Εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη είναι αναγκασμένοι να βρίσκουν τρόπους να ισορροπούν την επαγγελματική τους με την προσωπική τους ζωή. Αυτό είναι
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΕκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη είναι αναγκασμένοι να βρίσκουν τρόπους να ισορροπούν την επαγγελματική τους με την προσωπική τους ζωή. Αυτό είναι πολύ δύσκολο για ανθρώπους που πρέπει να δίνουν τη φροντίδα τους σε κάποιον στο σπίτι και παράλληλα να έχουν μία πλήρους απασχόλησης δουλειά.
Στο Τρόντχαϊμ της Νορβηγίας υπάρχει κάποιος που το κάνει αυτό εδώ και 18 χρόνια.
Ο σύζυγος της Ίγκερ-Λιζ Λίλφλοθ, Μπγιόρναν, πάσχει από τη νόσο του Πάρκινσον από τις αρχές της δεκαετίας του 90’.
Μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, τον φρόντιζε και παράλληλα είχε και μία κανονική δουλειά.
Λέει ότι το να τα βγάλει πέρα και με τα δύο ταυτόχρονα ήταν μία πραγματική πρόκληση: «Δούλευα βάρδιες, επομένως δούλευα κάθε τρίτο Σαββατοκύριακο, και μέρες και νύχτες. Και ήταν δική μου ευθύνη να βρίσκω αντικαταστάτες ή να ζητάω αλλαγές βαρδιών από συναδέλφους μου, αν για παράδειγμα χρειαζόμουν μία ημέρα ρεπό για να πάω στο νοσοκομείο. Έπρεπε ή να καταφέρω να αλλάξω ή να πάρω άδεια».
Η χρήση της κανονικής άδειας και οι υπερωρίες για τη φροντίδα ενός αγαπημένου προσώπου είναι ένα από τα συνηθισμένα προβλήματα.
Και επηρεάζονται εκατομμύρια άνθρωποι. Πρόσφατη έρευνα σε 15 ευρωπαϊκές χώρες έδειξε ότι το 36% αυτών που απάντησαν περνούν κάποιο χρόνο φροντίζοντας για ένα γείτονα, φίλο ή μέλος της οικογένειας τους κάθε εβδομάδα.
Πώς μπορούν λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι να ισορροπούν τη ζωή τους μεταξύ της δουλειάς και της φροντίδας; Το Smart Care πήγε στο Όσλο και συνάντησε την κοινωνιολόγο Λις Λίεν, που μελετά το ζήτημα.
«Πρώτα απ’ όλα κάναμε συνεντεύξεις σε ανθρώπους που είναι επιφορτισμένοι με τη φροντίδα κάποιου. Περνούν πολύ χρόνο με την ενασχόληση αυτή. Άλλοι, όπως εσείς κι εγώ ίσως,
βρίσκονται μέσα σε αυτή την κατάσταση κάποια στιγμή στη ζωή του, γι’ αυτό και θα μας επηρεάσει όλους κάποια στιγμή, είτε περισσότερο είτε λιγότερο», τονίζει η Λίεν.
«Πρέπει να μιλάς γι’ αυτό στο χώρο εργασίας. Πρέπει να γίνεται διάλογος, έτσι ώστε να γνωρίζει και ο εργοδότης ότι υπάρχει κάποιο θέμα στο σπίτι. Μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να έχουν ευέλικτο ωράριο και αυτό ήταν το βασικό αίτημα των συνεντευξιαζόμενων. Παράλληλα, μπορούν να βρεθούν κάποια μέτρα μακροπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα, τα οποία μπορούν να ωφελήσουν ακόμα και τον εργοδότη».
Ο καλός διάλογος μεταξύ του εργαζόμενου και του εργοδότη καθώς και η δημιουργία ενός ευέλικτου εργασιακού περιβάλλοντος είναι μέρος της λύσης.
Ωστόσο, είναι πιθανό να υπάρξουν και νέες προσεγγίσεις, σύμφωνα με τον ειδικό πολιτικών Υγείας, καθηγητή Γιαν Γκρούντ: «Έχουμε μερικά καλά συστήματα για την φροντίδα των παιδιών. Νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει ένα παρόμοιο σύστημα και για τη φροντίδα των ηλικιωμένων. Είναι περίπλοκο οικονομικά, γιατί να έχεις φροντίσεις τα καθημερινά οικονομικά αλλά να ενδιαφερθείς και για το μέλλον».
Πίσω στο Τρόντχαϊμ, η Ίνγκερ Λις υποστηρίζει αυτή την ιδέα. Θεωρεί ότι ένα είδος οικονομικής αναγνώρισης, θα μπορούσε να δημιουργήσει πολλές δυνατότητες.
«Για παράδειγμα μπορείς να έχεις το μισθό ενός ατόμου που προσφέρει φροντίδα και μετά να έχεις λίγο περισσότερο ελεύθερο χρόνο, για να μην εξαρτάσαι τόσο πολύ από το αν θα έχεις ή δεν θα έχεις δουλειά, από την υποχρέωση να πηγαίνεις κάθε μέρα στη δουλειά σου, γιατί αυτό είναι πολύ απαιτητικό. Επομένως, αν έχεις λίγο ελεύθερο χρόνο, μπορείς να ξεκουραστείς γιατί μία μόνο ημέρα ξεκούρασης δεν είναι αρκετή».
Μετά από πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς, η Ίγκερ Λις περιμένει τώρα να μπορέσει να βάλει τον άντρα της σε ένα κέντρο φροντίδας σύντομα, κάτι που θα της επιτρέψει να περάσει λίγο ποιοτικό χρόνο με αυτόν κατά τη συνταξιοδότησή της.