ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΟ Γιάννης Κακλέας παρουσιάζει από την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, τον «Άμλετ», το πιο διάσημο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη στον ομώνυμο ρόλο.
Το θεατρικό έργο καταγράφει την ηθική περιπέτεια ενός ανθρώπου λαμπερής ευφυΐας και αστραφτερής ευφράδειας, ενός ανθρώπου που έχει το εύρος να θέτει καίρια ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι ένα έργο που φωτίζει την σκοτεινή καρδιά του «μελαγχολικού πρίγκιπα», καταγράφει το φάσμα των συναισθημάτων του, παρουσιάζει την προσπάθειά του να κερδίσει τη δύσκολη μάχη της έκφρασης και να πεθάνει τον δυσκολότερο θάνατο, αφού απονείμει δικαιοσύνη.
Λίγες μέρες πριν ανεβεί στο σανίδι, συναντήσαμε την Έλενα Τοπαλίδου, που ερμηνεύει την Γερτρούδη, τη μητέρα του σαιξπηρικού ήρωα και συζητήσαμε για την παράσταση που θα δούμε στον Πειραιά, για το πώς βλέπει τους εμβληματικούς χαρακτήρες του έργου, αλλά και για την θεατρική της πορεία, μέχρι σήμερα.
-Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεσαι με τον Γιάννη Κακλέα;
Ναι. Ο κύριος Κακλέας δεν με είχε δει ποτέ στο θέατρο. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης με πρότεινε. Ο Κακλέας δεν βλέπει γενικά παραστάσεις. Δεν βλέπει ούτε τις δικές του, έτσι ισχυρίζεται (γέλια). Με πήρε λοιπόν τηλέφωνο ο Κωνσταντίνος και είπα ναι. Μου αρέσει, όταν κάποιος με φαντάζεται, με ονειρεύεται για κάτι, χωρίς να το έχει κι αυτός ξεκαθαρισμένο. Γιατί αυτή είναι και η δική μου αφετηρία να ονειρευτώ. Είμαι λοιπόν ευγνώμων γι’ αυτή την ιστορία, που ξεκινάει σε λίγο. Είναι πολύ ξεχωριστό αυτό που ζούμε.
-Ο Κωνσταντίνος σου εξομολογήθηκε ποτέ πώς σε ονειρευόταν;
Δεν ξέρω πώς με φαντάστηκε, αλλά με εκτιμάει. Με τον Κωνσταντίνο γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, από τη Θεσσαλονίκη. Ήμουν εγώ τότε στο χοροθέατρο του ΚΘΒΕ κι αυτός ακόμη στη σχολή. Ήταν μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία. Πάντα ξεχώριζε. Είχα κάνει τότε έναν άλλον Άμλετ και έπαιζα την Οφηλία. Ήταν η πρώτη φορά που δοκίμασα να φλερτάρω το θέατρο κι εκείνο με τη σειρά του άρχισε να με κοιτάζει λίγο πλάγια. Μέχρι τότε το σνόμπαρα. Ήμουν απόλυτα αφοσιωμένη στο χορό. Τότε βγήκα το πρώτο μου ραντεβού με το θέατρο. Ήμουν πολύ τυχερή.
-Αισθάνεσαι ότι τότε αποφάσισες να πάρεις διαζύγιο από το χορό;
Από το χορό δεν πρόκειται να πάρω ποτέ διαζύγιο. Είναι κάτι πολύ σοβαρό για μένα. Κάτι πολύ ουσιαστικό. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν. Μπορεί να μην χορεύω πλέον σε παραστάσεις, αλλά είναι ο μόνιμος σύντροφός μου. Ξυπνάω καθημερινά στις 6.00 για να γυμναστώ. Είναι η καθημερινή προσευχή μου, ο χορός, το μπαλέτο, γιατί αυτή τη γύμναση έχω επιλέξει για μένα. Είναι ο τρόπος που με χωράει μέσα στο ξημέρωμα. Ξημερώνει και εγώ έχω τακτοποιήσει το θέμα με τον εαυτό μου για να βγω στον κόσμο. Έχουμε γίνει λοιπόν φίλοι με το χορό, γιατί παλιότερα ήταν συνυφασμένος με στερήσεις, κόπωση και Ρήγο (γέλια)!
