Οκτώ παραστάσεις που ξεχωρίσαμε τη φετινή σεζόν και αξίζει να παρακολουθήσετε

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Και η φετινή χρονιά είναι μια πολύ καλή χρονιά για το ελληνικό θεατρικό γίγνεσθαι. Πολλές αξιόλογες παραστάσεις παίζονται αυτή την περίοδο στα αθηναϊκά θέατρα. Αυτές είναι οκτώ φετινές παραστάσεις, οκτώ διαφορετικές θεατρικές προτάσεις που ξεχωρίσαμε τη φετινή σεζόν και σας προτείνουμε να δείτε. Κάποιες από αυτές ολοκληρώνουν τον κύκλο τους σύντομα, οπότε πρέπει να βιαστείτε.

ΠΛΥΦΑ

«Το συνέδριο για το Ιράν» του Ιβάν Βιριπάγεφ

Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης

Βρισκόμαστε στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, όπου πραγματοποιείται ένα συνέδριο για το Ιράν. Προσκεκλημένοι να μιλήσουν είναι εννιά προσωπικότητες (καθηγητές πανεπιστημίου, συγγραφείς, φιλόσοφοι πρόεδροι οργανώσεων, δημοσιογράφοι, μαέστροι, ποιητές). Παίρνουν κατά σειρά το λόγο και καταθέτουν την άποψή τους όχι τόσο για τη συγκεκριμένη χώρα, αλλά για τον τρόπο που σκέφτεται και πράττει ο δυτικός άνθρωπος. Πρωταγωνιστούν σε μια συζήτηση υπαρξιακού περιεχόμενου. Ο έντονος αγώνας λόγων και αντίλογων, που έχει στήσει ο Ιβάν Βιριπάγεφ, ανοίγει μια τεράστια βεντάλια θεμάτων και οδηγεί στη σύγκρουση. Αναδεικνύει ευρηματικά τις σύγχρονες πολιτικές, κοινωνικές, υπαρξιακές, προοδευτικές και συντηρητικές θέσεις των ομιλητών - Ευρωπαίων πολιτών - σε σχέση με καυτά ζητήματα όπως είναι η μετανάστευση, η ξενοφοβία, η τρομοκρατία, η πατριαρχία, η ταυτότητα, ο καπιταλιστικός τρόπος ζωής, η ελευθερία, η ευτυχία, η κενότητα αλλά και η ύπαρξη Θεού. Φωτίζει τις μεγάλες ατομικές και συλλογικές διαφοροποιήσεις, τις τεράστιες ιδεολογικές αποστάσεις που υπάρχουν στους κόλπους της Δύσης και μας έχουν οδηγήσει στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Απαντά στο γιατί ζούμε, ποια είναι η θέση μας στο σύμπαν, γιατί έχουμε γίνει τόσο τοξικοί και μισαλλόδοξοι.

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης και η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων είναι προσηλωμένοι ευλαβικά εδώ και πολλά χρόνια στο πολιτικό θέατρο ουσίας, επιλέγοντας αυτή φορά το ιδιαίτερα επίκαιρο έργο του δημοφιλούς Ρώσου συγγραφέα. Έχοντας δουλέψει με λεπτομέρεια την προσωπικότητα και την εισήγηση του κάθε ομιλητή-ηθοποιού, το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικό και το τέλος απογειωτικό, χάρη στο εξαιρετικό υποκριτικό σύνολο. Ένα διανοητικό-παραστασιακό στοίχημα απόλυτα κερδισμένο. Μια παράσταση που σε ταρακουνά και σε κάνει να σκεφτείς τη δική του θέση και άποψη για όλα αυτά τα ζητήματα, που σε απασχολεί πολύ καιρό μετά.

Διάρκεια: Μέχρι 2 Φεβρουαρίου

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Η πύλη της κόλασης» του Γιάννη Καλαβριανού

Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός

Ο Γιάννης Καλαβριανός εστιάζει με το νέο του θεατρικό έργο για άλλη μια φορά στο θέμα του έρωτα και πώς αυτός διαπλέκεται με την ιστορία, τη ζωή και την τέχνη. Στο επίκεντρο του νέου του έργου είναι η θυελλώδης σχέση του γλύπτη Ογκίστ Ροντέν και της γλύπτριας Καμίγ Κλοντέλ, αλλά και των δύο πρωταγωνιστών του περίφημου φιλιού του Ροντέν, του Πάολο και της Φραντσέσκα, που έζησαν τον 13ο αιώνα. Οι δύο ερωτικές ιστορίες συνδέονται αριστοτεχνικά μεταξύ τους, αποδίδοντας τέλεια το μυστήριο, το πάθος, τα βάσανα, τον πόνο και το τέλος του έρωτα.

