. Ήθελα οι θεατές να αναλογιστούν τη ζωή τους, μέσα από τα μάτια του Στρίντμπεργκ.

-Τελικά τι είναι; Είναι ένα παραμύθι, ένα όνειρο, μια αλληγορία για τη ζωή;

Αυτό που βλέπουμε ουσιαστικά είναι έναν άνθρωπο που θυμάται, φαντάζεται και ονειρεύεται τη ζωή, από την αρχή μέχρι το τέλος. Η δομή του έργου είναι όντως ονειρική, καθώς περνάμε από τον έναν τόπο στον άλλο, με τον ονειρικό συνειρμό. Δεν υπάρχει σταθερός χώρος και χρόνος. Δεν έχει όμως κάτι αλληγορικό. Πατάει πολύ στην πραγματικότητα. Κάνει όμως μεγάλα άλματα μέσα στον χρόνο.

-Τι ανακαλύπτει η Αγνή στην κάθοδό της στη Γη, στη συναναστροφή της με το ανθρώπινο είδος;

Αυτό που ανακαλύπτει η Αγνή είναι το πόσο δύσκολο είναι να είσαι άνθρωπος, πόσο δύσκολη είναι η ζωή. Ότι οι άνθρωποι έχουν στιγμές μεγαλείου και στιγμές μικρότητας. Κάνουν υπέροχα πράγματα και φοβερά λάθη. Ταυτόχρονα είναι όμως πλάσματα που είναι προορισμένα να πεθάνουν. Αυτό τα κάνει μοναδικά και ταυτόχρονα θλιβερά. Όταν η Αγνή καίγεται στο τέλος ομολογεί: «Τώρα συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο είναι να είσαι θνητός. Να μπορείς να γίνεις ποιητής και να πετάς στον ουρανό και ταυτόχρονα να είσαι δεμένος με τη Γη. Να είσαι από σκόνη και να γυρνάς στην σκόνη».

-Η Αγνή είναι κόρη του Ίντρα στην ινδική θρησκεία. Ποιος είναι ο ρόλος της θρησκείας και των μύθων σε αυτό το έργο;

Εμείς έχουμε απλοποιήσει αυτό το στοιχείο. Εμφανίζεται ως κόρη του Θεού, ως ένα θεϊκό πλάσμα που εμφανίζεται στις ζωές και τα όνειρα των ανθρώπων. Γίνεται και η ίδια άνθρωπος. Παντρεύεται. Προσπαθεί να ζήσει. Μέχρι που πέφτει στη φωτιά και ξαναγυρνά στον ουρανό. Εκεί μεταφέρει στον Θεό το παράπονο των ανθρώπων.

-Υπάρχει μια αναλογία με την πορεία του Χριστού στη Γη; Είναι ένας Θηλυκός Χριστός ή αποφασίσατε να μην τονίσετε ιδιαίτερα το θρησκευτικό στοιχείο;

Εγώ προσπάθησα να κάνω κατανοητή τη διαδρομή της Αγνής. Το βασικό στοιχείο είναι ότι από τον ρόλο της Αγνής περνά όλος ο θίασος. Όλο το έργο ανεβαίνει σαν μια χορική αφήγηση. Εγώ έδωσα περισσότερη έμφαση στο ανθρώπινο στοιχείο. Γιατί δεν ξέρω πώς παίζεται και πώς παριστάνεται κάτι θεϊκό. Από την άλλη η Αγνή έχει την πορεία της, από την στιγμή που κατεβαίνει από τον ουρανό, μέχρι την στιγμή που θυσιάζεται και αναλήπτεται. Βέβαια το έργο, με αφορμή τη διαδρομή της Αγνής, έχει περισσότερο κέντρο τον άνθρωπο.

