Δύο χρόνια μετά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, η Αντριάνα Αντάρ περιμένει ακόμη να θάψει τον ανιψιό της Ταμίρ, που σκοτώθηκε από τη Χαμάς
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Η ισραηλινή κυβέρνηση ενέκρινε την Παρασκευή το σχέδιο του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ για την εκεχειρία στη Γάζα και την εξασφάλιση της απελευθέρωσης όλων των Ισραηλινών ομήρων που κρατούνται από τη Χαμάς, τόσο εκείνων που είναι ακόμη ζωντανοί όσο και των σορών των νεκρών.
Η συμφωνία, η οποία επιτεύχθηκε την Πέμπτη υπό τη μεσολάβηση του Κατάρ, της Αιγύπτου και της Τουρκίας, προσφέρει νέες ελπίδες στις οικογένειες που περιμένουν ακόμη να πάρουν πίσω τους αγαπημένους τους.
Η οικογένεια της Αντριάνα Αντάρ είναι μία από αυτές. Ο ανιψιός της, ο Ταμίρ, δάσκαλος και αγρότης, σκοτώθηκε σε ηλικία 38 ετών από την τρομοκρατική οργάνωση κατά τη διάρκεια της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου 2023, ενώ προσπαθούσε να προστατεύσει τους κατοίκους του Κιμπούτς Νιρ Οζ.
Περισσότερα από δύο χρόνια αργότερα, η απουσία του παραμένει ένα κενό που είναι αδύνατο να κλείσει. Εκείνη την ημέρα "χάσαμε λίγο την αθωότητά μας", εξομολογείται η Αντριάνα σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο "Euronews" από την πλατεία Ομήρων στην καρδιά του Τελ Αβίβ. "Δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι τώρα", προσθέτει.
Αυτό που έμεινε πίσω δεν υπάρχει πια: η οικογένειά της χαρακτηρίζεται από εξάντληση, φόβο και αβεβαιότητα. Η πεθερά της Αντριάνα, η Γιάφα Αντάρ, απήχθη επίσης στις 7 Οκτωβρίου, σε ηλικία 85 ετών, και κρατήθηκε αιχμάλωτη στη Γάζα για δύο μήνες. Για την οικογένεια, η επιστροφή της ήταν μια ανακούφιση εν μέσω της τραγωδίας: "Επέστρεψε με μεγάλη επιθυμία να ζήσει", λέει η ίδια, γνωρίζοντας ότι κάθε μέρα εξακολουθεί να είναι ένας αγώνας ενάντια στο τραύμα και το βάρος όσων έζησε.
Κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων εβδομάδων αιχμαλωσίας, η Γιάφα ήταν εντελώς μόνη, τραυματισμένη και κλεισμένη σε ένα σπίτι, χωρίς να μπορεί να κινηθεί ελεύθερα ή να έχει πρόσβαση στο μπάνιο. Αργότερα, μεταφέρθηκε σε ένα κτίριο που έμοιαζε με νοσοκομείο αλλά στην πραγματικότητα ήταν κέντρο κράτησης. Σε ένα δωμάτιο διαστάσεων μόλις πέντε επί τέσσερα μέτρα, έζησε για ένα μήνα με άλλα δέκα άτομα, χωρίς εξαερισμό, χωρίς νερό και με ελάχιστο φαγητό."Οι νέοι φρόντιζαν τους ηλικιωμένους και οι ηλικιωμένοι παρηγορούσαν τους νέους.
Όταν επέστρεψε, η Γιάφα ήταν αδυνατισμένη και αδύναμη, αλλά το πνεύμα της ήταν ακόμα άθικτο. Ακόμα αναρρώνει, βήμα προς βήμα, αλλά ο μεγαλύτερος πόνος της είναι η απουσία του μεγαλύτερου εγγονού της. Μόνο όταν επέστρεψε στο σπίτι της έμαθε ότι ο Ταμίρ είχε πεθάνει υπερασπιζόμενος την κοινότητά του. Η σορός του εξακολουθεί να αγνοείται και η οικογένεια περιμένει να της παραδοθεί στο πλαίσιο της νέας συμφωνίας.
"Στην αρχή σκεφτήκαμε ότι δεν είχε σημασία αν το σώμα του ήταν εδώ ή όχι", εξομολογείται η Αντριάνα. "Αλλά με τον καιρό καταλάβαμε ότι χωρίς να πούμε αντίο, χωρίς ένα μέρος για να θρηνήσουμε, τίποτα δεν κλείνει. Τα παιδιά συνεχίζουν να ρωτούν πού είναι ο μπαμπάς τους. Έφυγε ένα πρωί και δεν επέστρεψε ποτέ. Δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν έχουν καν ένα μέρος να πάνε να του μιλήσουν", εξηγεί.
Ο Ταμίρ εργάστηκε με προβληματικούς εφήβους και στην άρδευση των χωραφιών του κιμπούτς. Ήταν, σύμφωνα με τη θεία του, "ένας γενναιόδωρος, χαρούμενος, γεμάτος αγάπη για τη ζωή άνθρωπος". Όταν άρχισε η επίθεση, άφησε τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά του, ηλικίας 4 και 8 ετών, στο καταφύγιο και βγήκε έξω για να υπερασπιστεί το σπίτι του. Πίστευε ότι θα επέστρεφε σε δέκα λεπτά. Δεν επέστρεψε ποτέ.
"Αφήστε τους ζωντανούς να επιστρέψουν για να αποκατασταθούν και αφήστε τους νεκρούς να επιστρέψουν για να αναπαυθούν εν ειρήνη", λέει η Αντριάνα, πεπεισμένη ότι η ισραηλινή κοινωνία δεν μπορεί να θεραπευτεί μέχρι όλοι οι όμηροι - νεκροί ή ζωντανοί - να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Και όμως, παραμένει αισιόδοξη."Πάντα ονειρευόμουν την ειρήνη", λέει όταν ερωτάται για τη νέα ειρηνευτική συμφωνία. "Πριν από τον πόλεμο, στο κιμπούτς μας βοηθούσαμε τα παιδιά στη Γάζα που χρειάζονταν ιατρική περίθαλψη- τα πηγαίναμε οι ίδιοι στο νοσοκομείο. Πιστεύαμε στη συνύπαρξη.
Σήμερα, παρά τα πάντα, διατηρεί αυτή τη λαχτάρα. "Δεν θα είναι εύκολο, ούτε για τους Ισραηλινούς ούτε για τους Παλαιστίνιους", αναγνωρίζει. "Αλλά ίσως αυτή η συμφωνία να είναι μια νέα πόρτα που θα ανοίξει. Ας ελπίσουμε ότι ο θάνατος του ανιψιού μου θα φέρει την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Τουλάχιστον θα ξέρουμε ότι το θάρρος και η καλοσύνη του εξυπηρέτησαν έναν σκοπό".