Τάσος Πυργιέρης: «Η Κολεξιόν είναι ένα μικρό συμφωνικό έργο για την κωμωδία των ανθρώπινων σχέσεων»

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Την «Κολεξιόν» (The Collection), ένα από τα λιγότερο παιγμένα έργα του Χάρολντ Πίντερ στη χώρα μας, ανεβάζει αυτή την περίοδο ο Τάσος Πυργιέρης στην σκηνή του Faust. Στο επίκεντρο είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, οι δυνάμεις που φέρνουν δύο ανθρώπους κοντά αλλά και η «απειλή» της απιστίας και της εγκατάλειψης που βασανίζει ανέκαθεν τα ζευγάρια. Ποια είναι η αλήθεια για τα τέσσερα πρόσωπα του έργου; Τι έχει συμβεί; Ποια είναι τα αισθήματα που τρέφουν ο ένας για τον άλλο; Ερωτήματα που αναζητούν απάντηση, αλλά τελικά δεν βρίσκουν.

Στο κέντρο της σκηνής ένας καναπές, ένα τραπέζι, ένα μπαρ με ποτά, ένα κόκκινο τηλέφωνο και πολλά περιοδικά μόδας. Πρωταγωνιστές, ένα straight και ένα gay ζευγάρι (χωρίς να είναι και απόλυτα σίγουρο). Και οι τέσσερις ασχολούνται κατά κάποιο τρόπο με τη μόδα. Με αφορμή τη συνάντηση ενός άντρα και μιας γυναίκας στο πλαίσιο μιας επίδειξης μόδας, εγείρονται ερωτήματα συζυγικής απιστίας για εκείνη και αφοσίωσης εκείνου στον σύντροφο του. Ακολουθεί ένα γαϊτανάκι αντιπαραθέσεων όπου η πραγματική αλήθεια δεν αποκαλύπτεται ποτέ γιατί συνεχώς ακυρώνεται και αναπροσαρμόζεται από τους πρωταγωνιστές, με υπεκφυγές και διορθωτικές επεξηγήσεις.

Στην «Κολεξιόν», φιλικές, ετεροφυλοφιλικές και ομοφυλοφιλικές σχέσεις δοκιμάζονται μέσα από συγκρούσεις, παιχνίδια εξουσίας και εύθραυστες ισορροπίες. Στο τέλος ούτε λύση βρίσκεται ούτε οι ήρωες λυτρώνονται. Προσφέρουν ωστόσο πολλές αφορμές για να σκεφτούν οι θεατές τις δικές τους κρυφές επιθυμίες. Μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς για την παράσταση, τους ρόλους τους και για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Ο Τάσος Πυργιέρης μας εξηγεί τον τρόπο που προσέγγισε την «Κολεξιόν»:

«Αυτό που με ενδιέφερε να αναδείξω μέσα από τη δική μου δουλειά είναι το χιούμορ και την εύθυμη διάθεση που έχουν τα έργα του Χάρολντ Πίντερ. Είναι κάτι το οποίο δεν αναδεικνύεται συνήθως στις παραστάσεις των έργων του στη χώρα μας. Αυτό που μου άρεσε στην Κολεξιόν είναι ότι δεν μπορούμε να διακρίνουμε τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Όλα παραμένουν ασαφή. Και αυτό είναι ένα στοιχείο που διακρίνει πάντα τις ανθρώπινες σχέσεις.

Η Κολεξιόν είναι ένα μικρό συμφωνικό έργο για την κωμωδία των ανθρώπινων σχέσεων. Έχει γρήγορη πλοκή. Ένα σημαντικό θετικό του στοιχείο για μένα είναι η κινηματογραφική του δομή. Είχε γραφτεί άλλωστε για την τηλεόραση. Είναι ένα καθαρό έργο, με ωραίο, κοφτό ρυθμό, εξαιρετικό κτίσιμο των χαρακτήρων και με τους χαρακτηριστικούς ελλειπτικούς διαλόγους του Πίντερ. Μοιάζει με παρτιτούρα. Εγώ στη δική μου προσέγγιση, αισθάνομαι ότι έχω υπερβεί τη γραμμή που έχει θέσει ο συγγραφέας. Ενισχύω κάποια στοιχεία του έργου, που δεν έχουν φωτιστεί σε άλλα ανεβάσματα. Όπως για παράδειγμα τις πιο εύθυμες πτυχές του. Είμαι πολύ χαρούμενος με το σύμπαν που έχουμε δημιουργήσει στο Faust, με τη συνθήκη που δουλεύουμε».

