ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤα πράγματα συνήθως του έρχονται με την δεύτερη και όχι με την πρώτη. Στο σχολείο άκουγε θέατρο και πάθαινε πανικό, καθώς ο φόβος της έκθεσης τον καθήλωνε. Στη συνέχεια σπούδασε τεχνολόγος – γεωπόνος στην Καλαμάτα. Αλλά μόνο αρκετά μετά, αισθάνθηκε ότι βρήκε αυτό που ήθελε να κάνει, το πλαίσιό του, που δεν ήταν άλλο τελικά από το θέατρο.
Στη θεατρική σχολή μπήκε με την δεύτερη ξανά. Εκεί αισθάνθηκε για πρώτη φορά ότι κάπου ανήκει, ότι είναι μέρος ενός συνόλου, ότι βρήκε ένα περιβάλλον που θα τον βοηθήσει να επικοινωνήσει με τον κόσμο, να ξεπεράσει την έμφυτη εσωστρέφεια και το κλείσιμό του. Παρότι βγήκε «μεγάλος» στην πιάτσα, ο Αντώνης Αντωνόπουλος αισθάνεται τυχερός γιατί συνεργάζεται με ανθρώπους που εκτιμά, σε δουλειές που του αρέσουν πολύ.
Αποφάσισε τώρα, πρώτη φορά, να σκηνοθετήσει τον εαυτό του σε έναν μονόλογο, που τον αφορά βαθύτατα που αντανακλά όλα αυτά που τον απασχολούν αυτή την περίοδο της ζωής του και όχι μόνο. Δεν είναι άλλος από το έργο του Σάμουελ Μπέκετ «Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ», ένα έργο για το τέλος των ψευδαισθήσεων και για τη σκληρότητα με την οποία μας φέρεται πολλές φορές ο χρόνος. Κατά τη διάρκεια της παράστασης, που φιλοξενείται στο Bios, μετατρέπεται σε κάτι άλλο, απευθύνεται στον εαυτό του, στον πατέρα του, σε όλους τους θεατές. Δίνει μια συγκινητική ερμηνεία, που σε κάνει να αναλογιστείς για το πώς περνά ο χρόνος από τη ζωή μας, πώς λειτουργεί ο μηχανισμός της μνήμης, πώς αναπαρίσταται η ανάμνηση.
Ο Κραπ είναι λοιπόν ρόλος ταμάμ γι’ αυτόν. Ένα είδος ψυχανάλυσης επί σκηνής, ένα ιδιότυπο παιχνίδι θάρρους με την πραγματική ζωή και με τον μέλλοντα χρόνο.
-Είσαι μόλις 33 ετών. Τι σχέση έχεις με τον 69χρονο ήρωα που ερμηνεύεις;
Τον τελευταίο καιρό με απασχολεί έντονα το θέμα της μνήμης, του χρόνου, υπό το πρίσμα της σχέσης παρόντος-παρελθόντος. Από την άλλη πλευρά, είμαι σε κοντινή ηλικία με τον νεότερο Κραπ, τη στιγμή που παίρνει τις μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή του. Η συγκεκριμένη περίοδος είναι τα πιο ζωντανά, τα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής μας. Αυτή ήταν αφορμή για να ανεβάσω το συγκεκριμένο έργο. Γιατί δείχνει πόσο αλλάζει ο άνθρωπος στο πέρασμα των ετών, πόσο διαφορετικός και με άλλες ιδέες είναι σε κάθε φάση της ζωής του. Δείχνει πώς ο χρόνος φέρεται στους ανθρώπους. Είχα διαβάσει το συγκεκριμένο κείμενο, πριν πολλά χρόνια . Όταν το ξαναδιάβασα πρόσφατα μου γεννήθηκε η ιδέα να το σκηνοθετήσω με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
-Ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Ποια είναι η δική σου ιδέα προσέγγισης του κειμένου;
Η ιδέα που είχα ήταν να υπάρχει ένα βίντεο, στο οποίο να είναι ο πατέρας μου. Είναι 68 ετών. Είναι δηλαδή στην ηλικία που είναι ο Κραπ στο έργο. Τον έχουμε βάλει να κάνει κάποιες απλές δράσεις που υπάρχουν στο κείμενο: ακούει την μαγνητοταινία, περπατάει, τρίβει τα χέρια του. Και αναπτύσσω μια σχέση με αυτό το βίντεο, χωρίς να υποδηλώνεται στην παράσταση ότι είναι ο μπαμπάς μου. Το βίντεο είναι η αφορμή για να συνθέσω επί σκηνής τον Κραπ. Μέσα από τις δράσεις του πατέρα μου στο βίντεο, δανείζομαι στοιχεία για να φτιάξω τον ήρωά μου. Αποφασίσαμε με τον Δημήτρη Καμαρωτό να μην υπάρχει τίποτε προηχογραφημένο. Επειδή εγώ είμαι κοντά στην ηλικία του νέου Κραπ, της μαγνητοταινίας, έχουμε βρει έναν φωνητικό τρόπο για να τονίσουμε τη διαφορά ανάμεσα στον 39χρονο και τον 69χρονο Κραπ. Βλέπουμε λοιπόν ζωντανά στη σκηνή τις ηχογραφήσεις που έκανε στη νεαρή ηλικία. Προσπαθούμε δηλαδή να φτιάξουμε δύο παράλληλους χρόνους.
