Ο ατρόμητος μικρός δημοσιογράφος και ο ναυτικός που τραυλίζει εισέρχονται στο δημόσιο χώρο την 1η Ιανουαρίου 2025. Τι άλλο από τον κόσμο του κινηματογράφου, της λογοτεχνίας και της μουσικής μπορεί σύντομα να χρησιμοποιηθεί χωρίς πληρωμή στους κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων;
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Ανοίξτε το σπανάκι και αποκτήστε έναν πιστό σύντροφο Φοξ Τεριέ, γιατί δύο αγαπημένα εικονίδια κινουμένων σχεδίων μπαίνουν στο δημόσιο χώρο το επόμενο έτος.
Πράγματι, ο Ποπάι ο Ναύτης μπορεί να χρησιμοποιείται χωρίς άδεια και ο ατρόμητος παιδικός ρεπόρτερ Τεντέν μπορεί να ερευνά ελεύθερα το 2025.
Οι δύο κλασικοί χαρακτήρες κόμικς που πρωτοεμφανίστηκαν το 1929 είναι μεταξύ των πνευματικών ιδιοκτησιών που γίνονται δημόσιο κτήμα στις ΗΠΑ την 1η Ιανουαρίου 2025, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν και να επαναχρησιμοποιηθούν χωρίς άδεια ή πληρωμή στους κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων.
Ο Ποπάι δημιουργήθηκε από τον E.C. Segar και έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο στριπ της εφημερίδας "Thimble Theater" το 1929, λέγοντας τις πρώτες του λέξεις: "'Ya think I'm a cowboy?" όταν τον ρώτησαν αν ήταν ναύτης. Αυτό που υποτίθεται ότι θα ήταν μια εφάπαξ εμφάνιση έγινε μόνιμη και το στριπ θα μετονομαζόταν σε "Ποπάι".
Ωστόσο, όπως και με τον Μίκυ Μάους πέρυσι και τον Γουίνι το Αρκουδάκι το 2022, μόνο η πρώτη έκδοση είναι ελεύθερη για επαναχρησιμοποίηση. Το σπανάκι που έδινε στον ναύτη την υπερδύναμη του δεν υπήρχε από την αρχή και είναι το είδος του στοιχείου του χαρακτήρα που θα μπορούσε να γεννήσει νομικές διαμάχες.
Και οι μικρού μήκους ταινίες κινουμένων σχεδίων με τη χαρακτηριστική φωνή του δεν ξεκίνησαν πριν από το 1933 και παραμένουν υπό πνευματικά δικαιώματα. Όπως και η ταινία του σκηνοθέτη Robert Altman του 1980, με τον Robin Williams στον ρόλο του Ποπάι και τη Shelley Duvall στον ρόλο της αγαπημένης του Όλιβ Όιλ.
Αυτή η ταινία έτυχε αρχικά χλιαρής υποδοχής. Το ίδιο και η ταινία του σκηνοθέτη Στίβεν Σπίλμπεργκ Οι περιπέτειες του Τεντέν το 2011. Ωστόσο, τα κόμικς για τον νεαρό ρεπόρτερ που την ενέπνευσαν, δημιούργημα του Βέλγου καλλιτέχνη Hergé, ήταν από τα πιο δημοφιλή στην Ευρώπη για μεγάλο μέρος του 20ού αιώνα.
Ο απλά σχεδιασμένος έφηβος με την κόμμωση που θα μπορούσε να ξεπεράσει τον David Lynch εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε ένα ένθετο της βελγικής εφημερίδας Le Vingtième Siècle και έγινε εβδομαδιαίο αφιέρωμα. Το κόμικ εμφανίστηκε επίσης για πρώτη φορά στις ΗΠΑ το 1929. Τα χαρακτηριστικά φωτεινά του χρώματα δεν εμφανίστηκαν παρά μόνο χρόνια αργότερα και θα μπορούσαν, όπως το σπανάκι του Ποπάι, να αποτελέσουν αντικείμενο νομικών διαφορών. Και σε μεγάλο μέρος του κόσμου, ο Τεντέν δεν θα γίνει δημόσια περιουσία παρά μόνο 70 χρόνια μετά τον θάνατο του δημιουργού του το 1983.
