Πριν από ένα χρόνο επέστρεψε στη Λέσβο για τα γυρίσματα όπου έμεινε τρεις εβδομάδες μαζί με τον καπετάνιο του Λιμενικού Σώματος, Κυριάκο Παπαδόπουλο και το πλήρωμα του
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑπό το Σαν Φρανσίσκο στο οποίο ζει και εργάζεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια η Δάφνη Ματζιαράκη μίλησε στο Πρακτορείο 104,9 FM και στην εκπομπή “Με τα Χίλια” για τo ντοκιμαντέρ της, το “4.1 Miles” (“4,1 μίλια”), το οποίο είναι υποψήφιο για Οσκαρ στην κατηγορία “Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους”.
«Πριν από ένα χρόνο επέστρεψα στη Λέσβο για τα γυρίσματα όπου έμεινα τρεις εβδομάδες μαζί με τον καπετάνιο του Λιμενικού Σώματος, τον Κυριάκο Παπαδόπουλο και το πλήρωμα του. Ήμασταν στο σκάφος όπου βιώσαμε στιγμές πάρα πολύ δύσκολες, όσο και αν είχα διαβάσει, ότι και αν είχα δει από τις ΗΠΑ, αυτό που είδα με τα δικά μου μάτια ήταν κάτι απερίγραπτο», σημειώνει η κα. Ματζιαράκη καθώς περιγράφει την ιστορία του Μικρού Μήκους Ντοκιμαντέρ που ετοίμασε: «Προσπάθησα με κάθε τρόπο να το αποτυπώσω όσο πιο έντονα γίνεται ώστε να γεφυρώσω κάπως το κενό που υπάρχει μεταξύ αυτού που βλέπουμε στα ρεπορτάζ της ειδησεογραφικής κάλυψης και της πραγματικότητας» τονίζει.
The New York Times Op-Doc “4.1 Miles” Gets Documentary Short Subject Oscar Nomination 2017 https://t.co/ZIBWWN4hvv#oscarspic.twitter.com/fGgRtRMVet
— NYTCo Communications (@NYTimesComm) 24 Ιανουαρίου 2017
Για τη Δάφνη Ματζιαράκη το κλειδί στην επιτυχία σήμερα είναι ένα ντοκιμαντέρ πρωτοποριακό: «είναι κάτι σαν να βλέπεις μια ταινία φαντασίας, όχι με ηθοποιούς αλλά με πραγματικούς ανθρώπους», με δραματική εξέλιξη που οι θεατές πρέπει να «μπορέσουν να βιώσουν».
Κατά την κα. Ματζιαράκη η δημιουργία αυτού του ντοκιμαντέρ έφερε και ένα ηθικό και δεοντολογικό, όπως το χαρακτηρίζει, ζήτημα: «ποια είναι η δουλειά η δική μου; Και πριν βρεθώ τη Λέσβο σκεφτόμουνα πως θα ανταποκριθώ αν δω πάρα πολύ έντονα πράγματα, εάν κάποιος χρειαστεί τη βοήθεια μο,υ ποιος είναι ο δικός μου ρόλος. Πιστεύω πωςτο αποτέλεσμα είναι η ματιά ενός ανθρώπου, ο οποίος εμπλέκεται συναισθηματικά και φαίνεται αυτό πολύ έντονα στο ντοκιμαντέρ» τονίζει. Στο ντοκιμαντέρ «φαίνεται ο πανικός και ένταση και αυτό είναι το πολύ άμεσο, φαίνεται πως σε πολλές περιπτώσεις δεν είχα άλλη επιλογή από το να αφήσω την κάμερα και να βοηθήσω. Πάντοτε υπήρχε ανάγκη για βοήθεια» καταλήγει η σκηνοθέτης.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