Εδώ Βραζιλία: Τα δάκρυα για τον αποκλεισμό, η πίκρα και... το «αύριο»

Εδώ Βραζιλία: Τα δάκρυα για τον αποκλεισμό, η πίκρα και... το «αύριο»
Από Euronews
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ανταπόκριση: Γιάννης Γιαγκίνης

Αγωνία, μαχητικότητα, λύτρωση, παράταση, πέναλτι, ατυχία, θλίψη, πόνος, πίκρα, δάκρυα, απογοήτευση. Και από την άλλη αγωνία, παθητικότητα, απογοήτευση, παράταση, πέναλτι, τύχη, ευστοχία, επιτυχία, πανηγύρι. Τόσες πολλές εναλλαγές, τόσα πολλά συναισθήματα, μέσα σε τόσα λίγα λεπτά. Τι να πρωτογράψει κανείς;

Η πρώτη σκέψη ήταν να μην γράψει τίποτα. Αλλά γίνεται μετά από 23 ημερολόγια όπου παρακολουθήσαμε βήμα προς βήμα κάθε μέρα αυτήν την πορεία της, να μην γράψουμε τίποτα; Κι όμως, δεν πήγαινε η καρδιά. Δεν υπήρχε το μυαλό. Τα χέρια χτυπάνε βαριά το πληκτρολόγιο και το πνεύμα αντιστέκεται. Μόνο μια λέξη βγαίνει: Γιατί; Και κυρίως, γιατί έτσι;

Η απάντηση είναι όμως είναι τόσο μα τόσο απλή… Γιατί έτσι είναι η μπάλα. Και ίσως αυτή η άτιμη στρογγυλή θεά, απέδωσε τελικά δικαιοσύνη τα ξημερώματα της Δευτέρας, όσο πικρό και αν ακούγεται αυτό. Σίγουρα δεν πέρασε η καλύτερη ομάδα. Αλλά δεν προκρίθηκε και μια κακή ομάδα. Έστω και αν κάποιοι παίκτες μας δεν δίστασαν να πουν ότι η Κόστα Ρίκα ήταν η χειρότερη από τους άλλους τρεις αντιπάλους μας σε αυτό το Μουντιάλ.

Και εδώ είναι που έρχεται το «γαμώτο». Καταφέραμε να τα βγάλουμε πέρα με δέκα απέναντι στην Ιαπωνία. Λυγίσαμε την σαφώς ανώτερη ποιοτικά Ακτή Ελεφαντοστού. Και την πατήσαμε με την Κόστα Ρίκα. Αλλά και αυτοί, αν έμεναν απέξω, κάτι αντίστοιχο δεν θα έλεγαν; Ότι ξεπέρασαν τρεις πρώην πρωταθλήτριες κόσμου (Ιταλία, Αγγλία, Ουρουγουάη) και έμειναν απέξω από την σαφώς πιο «άσημη» Ελλάδα;

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Κάποιος θα κέρδιζε, κάποιος θα έχανε. Είναι πολύ μικρές οι λεπτομέρειες που έκριναν τον νικητή. Και βασικά, συνοψίζονται σε ένα όνομα, τον τεράστιο Νάβας! Δεν αποκρούει μόνο το πέναλτι, αλλά κάνει και τουλάχιστον τρεις εντυπωσιακές επεμβάσεις στην διάρκεια του ματς, ενστικτώδεις, όπως στις φάσεις με τον Σαλπιγγίδη, τον Λάζαρο, τον Μήτρογλου στις καθυστερήσεις,…

Οι παίκτες μας έφυγαν από το γήπεδο με δάκρυα στα μάτια. Οι οπαδοί εξακολουθούσαν να δίνουν τον ρυθμό: «Δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ…». Αλλά η ευκαιρία χάθηκε. Μια χρυσή, μια μοναδική ευκαιρία, από αυτές που δεν συμβαίνουν συχνά. Γιατί μπορεί να ξαναπροκριθεί κάποια στιγμή η Εθνική στους 16, ίσως και στο επόμενο Μουντιάλ, αλλά τότε δύσκολα θα βρεθεί ξανά αντίπαλος σαν την Κόστα Ρίκα.. Όπως και για την Κόστα Ρίκα, δύσκολα θα βρεθεί ξανά αντίπαλος σαν την Ελλάδα.

Η Εθνική δεν ήταν κακή. Βασικά, με γεωμετρική πρόοδο, παιχνίδι με το παιχνίδι, ανέβαζε την απόδοσή της. Είχε πρόβλημα στην αποτελεσματικότητα, στο γκολ. Είχε τους ωραίους, είχε και τους μοιραίους. Το δοκάρι με την Κολομβία καταφέραμε και το ξεπεράσουμε. Το χαμένο πέναλτι δύσκολα θα το ξεπεράσει και ο ίδιος ο Φάνης Γκέκας.

Δεν ήταν κακή εκτέλεση ωστόσο. Ήταν όμως εντυπωσιακή η απόκρουση του Νάβας. Ούτε ήταν κακός ο ίδιος, όσο έπαιξε. Μην ξεχνάμε ότι το γκολ της ισοφάρισης από τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο ήρθε από ενέργεια του ιδίου, που μέσα στην περιοχή βρίσκει τον χώρο να γυρίσει και να κάνει το σουτ εκεί που οποιοσδήποτε άλλος θα έψαχνε την πάσα.

Και εφόσον ήταν τελικά να γίνει, ίσως να είναι καλό που συνέβη στον συγκεκριμένο παίκτη και όχι σε κάποιον από τους προηγούμενους που εκτέλεσαν. Σε έναν παίκτη που έχει βάλει 25 γκολ με το εθνόσημο και κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την προσφορά του. Αν είχε αποτύχει κάποιο από τα παιδιά της νέας γενιάς, θα κινδύνευε να δει την καριέρα του να καταστρέφεται από μια τέτοια στιγμή.

Αν δεν ήταν ο Γκέκας, θα μπορούσε να είναι ο επόμενος που θα ακολουθούσε, πιθανότατα ο Καραγκούνης – και να έλεγε αντίο με τέτοιον τρόπο σε μια μεγάλη καριέρα. Θα μπορούσε βέβαια και να μην είναι. Έτσι και αλλιώς, το ματς κρίθηκε στην παράταση, όταν με παίκτη παραπάνω δεν μπορέσαμε να τους λυγίσουμε. Όταν βγήκαμε σε μια αντεπίθεση πέντε έναντι δύο και καταφέραμε να μην σκοράρουμε.

Αλλά θα μπορούσε να μην έχει ισοφαρίσει ο Σωκράτης, να είχαμε ηττηθεί από την κανονική διάρκεια. Να μην έχουμε ζήσει την εμπειρία της παράτασης, την αγωνία να πηγαίνει στο κόκκινο στα πέναλτι. Να είχαν τελειώσει όλα νωρίτερα. Δεν έγινε αυτό. Και έτσι ζήσαμε μια ακόμα μεγάλη εμπειρία σε αυτό το μοναδικό ταξίδι.

Και τώρα που γίνεται ο πρώτος απολογισμός, δεν έχουμε παρά να ευχαριστήσουμε αυτήν την ομάδα για αυτό το ταξίδι. Για αυτά τα ταξίδια τα τελευταία δέκα χρόνια, αλλά ειδικά για όσα έγιναν την τελευταία διετία. Που μετά την επιτυχία στο Euro της Πολωνίας, ξεκίνησε από την Λετονία, πέρασε από την Σλοβακία, την Βοσνία, το Λιχτενστάιν, την Λιθουανία, την Ρουμανία και κατέληξε εδώ, στην Μέκκα του ποδοσφαίρου, την Βραζιλία.
Ευχαριστούμε για τις στιγμές και για τις συγκινήσεις! Για τις εμπειρίες. Για το ταξίδι.

Άλλωστε, τα ταξίδια ποτέ δεν σταματούν. Ήταν να μην γίνει η αρχή. Σεπτέμβρη αρχίζει μια νέα πορεία, με στόχο την Γαλλία και πρώτο αντίπαλο την Ρουμανία. Εκεί που θα έχουμε μια νέα αρχή, με έναν νέο τεχνικό στον πάγκο, τον Κλαούντιο Ρανιέρι. Ο οποίος παραλαμβάνει μια ομάδα με βαριά, πολύ βαριά πλέον φανέλα, από τον Φερνάντο Σάντος, που οφείλουμε όλοι να ευχαριστήσουμε για όσα συνολικά προσέφερε στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ευχαριστούμε επίσης τον μεγάλο Γιώργο Καραγκούνη για όσα πολλά προσέφερε στην Εθνική Ομάδα, στις Εθνικές Ομάδες όλων των ηλικιών, εδώ και 23 χρόνια. Φεύγει με ψηλά το κεφάλι, έχοντας πέσει ως μαχητής, έχοντας οργώσει ως πολεμιστής επί 120 λεπτά όλο το γήπεδο και έχοντας τρέξει στην διάρκεια του αγώνα 14 χιλιόμετρα, περισσότερα από κάθε άλλον, σαν να πρόκειται για νεανία. Και όμως, έφτασε στα 37!

