Η Eurostat αποκαλύπτει ότι η πραγματική εικόνα της αγοράς εργασίας στην ΕΕ είναι πολύ πιο ζοφερή: ενώ 13,3 εκατομμύρια πολίτες είναι επίσημα άνεργοι, ο αριθμός εκτοξεύεται στα 26,8 εκατομμύρια όταν υπολογιστεί η «κρυφή ανεργία»
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Στην ΕΕ, 13,3 εκατομμύρια άνθρωποι ηλικίας 15 έως 74 ετών καταγράφονταν ως άνεργοι το δεύτερο τρίμηνο του 2025. Ωστόσο, ο πραγματικός αριθμός όσων δεν αξιοποιούνται πλήρως στην αγορά εργασίας ανέρχεται σε 26,8 εκατομμύρια, εάν συμπεριληφθεί η λεγόμενη «κρυφή ανεργία».
Ο λόγος είναι ότι ο επίσημος ορισμός της απασχόλησης είναι περιοριστικός: εξαιρεί όσους είναι διαθέσιμοι να εργαστούν αλλά δεν αναζητούν ενεργά δουλειά, τους υποαπασχολούμενους σε μερική απασχόληση, καθώς και όσους αναζητούν εργασία αλλά δεν είναι άμεσα διαθέσιμοι.
Σύμφωνα με τη Eurostat, όλες αυτές οι κατηγορίες μαζί με τους άνεργους συνθέτουν τη λεγόμενη «υποαξιοποίηση του εργατικού δυναμικού» (labour market slack).
Τα στοιχεία ανά χώρα
Συνολικά στην ΕΕ, η υποαξιοποίηση έφτασε το 11,7% το δεύτερο τρίμηνο του 2025: 5,8% ανεργία, 2,6% διαθέσιμοι χωρίς ενεργή αναζήτηση, 2,4% υποαπασχόληση και 0,9% αναζητούντες εργασία χωρίς άμεση διαθεσιμότητα.
Οι διαφορές ανά χώρα είναι μεγάλες: από 5,1% στην Πολωνία — το χαμηλότερο ποσοστό — έως 25,8% στην Τουρκία, η οποία αποτελεί την ακραία περίπτωση. Στις πρώτες θέσεις βρίσκονται επίσης η Φινλανδία (19,5%), η Σουηδία (18,8%) και η Ισπανία (18,6%).
Υψηλά ποσοστά καταγράφονται και στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (17,1%), στη Γαλλία (15,4%) και στην Ιταλία (15%).
Αντίθετα, εκτός από την Πολωνία, ιδιαίτερα χαμηλή υποαξιοποίηση παρουσιάζουν η Σλοβενία (5,3%), η Μάλτα (5,4%) και η Βουλγαρία (5,5%).
Μεταξύ των τεσσάρων μεγαλύτερων οικονομιών της ΕΕ, μόνο η Γερμανία (7,8%) βρίσκεται κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία ξεπερνούν το 15%.
Γιατί υπάρχουν τόσο μεγάλες διαφορές;
Η Ντοροθέα Σμιτ-Κλάου, επικεφαλής του τμήματος απασχόλησης και αγορών εργασίας του ILO στη Γενεύη, εξηγεί ότι τέσσερις είναι οι βασικοί παράγοντες:
Η μακροχρόνια υψηλή ανεργία, που οδηγεί σε απογοήτευση και αποθαρρύνει την αναζήτηση.
Η ανεπαρκής υποστήριξη, όπως οι περιορισμένες δομές φροντίδας και οι κοινωνικοί κανόνες που περιορίζουν τη συμμετοχή στην αγορά εργασίας.
Η έλλειψη ποιοτικών θέσεων που ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των εργαζομένων.
Οι αναντιστοιχίες δεξιοτήτων, που αφήνουν πολλούς εκτός αγοράς ακόμη και αν έχουν επενδύσει στην εκπαίδευσή τους.
Διαθεσιμότητα χωρίς ενεργή αναζήτηση
Η δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα μετά τους ανέργους είναι όσοι δηλώνουν διαθέσιμοι να εργαστούν αλλά δεν αναζητούν δουλειά. Το ποσοστό κυμαίνεται από 0,3% στην Τσεχία έως 12,3% στην Τουρκία, η οποία είναι και η μόνη χώρα όπου η κατηγορία αυτή ξεπερνά την ανεργία (8,6%).
Σχετικά υψηλά ποσοστά παρατηρούνται και στην Ιταλία (6,6%) και στη Σουηδία (4,4%), ενώ στην Ισπανία φτάνει μόλις στο 2,8%, παρότι η χώρα έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στην ΕΕ.
Η υποαπασχόληση σε μερική απασχόληση
Η υποαπασχόληση συμβάλλει επίσης σημαντικά στην «κρυφή ανεργία». Στην κορυφή βρίσκονται η Ολλανδία (5,1%), η Φινλανδία (4,8%) και η Ιρλανδία (4,7%), ενώ τα ποσοστά ξεπερνούν το 4% και σε Ελβετία, Τουρκία και Ισπανία.
Σε τέσσερις χώρες — Ολλανδία, Τουρκία, Ιρλανδία και Ελβετία — η ανεργία αντιστοιχεί περίπου στο ένα τρίτο της συνολικής υποαξιοποίησης, δείχνοντας ότι η εικόνα της αγοράς εργασίας είναι πολύ πιο περίπλοκη από ό,τι αποτυπώνουν τα επίσημα ποσοστά ανεργίας.