Οι τέσσερις ηθοποιοί μιλούν για το έργο και τους ρόλους τους

-Ποια είναι η αφετηρία για την εξέλιξη της πλοκής του έργου;

Παναγιώτα Βιτετζάκη: «Όλη η υπόθεση ξεκινά από μια δική μου δήλωση στον άνδρα μου. Του λέω ότι υπήρξε μια ερωτική βραδιά με κάποιον άλλο. Αυτό πυροδοτεί μια σειρά από αντιδράσεις και από τους τέσσερις χαρακτήρες του έργου, σε σχέση με το αν είναι αλήθεια και τι σημαίνει αυτό γι’ αυτούς. Και στην ίδια τη ζωή, νομίζω ότι δεν μας νοιάζει αν είναι αλήθεια ή όχι, αλλά τι μας κάνει αυτό. Με αφορμή ένα περιστατικό, μπορούν να ξυπνήσουν διάφορα ένστικτα και να βγουν στην επιφάνεια άγνωστα πράγματα.

-Έχουμε δύο ζευγάρια με προβλήματα στη σχέση τους;

Αλέξανδρος Βάρθης: Νομίζω πως όχι. Το πρόβλημα είναι ακριβώς εκεί και αυτό είναι κάτι που υπάρχει γενικά στον Πίντερ. Δεν είναι οι σχέσεις αυτές καθαυτές που δημιουργούν την όποια κατάσταση, αλλά η αμφιβολία σ’ αυτές τις σχέσεις. Το να μην ξέρεις είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί στη ζωή. Το έχουμε όλοι αντιμετωπίσει: είτε να μην ξέρεις τι κάνει ο άλλος, ή να μην ξέρεις εσύ τι θέλεις ακριβώς. Αυτή η μη γνώση είναι που κινεί τους χαρακτήρες του έργου και τους ενεργοποιεί ώστε να φτιάξουν καινούργιες σχέσεις μεταξύ τους, οι οποίες είναι επίσης ασταθείς, γιατί δεν ξεκινούν από μια σταθερή βάση.

-Άρα έχουμε τέσσερα πρόσωπα που δεν ξέρουν τι θέλουν από τον άνθρωπο που είναι μαζί;

Θάνος Λέκκας: Νόμιζαν ότι ήξεραν. Υπήρχε μια δεδομένη κατάσταση, η οποία ανατρέπεται. Σαν ντόμινο, παθαίνοντας ο ένας και υποπτευόμενος ο άλλος τι μπορεί να έχει συμβεί, αποκαλύπτεται τι πραγματικά έχει σημασία γι’ αυτούς, πόσο εμπιστεύονται τον άλλο, τον σεβασμό που διεκδικούν και θέλουν να εμπνέουν. Είναι ένα παιχνίδι. Από τη μια πλευρά ο χώρος που έχουν βρεθεί είναι επικίνδυνος και θελκτικός, είναι μια γκρίζα περιοχή δυνατοτήτων, επιθυμιών και διεκδικήσεων και από την άλλη πλευρά, προσπαθούν να καταλάβουν τι όντως συνέβη. Έχουμε δηλαδή δύο διαφορετικές δυνάμεις στο έργο: η μία μπερδεύει τις σχέσεις και η άλλη αναζητά το ξεκαθάρισμα. Εγώ και η Στέλλα θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, ενώ ο Τζέιμς και ο Μπιλ είναι αυτοί που μπλέκονται και διαρκώς το ψάχνουν.

-Υπάρχει μια βαρύτητα από αυτό το συναισθηματικό μπλέξιμο ή επικρατεί τελικά μια κωμική ελαφρότητα στη δική σας παράσταση;

Θάνος Λέκκας: Ελπίζουμε η παράστασή μας να αποτυπώνει την κωμωδία της πραγματικότητας. Σ’ αυτό βοηθά πολύ η φόρμα που έχει δώσει ο Τάσος (Πυργιέρης). Γιατί αν μπεις τρελά στο ρεαλισμό και τις παύσεις που πρέπει να γίνουν και σε αυτό που νομίζουμε ότι είναι ο Πίντερ, χάνεις το παιχνίδι. Δεν μπορείς να τα ελέγξεις όλα. Δεν μπορείς να κάνει μια απόλυτη αναπαραγωγή της πραγματικότητας. Ο Τάσος έχει κρατήσει αυτά τα στοιχεία και έχει ενσωματώσει και δικά του σχεδόν χορογραφικά κομμάτια, που τονίζουν το παράδοξο, το εκκεντρικό και το παράλογο που έχει η κάθε σχέση.