Γιώργος Γλάστρας, Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Χριστίνα Μαξούρη και Λυγερή Μητροπούλου υπηρετούν άψογα την πιο ώριμη και μεστή δουλειά του συγγραφέα-σκηνοθέτη, του παραμυθά- storyteller, που γοητεύει και καθηλώνει με τη γλώσσα και την αλήθεια του. Οι τέσσερις ερμηνευτές μας προσκαλούν σε ένα ταξίδι που αναδεικνύει την αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να μείνει στην αιωνιότητα, να νικήσει το χρόνο και τη φθαρτή του φύση, να γίνει ένα με το αγαπημένο του πρόσωπο. Ένα κείμενο ουσιαστικής ποίησης, που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Μια παράσταση που λειτουργεί ως βάλσαμο. Μια θεατρική όαση γαλήνης και ομορφιάς στο Νέο Κόσμο.

Διάρκεια: Μέχρι 16 Φεβρουαρίου

Θέατρο Σφενδόνη

«Αιαυτός» του Δημήτρη Δημητριάδη

Σκηνοθεσία: Χάρης Φραγκούλης

Ο Δημήτρης Δημητριάδης επιστρέφει θεματικά στην αρχαιότητα και καταπιάνεται με τον μύθο του Αίαντα, το τέλος των ηρώων και την έννοια της θυσίας. Συνθέτει ένα έργο για δύο πρόσωπα, που ερμηνεύουν τους έξι χαρακτήρες. Δημιουργεί μια νέα εκδοχή, με διαφορετικό τέλος στη γνωστή αρχαιοελληνική τραγωδία. Δεν έχουμε πλέον αυτοχειρία, αλλά το φόνο του ήρωα από τη γυναίκα του Τέκμησσα, όταν εκείνος θέλει να ξεφύγει από τη μοίρα του. Ο Χάρης Φραγκούλης ανέλαβε να μεταφέρει επί σκηνής αυτό το κείμενο, καταθέτοντας τη δική του έξοχη ερευνητική πρόταση, η οποία εστιάζει κυρίως στη χημεία και στη άρτια σωματικότητα των δύο υποκριτών. Στήνει έναν άρτιο αισθητικά χώρο, όπου συμπυκνώνεται σαν μυστηριακή τελετουργία, η πλοκή του έργου.

Ανδρέας Κωνσταντίνου και Γιάννης Παπαδόπουλος φέρνουν εις πέρας το δύσκολο και ιδιαίτερα απαιτητικό αυτό εγχείρημα, δημιουργώντας ένα πραγματικά αξιομνημόνευτο ερμηνευτικό δίδυμο. Μια παράσταση άγριας ομορφιάς και δύναμης που στηρίζεται απόλυτα στην υποκριτική δεινότητα των δύο ηθοποιών.

Θέατρο Μπέλλος

«Ήλιος με Δόντια» του Γιάννη Μακριδάκη

Σκηνοθεσία: Θανάση Ζερίτη

Το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη μεταφέρεται εξαιρετικά στην σκηνή από τον Θανάση Ζερίτη, ο οποίος έχει στη διάθεσή του δύο αεικίνητους ηθοποιούς τον Γιάννη Λεάκο και τον Παναγιώτη Εξαρχέα, που αποδίδουν με φρενήρη ρυθμό την χειμαρρώδη ιστορία του Κωνσταντή, αλλά και όλης της Χίου, τον προηγούμενο αιώνα. Ο ήρωας παλεύει με τις μνήμες, τις πληγές και τα πάθη μιας ολόκληρης κοινωνίας που τον κατέκρινε για τη διαφορετικότητά του και τον περιθωριοποίησε. Μέσα από το βιβλίο, αλλά και τη θεατρική μεταφορά, αποτυπώνεται ανάγλυφα όλο το σύμπαν του μικρού νησιού και η ψυχοσύνθεση των κατοίκων του.

