Επί δυόμιση χρόνια ο Λίβανος βρισκόταν σε πολιτικό τέλμα.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΕπί δυόμιση χρόνια ο Λίβανος βρισκόταν σε πολιτικό τέλμα. Στις 23 Απριλίου 2014 έγινε η πρώτη απόπειρα εκλογής Προέδρου της χώρας, με αρνητικό αποτέλεσμα, για την διαδοχή του Μισέλ Σουλεϊμάν, η θητεία του οποίου έληγε στις 25 Μαΐου.
Ο προτεινόμενος Χριστιανός Μαρωνίτης Σαμίρ Γκεαγκέα, δεν συγκέντρωνε την προτίμηση των δύο τρίτων του κοινοβουλίου.
Σύμφωνα με τον αναλογικό διαμοιρασμό των εξουσιών στον Λίβανο Πρόεδρος είναι πάντα Μαρωνίτης Χριστιανός, πρόεδρος κοινοβουλίου Σιίτης και Πρωθυπουργός Σουνίτης.
Ακολούθησαν άλλοι 43 γύροι ανεπιτυχούς έκβασης καθώς δεν ήταν δυνατόν να εξευρεθούν οι 86 βουλευτές επί του συνόλου των 128.
Οι 20 βουλευτές του Μισέλ Αούν και οι 13 της Χεζμπολάχ εμπόδιζαν την εκλογή.
Το πολιτικό κενό κι έλλειψη συνεννόησης είχαν άμεση επίπτωση και στην καθημερινότητα με τρανότερο παράδειγμα την οκτάμηνη κρίση στην αποκομιδή των απορριμάτων , αφού κανείς δεν λάμβανε απόφαση για την περιοχή μεταφοράς τους.
Ο Γκεαγκέα βλέποντας ότι δεν μπορεί να εκλεγεί, ήδη από τον περασμένο Ιανουάριο εξεδήλωσε την υποστήριξή του στο Μισέλ Αούν.
Η απόφαση του Σαάντ Χαρίρι, ήταν όμως εκείνη, που άλλαξε τα δεδομένα. Στις 20 Οκτωβρίου ανακοίνωσε ότι στηρίζει τον Αούν. Ο επιχειρηματίας εκατομμυριούχος, δεύτερος γιός του δολοφονηθέντος Ραφίκ Χαρίρι, είναι επικεφαλής της συμμαχίας 14 Μαρτίου κατά του καθεστώτος Άσαντ της Συρίας και επίλεκτο μέλος της σουνιτικής κοινότητας, που στηρίζεται από την Σαουδική Αραβία.
Στο αντίπαλο στρατόπεδο των Σιιτών της Χεζμπολάχ, ο σεΐχης Χασάν Νασράλα, υποστηρικτής του Μπασάρ Αλ Άσαντ και σύμμαχός με την Τεχεράνη, έδωσε το πράσινο φως για τον Αούν στις 23 Οκτωβρίου.
«Ο Λίβανος δεν αποτελεί πλέον μία προτεραιότητα για το βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας και δεν στηρίζει τους συμμάχους στον Λίβανο. Αυτή η κατάσταση οδήγησε και στην αποδυνάμωση του βασικού της συμμάχου μες στην χώρα, του πρώην Πρωθυπουργού Χαρίρι», υποστηρίζει ο Ναμπίλ Μπουμενσέφ, πολιτικός αναλυτής της εφημερίδας Αλ Ναχάρ.
Οι επαΐοντες της πολιτικής στον Λίβανο θεωρούν ότι η πραγματική πρόκληση μόλις ξεκινά για όλες τις δυνάμεις της χώρας. Ο νέος Πρόεδρος έχει λιγότερες εξουσίες και η ανάγκη συμβιβασμών για την δημιουργία κυβέρνησης είναι επιτακτική κι άμεση, μιας και έχει να διαχειριστεί και τις νέες ισορροπίες.