Μ. Μαρμαρινός: Το έπος μας μαθαίνει να αναπνέουμε καλύτερα. Εντός του είμαστε ξεναγοί του εαυτού μας

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μετά την Νέκυια, που είχε παρουσιάσει με το ιαπωνικό θέατρο ΝΟ στην Επίδαυρο το 2015, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει φέτος και πάλι στην Οδύσσεια του Ομήρου για να μας παρουσιάσει τρεις άλλες ραψωδίες, την ζ, την η και την θ, τη λεγόμενη Φαιακία. Η παράσταση, που σκηνοθετεί με τίτλο «ζ-η-θ, ο Ξένος» είναι μια συμπαραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου.

Τι συμβαίνει σε αυτές τις τρεις ραψωδίες; Στις ακτές του βασιλείου των Φαιάκων εκβράζεται ένας άνδρας, που δεν ξέρουμε την ταυτότητά τoυ. Είναι μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας. Είναι ένα ανθρώπινο ράκος που έφτασε εκεί, παλεύοντας με τα κύματα για 17 μέρες. Είναι ένας ξένος σε μια αφιλόξενη χώρα. Εδώ, στην ξένη ακτή που δεν διάλεξε, του ορίστηκε να αναζητήσει και να ξαναβρεί το σώμα, το πρόσωπο και το όνομά του.

Τον παίρνουν στο παλάτι, του προσφέρουν φαγητό. Ο τυφλός αοιδός Δημόδοκος τραγουδά Ιλιάδα μπροστά του, και ο ξένος βάζει τα κλάματα, γιατί ακούει να τραγουδούν τη ζωή του, τον πόνο του. Ο Αλκίνοος, ο βασιλιάς των Φαιάκων του ζητά να αποκαλύψει ποιος είναι. Στην προτελευταία φράση της ραψωδίας θ, μαθαίνουμε τελικά ότι ο ξένος είναι ο Οδυσσέας.

Συναντήσαμε τον Μιχαήλ Μαρμαρινό και μιλήσαμε για την παράσταση που σκηνοθετεί, για τις συγκεκριμένες ραψωδίες, τη δύναμη και τη σημασία του ομηρικού έπους, για την έννοια του ξένου τότε και τώρα. Ο ίδιος αποκαλεί αυτό το σκηνικό εγχείρημα, μια επίσκεψη στον κόσμο του Ομήρου, μια επιστροφή στις πηγές.

«Η σχέση μου με τα έπη και την Οδύσσεια μετρά πάρα πολλά χρόνια. Η Νέκυια, που ανέβασα πριν από 10 χρόνια, είναι από μόνη της μια κατηγορία. Είναι μια σχέση που την αναζητάει ο άνθρωπος με πάρα πολλούς τρόπους, πολλές φορές άτσαλους και λοξούς, πολλές φορές με τραγούδια και με θρύλους. Όλους μας ενδιαφέρει τι γίνεται με το μετά. Φέτος πάμε σε μια άλλη στιγμή από την Οδύσσεια, όπου μιλάμε για ένα πρόσωπο που δεν ξέρουμε ποιο είναι. Δηλαδή μιλάμε για τον ξένο και την έννοια του ξένου. Στις ραψωδίες ζ, η και θ, τη λεγόμενη Φαιακία, συναντάμε ένα έκβρασμα της θάλασσας, που το βρίσκουν συμπτωματικά κάποιες κοπέλες σε μια αμμουδερή ακτή, δίπλα σε ένα ποτάμι. Το συναντούν σε ύπνο, καθώς κοιμάται για μιάμιση μέρα.

Είναι ένας ξένος με ο,τι προκαλεί αυτή η λέξη με το οξύτατο σύμφωνο στην αρχή της. Αυτό το ξεβρασμένο, γυμνό σώμα μοιάζει πολύ με όσα περιγράφουν τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ που ακούμε πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια, για ανθρώπους που φτάνουν στις ακτές μας και βρίσκονται στο όριο μεταξύ ζωής και θανάτου. Έτσι ξεκινά η ιστορία μας αλλά και η συγκεκριμένη ραψωδία που περιγράφει έναν άνθρωπο που ζητά έλεος. Αυτή είναι η εκκίνηση. Όταν λοιπόν στο έπος για 1300 στίχους, μετά από αυτή την εκκίνηση, δεν μαθαίνουμε ποιο είναι το πρόσωπο που φτάνει σε μια κοινωνία που δεν είναι φιλική προς τους ξένους, όπως ομολογεί η Ναυσικά, μας ενδιαφέρει πάρα πολύ αυτή η περιπέτειά του, τι θα του συμβεί.

Πού συναντά ο μύθος και το έπος, το σήμερα; Πώς αυτός ο ξένος συνεχίζει τη διαδρομή του στο πέρασμα των αιώνων και εξακολουθεί να ναυαγεί στην ακτή κάποιου ελληνικού νησιού;

Σ’ αυτή την περιοχή των τριών ραψωδιών, συμβαίνει να κινείται ένα συνταρακτικό κείμενο, εξαίρετα ποιητικό. Βρίσκεται ανάμεσα σε μια εικόνα αναγνωρίσιμου ρεπορτάζ και στο μύθο. Αυτή η συνύπαρξη είναι συνταρακτική. Είναι συνταρακτική για εμάς που δουλεύουμε με αυτό το κείμενο και θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ελκυστική για ένα κοινό που θέλει να μοιραστεί αυτό το πράγμα. Η έννοια του μυθικού συνίσταται στην αέναη διάρκεια και ισχύ του. Νομίζω ότι δεν υπάρχει μετατόπιση από την εποχή του μύθου, του έπους με το σήμερα. Αυτό είναι το συναρπαστικό: Είναι σαν να βλέπω μια εικόνα ρεπορτάζ να ταξιδεύει στο χρόνο, από τότε μέχρι σήμερα.