-Γιατί κάνεις αυτή την προβολή με τον πατέρα σου; Υπογραμμίζεις με κάποιο τρόπο αυτή τη σχέση;
Μέσω του πατέρα μου και του παρελθόντος που φέρει υπογραμμίζω τη σχέση που έχω εγώ μαζί του, γιατί η δική του ιστορία είναι και δική μου ιστορία. Είναι το παρελθόν μου, αλλά και το μέλλον μου. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη χρονική σχέση, ότι δηλαδή κάποια στιγμή θα φτάσω τα χρόνια του, αλλά και με το γεγονός ότι τα παιδιά μοιάζουν αρκετά, όταν περάσουν τα χρόνια στους γονείς τους, χωρίς να το αναγνωρίζουμε ή να το παραδεχόμαστε. Δεν θέλω να πω ότι θα γίνουμε σαν τους γονείς μας, αλλά σίγουρα τους κουβαλάμε.
-Αυτό πώς λειτουργεί για σένα; Απελευθερωτικά; Σε καταπιέζει; Είναι τα γονίδια από τα οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε; Ένα άγχος για το μέλλον που το βλέπουμε μπροστά μας;
Δεν με καταπιέζει. Σίγουρα μου δημιουργεί όμως ένα άγχος για το μέλλον, για το προς τα πού θα κατευθυνθώ. Αναγνωρίζεις τι κάνει ο χρόνος στους ανθρώπους. Στέκεσαι απέναντί του και μελετάς το φαινόμενο. Αναμετριέσαι με αυτό. Είναι σαν να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Ο πατέρας σου είναι το παρελθόν σου και ταυτόχρονα ένα εν δυνάμει μέλλον σου. Η σχέση που αναπτύσσεται με το βίντεο αφήνει μια αίσθηση τρυφερότητας. Μοιάζει να συνομιλούμε.
-Πώς είναι η σχέση με τον πατέρα σου;
Έχουμε καλή σχέση. Αισθάνομαι ότι έχουμε συμφιλιωθεί πλέον. Τα έχουμε βρει. Όσο περνούν τα χρόνια η σχέση μας έχει γίνει πλέον ισότιμη. Έχουμε περάσει διάφορες φάσεις, όπως περνά κάθε σχέση πατέρα-γιου. Συμμετείχε στο βίντεο με μεγάλη χαρά. Δεν είχε διαβάσει το θεατρικό έργο. Μου έκανε βαθιά εντύπωση ότι δεν μπήκε καθόλου στη διαδικασία να παίξει. Ό,τι κι να του ζητήσαμε το έκανε απλά και φυσικά. Δεν υποκρίθηκε σε καμιά στιγμή.