Ας ελπίσουμε μόνο ότι τόσο ο Τεντέν όσο και ο Ποπάι θα γλιτώσουν από τις άθλιες προσαρμογές τρόμου μόλις γίνουν δημόσιο κτήμα. Το ποντίκι και η αρκούδα δεν ήταν τόσο τυχεροί...
Η είσοδος δημοφιλών μορφών στο κοινό κτήμα συμβαίνει κάθε χρόνο, και η περσινή χρονιά ήταν μια σημαντική χρονιά, με την είσοδο του Μίκυ Μάους στο κοινό κτήμα.
"Είναι ένας θησαυρός! Υπάρχουν δώδεκα νέα κινούμενα σχέδια του Μίκυ - μιλάει για πρώτη φορά και φοράει τα γνωστά λευκά γάντια", δήλωσε η Τζένιφερ Τζένκινς, διευθύντρια του Κέντρου Μελέτης του Δημόσιου Κτήματος του Duke.
"Υπάρχουν αριστουργήματα από τον Faulkner και τον Hemingway, οι πρώτες ταινίες με ήχο από τον Alfred Hitchcock, τον Cecil B. DeMille και τον John Ford και εκπληκτική μουσική από τους Fats Waller, Cole Porter και George Gershwin. Αρκετά συναρπαστικό!"
Πράγματι, υπάρχουν ορισμένα αξιόλογα βιβλία που επίσης γίνονται γνωστά, όπως το "Ο ήχος και η μανία" του William Faulkner, το "Αποχαιρετισμός στα όπλα" του Ernest Hemingway και το πρώτο μυθιστόρημα του John Steinbeck, "Ένα κύπελλο χρυσού", από το 1929.
Υπάρχει επίσης το "A Room of One's Own" της Βρετανίδας μυθιστοριογράφου Βιρτζίνια Γουλφ, ένα εκτενές δοκίμιο που θα γινόταν ορόσημο για τον φεμινισμό από τη φωστήρα της μοντερνιστικής λογοτεχνίας.
Αλλού, πρώιμα έργα σημαντικών προσωπικοτήτων από την πρώιμη εποχή του ήχου στον κινηματογράφο κάνουν επίσης το ντεμπούτο τους στη δημόσια σφαίρα. Σε αυτά περιλαμβάνεται το Blackmail του Άλφρεντ Χίτσκοκ - μια ταινία που προβλήθηκε πρόσφατα στο φετινό Φεστιβάλ Lumière στη Λυών της Γαλλίας. Ξεκίνησε ως βωβή ταινία, αλλά μεταπήδησε στον ήχο κατά τη διάρκεια της παραγωγής, με αποτέλεσμα να προκύψουν δύο διαφορετικές εκδοχές, η μία εκ των οποίων είναι η πρώτη ηχητική ταινία του Ηνωμένου Βασιλείου - και του Hitchcock -.
Υπάρχει επίσης το πρώτο πέρασμα του John Ford στον ήχο με το The Black Watch του 1929, ένα έπος περιπέτειας που περιλαμβάνει τον μελλοντικό κύριο συνεργάτη του Ford, τον John Wayne, ως νεαρό κομπάρσο, καθώς και η πρώτη ομιλούσα ταινία του Cecil B. DeMille Dynamite.
Τέλος, ήρθε η ώρα να επανέλθει η Roaring Twenties, και τα τραγούδια της εποχής πρόκειται επίσης να γίνουν κοινό κτήμα.
Οι συνθέσεις του Cole Porter "What Is This Thing Called Love?" και "Tiptoe Through the Tulips" συγκαταλέγονται στις κορυφαίες, όπως και το κλασικό τζαζ τραγούδι "Ain't Misbehavin", γραμμένο από τους Fats Waller και Harry Brooks.
Το 'Singin' in the Rain', το οποίο αργότερα θα συνδεθεί για πάντα με την ταινία του 1952 με τον Gene Kelly, έκανε το ντεμπούτο του στην ταινία του 1929 The Hollywood Revue και θα είναι πλέον κοινό κτήμα.
Διαφορετικοί νόμοι ρυθμίζουν τις ηχογραφήσεις, και αυτές που μόλις έγιναν κοινό κτήμα χρονολογούνται από το 1924. Περιλαμβάνουν μια ηχογράφηση του "Nobody Knows the Trouble I've Seen" από τη μελλοντική σταρ και είδωλο των πολιτικών δικαιωμάτων Marian Anderson, και τη "Rhapsody in Blue" που ερμηνεύει ο συνθέτης της George Gershwin.