Η κινηματογραφική διοργάνωση φιλοξένησε για δεύτερη χρονιά την Ημέρα Ελληνικού Κινηματογράφου, που περιλάμβανε 10 παιδικές και εφηβικές ταινίες μικρού μήκους πρόσφατης παραγωγής
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Για δεύτερη συνεχή χρονιά το28ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας φιλοξένησε την Ημέρα Ελληνικού Κινηματογράφου, που περιλάμβανε 10 παιδικές και εφηβικές ταινίες μικρού μήκους πρόσφατης παραγωγής. Στόχος της διοργάνωσης είναι η στήριξη των εγχώριας παραγωγής και η ενθάρρυνση των Ελλήνων σκηνοθετών που απευθύνονται στις συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες, ως κοινό. Το αφιέρωμα με τίτλο «Ίχνη: Προς έναν σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο για παιδιά και νέους» είχε και φέτος διαγωνιστικό χαρακτήρα.
Το Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Μικρού Μήκους Ταινίας για Παιδιά και Νέους, που απένειμε η διεθνής κριτική επιτροπή μεγάλου μήκους μυθοπλασίας του φεστιβάλ, κέρδισε «Το T3st» του Αλέξανδρου Τσιλιφώνη.
Σύμφωνα με το σκεπτικό βράβευσης «Η ταινία ξεχωρίζει για την ειλικρινή προσέγγισή της από την οπτική ενός παιδιού, προσκαλώντας μας να βιώσουμε τον κόσμο με την ίδια αμεσότητα και ανοιχτότητα που διανύει ο νεαρός πρωταγωνιστής σε μια σημαντική μέρα της ζωής του. Η ερμηνεία του πρωταγωνιστή είναι εξαιρετική, λεπτή, παιχνιδιάρικη και βαθιά συμπονετική, με πνευματώδες χιούμορ και παιχνιδιάρικη οπτική γλώσσα, δίνοντας στο κοινό την αίσθηση του πώς είναι να βλέπει κανείς τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο».
Ένα 10χρονο αγόρι με ζωηρή φαντασία αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον κόσμο γύρω του. Πρέπει να αντιμετωπίσει τους φόβους του, όταν ο πατέρας του το πηγαίνει για μια «ειδική» εξέταση. Η ταινία εστιάζει στο θέμα της νευροδιαφορετικότητας και στις ξεχωριστές ικανότητες που έχουν τα νευροδιαφορετικά άτομα. Ο Αλέξανδρος Τσιλιφώνης μίλησε στο Euronews για τη βραβευμένη ταινία του:
«Η πρώτη φορά που ξεκίνησα να γράφω “Το T3st” ήταν περίπου πριν από 10 χρόνια. Προσπαθούσα να βρω έναν ωραίο τρόπο για να μιλήσω για το μεγάλο πρόβλημα, το οποίο είναι το neurodivergence (νευροδιαφορετικότητα). Πραγματικά δεν μπορούσα να βρω την κατάλληλη λύση, γιατί είναι ένα ζήτημα το οποίο ενώ το περνάνε πολλά παιδιά, συνήθως προβάλλεται πάρα πολύ δραματικά. Έτσι εγώ προσπάθησα να κάνω κάτι διαφορετικό, να μιλήσω μέσα από το πρίσμα του μικρού.
Η ταινία είναι βασισμένη σε μια δική μου προσωπική εμπειρία. Είχα διαγνωστεί με δυσλεξία και ADD (Attention Deficit Disorder – ΔΕΠΥ, (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητας)- όταν ήμουν περίπου 7-8 χρονών και ακόμα θυμάμαι τη διαδικασία και το τεστ που είχα δώσει.
Προσπάθησα να δημιουργήσω έναν πρωταγωνιστή, οποίος ενώ έχει την καλύτερη διάθεση, κατά κάποιον τρόπο δεν μπορεί και αντιμετωπίζει πάρα πολλά προβλήματα. Έχει ζωηράδα και εξυπνάδα, αλλά αυτά δεν μπορούν να αναγνωριστούν με αποτέλεσμα να νιώθει πάρα πολύ διαφορετικός από τους άλλους. Γι’ αυτό μένει μόνος. Προσπαθώ μέσα από αυτή την ταινία να μιλήσω και στους γονείς, να καταλάβουν τι νιώθει ένα παιδί και τι περνάει, αλλά αντίστοιχα και ένα παιδί να το δει με τους φίλους του και να πουν “Α! Αυτό ζει! Έτσι βλέπει τα πράγματα” και είναι κάτι απλά διαφορετικό».