Ευχαριστούμε όλα τα παιδιά. Είχαμε την ευτυχία να ζήσουμε μαζί τους μοναδικές στιγμές. Ιστορικές. Που δεν περιγράφονται εύκολα με λόγια – αλλά μένουν κάπου στο ντουλαπάκι της καρδιάς. Και θα μας συντροφεύουν για μια ζωή.

Βέβαια, μένει πάλι το «γαμώτο». Όσο πιο πολύ περνάει η ώρα, τόσο πιο δύσκολο να χωνέψει κανείς τι ακριβώς έχει συμβεί. Έχει πάει πλέον ξημέρωμα Δευτέρας και οι (λίγοι) δημοσιογράφοι που ακολουθήσαμε την Εθνική Ομάδα σε αυτό το όμορφο ταξίδι στην Βραζιλία, αρχίσαμε τους αποχαιρετισμούς. Σιγά – σιγά όλοι θα αποχωρήσουμε και θα αναζητήσουμε τις πτήσεις της επιστροφής στην πατρίδα.

Κάποιοι από εμάς δακρύσαμε την ώρα του αγώνα, όπως και οι περισσότεροι παίκτες άλλωστε. Κάποιοι λυγίσαμε ώρες μετά. Σε λίγο ξημερώνει έξω, αλλά η υπερένταση δεν έχει φύγει. Και καθώς συνεχίζονται οι αποχαιρετισμοί, λίγο παραδίπλα, δύο κοσταρικανοί συνάδελφοι χαζεύουν στο youtube την κοσταρικανή περιγραφή του χαμένου πέναλτι του Γκέκα και της τελευταίας εκτέλεσης του Ουμάνια. Τα χαμόγελα ξεχειλίζουν. Πήγαμε δίπλα τους και τα είδαμε μαζί, όπως και αυτοί θα έρχονταν από περιέργεια να δουν τα δικά μας, αν το αποτέλεσμα ήταν αντίστροφο.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

«Είναι η πρώτη μας φορά στους οκτώ του Μουντιάλ. Ξέρετε τι είναι μια τόσο μικρή χώρα να καταφέρνει κάτι τέτοιο;», μας είπαν. Η απάντηση είναι πως το φανταζόμαστε μεν, δεν το ξέρουμε όμως. Δεν το έχουμε ζήσει για να το ξέρουμε. Θα θέλαμε να ήμασταν στην θέση τους και εκείνοι στην δική μας. Να τους λέμε εμείς τα ίδια… Φτάσαμε μια ανάσα, είναι η αλήθεια. Αλλά μια ανάσα από την πρόκριση έφτασε και η Ακτή Ελεφαντοστού, χωρίς να τα καταφέρει. Αυτή τη φορά η τύχη έμελλε να γυρίσει σε εμάς την πλάτη, αν και φλέρταρε αρκετά μαζί μας από τις καθυστερήσεις του κανονικού αγώνα και μετά.

Μεγάλο δίδαγμα και για την ζωή αυτό. Ποτέ μην προτρέχεις να πανηγυρίσεις και ποτέ μην σε παίρνει απο κάτω, σε μια φαινομενική αποτυχία, αφού στο χέρι σου είναι να γυρίσεις την κατάσταση. Το ζήσαμε και από την καλή, με Ιαπωνία και Ακτή Ελεφαντοστού, και από την ανάποδη. Συγχαρητήρια στην Κόστα Ρίκα γιατί υπήρξε ένας αξιόμαχος αντίπαλος. Πολλά συγχαρητήρια όμως και στην Ελλάδα. Οι παίκτες μας έπεσαν, αλλά έπεσαν όπως θέλαμε. Μαχόμενοι. Και αυτό μας αρκεί, έστω και αν η πίκρα είναι αλήθεια ότι παραμένει για μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία…

Οι ώρες περνούν και ο νους ακόμα δεν το χωρά. Και ας έχει πλέον πάει πρωί. Έξω έχει αρχίσει να ξημερώνει μια καινούρια μέρα… Μια καινούρια μέρα και για εμάς και για την Εθνική μας! Ευχαριστούμε για τις στιγμές, τα συναισθήματα, όλες αυτές τις εναλλαγές και τις αναμνήσεις. Κρατάμε όσο γίνεται το κεφάλι ψηλά, έστω και με δάκρυα στα μάτια, και πάμε πλέον για άλλα…

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Επεισοδιακό «διπλό» της Αργεντινής στο Μαρακανά

Βραζιλία: Ο Νεϊμάρ ξεπέρασε τον Πελέ

Ισπανία: Φυλάκιση 2,5 ετών στον Ρουμπιάλες πρότεινε η εισαγγελία