Αλέξανδρος Βάρθης: Δεν υπογραμμίζουμε συγκεκριμένες ατάκες των χαρακτήρων. Μέσα από αυτό που συμβαίνει, θα αναδειχθεί η σοβαρότητα του κάθε γεγονότος. Όχι τόσο μέσα από τη δική μας υποκριτική αντιμετώπιση.

Χρήστος Σταθούσης: Άλλωστε και η ζωή δεν είναι κωμικοτραγική; Όσο διάβαζα το έργο, μου φαίνονταν όλοι τόσο μελαγχολικοί. Ότι κάποιοι είναι σε αδιέξοδο, στο κοινωνικό πλαίσιο που τους έχει επιβληθεί. Προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτά τα αδιέξοδα, δημιουργώντας κάποιες καταστάσεις. Αλλά τελικά δεν ξεφεύγουν.

Παναγιώτα Βιτετζάκη: Υπάρχει όντως αυτή η μελαγχολία των ηρώων. Εγώ όμως από την πλευρά μου θα ήθελα όμως να εστιάσω στην αισιόδοξη πλευρά του έργου. Και οι τέσσερις χαρακτήρες, ακόμη κι αν λένε ψέμματα, κάνουν κάτι. Λένε ψέμματα για να ενεργοποιήσουν τον άλλο, για να προκαλέσουν μια αντίδραση. Θέλουν να είναι παρόντες και να παλέψουν με τον τρόπο τους, εντός της υπάρχουσας σχέσης. Δεν φεύγουν. Δεν λιποτακτούν. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί η δικιά μας γενιά δεν παλεύει τόσο. Δεν έχει μάθει να μένει και να υπομένει. Αντίθετα οι χαρακτήρες του έργου είναι εκεί. Παλεύουν και αυτό για μένα είναι πολύ αισιόδοξο και ενθαρρυντικό.

-Αυτά λοιπόν τα δύο ζευγάρια έχουν χάσει την ισορροπία της σχέσης τους.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Αλέξανδρος Βάρθης: Δεν ξέρουμε αν έχουμε δύο ζευγάρια. Γιατί ναι μεν ο Τζέιμς και η Στέλλα είναι παντρεμένοι, οι δύο άνδρες δεν είναι ζευγάρι από γραφής. Απλά το υποθέτουμε. Ο Τάσος απλά τόνισε την σχέση μεταξύ τους. Δημιούργησε με έναν τρόπο επιπλέον ζευγάρια στο έργο: ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι μαζί, και ας δεν γίνεται τίποτε μεταξύ τους. Αυτοί οι τέσσερις χαρακτήρες είναι Χ4. Είναι 4² για να δούμε ποιοι συνδυασμοί μπορούν να λειτουργήσουν.

-Ενισχύοντας το χιούμορ, την κωμικότητα του έργου και εισάγοντας αυτή τη χορογραφία στην παράσταση, μήπως μοιάζει περισσότερο το έργο του Νόελ Κάουαρντ και όχι του Χάρολντ Πίντερ; Μήπως μοιάζει περισσότερο με μπουλβάρ;

Αλέξανδρος Βάρθης: Όχι. Η βάση της δικής μας παράστασης, όπως άλλωστε και των άλλων εμβληματικών έργων του Πίντερ είναι η αβεβαιότητα, η αμφισβήτηση. Διαβάζοντας το έργο, δεν ξέρω ποιος είναι τι. Και αυτό καλούμαι να το δώσω ακόμη περισσότερο εμφατικά με την ερμηνεία μου. Υπάρχει αυτή η ασάφεια του Πίντερ. Η ανατροπή εκεί που δεν την περιμένεις. Εκεί που είναι όλα πολύ ήρεμα και πολιτισμένα, γίνεται κάτι πολύ σκληρό. Οπότε δεν είναι μια κωμωδία. Είναι μια ζωή. Όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα. Κάποια είναι κωμικοτραγικά. Κάποια είναι κωμικά και κάποια τελείως τραγικά.

