Ο ρατσισμός, είναι ένα πρόβλημα με το οποίο έρχονται αντιμέτωποι πολλοί άνθρωποι σε καθημερινή βάση, όταν κρίνονται και αντιμετωπίζονται από τους άλλους, σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, εξαιτίας του χρώματος που έχει το δέρματος τους. Υπάρχουν συγκεκριμένοι νόμοι κατά του ρασισμού και της ξενοφοβίας, αλλά το να αλλάξει το σκεπτικό ορισμένων ανθρώπων δεν είναι εύκολο.
Είναι γενικά παραδεκτό ότι ο ρατσισμός υπάρχει, αλλά δεν βλέπω να υπάρχει πραγματική βούληση να αντιμετώπιστεί οριστικά, δεν εκλαμβάνεται από ολους σαν σημαντικό πρόβλημα.
Ακτιβιστές κατά του ρατσισμού λένε πως δεν επαρκεί μόνο το νομικό πλαίσιο, οι νόμοι αυτοί πρέπει και να εφαρμόζονται, και οι αρχές πρέπει να τιμωρούν όσους τους καταπατούν.
Η τοπική κοινωνία στην Αμβέρσα του Βελγίου, που είναι μία πόλη γνωστή για την βιομηχανία διαμαντιών και τις μεγάλες φυλετικές κοινότητες που φιλοξενεί, ήρθε αντιμέτωπη με ένα περιστατικό που προκάλεσε παγκόσμιο σοκ.
Ένας νεαρός, θιασώτης της ακροδεξιάς, καταδικάστηκε το 2006 για την δολοφονία, με ρατσιστικά κίνητρα μίας έγγυο γυναίκα από το Μάλι και το μόλις 2 ετών κοριτσάκι που ήταν μαζί της, ενώ τραυμάτησε σοβαρά και άλλη μια γυναίκα από την Τουρκία.
Εκατοντάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για την άνοδο της ακροδεξιάς. Αλλά παρα την κοινωνική κατακραυγή εκέινων των ημερών , η πρόοδος που σημειώθηκε ήταν ελάχιστη.
Πρόσφατα μάλιστα, έγιναν και επίσημες καταγγελίες στην αστυνομία για διακριτική μεταχείρηση κατά συγκέκριμένων ανθρώπων, που οδηγούσαν ακριβά αυτοκίνητα και που η αστυνομία επανειλλημένα σταματούσε για έλεγχο. Ο Μοχάμεντ, που έχει μαροκινή καταγωγή, είναι ένας από αυτούς που διαμαρτυρήθηκαν.
Mohamed Benhaddou, κάτοικος Αμβέρσας
“ Σαν πολίτης που είμαι, και κυρίως επειδή προέρχομαι από μετανάστες γονείς, διεκδικώ να έχω τα δικαιώματα που απολαμβάνουν και οι υπόλοιποι πολίτες, και προσπαθώ αυτό να το μεταδίδω σε όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται και να τους πείθω για την σοβαρότητα των επιχειρημάτων μου. Ο ρατσισμός για όσους δεν τον έχουν βιώσει μπορεί να είναι μια αφηρημένη έννοια, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι σε κάποιους ανθρώπους τους αλλάζει ολοκληρωτικά την ζωή. “ Ο Μοχάμεντ μας είπε ότι αν δεν υπάρξει κάποιο σχέδιο Μαρσαλ, δεν είναι αισιόδοξος ότι η κατάσταση θα αλλάξει προς το καλύτερο τουλάχιστον σύντομα.
Πρόσθεσε συγκεκριμένα ότι πλέον έχει γίνει αποδεκτό ότι οι άνθρωποι που ανήκουν σε φυλετικές μειονότητες, θα πέφτουν θύματα διακρίσεων όταν πρόκειται να βρουν δουλειά, σπίτι, και εργασία.
Ακτιβιστές θεωρούν πως από την μία πρέπει να υπάρξει ενημέρωση της κοινής γνώμης και από την άλλη τα θύματα πρέπει να κινητοποιούνται και να καταγγέλουν τα περιστατικά που συμβαίνουν σε βάρος τους.
