ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑνταπόκριση: Γιάννης Γιαγκίνης
Εντάξει! Χάσαμε, όπως έχασαν και πολλοί άλλοι! Και είναι αλήθεια ότι η τριάρα δεν χωνεύεται εύκολα, ειδικά με τον τρόπο που ήρθε. Αλλά αυτά έχει το Μουντιάλ! Και όπως λέγαμε και χθες, η σημασία ήταν η παρουσία μας στην Βραζιλία! Και σίγουρα όσοι κατάφεραν να βρεθούν στο Στάδιο Μινεϊράο, αισθάνονται ευλογημένοι για αυτό που έζησαν, αυτήν την μοναδική ατμόσφαιρα, έστω και αν ο αγώνας δεν είχε την επιθυμητή κατάληξη.
Οι Κολομβιανοί μας νίκησαν κατά κράτος. Όχι τόσο στον αγωνιστικό χώρο. Εκεί μπορεί το σκορ να έγραψε 3-0, αλλά όποιος δει την ισορροπία των στατιστικών και δεν του πεις το τελικό αποτέλεσμα, το πιθανότερο να σου πει ότι το ματς αυτό έληξε ισόπαλο. Εκεί που υπερείχαν μακράν ήταν στην κερκίδα. Δημιούργησαν μια ανατριχιαστικά όμορφη, εορταστική ατμόσφαιρα. Και σε αυτό το πάρτι, υπήρχε χώρος για να συμμετάσχουν και οι λιγοστοί Έλληνες.
Ο αγώνας είχε λήξει και εμείς αντί για συνεντεύξεις Τύπου, μεικτή ζώνη και τα γνωστά τετριμμένα, προτιμήσαμε να βγούμε έξω, στον κόσμο. Να δούμε τους Έλληνες! Έφευγαν λίγο στεναχωρημένοι, αλλά συνέχιζαν τα συνθήματα. «Δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ…». Τριγύρω τους χιλιάδες Κολομβιανοί, να τους ζητούν να βγουν φωτογραφίες, να ανταλλάσσουν κασκόλ και καπέλα. Η καζούρα υπήρχε ασφαλώς. Αλλά τα πλαίσια ήταν στο απολύτως ανεκτό επίπεδο.
Έτσι είναι το Μουντιάλ. Μια γιορτή. Έτσι ξεκίνησε από το προηγούμενο βράδυ. Με λίγους συναδέλφους βγήκαμε βόλτα σε μια πλατεία. Το πάρτι είχε ξεκινήσει. Εκατοντάδες Κολομβιανοί, άλλοι τόσοι Βραζιλιάνοι και με το ζόρι δέκα – δεκαπέντε Έλληνες στο… Κολωνάκι του Μπέλο Οριζόντε. Τα τραγούδια λοιπόν, είχαν ξεκινήσει από το προηγούμενο βράδυ. Το γλέντι συνεχίστηκε όλη τη νύχτα. Και από νωρίς το πρωί, ξεκίνησε η προσέλευση στο γήπεδο. Είναι και αυτή μία ιεροτελεστία.
Προτιμήσαμε αυτό που κάνουμε πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Να μην πάμε κατευθείαν με το shuttle bus των δημοσιογράφων στην σχετική είσοδο. Προτιμήσαμε να πάμε ως θεατές. Να διασχίσουμε το περίπου ένα χιλιόμετρο. Να συναντάμε Έλληνες από κάθε λογής περιοχή του πλανήτη. Αλλά κυρίως, να βλέπουμε τους δεκάδες χιλιάδες Κολομβιανούς να τραγουδούν και να γιορτάζουν. Να βγαίνουν φωτογραφίες με τους Έλληνες, να κάνουν προβλέψεις για τον επικείμενο αγώνα. Να ψωνίζουν στα ίδια μαγαζιά αναμνηστικά της διοργάνωσης, να κερνάει ο ένας τον άλλον μπίρες – και ας μην γνωρίζονταν από πριν, και ας μην ξαναβρεθούν ποτέ στην ζωή τους ξανά. Σημασία είχε που βρίσκονταν στον ίδιο χώρο και απολάμβαναν αυτές τις στιγμές.
