Η Κατερίνα Γιαννοπούλου μεταφέρει για πρώτη φορά στο θέατρο, την εμβληματική ταινία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια», στην Πειραιώς 260, από τις 14-16 Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΗ Κατερίνα Γιαννοπούλου μεταφέρει για πρώτη φορά στο θέατρο, την εμβληματική ταινία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια», στην Πειραιώς 260, από τις 14-16 Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Η ταινία και η θεατρική παράσταση εστιάζουν για πρώτη φορά στις τελευταίες μέρες της ζωής της Ελβίρα, μιας διεμφυλικής αντι-ηρωίδας που βρέθηκε στο περιθώριο και στην κοινωνική απομόνωση και ήρθε αντιμέτωπη με την απόλυτη μοναξιά. Τώρα περιπλανιέται στους δρόμους μιας αφιλόξενης πόλης, προσπαθώντας να ανασυνθέσει τα κομμάτια της ζωής της. Εγκαταλειμμένη από όλους, επισκέπτεται τόπους και ανθρώπους που τη σημάδεψαν, προσπαθώντας να βρει έναν λόγο για να συνεχίσει να ζει.
Μιλήσαμε με την σκηνοθέτιδα για την παράσταση, τα ζητήματα που θίγει, τη σύγχρονη έμφυλη βία και για το δικαίωμα όλων στην αγάπη.
- Ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ γύρισε την ταινία, τέσσερις μήνες μετά την αυτοκτονία του εραστή του ως μια πράξη μεταμέλειας, ως ένα φόρο τιμής στην μνήμη του. Είναι η πιο προσωπική του ταινία. Εσύ γιατί αποφάσισες να μεταφέρεις στο θέατρο την ταινία του Φασμπίντερ;
Το σύνολο του έργου του Φασμπίντερ ήταν πάντα για μένα πολύ γοητευτικό, όμως «Η Χρονιά με τα 13 Φεγγάρια» είχε πάντα μια ξεχωριστή θέση για εμένα. Το να την μεταφέρω στο θέατρο ήταν μια πρόκληση. Πάντα ψάχνω υλικά που δεν βλέπει κανείς συχνά στο θέατρο, υλικά που κι εγώ θα είχα την περιέργεια να τα δω στη θεατρική σκηνή. Στη συγκεκριμένη ταινία με ενδιαφέρουν πολύ οι θεματικές της καθώς και η σχεδόν μεταφυσική διάσταση που έχει δώσει ο Φασμπίντερ στην ιστορία της Ελβίρας.
- Ποια είναι η Ελβίρα Βάισχαουπτ;
Η Ελβίρα Βάισχαουπτ είναι μια διεμφυλική αντι-ηρωίδα που αναζητά την αγάπη σε έναν κόσμο διαμορφωμένο από ετεροκανονικά κοινωνικά στερεότυπα. Είναι μια ακραία ρομαντική ηρωίδα που έχει πάθη, επιθυμίες και διεκδικεί το δικαίωμά της στον έρωτα, την εργασία, τη γονεϊκότητα. Δεν έχει αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία και ξεκινά ένα ταξίδι αυτογνωσίας που την φέρνει αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα.
- Μπορεί να ζει κάπου στην σημερινή Ελλάδα;
Σίγουρα ζει στη σημερινή Ελλάδα και είναι χρέος όλων μας να διαμορφώσουμε μια κοινωνία στην οποία να νιώθει ασφαλής, ορατή και ισότιμη.
- Ποια θέματα θέλεις να αναδείξεις μέσα από τη δική σου σκηνοθετική προσέγγιση;
Κεντρική θεματική για εμένα αποτέλεσε η αυτοχειρία ως αποτέλεσμα της κοινωνικής περιθωριοποίησης και απομόνωσης. Η Ελβίρα έρχεται αντιμέτωπη με την απόλυτη μοναξιά λόγω της διαφορετικότητάς της. Ο κόσμος της καταρρέει και δεν βρίσκει πια κανένα λόγο να ζει.