-Το Ονειρόδραμα είναι ένα έργο της μη ρεαλιστικής περιόδου του Στρίντμπεργκ. Σας δυσκόλεψε η πληθώρα ονειρικών στοιχείων και διαφορετικών επεισοδίων;

Μελετώ το συγκεκριμένο έργο αρκετά χρόνια. Η πρώτη δουλειά που έκανα, είχε να κάνει με την πύκνωση του κειμένου, με τη δραματουργική επεξεργασία του. Στόχος μου ήταν να μπορέσω να περάσω αυτό που λέει το κείμενο στον θεατή, μέσα από μια πυκνή, πιο σύγχρονη δομή. Καθώς το έργο είναι γραμμένο το 1900, ήθελα να αφαιρέσω όλα αυτά τα διευκρινιστικά στοιχεία που συνδέονται με την εποχή εκείνη. Αν ήθελε να ανεβάσει κάποιος όλο το έργο, θα ήθελε τέσσερις ώρες. Η δική μας παράσταση κρατά 1.45 λεπτά. Είναι μια πολύ πυκνή εκδοχή. Προσωπικά μου αρέσει το στοιχείο του ονείρου πάρα πολύ. Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με ένα μη ρεαλιστικό έργο. Είναι μια πρόκληση που άρεσε τόσο σε μένα, όσο και στον θίασο.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Η σκηνική «υλοποίησή» του;

Το έργο έχει υπέροχες σκηνικές οδηγίες. Σε κάποια ανεβάσματα του έργου, έχω δει τους σκηνοθέτες να προσπαθούν να τις υλοποιήσουν. Εμείς αποφασίσαμε αντί να τις πραγματοποιήσουμε ρεαλιστικά, να τις χρησιμοποιήσουμε ως κείμενο και ως αφήγηση και να υπαινιχθούμε τις αλλαγές. Έτσι φτιάξαμε έναν τόπο που είναι μη τόπος, γιατί ταυτόχρονα αλλάζει διαρκώς και διατηρεί το ονειρικό στοιχείο. Σε αυτό βοήθησε και η σκηνογράφος μας η Άρτεμις Φλέσσα. Οπότε τις αλλαγές τις αφηγούνται οι ηθοποιοί. Για μένα ήταν αυτονόητη επιλογή, η οποία όμως δεν έχει γίνει ξανά στην σκηνική εκδοχή του έργου.

-Πώς δουλέψατε με τον θίασο;

Έχω έναν εξαιρετικό θίασο. Με τους περισσότερους έχω συνεργαστεί στο παρελθόν. Ξέρουν πολύ καλά τι θέλω και απολαμβάνουν πάρα πολύ τη χορική αφήγηση και την ομαδική δουλειά στο θέατρο. Μοιραστήκαμε τα όνειρα και τις αναμνήσεις μας. Ξεκινήσαμε σαν παιδιά να βουτάμε μέσα σε αυτό το όνειρο. Το ωραίο είναι ότι δεν ασχολήθηκε ο καθένας μόνο με τον ρόλο του, αλλά και σαν ομάδα, πώς θα αφηγηθούμε αυτή την πολύ ιδιαίτερη ιστορία.

-Η χορική αφήγηση είναι ένας τρόπος προσέγγισης που έχεις εφαρμόσει και στο παρελθόν. Ποιο είναι το στοιχείο που σας ελκύει σε αυτή την τεχνική;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Για μένα το θέατρο είναι μια μεγάλη αφήγηση. Μια μεγάλη ιστορία που διηγούμαστε και την αναπαριστούμε στους θεατές. Έχει κάτι από τη λογική του μαζευόμαστε γύρω από μια φωτιά και λέμε ιστορίες. Και κάποιος μπορεί να σηκώνεται και να αναπαριστά κάτι. Αυτό είναι το στοιχείο που με μαγεύει στο θέατρο. Ανεβάζω τα έργα που θέλω, έχοντας αυτό ως οδηγό. Πιστεύω ότι όταν λειτουργεί αυτός ο τρόπος, ο θεατής ταξιδεύει μέσα στην ιστορία, συνδέεται προσωπικά και ξεχνά το κομμάτι του θεάτρου που έχει να κάνει με το ποιος έπαιξε καλά. Μένει στο συλλογικό αποτέλεσμα. Έτσι συνδέεται με το αποτέλεσμα, γίνεται μέλος της ομάδας και συναντιούνται οι ηθοποιοί με τους θεατές. Η ιστορία λάμπει πάνω από όλα και έρχεται σε δεύτερη μοίρα το πόσο καλά ερμηνεύω κάτι. Αυτό το τελευταίο, εμένα δεν με ενδιαφέρει καθόλου.