Αυτό είναι το Μουντιάλ! Πολύς κόσμος από πολλές περιοχές του πλανήτη να γίνεται ένα και να γιορτάζει! Όχι μόνο μέσα στο στάδιο αλλά κυρίως έξω από αυτό, πριν και μετά. Κανείς δεν είχε να χωρίσει κάτι με κανέναν! Ένα ματς ήταν και πολλοί Έλληνες το είδαν μάλιστα ανάμεσα στους Κολομβιανούς φιλάθλους. Μαζί με τους Κολομβιανούς φιλάθλους! Στο γήπεδο έβλεπες διάσπαρτες σε διάφορα σημεία ελληνικές σημαίες, ανάμεσα στην τόση… κιτρινίλα. Σε δύο ξεχωριστές θύρες υπήρχε και ο κύριος όγκος των Ελλήνων οπαδών, αυτός του «Γαλανόλευκου Φάρου» με αυτούς που ήρθαν από την Ελλάδα και αυτός της ελληνικής κοινότητας του Σάο Πάολο που έφερε τρία λεωφορεία. Οι υπόλοιποι, που είχαν αγοράσει εισιτήρια από το ίντερνετ, βρίσκονταν διασκορπισμένοι, αλλά δεν είχαν κανένα πρόβλημα να παρακολουθούν το ματς δίπλα – δίπλα με τους… «εχθρούς».
Και φυσικά, δεν περιγράφεται η ατμόσφαιρα όταν ο αγώνας ξεκίνησε. Τραγούδι και χορός από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο! Βοήθησε και η εξέλιξη της αναμέτρησης βέβαια, αλλά είναι στην φύση αυτού του λαού να τραγουδά. Να γιορτάζει. Ξεχωριστή στιγμή η ανάκρουση του εθνικού ύμνου. Σαράντα με πενήντα χιλιάδες Κολομβιανοί δημιούργησαν ένα πανδαιμόνιο! Οι διοργανωτές αναγκάστηκαν να σταματήσουν την μουσική από τα μεγάφωνα για να ακουστεί το τραγούδι των φιλάθλων! Πανικός…Επευφημίες!
Και αμέσως μετά, ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας. Ξάφνου, για δύο λεπτά, όλοι σταματούν. Είναι η ιερή στιγμή του αντιπάλου και κανείς – μα κανείς, δεν διανοήθηκε να την χαλάσει. Δείγμα σεβασμού. Δείγμα πολιτισμού. Πενήντα χιλιάδες Κολομβιανοί να ακούν τους μερικούς εκατοντάδες Έλληνες. Να τους μαγνητοσκοπούν. Να τους φωτογραφίζουν. Στο τέλος να τους χειροκροτούν. Και αμέσως μετά, να αρχίζουν το συνεχές τραγούδι για την ομάδα τους.
Εικόνες ξεχωριστές. Εικόνες Μουντιάλ. Γιατί το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είναι μονάχα αυτό που δείχνει η τηλεόραση. Είναι πρωτίστως αυτές οι στιγμές που φέρνουν κοντά και ενώνουν τόσο διαφορετικούς λαούς. Στιγμές που τις αντιλαμβάνεται μόνο όποιος τις ζήσει από κοντά. Και όποιος Έλληνας βρέθηκε στο Μινεϊράο το μεσημέρι του Σαββάτου, μπορεί να στεναχωρήθηκε για την τριάρα, αλλά ένιωσε ευλογημένος που μετείχε και αυτός σε μια τόσο μεγάλη γιορτή που έστησαν Κολομβιανοί και Βραζιλιάνοι. Το αποτέλεσμα έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Οι εικόνες είναι αυτές που μένουν, που σχολιάζονται και προσπαθήσαμε να καταγράψουμε, όσο αυτό είναι εφικτό, με τον φωτογραφικό μας φακό…