-Για να έρθουμε στο έργο. Πώς βλέπεις εσύ τη σχέση Γερτρούδης – Άμλετ;
Η Γερτρούδη γέννησε αυτό το πλάσμα. Είναι μια βασίλισσα. Πολύ θηλυκή θα έλεγα. Την βλέπουμε σαν μια γυναίκα, που την αποπλανεί, ο διάβολος, ο Κλαύδιος. Εγώ πιστεύω ότι είναι ένας άνθρωπος πολύ σωματικός, σαρκικός, που ερωτεύτηκε πολύ και καύλωσε. Οι νύχτες της πήραν άλλο νόημα με τον Κλαύδιο. Είναι πράγματα που δεν είχε ζήσει με τον αγέρωχο βασιλιά Άμλετ. Ο Κλαύδιος μπήκε μέσα στη ζωή και στο σώμα της και την άλλαξε. Είναι στραμμένη πολύ προς την ζωή η Γερτρούδη. Θέλει να ζήσει πολύ τη σχέση της με τον Κλαύδιο.
-Από την άλλη πλευρά δεν έχεις όμως την αίσθηση ότι προδίδει τη μητρική της φύση; Ότι είναι μια γυναίκα έρμαιο των παθών της, τα οποία δεν της επιτρέπουν να δει την αλήθεια για τον αδελφό του άνδρα της, την πραγματική κατάσταση που βρίσκεται ο γιος της; Είναι περισσότερο γυναίκα από ότι μητέρα.
Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η μεταφυσική του έργου, η οποία δεν έχει να κάνει τόσο με την εμφάνιση του φαντάσματος, όσο με τη συνειδητοποίηση τη στιγμή που ο γιος της την επισκέπτεται στο δωμάτιό της ότι αυτός δεν είναι πλέον ένα μικρό παιδί. Μέχρι εκείνη την ώρα θεωρούσε τον Άμλετ κωλόπαιδο, εγωιστή, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η πάρτη του και τίποτε άλλο. Εκείνη τη στιγμή βιώνει κάτι τρομακτικά μεταφυσικό. Μοιάζει σαν μια άλλη «Παναγία». Αντιλαμβάνεται ότι το παιδί που βγήκε από τα σπλάχνα της είναι ένα πλάσμα που επιλέχθηκε , από την δίνη των ανθρώπων, να εκτελέσει μια συγκεκριμένη αποστολή, να κουβαλήσει την τραγικότερη ιστορία, που είναι να οδηγήσει όλο το παλάτι στην έσχατη πράξη.
-Αισθάνεσαι δηλαδή ότι αυτή ήταν η μοίρα του;
Ο Άμλετ ήταν σημαδεμένος εξαρχής, πριν γεννηθεί. Τον διάλεξε η τραγωδία να γίνει το υποχείριό της. Είναι λίγοι αυτοί οι άνθρωποι, αλλά υπάρχουν. Ο κύριος Κακλέας θεωρεί ότι κάτι αντίστοιχο ήταν η Σάρα Κέιν στην εποχή μας. Αυτοί οι άνθρωποι μας δείχνουν την τραγική ουσία της ανθρώπινης φύσης. Ο Χειμωνάς λέει πως δεν υπάρχει άλλος λογοτεχνικός χαρακτήρας σαν τον Άμλετ που να μιλάει για τη φύση του ανθρώπου και για τα ερωτήματα της ζωής, με τέτοιο τρομακτικό τρόπο. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το απόλυτο «Να ζεις κανείς ή να μη ζει». Σκέψου λοιπόν πόσο μεγάλο σοκ είναι γι’ αυτή τη γυναίκα, αυτή η υπαρξιακή συνειδητοποίηση που εγείρεται μπροστά της: ο ευφυής γιος της αρπάζει ένα μαχαίρι και σκοτώνει. Έχει πλέον αλλάξει η ροή της ιστορίας. Είναι τρομερό.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
-Πώς δουλεύεις εσύ αυτή τη συνειδητοποίηση, αυτή την έκρηξη που γίνεται μπροστά στα μάτια σου;
Ευτυχώς ο σκηνοθέτης έχει δουλέψει αυτή την σκηνή, σαν slow motion. Έτσι έχω το χρόνο να μου γυρίσει το μυαλό. Να δω πώς το παιδί μου τραβιέται από τη δίνη των ανθρώπων. Αυτή η γυναίκα αντιλαμβάνεται ότι κόβεται εκείνη τη στιγμή μπροστά της ο ομφάλιος λώρος που τη δένει με το πλάσμα που έχει βγει από μέσα της. Συνειδητοποιεί ότι ο γιος της είναι ένα επιλεγμένο πρόσωπο, που θα αλλάξει την ιστορία. Είναι το χρονικό σημείο που έτσι όπως έχουμε δει εμείς το έργο, η Γερτρούδη αρχίζει να τρελαίνεται, σαν την Οφηλία. Η παραφορά του Άμλετ, το μεταφυσικό οδηγούν τους πάντες στο παλάτι στον όλεθρο. Αισθάνομαι αληθινό δέος με αυτό το έργο.