Παναγιώτα Βιτετζάκη: Το ανέβασμα του Τάσου δεν είναι το κλασικό πιντερικό ανέβασμα που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, με τις παύσεις και το δράμα στο πιάτο. Όλα γίνονται με ένα πιο ανάλαφρο τρόπο. Η τραγικότητα προκύπτει από τα γεγονότα.

- Έχουν βαρύτητα τα γεγονότα για τους ήρωες;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Θάνος Λέκκας: Η απόσταση μεταξύ του χαμηλού και του υψηλού σημείου των ηρώων δείχνει το βάρος που έχουν τα γεγονότα γι’ αυτούς. Δείχνει πόσο βαρύ ήταν αυτό που τους έριξε και τι δύναμη χρειάστηκε να καταβάλλουν για να ανέβουν ξανά. Έχουμε πολλά πάνω κάτω στο έργο. Πολλές μετατοπίσεις. Ο καθένας αισθάνεται ευάλωτος, δυνατός, θύτης και θύμα. Παίζουμε όλους τους ρόλους, ανάλογα με το ποιον έχουμε απέναντί μας και σε ποια στιγμή. Έχει μια θεατρικότητα όλη αυτή η μετατόπιση.

Αλέξανδρος Βάρθης: Ο συσχετισμός των δυνάμεων αλλάζει διαρκώς.

-Ποιο είναι λοιπόν το θέμα τους;

Θάνος Λέκκας: Το θέμα είναι αλλού και ποτέ δεν ξέρεις πού είναι. Κάτι άλλο τους ενοχλεί. Όλα έχουν να κάνουν με το σεξ, εκτός από το σεξ που έχει να κάνει με την εξουσία.

Αλέξανδρος Βάρθης: Η εποχή που γράφτηκε το έργο είναι πολύ σημαντική, γιατί υπήρχε η σεξουαλική απελευθέρωση. Είναι μια εποχή πριν έρθει το AIDS, που όλα αυτά τα διέλυσε. Έχει σημασία για το πώς αντιμετωπίζουμε εμείς λοιπόν το έργο. Δεν αναφέρομαι στην σεξουαλική προδιάθεση κάποιου, αλλά το πόσο ανοικτός είναι για τις σχέσεις των ανθρώπων.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Παναγιώτα Βιτετζάκη: «Άλλα ζητεί η ψυχή σου. Γι’ άλλα κλαίει» που λέει και ο Κωνσταντίνος Καβάφης.

-Μετά τα 70 λεπτά του έργου, υπάρχει κάποια μετατόπιση των χαρακτήρων; Ή είναι μια λούπα που θα ξεκινήσει και πάλι από την αρχή;

Θάνος Λέκκας: Κάποια στιγμή η «τρελόμπαλα» εκτονώνεται και περιμένεις να δεις μετά την τρελόμπαλα σε νέες περιπέτειες. Και κάπου εκεί τελειώνει το έργο. Δεν σε κλείνει το έργο. Είναι πολύ ανοικτό.

Χρήστος Σταθούσης: Είναι σαν να βάζει μια άνω τελεία.

Αλέξανδρος Βάρθης: Είναι σαν να θέτεις το ίδιο ερώτημα, αλλά να ζητάς διαφορετική απάντηση. Γιατί εσύ μέσα σ’ αυτή την πορεία, έχεις αλλάξει και δεν θέλεις να ακούσεις αυτό που άκουσες στην αρχή. Αυτή η αναζήτηση της αλήθειας μέσα στο έργο κάνει τους χαρακτήρες να συνεχίζουν να κάνουν την ίδια ερώτηση, αλλά να θέλουν άλλο αποτέλεσμα. Ξεκινούν κάνοντας μια ερώτηση στον άλλο και καταλήγουν θέτοντας αυτή την ερώτηση στον εαυτό τους. Μοιάζει με σπείρα που εξελίσσεται. Μοιάζει σαν να κάνει την ίδια κίνηση, αλλά είναι διαφορετική.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Παναγιώτα Βιτετζάκη: Όπως και στην αληθινή ζωή, όποιος δεν είναι εφησυχασμένος, νομίζω ότι δεν βρίσκει ποτέ απαντήσεις στα υπαρξιακά του ερωτήματα. Μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας, δεν ηρεμούμε. Οπότε πώς να ηρεμήσουν αυτοί;