Μια παράσταση που φωτίζει με χιούμορ και συγκίνηση τη δύσκολη πορεία στο χρόνο ενός αδύναμου ήρωα που πέφτει θύμα εκμετάλλευσης και κακοποίησης. Τα εύσημα και στην Νεφέλη Μαϊστράλη, που έκανε την εύστοχη δραματουργική επεξεργασία του μυθιστορήματος.

Διάρκεια παραστάσεων: Μέχρι 23 Φεβρουαρίου

Θέατρο Πτι Παλαί

«Ο Βαρόνος Φ» του Δημοσθένη Μισιτζή

Σκηνοθεσία: Γιώργος Τσουρής, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος

Ο Χαράλαμπος Πεταλούδης, γνωστός και ως Φιάκας, ζει στην Κωνσταντινούπολη με τον υπηρέτη του Γιάννη, καταχρεωμένος και κυνηγημένος από τους πιστωτές του. Στην ανάγκη του να ξεφύγει από τη φτώχεια καταστρώνει ένα σχέδιο: να παντρευτεί την όμορφη και πλούσια Ευανθία, για να εκμεταλλευτεί την περιουσία της προς όφελός του, αποκρύπτοντας τα χρέη του και την πραγματική του ταυτότητα. Τα πράγματα όμως δεν είναι, όπως φαίνονται.

Ο Γιώργος Τσουρής και ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος δίνουν νέα πνοή στην γνωστή κωμωδία ηθών, στήνοντας μια παράσταση απολαυστική, γεμάτη χιούμορ και καταιγιστικούς ρυθμούς. Έχουν κάνει μια εξαιρετική διασκευή και έχουν στήσει μια παράσταση προσεγμένη στην τελευταία της λεπτομέρεια. Κράτησαν την καθαρεύουσα του αρχικού κειμένου, μπολιάζοντάς την με νέα στοιχεία. Οι ερμηνείες όλου του θιάσου, και κυρίως των δύο πρωταγωνιστών, του Θάνου Τοκάκη και της Ηρούς Μπέζου είναι πραγματικά υπέροχες, ενισχύοντας με τον καλύτερο τρόπο τις ανατροπές, τις παρεξηγήσεις και τα κωμικά στοιχεία του έργου.

Θέατρο Πόρτα

«Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμουελ Μπέκετ

Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος καταπιάνεται με το κλασικό πλέον έργο του Μπέκετ, επενδύοντας σε μια νεανική ομάδα ηθοποιών. Στη δική του «γειωμένη» σκηνοθετική προσέγγιση, επιτυγχάνει να χτίσει μια λαμπρή ισορροπία μεταξύ της φόρμας και του περιεχομένου, μεταξύ του τραγικού και του κωμικού στοιχείου, αποδεικνύοντας ότι παρά τις αυστηρές συγγραφικές οδηγίες, το έργο μπορεί να παρασταθεί με εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Ο Πάνος Παπαδόπουλος ερμηνεύει τον Βλαδίμηρο. Πιο ώριμος από ποτέ, επιβεβαιώνει όχι μόνο την κωμική του στόφα, αλλά και την ερμηνευτική του δεινότητα, επικοινωνώντας με αμεσότητα με την πλατεία. Δίπλα του, στέκεται εξαιρετικά ο Τάσος Ροδοβίτης, στο ρόλο του Εστραγκόν. Γιάννης Βαρβαρέσος και Γιάννης Σαμψαλάκης συμπληρώνουν την άρτια υποκριτική ομάδα, που αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την αμφισημία και τη δύναμη της μπεκετικής γλώσσας. Είναι από τις σπάνιες φορές που φωτίζονται τόσο καλά οι λέξεις, οι φράσεις, οι σχέσεις των χαρακτήρων. Τέσσερις ισάξιες, αξιομνημόνευτες ερμηνείες. Μεγάλο ατού της παράστασης, το εντυπωσιακό σκονισμένο σκηνικό του Βασίλη Παπατσαρούχα, που δίνει μια άλλη διάσταση και προσέγγιση στο έργο.