Η Σελήνη Παπαγεωργίου παρουσίασε στον Πύργο την ταινία μικρού μήκους «Η μέρα που γίναμε ήρωες». Πρωταγωνιστές είναι τρία εννιάχρονα παιδιά που βρίσκουν έναν λιπόθυμο τοξικομανή στο δάσος. Το χωριό τα έχει προειδοποιήσει να μείνουν μακριά του, αλλά εκείνα αποφασίζουν να τον βοηθήσουν, αυτό το μεσημέρι του καλοκαιριού, κουβαλώντας τον με ένα ευφάνταστο τρόπο. Η αρχική ιδέα της ιστορίας προέρχεται από την σεναριογράφο της ταινίας Ευδοξία Χασάπη. Αυτή είναι η πέμπτη ταινία μικρού μήκους της σκηνοθέτιδας:
«Τα θέματα που βρήκα στην ταινία και μου άρεσαν πολύ είναι προφανώς η παιδικότητα των παιδιών, η οποία αναδεικνύεται με έναν πολύ ωραίο τρόπο και μέσα από ένα πολύ αληθινό θέμα και περιστατικό, το οποίο το βρίσκουμε κάθε μέρα στη ζωή μας. Εγώ ζω στην Αθήνα, οπότε μου δημιουργούνται πολλά συναισθήματα κάθε μέρα, όταν βγαίνω στους δρόμους και βλέπω ανθρώπους, άστεγους, χρήστες ή οποιονδήποτε άλλο που χρειάζεται βοήθεια.
Εκείνη την ώρα πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται τώρα τι κάνω. Είναι φορές που μπορεί να βοηθήσω με κάποιο τρόπο. Είναι φορές που μπορεί απλά να προσπεράσω. Και είδα αυτά τα παιδιά σε αυτή την ταινία, τα οποία δεν προσπέρασαν, έκατσαν, το σχολίασαν, ένιωσαν περίεργα με αυτό, αλλά τελικά αποφάσισαν να κάνουν κάτι, να βοηθήσουν. Είναι κάτι που εμείς οι ενήλικες δεν το κάνουμε τόσο εύκολα. Οπότε αυτό για μένα ήταν το πρώτο έναυσμα. Προσπαθώ κάπως να παίρνω και κουράγιο μέσα από αυτά τα παιδιά».
Στα «Φθινοπωρινά Χριστούγεννα», την τρίτη μικρού μήκους ταινία του, ο Κώστας Μπακούρης χρησιμοποιεί με επιτυχία την απροσδόκητη φόρμα του μιούζικαλ για να συνδυάσει τον ρεαλισμό με την παιδική φαντασία. Ο Πέτρος, ένα 5χρονο αγόρι, περνά το φθινόπωρο σε μια παιδιατρική ογκολογική κλινική. Φέρνει τα Χριστούγεννα λίγο νωρίτερα για χάρη της αδερφής του, η οποία, λόγω της ασθένειάς της, ίσως να μην προλάβει να τα ζήσει.
Το φιλμ απέσπασε το Βραβείο "Dreamers" Καλύτερης Ταινίας στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα KIDDO του 48ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας:
«Στη συγκεκριμένη ταινία ήθελα να φέρω σε επαφή τον μικρό πρωταγωνιστή, τον πεντάχρονο πρωταγωνιστή, με την απώλεια. Είναι η πρώτη φορά, η πρώτη στιγμή στη ζωή του που έρχεται αντιμέτωπος με την έννοια του τέλους. Με ενδιέφερε στη συγκεκριμένη ιστορία να δώσω μια άλλη ματιά. Ήξερα ότι επιβάλλεται να το δω λίγο αλλιώς, γιατί χρησιμοποιούσα τα μάτια, το βλέμμα ενός μικρού παιδιού, το οποίο βλέπει εντελώς διαφορετικά τον κόσμο από ότι τον βλέπουμε εμείς.
Θεώρησα ότι η επιλογή της μουσικής του μιούζικαλ, η οποία είναι απολύτως απροσδόκητη για εμάς, ήταν η πλέον ενδεδειγμένη όχι μόνο για να δώσω μια απροσδόκητα ευχάριστη προσέγγιση σε ένα βαρύ θέμα, αλλά στην πραγματικότητα ακριβώς για να εξυπηρετήσει αφηγηματικά αυτή τη διαφορετική ματιά αυτού του παιδιού.
Η συνεργασία με παιδιά δεν είναι ποτέ εύκολη, όταν έχεις πρωταγωνιστή πέντε χρονών και δέκα άλλα παιδιά αντίστοιχης ηλικίας, ή λίγο μεγαλύτερης. Ο βαθμός δυσκολίας είναι τεράστιος. Πολλώ δε όταν προστεθεί σε αυτό η μουσική, η χορογραφία. Αλλά από την άλλη νιώθω ότι διδάχτηκα πάρα πολύ από αυτή τη συνεργασία. Εξελίχθηκα. Για μένα τελικά ήταν δάσκαλοί μου αυτά τα παιδιά» επισημαίνει ο σκηνοθέτης Κώστας Μπακούρης.
