Οι θέσεις Λονδίνου και Βρυξελλών
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΟ έλεγχος του ποιοί ψαρεύουν σε βρετανικά ύδατα είναι ο διακηρυγμένος στόχος του Λονδίνου στην εν εξελίξει διαπραγμάτευση με τις Βρυξέλλες.
Σύμφωνα με την Κοινή Πολιτική Αλιείας οι αλιείες ενός κράτος μέλους μπορούν να ψαρεύουν στα χωρικά ύδατα ενός άλλου.
Οι Βρετανοί αλιείες εδώ και καιρό θεωρούν πως ο κλάδος τους κινδυνεύει υπό αυτό το καθεστώς.
«Οι ευρωπαίοι αλιείες ψαρεύουν στα Βρετανικά ύδατα έξι φορές περισσότεροι από ότι οι Βρετανοί σε ευρωπαϊκά ύδατα. Δεν υπάρχει ισορροπία», δηλώνει εκπρόσωπος των Βρετανών αλιέων.
Η Ευρώπη θέλει να διατηρηθεί το υπάρχων καθεστώς. Το Λονδίνο όμως ζητεί διαπραγματεύσεις ενός έτος για να αποφασιστεί ποιος έχει δικαίωμα να ψαρεύει που.
«Τα χωρικά μας ύδατα είναι μέρος της κυριαρχίας μας. Εμείς θα καθορίσουμε την πρόσβαση άλλων κρατών στους πόρους μας με τους δικούς μας όρους», δηλώνει ο αρμόδιος υπουργός Μάικλ Γκοβ.
Η αλιεία συνεσφέρει 1,7 δισεκατομμύρια ευρώ στη βρετανική οικονομία.
Μπορεί το ποσό να μοιάζει μεγάλο, είναι όμως μόλις το 0,1% του ΑΕΠ της χώρας.
Τα 3/4 των αλιευμάτων εξάγονται κυρίως σε κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Περίπου 400.000 τόνοι ψαριών από ξένα ύδατα έρχονται σε αυτήν την πόλη στον Βόρρα της Γαλλίας κάθε χρόνο,
Οι Γάλλοι ψαράδες όμως ανησυχούν καθώς όπως λένε δεν θα μπορούν να δουλέψουν εάν δεν ψαρεύουν σε βρετανικά ύδατα.
«Εάν πάνε σε πόλεμο, είναι προφανές πως οι Βρετανοί θα χάσουν την ευρωπαϊκή αγορά και δεν θα μπορούν να πωλούν τα προϊόντα τους στη Γαλλία»
Οι δύο πλευρές ξεπέρασαν τα όρια πριν από ενάμιση χρόνο στον αποκαλούμενο «πόλεμο των χτενιών»
Πρόκειται για ένα ζήτημα ζωτικής σημασίας για τους ψαράδες και στις δύο πλευρές της Μάγχης.
Ο δημοσιογράφος του euronews, Όλιβερ Γουίτφιλντ, μεταδίδει:
«Όπως και να το δει κανείς μια πλευρά θα χάσει σε αυτές τις διαπραγματεύσεις. Τα ευρωπαϊκά αλιευτικά ίσως να πρέπει να ψαρεύουν σε μια μικρότερη περιοχή ενώ οι Βρετανοί ψαράδες ίσως επιβαρυνθούν με δασμούς ή ακόμα και με αποκλεισμό από τη γαλλική αγορά. Το βασικό ερώτημα είναι πόσο μακρυά είναι προτίθεται να φτάσει το Λονδίνο για μια βιομηχανία τόσο μικρή εν συγκρίσει με το σύνολο της οικονομίας της.»