Ο Omar Ba μας μίλησε εκ μέρους των Αφρικανικών φυλών που ζουν και εργάζονται στο Βέλγιο “ Μιλήστε δυνατά για το πρόβλημα, ακόμα και αν δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί άμεση λύση, βοηθά να γίνει ευρύτερα αντιληπτό τί συμβάινει. Αυτό μας βοηθά να καταλάβουμε την πραγματική έκταση του φαινομένου, και να ρυθμίσουμε τις κινήσεις μας. Είναι ευθύνη των αρχών και των πολιτικών, της Ευρώπης να ανταποκριθούν στις ανάγκες που προκύπτουν και να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Δεν είναι μόνο μια δουλειά που πρέπει να φέρει εις πέρας η κοινωνία, είναι μια δουλειά στην οποία όλοι πρέπει να είμαστε αρωγοί.”
Άλλοι ακτιβιστές πάλι θεωρούν ότι η μεγάλη πρόκληση είναι το πώς κανείς θα αξιοποιήσει την οργή της κοινής γνώμης κατά των ακραίων περιπτώσεων ρατσισμού, και θα χρησιμοποιήσει αυτή την δυναμική για να φέρει την αλλαγή, στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων που είναι τα θύματα.
Πολλά σχολεία έχουν επίσης ανακυρηχθεί ζώνες που δεν υπάρχει ρατσισμός.
Η πίεση είναι είναι κυρίως προς τις κυβερνήσεις στο να ενσωματώσουν την Ευρωπαική νομοθεσία στην δική τους και να καταπολεμήσουν έτσι το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, παρατηρούν ότι όλο και περισσότερα κράτη δείχνουν τελευταία να συμμορφώνονται με την Ευρωπαική νομοθεσία.
Σε αυτούς τους δύσκολους οικονομικούς καιρούς που διανύουμε, μία σκέψη είναι το πώς θα αντιμετωπίσουμε, την αύξηση φαινομένων λεκτικής ρατσιστικής βίας, που διαρκώς κερδίζει έδαφος.
Ο Mohamed Benhaddou μας είπε,
“ Όταν κοιτάζω πίσω στην δεκαετία του 90 και του 80, παρατηρώ ότι το θέμα του ρατσισμού ήταν και τότε επίκαιρο, όσο και σήμερα. Τότε στο επίκεντρο ήταν οι μάυροι και οι Άραβες. Τώρα το θέμα έχει περισσότερα θέματα που αφορούν στην κουλτούρα των ανθρώπων, γι αυτό και παρατηρούμε τους ανθρώπους που λένε ¨δεν έχω τίποτα κατά των Αράβων ή των μαύρων, αυτό που με ενοχλεί έιναι η κουλτούρα τους. και νομίζουν πως με αυτό τον τρόπο το επιχείρημα τους γίνεται πιο αποδεκτό. Είναι σαν να επικεντρώνεις μία κριτική στα θέματα της κουλτούρας και να αποφεύγεις την ουσία, που είναι η ίδια, και έχει ως αποτέλεσμα τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Ενώ ο Omar Ba προσέθεσε:
“ Τα φαινόμενα του ακραίου ρατσισμού, όπως και οι επιθετικές συμπεριφορές δεν είναι συχνό φαινόμενο. Υπάρχουν μεμονομένα περιστατικά, αλλά δεν είναι ο κανόνας. Υπάρχει πρόβλημα σε επίπεδο κράτους, και θα σας πως τι εννοώ με αυτό. Όταν υπάρχει πρόβλημα σε μία κοινωνία, νομίζω πως οι θεσμοί πρέπει να κινητοποιήθουν. Πρέπει να υπάρξει ενημέρωση των πολιτών μέσα από τα μμε, και να ευαισθητοποιηθούν πάνω στα θέματα του στιγματισμού ανθρώπων και της ρατσιστικής συμπεριφοράς που βάζει στο περιθώριο συγκεκριμένες ομάδες. “
Το φαινόμενο του ρατσισμού αποτελεί μείζον θέμα, αλλά όσοι μάχονται για να καταπολεμήσουν το πρόβλημα, πιστεύουν ότι με συνεχή αγώνα και με μικρές κατακτήσεις τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν.