Ο γιος μου ο τζιχαντιστής

Ο γιος μου ο τζιχαντιστής
Από Πάνος Κιτσικόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
Αντιγραφή/Επικόλληση το λινκ του βίντεο πιο κάτω:Copy to clipboardCopied

Ένας γιος γίνεται εν μία νυκτί μαχητής στη Συρία. Πώς να αντιμετωπίσεις το αδιανόητο; Οικογένειες στη Γαλλία σπάνε τα ταμπού και διηγούνται την ιστορία τους.

Ρεπορτάζ: Anne Devineaux

Κάμερα: Marc Semaan

Μοντάζ: Daniel Derennes

«Όταν ανήκεις σε μία ομάδα, σε κάνουν ό,τι θέλουν. Γίνεσαι ίδιος με αυτούς. Είναι μια σέκτα. Κι όταν ανοίγεις τα μάτια σου, βρίσκεσαι στην άλλη πλευρά, στη Συρία».

«Τους έκαναν να πιστεύουν πως ο θάνατος δεν είναι κάτι το σοβαρό».

«Δεν είναι περιθωριακοί, δεν είναι αγράμματα παιδιά. Δεν είναι παιδιά που μας προκάλεσαν προβλήματα, όχι…».

«Πρέπει να χαρακτηριστούμε θύματα και όχι απλά οικογένειες τρομοκρατών».

«Μη μου λες πως όλα είναι καλά»…

Παρά το θόρυβο από τις επιθέσεις στη Γαλλία, οι φωνές των μανάδων αρχίζουν να ακούγονται.

Η Ντομινίκ από την Τουλούζ είναι 62 ετών. Ο γιος της πέθανε πριν δύο χρόνια. Ασπάστηκε το Ισλάμ, προσηλυτίστηκε στους τζιχαντιστές, πήγε στη Συρία και σκοτώθηκε εννέα μήνες μετά. Η Ντομινίκ είναι από τις πρώτες που μίλησαν δημοσίως.

Μας δείχνει μια φωτογραφία του γιου της, του Νικολά: «Μου αρέσει αυτή η φωτογραφία. Ήταν ένας κανονικός νεαρός… Του άρεσαν τα κορίτσια, του άρεσε να ντύνεται όμορφα. Τότε ήταν που εντάχθηκε. Τότε έγινε η αρχή. Τρεις μήνες πριν φύγει για τη Συρία. Αυτή είναι η τελευταία φωτογραφία…»

Ο 29χρονος Νικολά θα εμφανιστεί σε προπαγανδιστικό υλικό του Ισλαμικού Κράτους. Μαζί του και ο ετεροθαλής αδελφός του Ζαν-Ντανιέλ που έφυγε μαζί του.

«Πάντα έλεγε πως ήταν καλά. Κάποιες φορές απαντούσα, μα βρίσκεσαι σε μια εμπόλεμη χώρα Νικολά, μη μου λες πως όλα είναι καλά, δεν είναι δυνατόν», συνεχίζει η Ντομινίκ.

Όπως λέει, ο γιος της μπλέχτηκε στον ιστό ενός δικτύου στρατολόγησης που λειτουργούσε έξω από το τέμενος στο οποίο πήγαινε στην Τουλούζ.

Μας εξηγεί: «Έχουν μεγάλη δύναμη. Μπορούν να σβήσουν από το μυαλό όλο το παρελθόν αυτών των νεαρών. Σα να το περνούν με σφουγγάρι. Τους βάζουν μέσα στο κεφάλι τους ότι ο θάνατος δεν είναι κάτι το σοβαρό, ότι είναι σκοπός, ότι είναι καλό να πεθάνεις. Αυτοί οι νέοι δεν φοβούνται πλέον το θάνατο. Είναι τρελό όλο αυτό».

Η Ντομινίκ είναι μέλος της οργάνωσης «Συριακή Οικογενειακή Παρέμβαση».

Σκοπός της είναι να σπάει την απομόνωση οικογενειών, να τις ενώνει και να τους δίνει βήμα. Έχει ραντεβού στις Βρυξέλλες με τη Σαλίχα Μπεν Άλι, μια μητέρα που έχει να πει μια ιστορία παρόμοια με τη δική της.

Όπως λέει, «είναι ακόμη χειρότερα, γιατί ο δικός της γιος είχε φύγει για τρεις μήνες. Πέθανε έπειτα από τρεις μήνες. Κι αυτός ήταν νέος, ήταν μόλις 19 ετών. Το μόνο που κάνω είναι να κινητοποιώ την κοινή γνώμη. Να ξέρει ο κόσμος περί τίνος πρόκειται, τι συνέβη σε εμάς και επίσης τι είδαμε».

«Μετά τις 13/11, με καλούν τα ίδια τα σχολεία»

Η Σαλίχα είναι από το Μαρόκο. Ο Σάμπρι, ο γιος της, ριζοσπαστικοποιήθηκε και πέθανε στη Συρία πριν δύο χρόνια. Έκτοτε, αγωνίζεται κατά της κατήχησης από τα δίκτυα των τζιχαντιστών.

Συνέστησε και διευθύνει την ένωση SAVE: Κοινωνία Ενάντια στον Βίαιο Εξτρεμισμό.