-Τι χρειάζεται για να πετύχετε αυτόν τον στόχο;

Απαιτείται πολλή δουλειά από πριν, από μένα. Πολλή μελέτη του κειμένου. Χρειάζεται να γνωρίζεις καλά πώς θα διασκευάσεις το κείμενο για να πετύχεις το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Και αυτό που θα κάνεις, θα πρέπει να μην υπονομεύσει την ιστορία. Να είναι δηλαδή κατανοητή η ιστορία για τους θεατές, να περνάει το αίσθημά της στο κοινό. Αυτή τη δουλειά μου αρέσει πολύ να την κάνω. Θέλω να μελετώ σε βάθος τα κείμενα και να έχω χρόνο να τα επεξεργαστώ. Στη συνέχεια, πρέπει και η ομάδα να αγαπήσει την ιστορία και να έρθει σε δεύτερη μοίρα το «πρωταγωνιστιλίκι». Γι’ αυτό και συνεργάζομαι με ανθρώπους, που βρίσκονται σ’ αυτή την στιγμή της θεατρικής ζωής τους. Όταν ξαναθυμούνται δηλαδή τη συλλογική διαδικασία του θεάτρου και όχι όταν βιώνουν την αγωνία του πρωταγωνιστικού ρόλου.

-Η χορικότητα αποτελεί και έναν γνώμονα, μια πυξίδα για τα έργα που ανεβάζετε ή όχι;

Όχι δεν αποτελεί. Ανεβάζω τα έργα που με συγκινούν και μετά τα βλέπω μέσα από το πρίσμα της χορικότητας, γιατί είναι ο τρόπος που βλέπω το θέατρο. Δεν ψάχνω δηλαδή έργα που να ταιριάζουν στον τρόπο μου. Αγαπάω τα έργα ξεχωριστά. Απλά ο τρόπος που τα σκέφτομαι είναι χορικός. Τα έργα που ανεβάζω θέλω να λένε κάτι για τη ζωή, για τη ζωή μου. Να μιλάνε στην καρδιά μου. Γιατί αν μιλάνε στη δική μου καρδιά, θα μιλήσουν και στην καρδιά των ανθρώπων. Αντιμετωπίζω τα έργα, οριακά σαν παιδί. Αν με έχει ταξιδέψει κάπου, αν με έχει παρασύρει σε κάτι, αν με έχει συγκινήσει σε προσωπικό επίπεδο και έχω ξεχάσει δηλαδή ότι διαβάζω θέατρο, τότε προσπαθώ να το ανεβάσω.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Είναι μια εύκολη ή μια δύσκολη διαδικασία για σας;

Είναι μια δύσκολη διαδικασία και απαιτεί χρόνο. Δεν μπορείς να ανεβάσεις πολλά έργα κάθε χρονιά. Είναι δύσκολο να σου μιλήσει ένα έργο. Συμβαίνει σπάνια. Τουλάχιστον, αυτό συμβαίνει με μένα. Λείπουν οι στιγμές που θα νιώσω έτοιμη για κάτι. Καταλαβαίνω ότι για πολλούς είναι ανάγκη επιβίωσης να ανεβάσουν κάθε χρόνο πολλά έργα. Το ίδιο θέμα επιβίωσης ισχύει και για μένα. Απλά εγώ δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να κάνω τυπικά αυτή τη δουλειά, γιατί μετά δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνω.

-Έχετε καταφέρει να βρείτε μια ισορροπία σε αυτό το ζήτημα; Ζείτε από αυτή τη δουλειά, κάνοντας μόνο αυτό που σας αρέσει;

Θα είμαι ειλικρινής. Μέχρι τώρα, δούλευα παράλληλα στη δημόσια εκπαίδευση. Σταμάτησα. Οπότε θα δείξει αν τα καταφέρω (γέλια).