-Πώς είναι ο δικός σας Άμλετ λοιπόν;
Δεν τον έχουμε κοιτάξει καθόλου ως ένα φιλόσοφο, ο οποίος είναι χαμένος μέσα στα βιβλία. Δεν είναι nerd για μας. Τον έχουμε δει ως ένα ζωντανό παιδί, ιδιοφυές, στραμμένο προς τη ζωή, ερωτευμένο πολύ με την Οφηλία. Τα διαβάσματά του τον οδηγούν προς τη δράση. Η καθοριστική στιγμή είναι η συνάντηση με το φάντασμα: κάτι διαταράσσεται μέσα του και έτσι αρχίζει να τρέχει και το μέσα του και το έξω του. Πάει με όλη τη δύναμή του προς την εκπλήρωση της αποστολής του. Αναζητά την εκδίκηση. Όχι μόνο για τον φόνο του πατέρα του, αλλά και για την ίδια την ύπαρξή του, για τη μοίρα που του έχει δοθεί. Στο τέλος δεν μένει τίποτε άλλο παρά αίμα.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ-Πώς ήταν η συνεργασία με τον Γιάννη Κακλέα;
Υπέροχη. Ο Γιάννης έχει ένα ξεχωριστό ταλέντο. Είναι ομαδάρχης. Είναι ένας μεγάλος οικογενειάρχης. Το καλό με την ομάδα που δουλεύει είναι ότι δεν έχει ίντριγκες, δεν έχει ανταγωνισμούς. Φτιάχνει ένα πολύ ωραίο κλίμα στις πρόβες. Σε γοητεύει. Σε κάνει να θέλεις να ικανοποιήσεις τη φαντασία του. Αυτό γίνεται με έναν τρόπο που δεν σε πιέζει, αντίθετα σε λυτρώνει.
-Τι σου έλειπε λοιπόν, όσο ήσουν χορεύτρια και αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;
Χρειάστηκα τον λόγο. Ο λόγος ήταν αυτό που χρειάστηκε να εκφραστεί μέσα από το σώμα μου. Το είχα ανάγκη. Παλιότερα δεν είχα αισθανθεί την ανάγκη του και σνόμπαρα πολλές φορές τον τρόπο που δούλευαν πολλοί ηθοποιοί. Οι ηθοποιοί έλεγαν: «Νιώθω». Εμείς οι χορευτές δεν ξέραμε τι σήμαινε αυτό. Μας μαστίγωναν και χορεύαμε. Πονάγαμε και δεν λέγαμε κουβέντα. Με ενδιέφερε το συναίσθημα και πως το εκφράζεις στην σκηνή. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και ο Κωνσταντίνος Ρήγος είχαν πάρει διαζύγιο από το συναίσθημα. Από την άλλη πλευρά, με μαγεύει όταν η τεχνική βγάζει συναίσθημα. Πάθαινα πλάκα κάθε φορά που έβλεπα τον Γεβγκένι Πλούσενκα. Ακριβώς αυτή η τεχνική είναι πολύ σημαντική στη δουλειά μας και όχι το παίξιμο. Όσο περισσότερο τη δουλεύεις και την εξασκείς, τόσο καλύτερο είναι το αποτέλεσμα. Η τεχνική έχει να κάνει με πολλά πράγματα, δεν είναι κάτι μονοδιάστατο.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ-Ήσουν στην κορυφή. Τα άφησες όλα και ξεκίνησες από το μηδέν. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό το restart για σένα;
Το κλικ έγινε πριν αρκετά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Ήμουν με τον Κωνσταντίνο Ρήγο και όλα ήταν τέλεια. Ο Γιώργος Λούκος με παρακαλούσε να πάω να χορέψω στα Μπαλέτα της Λυών, αλλά εγώ δεν ήθελα να αφήσω τον Κώστα. Ξαφνικά άρχισα να ζω ένα πολύ σκοτεινό πράγμα. Άρχισα να μην μπορώ να δω καθόλου κινήσεις γύρω μου. Να μην μπορώ να δω ανθρώπους να χορεύουν. Έπαθα ένα τρομερό σοκ, κάτι σαν αγκύλωση. Πάθαινα κρίσεις πανικού και δεν κοιμόμουν καθόλου. Τότε κατάλαβα ότι πρέπει να φύγω. Το συνειδητοποίησε και ο Κώστας. Γύρισα στην Αθήνα και αισθανόμουν ότι ήμουν ο Άνθρωπος χωρίς Ιδιότητες του Μούζιλ. Περπατούσα στους δρόμους και αισθανόμουν το απόλυτο μηδέν, εντελώς άδεια. Άγραφο χαρτί. Με πλησίασε κάποια στιγμή η Λυδία Κονιόρδου, η οποία προσφέρθηκε να μου κάνει μαθήματα, γιατί της άρεσε αυτό που έβγαζα στην σκηνή. Στη συνέχεια ο Ακύλας Καραζήσης. Μετά η Έφη Θεοδώρου. Δούλεψα δύο χρόνια με τον Λευτέρη Βογιατζή. Δούλευα πάρα πολύ. Σιγά σιγά έγιναν όλα. Είμαι άνθρωπος του σιγά σιγά και της στιγμής. Πιστεύω πολύ στο τώρα, στη δύναμη της καθημερινότητας. Αυτή είναι η αληθινή τέχνη, η αληθινή κατάθεση του καθενός μας: το πόσο καλλιτέχνης και το πόσο άνθρωπος μπορείς να είσαι από τη στιγμή που ξυπνάς.