Χρήστος Σταθούσης : Έτσι είναι η ζωή (γέλια)

ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ

Ο κάθε ηθοποιός σκιαγραφεί τους υπόλοιπους τρεις χαρακτήρες του έργου

Ο ΜΠΙΛ (Χρήστος Σταθούσης)

Θάνος Λέκκας: Ο Μπιλ είναι ένας ταλαντούχος, ανήσυχος νεαρός. Με την αλαζονεία της νιότης και τη σιγουριά των ικανοτήτων του, προκαλεί το σύστημα και παίζει μαζί του. Είναι οριακός, επικίνδυνος και ταυτόχρονα συγκρατημένος. Αυτός είναι κίνδυνος: δεν τα διαλύει όλα. Έχει έναν έλεγχο σ’ αυτό που κάνει. Δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένος με τα πράγματα γύρω του. Έχει την ικανότητα να τα επηρεάσει και την εκμεταλλεύεται. Δεν είναι δικά του αυτά που έχει αποκτήσει. Είναι προστατευόμενος.

Παναγιώτα Βιτετζάκη: Για μένα έχει σίγουρα κάποια συναισθηματική έλλειψη, γιατί όλο αυτό που κάνει, δεν μπορεί να το κάνει κάποιος από πλήξη και ανία.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Αλέξανδρος Βάρθης: Είναι ένας άνθρωπος που από μια φτωχογειτονιά καταλήγει να μπει σε ένα αστικό περιβάλλον. Αυτό το αίσθημα ότι δεν έχω τίποτα και στη συνέχεια τα έχω όλα, δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Είναι σαν τους ποδοσφαιριστές που στα 17 τους έχουν εκατομμύρια και δεν ξέρουν πώς να τα διαχειριστούν. Οπότε αρχίζουν τις υπερβολές. Τσεκάρουν τα όριά τους και τα όρια των γύρω τους. Θέλει να δει μέχρι πού μπορεί να φτάσει, χωρίς να κινδυνεύσει.

Η ΣΤΕΛΛΑ (Παναγιώτα Βιτετζάκη)

Αλέξανδρος Βάρθης: Η Στέλλα είναι ένα μυστήριο. Είναι ο χαρακτήρας που μιλά λιγότερο στο έργο.

Θάνος Λέκκας: Είναι αυτή που δηλώνει ξεκάθαρα ότι έκανε κάτι με τον Μπιλ. Το κάνει γιατί θέλει να προκαλέσει την αντίδραση του Τζέιμς. Είναι ένα πολύ συγκροτημένο άτομο. Δεν κάνει κάτι αυθόρμητα, ανεξάρτητα αν είναι αλήθεια ή ψέμματα. Παίρνει μια θέση και κρατά μια στάση. Γνωρίζοντας όλα τα νέα δεδομένα, προσπαθεί να διατηρήσει συνειδητά τη σχέση της.

Χρήστος Σταθούσης: Εμένα μου βγάζει μια δυναμική, μια βαθιά μελαγχολία, μια ήσυχη δύναμη. Από πίσω ελλοχεύει μια κρίση: Θέλει να ξεφύγει από τον ίδιο της τον εαυτό, από την συνθήκη που έχει αυτή ορίσει; Δεν ξέρω. Μήπως ψάχνει την επιβεβαίωση; Αν μετράει ακόμη; Έχει νομίζω την ανάγκη να τραβήξει την προσοχή. Να την αγαπήσουν λίγο περισσότερο. Να υπενθυμίσει στον άλλο ότι είναι εκεί. Ότι έχει ξεχάσει να την αγαπά και ίσως υπάρχει κάποιος που την αγαπά περισσότερο. Είναι κάτι που νομίζω ότι όλοι το θέλουμε.