-Γιατί παραιτηθήκατε;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Γιατί κουράστηκα να κάνω και τα δύο. Δεν άντεχα πλέον. Καθώς έκανα και τα δύο με συνέπεια, έπρεπε πλέον να επιλέξω. Οπότε θα δείξει πλέον, εάν αυτό λειτουργήσει. Αν με δείτε να ανεβάζω σωρηδόν έργα, τότε σίγουρα κάτι δεν θα πηγαίνει καλά (γέλια). Θα αναγκαστώ να το κάνω για οικονομικούς λόγους. Για να μιλήσουμε όμως και σοβαρά, το να ζει κάποιος αποκλειστικά από το θέατρο στην Ελλάδα, είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Σέβομαι βαθιά τους συναδέλφους που τα έχουν καταφέρει.

-Πάντως έχετε καταφέρει μέχρι τώρα να ανεβάσετε σημαντικά έργα και να έχετε μια αξιοπρόσεκτη διαδρομή, συνεργαζόμενη με πολλούς και διαφορετικούς φορείς.

Ναι είμαι ευχαριστημένη! Είχα τη δυνατότητα να επιλέγω και να βάζω τους όρους μου σε αυτό που κάνω. Δεν έκανα πράγματα που δεν ήθελα. Γι’ αυτό αισθάνομαι πολύ καλά. Δεν νομίζω ότι θα αλλάξω. Για παράδειγμα δεν μπορώ να ανεβάσω μια παράσταση για ένα σκέτο εμπορικό θέατρο. Δεν θα την κάνω. Δεν θα τα καταφέρω. Έχω με το θέατρο τη σχέση του ερασιτέχνη. Πρέπει να το ερωτευθώ, πρέπει να αγαπήσω το έργο για να το κάνω. Έτσι λειτουργώ. Δεν μπορώ να κάνω κάτι τυπικά.

-Στον κοντινό ορίζοντα, υπάρχει κάποιο άλλο έργο που σας περιμένει; Μια άλλη παράσταση;

Υπάρχει η επόμενη δουλειά που με περιμένει. Ένα κείμενο που ήθελα πολύ καιρό να το ανεβάσω. Θα κάνω τον «Εχθρό του Λαού» του Ίψεν. Το δουλεύω αρκετά χρόνια και θα το ανεβάσω σε ένα μικρό θέατρο, το Ρεκτιφιέ. Και μετά βλέπουμε. Ένα άλλο έργο, που το δουλεύω πολλά χρόνια είναι οι «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη. Δεν υπήρξε μέχρι τώρα κάποια ευκαιρία για να το ανεβάσω. Ο Αριστοφάνης είναι πολύ ιδιαίτερος και δύσκολος. Δεν είναι μια παραγωγή που μπορώ να την κάνω μόνη μου. Το θέμα είναι ότι εγώ δεν πάω με τη λογική των πρωταγωνιστών, οπότε το να βρω έναν μη κρατικό παραγωγό, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Γιατί οι παραγωγοί μου ζητούν ονόματα, αναγνωρίσιμους ηθοποιούς. Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ηθοποιούς που είναι αναγνωρίσιμοι. Αλλά δεν νομίζω ότι η δική μου προσέγγιση θα τους ικανοποιήσει. Ανεβάζοντας χορικά τα έργα, δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές σε αυτά. Και όσο μπορώ να κρατήσω αυτή την στάση, θα την κρατήσω.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Αισθάνεστε ότι υπάρχει κάτι στρεβλό στον τρόπο που γίνεται το θέατρο στην Ελλάδα, ή όλα βαίνουν καλά και καλώς ανθίζουν όλα τα λουλούδια;

Βεβαίως να ανθίζουν όλα τα λουλούδια. Ναι υπάρχει κάτι στρεβλό, που οφείλεται στην οικονομική ένδεια που υπάρχει. Αυτό που διαπιστώνω εγώ είναι τα πράγματα στο ελληνικό θέατρο είναι λίγο «πίσω». Και δεν μιλάω μόνο για την έρευνα, αλλά και για τη συνομιλία της τέχνης του θεάτρου με τον κόσμο στη σημερινή Ελλάδα. Πιστεύω ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Δεν μπορούμε να πηγαίνουμε στο θέατρο, με όρους πρωταγωνιστών. Σαν να είμαστε στο 1980. Μου φαίνεται αστείο. Το κατανοώ βέβαια. Δεν το κρίνω.