-Δεν έχεις κουραστεί να είσαι αυτός ο άοκνος εργάτης; Να υπηρετείς τόσο φανατικά αυτό το ασφυκτικό σύστημα πειθαρχίας;
Έχεις δίκιο. Είμαι ο πιο πειθαρχημένος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Ούτε ο γιος μου δεν με αντέχει (γέλια). Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορώ να το αναβάλλω για δύο δευτερόλεπτα. Αισθάνομαι ότι πρέπει να είμαι ετοιμοπόλεμη συνεχώς. Δεν μπορώ την ανημπόρια, τη μιζέρια, την γκρίνια. Χωρίς πρόγραμμα πρέπει να σου ομολογήσω ότι θα πέθαινα (γέλια). Είμαι ένας παθιασμένος άνθρωπος, που δεν μπορεί να ηρεμήσει: ακόμη και η ρουτίνα βιώνεται από μένα σαν τρέλα. Σκέψου, έχω τρομερή αγωνία για όλα τα πράγματα στη ζωή μου, από το μάθημα μπαλέτου στη Λυρική Σκηνή, μέχρι και ότι πρέπει να δώσω αυτή τη συνέντευξη αυτή την στιγμή. Ευτυχώς δεν με καθηλώνει πια. Έχω μάθει να την ελέγχω. Με κινητοποιεί δημιουργικά στη ζωή. Με κάνει πιο μάχιμη και ανοικτή σε προκλήσεις.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σκηνοθεσία — Γιάννης Κακλέας
Μετάφραση — Διονύσης Καψάλης
Σκηνικά — Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια — Ηλένια Δουλαδίρη
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΜουσική — Σταύρος Γασπαράτος
Χορογραφίες / Κίνηση — Αγγελική Τρομπούκη
Φωτισμοί — Αλέκος Γιάνναρος
Βίντεο — Νίκος Δημητριάδης
Βοηθός Σκηνοθέτη — Νουρμάλα Ήστυ
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣτο ρόλο του Άμλετ ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ευγενία Δημητροπούλου, Θανάσης Δήμου, Ιερόνυμος Καλετσάνος, Στέργιος Κοντακιώτης Στέλιος Ξανθουδάκης, Χρήστος Σαπουντζής, Ιβάν Σβιτάιλο, Έλενα Τοπαλίδου, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Τζεφ Μαράουι
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή // 20:30
Σάββατο // 18:00 & 21:00, Κυριακή // 19:00
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤο Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2017 η βραδινή παράσταση των 21:00 δεν Θα πραγματοποιηθεί λόγω προγραμματισμένης προβολής, σε απευθείας μετάδοση από την MET OPERA στις 19:55 στην Κεντρική Σκηνή.
INFO
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Κανονικό (διακεκριμένη): 25 €
Κανονικό: 18 €
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΦοιτητικό: 12 €
ΑΜΕΑ, Άνεργοι, 65+: 10 €
Κάθε Πέμπτη λαϊκή είσοδος: 8 €
Πωλήσεις εισιτηρίων
- Στα ταμεία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ- viva.gr (https://www.viva.gr/tickets/theater/dimotiko-theatro-peiraia/amlet/)
- Public
Ώρες ταμείου:
Τρίτη έως Σάββατο: 10.00-14.00 και 18.00-21.00
Κυριακή: 15.00-21.00
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
Ηρώων Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς, τηλ. 210 4143310, www.dithepi.gr