- Η ταινία σκιαγραφεί με τα πιο μελανά χρώματα την σκληρότητα, τη μοναξιά και την αδυναμία του να είσαι διαφορετικός στη σύγχρονη κοινωνία. Παράλληλα αναδεικνύει τη δυσκολία και το διχασμό του κεντρικού προσώπου ανάμεσα στα δύο φύλα. Εσύ πώς το βλέπεις;
Ζούμε σε μία αρκετά συντηρητική κοινωνία, θεμελιωμένη πάνω σε ετεροκανονικά στερεότυπα τόσο ισχυρά, που πρέπει να δίνουμε καθημερινά μάχη για να τα καταρρίψουμε. Η κεντρική ηρωίδα του έργου κινείται πέρα από την δυαδικότητα των φύλων και προσπαθεί να βρει τη θέση της στην κοινωνία με τους δικούς της όρους. Δυστυχώς όμως δεν βρίσκει την αποδοχή που αναζητά, με αποτέλεσμα να βυθιστεί σε απόγνωση.
- Στην Ελλάδα, τα διεμφυλικά άτομα βιώνουν πολύ συχνά διακρίσεις και αντιμετωπίζουν περιστατικά βίας. Είμαστε πολύ πίσω σε σχέση με άλλες κοινωνίες της Δύσης. Πώς βλέπεις να διαμορφώνεται η κατάσταση στην χώρα μας σήμερα; Ελπίζεις σε ένα καλύτερο μέλλον;
Ακόμη και σήμερα ακούμε σχεδόν καθημερινά για περιπτώσεις έμφυλης βίας, ειδικά σε άτομα που δεν ταιριάζουν με τα ετεροκανονικά κοινωνικά στερεότυπα. Τα περιστατικά τρανσφοβικής και ομοφοβικής βίας είναι υπερβολικά πολλά. Είμαστε μια κοινωνία ατομικοτήτων που εγκαταλείπει όλα τα άτομα που βρίσκονται σε ανάγκη. H διαφορετικότητα μας τρομοκρατεί. Ελπίζω και εύχομαι όμως οι νεότερες γενιές να έχουν μια πολύ διαφορετική αντιμετώπιση στα ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας έτσι ώστε να καταφέρουμε να διαμορφώσουμε ένα μέλλον πιο συμπεριληπτικό για όλες και όλους.
- Στο έργο την Ελβίρα ερμηνεύουν δύο πρόσωπα. Για ποιο λόγο πήρες αυτή την απόφαση και τι θέλεις να τονίσεις;
Συχνά στα όνειρα βλέπουμε τον εαυτό μας από έξω, σε τρίτο πρόσωπο. Σαν να είμαστε θεατές στην ταινία της ζωής μας. Το ίδιο και στους εφιάλτες. Ας φανταστούμε λοιπόν τώρα τη ζωή ενός ανθρώπου ως εφιάλτη που δεν τελειώνει με τίποτα και που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του. Αυτή η δυαδικότητα της ύπαρξης, η ταυτόχρονη ύπαρξή μας ως δρώντα πρόσωπα και ως παρατηρητές της ίδιας μας της ζωής, είναι ένα από τα θέματα και τα μοτίβα πάνω στα οποία έχουμε επενδύσει κατά τη δημιουργία της παράστασης.
- Μου έκανε εντύπωση η φωτογράφιση που επιλέξατε. Ένα άτομο δίχως πρόσωπο που συναντάμε σε διάφορα μέρη ενός σπιτιού-πολυκατοικίας. Γιατί;
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΗ επιλογή της φωτογράφισης ήταν πολύ συνειδητή. Για εμένα η ιδέα της μελαγχολικής ηρωίδας χωρίς πρόσωπο ξεκίνησε από τα δεκάδες περιστατικά αυτοκτονιών που διάβαζα καθημερινά. Άνθρωποι για τους οποίους δεν ήξερες τίποτα παραπάνω από την ηλικία και το φύλο τους. Που άφησαν μια μέρα την προστασία του σπιτιού τους και ρίχτηκαν στο κενό. Μου φαίνεται συγκλονιστική αυτή η πράξη.