-Πώς θα έδινες συνοπτικά την υπόθεση του έργου σε έναν θεατή που δεν το ξέρει;
Ο Κραπ στα 39 του αποφασίζει να εγκαταλείψει τα πάντα και να αφοσιωθεί στην καριέρα του και στο έργο του, γιατί θεωρεί ότι βρήκε τον σκοπό της ζωής του. Είναι το γράψιμο και θεωρεί ότι βρήκε την ιδέα για να γράψει το μεγάλο αριστούργημα. Απαρνιέται τον έρωτα και όλα τα πάθη του (γυναίκες, αλκοόλ και μπανάνες). Εμείς τον βρίσκουμε στα 69 του, αποτυχημένο και μόνο. Το έργο δείχνει πόσο άδειες και χωρίς νόημα είναι οι μεγάλες αποφάσεις που παίρνουμε στη ζωή μας. Το έργο είναι ενδιαφέρον και για τον ίδιο τον Μπέκετ. Είχε γράψει λίγα χρόνια πριν «Το τέλος του παιχνιδιού» και λίγα χρόνια μετά τον Κραπ έγραψε τις «Ευτυχισμένες Μέρες». Βρισκόταν και ο ίδιος σε μια παρόμοια φάση με τον ήρωά του. Ήταν κι αυτός σε ένα παρόμοιο μεταίχμιο με τον νέο Κραπ, όσον αφορά την κατεύθυνση της ζωής του. Μόλις είχε αρχίσει να γίνεται γνωστός. Το έργο έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα. Ο μεγάλος Κραπ ίσως εμπεριέχει και έναν φόβο του Μπέκετ στο που θα κατέληγε στη ζωή του. Έγραψε το έργο γιατί είχε ενθουσιαστεί με την τεχνολογία της εποχής, που ήταν οι μαγνητοταινίες. Του άρεσε ότι μπορούσε να ηχογραφήσει τη φωνή του, να έχει έναν τρόπο να σταθεί απέναντι στο εαυτό του.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ-Τι σε φοβίζει περισσότερο από όλα αυτά που απασχολούν τον Κραπ: ο έρωτας, η δουλειά, ο χρόνος ή η προσωπική μοναξιά του ήρωα;
Νομίζω όλα. Όλους μας, μας απασχολούν αυτά τα ζητήματα. Εμένα προσωπικά μου αρέσει να είμαι μόνος. Πολλές φορές φοβάμαι ότι το παρακάνω. Δεν ξέρω αν είναι μια συνειδητή επιλογή ή όλο αυτό γίνεται ασυνείδητα. Φοβάμαι να συνδεθώ και να επικοινωνήσω. Προσωπικά μου λείπει η ορμή να βουτήξω σε μια ερωτική σχέση, να πέσω με τα μούτρα στην επαφή με τον κόσμο. Κλείνομαι πολύ εύκολα. Αυτό το λύνω κατά κάποιο τρόπο με τη δουλειά μου, γιατί το θέατρο είναι επικοινωνία. Ίσως ανήκω στους ανθρώπους που χρειάζονται ένα φίλτρο για να επικοινωνήσουν. Πάντα χρειαζόμαστε ένα πλαίσιο για να καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε. Έχω την αίσθηση ότι το δικό μου πλαίσιο είναι το θέατρο. Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά άνετα και ότι ανήκω κάπου.
-Πώς βλέπεις τον εαυτό σου, στα 69; Ή πώς θα ήθελες να είσαι σε 36 χρόνια από σήμερα;
Θα ήθελα να νιώθω ζωντανός, ήρεμος. Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος για το μέλλον. Από την άλλη θα σου πω κάτι που ίσως σου φανεί αντιφατικό σε σχέση με την αισιοδοξία μου. Πιστεύω ότι η ζωή είναι μάταιη. Δεν υπάρχει νομίζω κάτι μετά από αυτό που ζούμε τώρα. Δεν υπάρχει ένας ανώτερος στόχος. Το γεγονός αυτής της ματαιότητας λοιπόν με κάνει να είμαι αισιόδοξος και να βλέπω τη ζωή ως μια ευκαιρία να είμαστε ζωντανοί. Πρέπει λοιπόν να εκμεταλλευτούμε οτιδήποτε μας προσφέρει. Να νιώσεις ότι δεν πέρασε ο χρόνος κι έφυγε. Ότι σου έφυγε από τα χέρια. Ότι κατά κάποιο τρόπο την άρπαξες από τα μαλλιά. Σημασία έχει το εδώ και το τώρα. Γιατί μετά άστα. Άντε γεια!
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Αντώνης Αντωνόπουλος / Δημήτρης Καραντζάς
Σκηνοθεσία / Ερμηνεία: Αντώνης Αντωνόπουλος
Ηχητική Δραματουργία: Δημήτρης Καμαρωτός
Βίντεο: Γκέλυ Καλαμπάκα
Σκηνικά / Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Κίνηση: Σταυρούλα Σιάμου
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη
Βοηθός Σκηνογράφου / Ενδυματολόγου: Βασιλική Σουρρή
Στο βίντεο εμφανίζεται ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗINFO
BIOS.TESLA Basement, Πειραιώς 84, τηλ.: 210 3425335, www.bios.gr
Παραστάσεις: Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή. Ώρα έναρξης: 21.00.
Μέχρι την Κυριακή 17 Απριλίου 2016.
Διάρκεια παράστασης: 70’
Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ (ενιαίο)