Ο ΧΑΡΙ (Θάνος Λέκκας)

Χρήστος Σταθούσης: Ο Χάρι είναι μια σταθερή δύναμη. Είναι στιβαρός. Ξέρει πολύ καλά τι θέλει. Ξέρει ποιος είναι. Είναι ενωτικό στοιχείο. Πυροσβέστης.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Παναγιώτα Βιτετζάκη: Είναι ενωτικός. Ήρεμη δύναμη. Βάζει τα πράγματα στη θέση τους, όπως αυτός πιστεύει, χωρίς δράματα και περαιτέρω ενέργεια. Είναι ένας άνθρωπος που φαίνεται να έχει τον απόλυτο έλεγχο. Όταν δεν τον έχει, ξέρει τι θα πει για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Αλέξανδρος Βάρθης: Μοιάζει αμετακίνητος. Στην ουσία έχει ένα συγκεκριμένο σύστημα αξιολόγησης στη ζωή του. Καταλαβαίνοντας ότι έχει κάνει λάθος, κάνει μια επανεκκίνηση και μια καινούργια αξιολόγηση του ποιος είναι και ποιοι είναι οι άνθρωποι γύρω του. Ξαναστρώνει τα πράγματα όπως πρέπει να είναι.

Παναγιώτα Βιτετζάκη: Ένας bon viveur. Ένας άνθρωπος με απίστευτη φινέτσα. Ένας τυπικός Βρετανός. Πολύ εκλεπτυσμένος. Με την εξουσία και τη δύναμή του, μοιάζει ότι μπορεί να αγοράσει ο,τι θέλει, ακόμη κι ανθρώπους.

Ο ΤΖΕΪΜΣ (Αλέξανδρος Βάρθης)

Θάνος Λέκκας: Ο Τζέιμς είναι αυτός που ψάχνει ενεργητικά να λύσει τον προβληματισμό που έχει. Υπερβαίνει την κατάσταση που βρίσκεται και αναζητεί απαντήσεις. Θέλει να ψάξει. Από την στιγμή που βρίσκει αυτό που έψαχνε, μετά δεν αντιδρά αναμενόμενα, αλλά ψάχνει ξανά πώς θα αντιδράσει. Είναι ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη μετατόπιση στο έργο. Κάνει άλματα. Βγαίνει από τη ζωή του και ζητά τα ρέστα. Έχει μεγάλη ψυχή. Είναι γενναιόδωρος.

Παναγιώτα Βιτετζάκη: Έχει τον πιο ενεργητικό ρόλο. Όλο ψάχνει αλλά δεν βρίσκει αυτό που θέλει. Αντιδρά από ένα σημείο και μετά μη αναμενόμενα. Αυτό με πληγώνει ως γυναίκα του, γιατί με κάνει να αμφιβάλλω για την στάση του.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Χρήστος Σταθούσης: Είναι πολύ γοητευτικός και πολύ συγκινητικός, όπως ψάχνει να βρει απαντήσεις. Είναι κύριος σε όλες τις προσεγγίσεις του. Ευγενής.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη

Σκηνοθεσία: Τάσος Πυργιέρης

Μουσική: Δημήτρης Μαραμής

Κοστούμια: Βασίλης Ζούλιας

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Σκηνικά: Ελίνα Δράκου

Σχεδιασμός φωτισμών: Μαριέττα Παυλάκη

Σύμβουλος δραματουργίας: Ελένη Γκίνη

Καλλιτεχνική σύμβουλος: Ειρήνη Ιορδανίδου

Επιστημονικός συνεργάτης: Νίκος Α. Κούκης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Βοηθοί σκηνοθέτη: Νίκος Τσαούσης, Σοφία Καστρησίου

Βοηθός σκηνογράφου: Στέφανος Σιμιτσής

Φροντιστήριο: Βασιλική Τσιλιγκρού

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Λέπουρης

Δ/νση φωτογραφίας trailer: Γιώργος Δασκαλόπουλος

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Make-up, hair: Σοφία Καραθανάση, Κατερίνα Λιάπη

Νομικός σύμβουλος: Δημήτρης Καλοχαιρέτης

Παραγωγή: Ο κύβος / Βoiling Point

Εμφανίζονται αλφαβητικά οι ηθοποιοί: Αλέξανδρος Βάρθης, Παναγιώτα Βιτετζάκη, Θάνος Λέκκας,

Χρήστος Σταθούσης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

INFO

Θέατρο Faust – Καλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12, τηλ. 210 3234095

Έως 19 Δεκεμβρίου 2021

Κάθε Σάββατο 21:00 και Κυριακή 20:00

Διάρκεια παράστασης 70΄

Τιμές εισιτηρίων: 15 € γενική είσοδος, 10 € φοιτητικό / άνω των 65 / ΑΜΕΑ, 5 € ατέλειες

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Προπώληση VIVA.GR και στο ταμείο του Θεάτρου