-Πού οφείλεται αυτό το πρόβλημα; Δεν οφείλεται, νομίζω, στους θεατές.

Ξεκινάει από τους ανθρώπους του θεάτρου. Το κοινό το διαμορφώνεις. Επιμένω ότι όλο αυτό έχει να κάνει με το χρήμα. Για παράδειγμα. Θέλω να κάνω μια παράσταση και θέλω να κάνω έρευνα πριν το ανέβασμά της. Από πού θα πάρεις χρηματοδότηση; Θα ζητήσεις επιχορήγηση, την οποία δύσκολα μπορείς να πάρεις, αν δεν έχεις πάρει ήδη. Αυτό είναι φοβερό. Δηλαδή δίνουν επιχορήγηση σε αυτούς που έχουν πάρει ήδη. Άρα οι νέοι άνθρωποι τι θα κάνουν; Δεύτερον, θα ζητήσεις μια επιχορήγηση και για να είσαι αξιοπρεπής στη δουλειά σου, ζητάς 50.000 ευρώ. Το ΥΠΠΟΑ θα σου δώσει 10.000. Πώς θα την κάνεις λοιπόν την παράσταση; Θα ψάξεις να βρεις παραγωγό. Τι θα σου πει ο παραγωγός; «Θέλω αναγνωρισιμότητα. Θέλω έναν τηλεοπτικό ηθοποιό για να βγάλω τα εισιτήρια». Το πράγμα έχει τελειώσει λοιπόν. Αυτό είναι το σκηνικό στην Ελλάδα, για να λέμε την αλήθεια. Πόσο λοιπόν θα αντέξει ένας νέος άνθρωπος, που δεν μπορεί να πει καν στη διαδικασία που προανέφερα; Εγώ άντεξα και έκανα τα πράγματα όπως τα ήθελα, γιατί είχα το σχολείο. Κάποιος που δεν έχει αυτή τη δυνατότητα; Θα δουλέψει σε μπαρ, εστιατόριο, θα κάνει μια άλλη άσχετη δουλειά. Εγώ το πλήρωσα με υπερκόπωση. Είναι τρομερά απαιτητική δουλειά να είσαι σε ένα σχολείο. Δεν είναι αστείο.

-Οπότε τι επιλογές έχει ένας νέος ηθοποιός, σκηνοθέτης στην Ελλάδα;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Στην καλύτερη περίπτωση ένας νέος άνθρωπος δεν θα μπει μέσα οικονομικά. Το να βγάλει χρήματα και να επιβιώσει είναι σχεδόν αδύνατο. Μόνο αν πάει με εμπορικούς όρους. Οπότε αναγκάζεται να μπει σε αυτή την ιστορία και να κάνει εκπτώσεις. Αυτή είναι η αλήθεια και αυτό το έχω βιώσει. Γι’ αυτό βλέπουμε ανθρώπους που γαντζώνονται από θέσεις. Από τον μισθό γαντζώνονται, ότι και να λένε. Γι’ αυτό δεν προχωράει το πράγμα στην Ελλάδα. Είμαστε σε ένα τέλμα. Δεν μπορεί να επιβιώσει κάποιος όμως αλλιώς στο χώρο του θεάτρου. Πέρσι, ήμουν στην σχολή σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου. Με προβληματίζει βαθιά τι θα κάνουν αυτά τα παιδιά. Ξεκινούν με όνειρα να κάνουν κάτι ομαδικό. Ξέρω, από τη δική μου την πορεία, ότι για 10 χρόνια, ο,τι βγάζουν, θα το βάζουν στο θέατρο και θα προσεύχονται μήπως και δεν μπουν μέσα. Έτσι όμως δεν μπορούν να επιβιώσουν. Εκεί αρχίζουν οι εκπτώσεις. Έτσι έχει πάει το πράγμα στην Ελλάδα μέχρι τώρα. Είναι κάτι τρομερά θλιβερό. Και όλοι γύρω τριγύρω καμωνόμαστε και μιλάμε για καλλιτεχνικά κριτήρια, όταν δεν βλέπουμε ότι είμαστε στην Ψωροκώσταινα, σε ένα χωριό! Βαυκαλιζόμαστε για διάφορα πράγματα και λέμε ότι ο τάδε εδώ ήθελε να παράγει αυτό ή εκείνο. Τι να παράγει; Αφού έχει πάρει πρωταγωνιστές από τηλεοπτικά σήριαλ. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να βγάλει τα χρήματά του. Μην δουλευόμαστε κιόλας!