Διάρκεια: Μέχρι 28 Φεβρουαρίου

Θέατρο Δίπυλον

«John» της Άνι Μπέικερ

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Πανάδης

Ένα ζευγάρι προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα της σχέσης του, πηγαίνοντας διακοπές σε ένα μικρό αμερικανικό πανδοχείο στο Γκέτισμπεργκ. Εκεί τους περιμένει η πρόσχαρη ξενοδόχος και η τυφλή φίλη της. Ο Μιχάλης Πανάδης επιστρέφει στο ιδιόρρυθμο σύμπαν της Αμερικανίδας συγγραφέα, μετά το περσινό αριστουργηματικό The Aliens, που ανέβασε στο Από Μηχανής Θέατρο. Επιτυγχάνει και πάλι να μεταφέρει με σκηνοθετική μαεστρία τον σουρεαλισμό, το χιούμορ, τον σαρκασμό, το αλλόκοτο και λεπτεπίλεπτο πλέγμα σχέσεων που ενυπάρχει στους παράδοξους κόσμους που δημιουργεί η Μπέικερ. Καταφέρνει να συνδυάσει άψογα το μυστήριο με το θρίλερ, την κωμωδία με το δράμα.

Οι τέσσερις ηθοποιοί αποτυπώνουν ανάγλυφα τις λεπτές αποχρώσεις των χαρακτήρων που υποδύονται, τον διαρκή υπαρξιακό και συναισθηματικό μετεωρισμό τους, τον ευαίσθητο ψυχισμό τους. Έχουν καθοριστική συμβολή στη δημιουργία της απόκοσμης και έντονα φορτισμένης ατμόσφαιρας της παράστασης, που ενισχύεται από τις σιωπές και από όσα κυρίως δεν λέγονται ή δεν ξεκαθαρίζονται. Η εκκεντρική, οικεία και ταυτόχρονα απρόβλεπτη Κίτι Μέρτις της Κόρας Καρβούνη και η απολαυστική Γιούλη Τσαγκαράκη που ερμηνεύει την τυφλή φίλη της Ζενεβιέβ θα μας μείνουν αξέχαστες. Ένα μεγάλο μπράβο στη Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη για εντυπωσιακό σκηνικό της παράστασης: δημιουργεί το τέλειο περιβάλλον για την ανάπτυξη της πλοκής αυτού του ιδιαίτερου έργου. Σπάνια βλέπουμε κάτι τόσο ολοκληρωμένο, πλούσιο και ταιριαστό σε παράσταση.

Θέατρο Μπέλλος

«Μεμοράντουμ» του Βάτσλαβ Χάβελ

Σκηνοθεσία: Αικατερίνη Παπαγεωργίου

Βρισκόμαστε σε έναν δημόσιο οργανισμό, όπου βασιλεύει η αυστηρή ιεραρχία και η απόλυτη γραφειοκρατία. Η εισαγωγή μιας νέας τεχνοκρατικής γλώσσας που στοχεύει να απλοποιήσει τις διαδικασίες, θα φέρει τα πάνω κάτω, ανατρέποντας τα πάντα και δείχνοντας τη γύμνια και τον κυνισμό της δημόσιας διοίκησης, τη θυματοποίηση αλλά και τον αριβισμό των υπαλλήλων.

Η παράσταση στο θέατρο Μπέλλος, που αποτελεί σε σύντομο χρονικό διάστημα σημείο αναφοράς για το καλό θέατρο στην Αθήνα, ευτύχησε χάρη στον καλοκουρδισμένο και καλοδεμένο επταμελή θίασο, ο οποίος αποτυπώνει μοναδικά το καφκικό σύμπαν της συγκεκριμένης υπηρεσίας, ερμηνεύοντας με ξέφρενο ρυθμό το υπέροχο κείμενο του Χάβελ. Είναι σαφές ότι ο κάθε ηθοποιός έχει δουλέψει εις βάθος τον χαρακτήρα που ερμηνεύει, συμβάλλοντας αποφασιστικά στο αξέχαστο κωμικό αποτέλεσμα. Η Αικατερίνη Παπαγεωργίου αναδεικνύει εξαιρετικά την επικαιρότητα του έργου, «ξεσκονίζοντας» το κείμενο του 1965 που έχει σαφείς αναφορές στο κομμουνιστικό καθεστώς, ενισχύοντας τα κωμικά και σουρεαλιστικά στοιχεία του, υπογραμμίζοντας την πολιτική και ανθρωπιστική του σκόπευση. Μια πολιτική σάτιρα ουσίας, που αντλεί τις ρίζες της από το θέατρο του παραλόγου.