-Σημαντικό ρόλο στη δουλειά σου παίζει η κάμερα. Πώς τη χρησιμοποιείς αυτή τη φορά και σε τι στοχεύεις;
Η live κάμερα πάνω στη σκηνή είναι ένα μέσο που μου αρέσει να χρησιμοποιώ στις παραστάσεις μου. Με ενδιαφέρει πολύ η πολλαπλότητα των ερεθισμάτων που δίνει στον θεατή. Στην περίπτωση των 13 φεγγαριών αποτελεί επίσης ένα μέσο αφήγησης, συνδυάζοντας την κινηματογράφηση με την αμεσότητα και την κατά πρόσωπο αφήγηση που προσφέρει το θέατρο.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Γρηγόρης Λιακόπουλος
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Γιαννοπούλου
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΔραματουργία: Γρηγόρης Λιακόπουλος, Anna-Katharina Müller
Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Επιμέλεια κίνησης: Νάντη Γώγουλου, Κάντυ Καρρά
Μουσική Σύνθεση: Νεφέλη Σταματογιαννοπούλου
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗMastering: Πάνος Τσεκούρας
Φλάουτο: Ειρήνη Σγουρίδου
Τρομπέτα: Ντον Σταυρινός
Κάμερα: Γιώργος Κυβερνήτης
Βίντεο: Κωστής Χαραμουντάνης
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΒοηθός σκηνοθέτιδας: Μαρία Νικητοπούλου
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Παίζουν: Γιώργος Βαλαής, Γιώργος Κισσανδράκης, Ρομάννα Λόμπατς, Μάριος Παναγιώτου, Μαρία Φιλίνη
Συμμετέχουν: Τάκης Ζαχαριάδης, Αιμιλία Κεφαλά, Δημήτρης Οικονομίδης, Χριστιάνα Τόκα
INFO
Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΒασισμένο στην ομώνυμη ταινία του Ρ. Β. Φασμπίντερ
Πειραιώς 260 – Χώρος E
14-16 Ιουνίου, 21:00
Εισιτήρια:ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΖΩΝΗ 15€ • ΖΩΝΗ Α΄ 10€ • ΦΟΙΤΗΤΙΚO / 65+ / ΚΑΛΛ. ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ 8€ • ΑΜΕΑ / ΑΝΕΡΓΩΝ / ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚO ΚΑΛΛ. ΣΧΟΛΩΝ 5€
BIOΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών. Το Μάρτιο του 2017 σκηνοθέτησε Το γελοίο σκότος του Wolfram Lotz στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Η παράσταση παρουσιάστηκε στη συνέχεια στο Φεστιβάλ Δημητρίων στη Θεσσαλονίκη και στο New Greek Wave στη Βρέμη της Γερμανίας.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΈχει σκηνοθετήσει επίσης τις παραστάσεις Η Πανούκλα του Γρηγόρη Λιακόπουλου στη Θεματική Πλατφόρμα Πειραματικής Σκηνής Εθνικού Θεάτρου (Μάρτιος 2016) και στην Athens Biennale, Holy Beat βασισμένο στο «Ουρλιαχτό» του Allen Ginsberg στο Bios (2016) και Βόυτσεκ του Georg Büchner στο Bios (2014-15).
Το 2018 συμμετείχε στο International Forum του Theatertreffen στο Βερολίνο ως υπότροφος του Ινστιτούτου Γκαίτε. Το 2019 εργάστηκε στο Deutsches Schauspielhaus Hamburg με τους σκηνοθέτες Christoph Marthaler και René Pollesch ως υπότροφος του Ινστιτούτου Γκαίτε.