Η διάσημη Γαλλίδα πιανίστρια συνέπραξε με την Φιλαρμονική του Λος Άντζελες
Η Ελέν Γκριμό ερμήνευσε το διάσημο κονσέρτο για πιάνο του Ραβέλ στο Λος Άντζελες, στο Walt Disney Concert Hall. Στις μαγικές μελωδίες του Γάλλου συνθέτη τη συνόδευσε η Φιλαρμονική Ορχήστρα της πόλης.
«Είναι ένα καταπληκτικό έργο. Διαθέτει ζωντάνια και ενθουσιασμό. Έχει μια απίστευτη δύναμη κίνησης. Ο Ραβέλ εμπνεύστηκε το μοτίβο του πρώτου μέρους σε ένα τρένο. Υπάρχει αυτή η μηχανική ποιότητα. Αλλά είναι μια μηχανή που έχει ψυχή» επισημαίνει η πιανίστρια.
Ο Γάλλος συνθέτης έγραψε το κονσέρτο μετά την μεγάλη του περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη δεκαετία του 1920. Είχε εντυπωσιαστεί βαθιά από όσα είδε εκεί. Τη διεύθυνση της ορχήστρας είχε ο επίσης Γάλλος Λιονέλ Μπρενγκέ:
«Αυτή η περιοδεία ήταν τεράστια επιτυχία γι' αυτόν. Επηρεάστηκε πολύ από την τζαζ και τις άλλες μουσικές που άκουσε εκεί. Το συγκεκριμένο έργο έχει πολλή δύναμη και ψυχή και μπορείς να αισθανθείς την αμερικανική ενέργεια, στο swing, στο ρυθμό, στη ζωή». Η Ελέν Γκριμό συμπληρώνει:
«Και μετά υπάρχει βέβαια το υπέροχο δεύτερο μέρος με τη μελωδία να σε ακολουθεί διαρκώς. Όταν την ακούς, αισθάνεσαι σαν να βγαίνει κατευθείαν από την ψυχή. Αυτό που θέλω εγώ από ένα κονσέρτο είναι να μεταφέρω όσο συναίσθημα χρειάζεται για να χαθεί η αίσθηση του χρόνου».
Ο Λιονέλ Μπρενγκέ θαυμάζει την συμπατριώτισσά του: «Το παίξιμό της έχει απαλότητα. Ταυτόχρονα όμως μπορεί να δημιουργήσει ένταση μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Είναι πάντα μαγικό αυτό που κάνει».
Η Γαλλίδα πιανίστρια δεν σταματά να δοκιμάζει νέα πράγματα, σε πολλά έργα, που έχει ερμηνεύσει και στο παρελθόν: «'Ολα αυτά τα έργα σε συνοδεύουν όλη σου τη ζωή. Είναι σαν μια περιπέτεια. Και με αυτό το πνεύμα της περιπέτειας, πρέπει να προσεγγίζεις κάθε κονσέρτο».
Όπως συνέβη και με τον Ραβέλ, η Γαλλίδα καλλιτέχνις εντυπωσιάστηκε όταν ήρθε να παίξει για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες, πριν 30 χρόνια:
«Καθώς μεγάλωνα, είχα το αίσθημα ότι προέρχομαι από κάπου αλλού. Ξαφνικά, όταν ήρθα στις Ηνωμένες Πολιτείες σε μικρή ηλικία, το ερώτημα του που ανήκω δεν έπαιζε πλέον κανένα ρόλο. Αυτό είναι που σε κάνει να αισθάνεσαι τις Ηνωμένες Πολιτείες σπίτι σου, γιατί όλοι έρχονται από κάπου αλλού. Πάντα μου άρεσε καλλιτεχνικά αυτή η ιδέα ότι όταν φεύγεις από την ακτή και βρίσκεσαι κάπου όπου πλέον απέχεις πολύ για να επιστρέψεις και η ακτή από την άλλη πλευρά είναι πολύ μακριά, αυτή η απόσταση, ο χώρος που μεσολαβεί είναι ένα πεδίο αλλαγής, μεταμόρφωσης. Πιστεύω ότι ακριβώς εκεί μπορείς να ανακαλύψεις ποιος πραγματικά είσαι».