Τρεις ημέρες μετά τη σφαγή στο δημοτικό σχολείο στο Νιούτον του Κονέκτικατ όλο το αμερικανικό έθνος είναι σε κατάσταση σοκ.
Γιατροί αστυνομικοί και ψυχολόγοι, που κλήθηκαν να διαχειριστούν το μακελειό και τα όσα ακολούθησαν, δηλώνουν πως είναι ό,τι χειρότερο έχουν αντιμετωπίσει.
Είκοσι έξι άνθρωποι σκοτώθηκαν εκ των οποίων είκοσι ήταν παιδιά ηλικίας 6 και 7 ετών.
Ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα απέτισε φόρο τιμής στα θύματα.
Εκτός από τα 20 παιδιά σκοτώθηκαν και έξι από τους δασκάλους τους. Έξι γυναίκες ηρωίδες.
Η 47χρονη Ντόν και η 56χρονη Μαρία ήταν η διευθύντρια και η ψυχολόγος του σχολείου αντίστοιχα. Από την πρώτη στιγμή έσπευσαν να εμποδίσουν τον 20χρονο και δέχτηκαν τους πρώτους πυροβολισμούς.
Η 27χρονη Βικτόρια, έκρυψε τους μαθητές στο ντουλάπι της αίθουσας και όταν ο Άνταμ Λάντζα μπήκε στην αίθουσα του είπε ότι έλειπαν γιατί είχαν γυμναστική. Η ίδια δεν κατάφερε να γλιτώσει, αλλά σώθηκαν όλοι οι μαθητές της.
Η 29χρονη Λόρεν Ρούσο δουλεύε στο σχολείο για πρώτη χρονιά, η Ρέιτσελ Νταβίνο και η Αν Μαρί Μέρφι είναι τα υπόλοιπα θύματα.
Ανάμεσα στα παιδιά που σκοτώθηκαν ήταν και η εξάχρονη Έμιλι. Ο πατέρας της συντετριμμένος την αποχαιρέτησε με λίγες λέξεις.
Ο Σαμ έζησε τον τρόμο αλλά κατάφερε να βγει ζωντανός. Η δασκάλα τους είχε κρύψει τους μαθητές της στις τουαλέτες του σχολείου.
Κοντά στο σχολείο οι κάτοικοι έχουν τοποθετήσει μικρούς χάρτινους αγγέλους για τις αθώες ψυχές που χάθηκαν.
Jon Davies: Άρτι αφιχθείς από το Νιουτάουν, στο γραφείο μας στην Ουάσιγκτον, ο ανταποκριτής μας Stefan Grobe. Stefan, δεν είναι μια μεγάλη πόλη κι ήσουν εκεί. Ποιά είναι τα προσωπικά του συναισθήματα;
Stfan Grobe:
Ήταν τρομερά. Ήταν φοβερό να συναντάς τους ανθρώπους, τις οικογένειες των θυμάτων, τους ανθρώπους που ζουν εκεί καθημερινά, που πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτή τη νέα πραγματικότητα. Ήταν πολύ σκληρό.
Jon Davies:
Πώς πιστεύεις ότι αντιμετώπισε συνολικά το θέμα ο πρόεδρος Ομπάμα;
Stefan Grobe:
Θεωρώ ότι έκανε μια σπουδαία ομιλία χθες βράδυ. Θα είναι η Ομιλία του Γκέτισμπεργκ του Ομπάμα. Ξέρετε, την σπουδαία και διάσημη ομιλία που είχε κάνει ο Αβραάμ Λίνκολν στον εμφύλιο πόλεμο.
Ο πρόεδρος βρίσκεται στη μέση μιας δημόσιας εθνικής συζήτησης που ξεκίνησε λίγες ώρες μετά το μακελειό. Το ερώτημα είναι: πώς θα διαχειριστούν οι Αμερικανοί αυτήν την κατάσταση. Είναι πολύ ενδιαφέρον να εξετάσουμε ότι οι Αμερικανοί, για περισσότερα από 20 χρόνια, έχουν εγκαταλείψει το αίτημα για αυστηρότερη νομοθεσία περί οπλοκατοχής. Το 1990, οκτώ στους δέκα Αμερικανούς τάσσονταν υπέρ της αυστηροποίησης των νόμων για την οπλοκατοχή, και το 2010 λιγότεροι από τέσσερις στους δέκα Αμερικανούς ήθελαν κάτι τέτοιο.
Jon Davies:
Είναι κάποιες φορές δύσκολο για τους Ευρωπαίους, για τους ανθρώπους που ζουν σε αυτήν την πλευρά του Ατλαντικού Ωκεανού, να κατανοήσουν πλήρως τη σχέση που έχουν οι συνηθισμένοι Αμερικανοί με τα όπλα. Νομίζω το αίσθημα που επικρατεί εδώ είναι: εάν έχει συμβεί μια τέτοιου είδους φρικαλεότητα- κι έχουν συμβεί πολλές- γιατί οι Αμερικανοί εξακολουθούν να θέλουν τα όπλα τους;
Stefan Grobe:
Κοίταξε Τζον, αυτό είναι κάτι βαθιά ριζωμένο στην αμερικανική ζωή. Και πάει πίσω στη δεύτερη τροποποίηση του Συντάγματος. Αυτό έγινε το 1791. Το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών έχει επικυρώσει την οπλοκατοχή πολλές φορές, σημειώνοντας ότι αυτή στην πραγματικότητα προστατεύει το δικαίωμα των ατόμων να κατέχουν όπλα, μέσα σε ένα συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο βεβαίως, και για νόμιμους λόγους, όπως η οπλοκατοχή για λόγους υπεράσπισης της κατοικίας.
Και ακόμη ένα ενδιαφέρον στοιχείο: φέτος, το 2012, περισσότεροι από 16 εκατομμύρια Αμερικανοί έκαναν αίτηση για να αποκτήσουν όπλο. Πρόκειται για ρεκόρ. Ακόμη και μετά από κάθε μακελειό, υπάρχει μια τάση των Αμερικανών να σπεύδουν σε καταστήματα όπλων και να ζητούν να αγοράσουν όπλα, επειδή νιώθουν ανασφαλείς. Και πιστεύω ότι πρόκειται να γίνει μια συζήτηση στη χώρα τα επόμενα χρόνια, πιθανώς, κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας του Μπάρακ Ομπάμα και πιστεύω ότι ο ίδιος ο πρόεδρος θα την κάνει ακρογωνιαίο λίθο της δεύτερης θητείας του.