«Οι νύχτες Ήχου» της Λυών πέρα από τις συναυλίες, δίνουν την ευκαιρία στους επαγγελματίες του χώρου να συζητήσουν τις νέες τάσεις στο χώρο της
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ«Οι νύχτες Ήχου» της Λυών πέρα από τις συναυλίες, δίνουν την ευκαιρία στους επαγγελματίες του χώρου να συζητήσουν τις νέες τάσεις στο χώρο της μουσικής και να δουν ποιο είναι το μέλλον της τέχνης. Σ’ αυτό ακριβώς εξειδικεύεται το φόρουμ «European Lab», που διεξήχθη για πέμπτη φορά, 12-15 Μαΐου, στη Λυών. Είναι μια παράλληλη εκδήλωση του διάσημου μουσικού φεστιβάλ.
Η Έλζα Γκονσάλβες από το euronews μεταδίδει:
«Στο σημερινό περιβάλλον όπου οι προϋπολογισμοί μειώνονται, πώς μπορούμε να διαφυλάξουμε ότι το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα θα είναι ποιοτικό; Πώς θα είναι ο πολιτιστικός τομέας στο μέλλον; Αυτές είναι μερικές δύσκολες ερωτήσεις που οι προσκεκλημένοι του φόρουμ European Lab κλήθηκαν να απαντήσουν».
Ανάμεσα στους καλεσμένους, ήταν η πολωνέζα δημοσιογράφος Άγκατα Πίζικ:
«Σήμερα το πρόβλημα προκύπτει από τα ζητήματα της παγκοσμιοποίησης, της ομογενοποίησης, της εμπορευματοποίησης και των καναλιών που έχουν δημιουργήσει τα νέα μέσα, τα οποία έχουν κάνει την παρουσίαση της τέχνης πιο εύκολη. Την ίδια στιγμή, η ζωή του καλλιτέχνη έχει γίνει πιο δύσκολη, χωρίς χρήματα. Η πορεία της κουλτούρας κατευθύνεται προς εκεί που υπάρχουν τα λεφτά. Αυτό αφήνει εκτός παιχνιδιού,πολλούς νέους ανθρώπους, που δεν περνά από το μυαλό τους να ξεκινήσουν καλλιτεχνική καριέρα».
Η Άγκατα Πίζικ δουλεύει στο Λονδίνο. Το 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Φτωχοί αλλά Σέξι: Πολιτιστικές συγκρούσεις στην Ευρωπαϊκή Δύση και Ανατολή», όπου αναλύει την τέχνη της Ανατολικής Ευρώπης. Κατά τη γνώμη της, υπήρχε μεγαλύτερη πολιτιστική ποικιλία, πριν το 1989:
«Στο παρελθόν, ακόμη κι όταν οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ακολουθούσαν κάποια δυτικά πολιτιστικά πρότυπα, έβρισκαν τις δικές τους λύσεις και προέβαλαν τη δική τους αισθητική, που είχε να κάνει με τις ευρύτερες ιδέες του σοσιαλισμού και της σοσιαλδημοκρατίας. Όλα αυτά έχουν πλέον εξαφανιστεί από τον κόσμο. Με όρους τέχνης και κουλτούρας, αυτό σήμαινε κρατικές χρηματοδοτήσεις και μια ανεξαρτησία, από τους εμπορικούς όρους που υπήρχαν στην αγορά. Η τέχνη δεν χρειαζόταν να πουλήσει κάτι. Έπρεπε απλώς να είναι καλή».
Ο Ρέλια Μπόμπιτς από την Σερβία γνωρίζει πολύ καλά το θέμα της επιχορήγησης της τέχνης. Προσπαθώντας να φτιάξει ένα νέο πολιτιστικό κέντρο στο Βελιγράδι χρειάστηκε να συνεργαστεί στενά με 25 ιδιωτικές εταιρίες:
«Είναι πολύ σημαντικό να συνδέεσαι με την τοπική κοινότητα, να υπηρετείς τη δική σου καλλιτεχνική και δημιουργική ομάδα και να δουλεύεις μαζί της. Αυτό σημαίνει ότι οι ηθοποιοί, οι καλλιτέχνες, οι καλλιτεχνικοί διευθυντές και οι μέτοχοι πρέπει να είναι πιο ανοικτοί σε συνεργασίες σε διαφορετικούς τομείς»