«Το έργο της ένωσης στο Βέλγιο είναι η παρέμβαση και η ενημέρωση προς νέους και τις οικογένειές τους και η στήριξη προς οικογένειες που έχουν πληγεί. Τους παροτρύνουμε και τους βοηθούμε να κάνουν όσα θα θέλαμε να είχαμε κάνει εμείς, όταν μας άγγιξε αυτή η τραγωδία», μας εξηγεί.

Μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, η Σαλίχα αισθάνεται πως ακούγεται περισσότερο: «Παλιότερα θα ζητούσα να μιλήσω σε σχολεία και μόνο δύο ή τρία μου είχαν δώσει την ευκαιρία. Από τις 13 Νοεμβρίου όμως είναι τα σχολεία που με καλούν για βοήθεια, για στήριξη. Και ναι, κάνω αυτό το πράγμα εδώ και δύο χρόνια».

«Πιστεύω ότι επιθυμεί μια κοινωνία διαφορετική»

Πίσω στη Γαλλία, συναντάμε την Κριστίν, ακόμη μια μητέρα, αυτή τη φορά από τη Ναρμπόν, στα νότια. Μας μιλά διστακτικά και με πολλή προσοχή.

Ο γιος της ζει, είναι 29 ετών. Ασπάστηκε το Ισλάμ το Μάιο του 2014 και εννέα μήνες μετά έφυγε για τη Συρία. Μιλά μαζί του αραιά και πού μέσω διαδικτύου. Δεν θέλει να πει το όνομά του ούτε το επώνυμό της.

Μας δείχνει φωτογραφίες από την παιδική του ηλικία: «Ήταν μικρό παιδάκι στο σχολείο, καθόλου καυγάδες, ευγενικό, συγκρατημένο. Ένιωθε συμπόνοια για τους άλλους, πιστεύω ότι επιθυμεί μια κοινωνία διαφορετική από τη σημερινή.

»Αφού μεγάλωσε, πήγε στο Παρίσι. Ζούσε κανονικά, είχε πιάσει δουλειά, του άρεσε το χαρντ ροκ, ήταν ένας κανονικός νέος. Όμως έκανε κακές παρέες στο Παρίσι και ασπάστηκε το Ισλάμ. Από εκεί όλα έγιναν πολύ γρήγορα.

»Ριζοσπαστικοποιήθηκε και μετά εξαφανίστηκε. Επηρεάζουν τους πάντες, είτε μια οικογένεια είναι ενωμένη είτε δεν είναι. Μπορούν να επηρεάσουν οικογένειες μουσουλμανικές ή οικογένειες χριστιανικές. Επηρεάζουν όλες τις κοινωνικές τάξεις».

«Μας φταίνε συνεχώς όλα. Λέμε πως κάτι τότε μας είχε ξεφύγει. Ίσως αν είχαμε κάνει αυτό ή εκείνο. Όμως με τα “αν”, δουλειά δεν γίνεται. Έκανα ό,τι μπορούσα, καλό ή κακό. Δεν ξέρω. Όπως και να‘χει, έδωσα στα παιδιά μου όλη μου την αγάπη», λέει η Ντομινίκ, με την Κριστίν να συμπληρώνει:

«Έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης αυτών εκεί των νεαρών, ένα κοινωνικό πρότυπο, μια αναζήτηση για κάτι. Είναι αυτό κατ’ εξοχήν λάθος; Γιατί, στην πραγματικότητα, ποιοι είναι οι εγκληματίες, οι επικίνδυνοι άνθρωποι; Είναι όσοι βρίσκονται μπροστά, είναι εκείνοι που οδηγούν τους νέους στο μονοπάτι αυτό. Αυτοί είναι που θα συνεχίσουν το έργο τους».

«Εύχομαι να επιστρέψει, αλλά δεν το πιστεύω»

Το ντοκιμαντέρ «Το άδειο σπίτι» αποτυπώνει την καθημερινότητα της Σαλίχα, με όλη της τη θλίψη.

Η Ντομινίκ πήγε στην πρεμιέρα στις Βρυξέλλες. Η ταινία ήταν ουσιαστικά η έκφραση της προθυμίας να σπάσει η σιωπή. Να πεισθούν οι οικογένειες για το ρόλο που πρέπει να διαδραματίσουν στον αγώνα κατά της ριζοσπαστικοποίησης.

«Είμαι έτοιμη να συζητήσω με τους νέους. Να τους πω για το μαρτύριο που θα φέρουν στις οικογένειές τους. Να τους πω ότι το μόνο σίγουρο που τους περιμένει, αν πάνε εκεί, είναι ο θάνατος», μας λέει η Ντομινίκ.

Η Κριστίν τα ξέρει όλα αυτά. Και φοβάται για τον γιο της: «Οι βομβαρδισμοί έχουν ενταθεί. Η ζωή τους έχει δυσκολέψει. Υπάρχουν πολλοί νεκροί. Η ζωή εκεί κρέμεται από μια κλωστή.

»Δεν έχω καμία ελπίδα. Εύχομαι να επιστρέψει, αλλά δεν το πιστεύω. Δεν το πιστεύω…»

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Ανταπόκριση των γαλλικών αρχών σε μαζικές επιθέσεις

«Άνεμος (κλιματικής) αλλαγής» στη Γερμανία

Κύπρoς: Το χαλούμι στη νέα εποχή (ΠΟΠ) και η γέφυρα με τους Τουρκοκύπριους