-Παρόλα αυτά ο αριθμός των παραστάσεων αυξάνεται, όλο και περισσότεροι άνθρωποι βγαίνουν στο θέατρο.

Σύμφωνοι. Το θέμα όμως είναι οι όροι και οι συνθήκες. Έχουμε αγάπη για την τέχνη στην Ελλάδα, αλλά αυτό δεν συμβαίνει ποτέ από την πλευρά της πολιτείας. Δεν φαίνεται. Εννοώ ότι δεν συμβαίνει συστηματικά, μόνο ευκαιριακά. Χρειάζεται χρόνος και συστηματική επένδυση στην τέχνη για να υπάρξει αποτέλεσμα, για να έχεις απόδοση. Όταν κάνεις κάτι ευκαιριακά, ο άλλος θα αρπάξει τα χρήματα που του δίνεις για να επιβιώσει. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην τέχνη, αλλά σε όλους τους τομείς στην Ελλάδα. Δυστυχώς. Εμείς πάντως το παλεύουμε! Δεν το βάζουμε κάτω.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Ονειρόδραμα του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Δραματουργική επεξεργασία-Σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη

Σκηνικά: Άρτεμις Φλέσσα

Κοστούμια: Λίλη Κυριλή

Μουσική: Χάρης Νείλας

Κίνηση: Ερμής Μαλκότσης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Δραματολόγος παράστασης: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου

Α΄βοηθός σκηνοθέτριας: Νίκη Δουλγεράκη

Βοηθός σκηνογράφου: Αγγελική Βασιλοπούλου-Καμπίτση

Βοηθός ενδυματολόγου-Β΄βοηθός σκηνοθέτριας: Μαρία Ηλιάδη

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Βοηθός φωτίστριας: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Φωτογραφίες παράστασης: Κάρολ Γιάρεκ

Βίντεο παράστασης: Νίκος Πάστρας

Διανομή (με αλφαβητική σειρά)

Αλίκη Αλεξανδράκη, Ασημίνα Αναστασοπούλου, Κορίνα-Άννα Γκουγκουλή, Θανάσης Δόβρης, Βασίλης Καραμπούλας, Ράνια Κελαϊδίτη, Μελίνα Κοτσέλου, Ερμής Μαλκότσης, Νίκος Μάνεσης, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Μαρίνα Παπούλια, Ελίνα Ρίζου, Μαριάμ Ρουχάτζε, Κωνσταντίνος Σιώζος, Γιώργος Σκαρλάτος, Βασίλης Τρυφουλτσάνης, Μαρία Τσιμά

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

INFO

Κεντρική Σκηνή / Κτήριο Τσίλλερ

Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, τηλ. 210.5288170-171

Πρεμιέρα: 20 Μαρτίου

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη και Κυριακή στις 19:00, Πέμπτη-Παρασκευή και Σάββατο στις 20:30.

Προπώληση εισιτηρίων: ticketservices.gr και στο 210.7234567 (με χρήση πιστωτικής-χρεωστικής κάρτας)

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