Αυτός είναι κι ένας λόγος που χαζεύουμε την περιπέτεια εκείνου του ξένου, που είναι ένας ξένος του παρόντος. Ο ξένος είναι πάντα μια οντότητα του παρόντος, του τρέχοντος παρόντος. Πολύ έντονη. Γι’ αυτό και μπορεί να είναι μυθική έννοια, γιατί ταξιδεύει στον χρόνο χωρίς αποσκευές. Είναι η ίδια, αναλλοίωτη έννοια. Τώρα αυτό που αλλάζει είναι η σχέση των κοινωνιών. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει στιγμή στην προσωπική ιστορία του καθενός μας που να μην είχε αισθανθεί, έστω και σε μικρή κλίμακα κατ’ αναλογίαν, αυτό το αίσθημα της ξενότητας, της αποξένωσης, ενός κινδύνου ύπαρξης ή συνύπαρξης. Ή, αν δεν το έχει αισθανθεί, καμιά Ιστορία δεν του υπόσχεται ότι δεν μπορεί να του τύχει.

Όπως τόνισες κι εσύ, ζούμε σε μια εποχή, που από την μία μέρα στην άλλη, μπορούμε να γίνουμε όλοι πρόσφυγες, ξένοι σε έναν άλλο τόπο, ναυαγοί στην ίδια μας τη ζωή. Το πρόβλημα εξακολουθεί να παραμένει έντονο. Ο περισσότερος κόσμος μοιάζει να βλέπει όλο αυτό με αδιαφορία και αποστασιοποίηση. Ποια είναι η δική σου άποψη;

«Με απασχολεί πολύ ο ουμανισμός στην εποχή μας. Ο ξένος, ο πρόσφυγας είναι διαρκώς στα παρελκόμενα της δημοσιογραφικής καθημερινότητας, του ρεπορτάζ. Το κακό με αυτό το σύστημα πληροφοριών είναι ότι νομίζουμε ότι αφορά πάντα άλλους. Και αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό, διότι η πληροφορία απομακρύνει το αίσθημα, αποξενώνει από το αίσθημα. Ακυρώνει με έναν τρόπο μια θεμελιώδη λειτουργία του ανθρώπου, που έχει να κάνει με τις μεγάλες ιστορίες, με τις αφηγήσεις. Είναι μια λειτουργία που την είχε η κοινωνία παλιότερα, που ήταν πιο ενεργητική. Οι άνθρωποι μαζεύονταν για να ακούσουν ιστορίες, όπως συνέβαινε με το τραγούδισμα των επών. Αυτό δεν είναι μακριά από κάποια πανηγύρια στα χωριά που μαζεύονται για να τραγουδήσουν και να πουν ιστορίες.

Σήμερα έχουμε έναν βομβαρδισμό πληροφοριών και ειδήσεων. Όλα τα ψάχνουν ως πληροφορία και φυσικά ως κέρδος, είτε από την πληροφορία είτε από το οτιδήποτε. Αυτή η ενασχόληση λοιπόν με την έννοια του ξένου, μέσα από το έπος κιόλας, είναι μια ευκαιρία να δούμε την ενσυναίσθηση, μέσα από την περιπέτεια ενός άλλου. Κι αν η λέξη ξένος είναι βαριά για μας και συγκεντρώνει και μια δεύτερη σημειολογία γύρω της, που μπορεί να είναι πιο πολιτική, πιο διακρατική, αυτό που πρέπει να σκεφτόμαστε, είναι τον άλλο σε δύσκολη θέση. Σε κάτι βοηθάει αυτή η ενσυναίσθηση, ή η συναίσθηση ότι από κάπου μπορείς να κρατηθείς, ότι κάπου μπορείς να πατήσεις. Λίγο αν προσφέρει η παράσταση στο επίπεδο του «ορατού προϊόντος», είναι κάτι».

Πώς αντιμετωπίζει αυτή η κοινωνία της εποχής του Χαλκού τον ξένο; Ποιο είναι το καθήκον της απέναντι σε αυτούς που φτάνουν αδύναμοι από μακριά;

«Αυτό που μένει κι αυτό που έχει σημασία είναι πραγματικά η περιπέτεια του ξένου μέσα σε μια κοινωνία, που είναι αντιφατική και δεν είναι φιλική προς τους ξένους. Ταυτόχρονα όμως έχει αυτήν την εσωτερική σύγκρουση και καθήκον απέναντι στην ξενότητα. Διότι υπάρχουν και θεοί που κοιτάνε. Η Εποχή του Χαλκού είχε έναν πολιτισμό απέναντι στον ξένο, ο οποίος εγχέεται από την πολύ ισχυρή εντύπωση - στα όρια του θρησκευτικού - ότι οι φτωχοί και οι ξένοι είναι απεσταλμένοι από τον Δία. Δηλαδή ένας ξένος με έναν τρόπο εκπροσωπεί πιθανόν τη θεότητα. Είναι μια δοκιμασία γι’ αυτούς στους οποίους φτάνει, πέρα από τις δοκιμασίες που βιώνει και ο ίδιος φθάνοντας σε μια κοινωνία που δεν γνωρίζει. Νομίζω πως αυτό είναι από τα πρώτα συναρπαστικά πράγματα για να παρακολουθήσουμε την περιπέτεια ενός ξένου σε μια εποχή, πολύ πριν από το αρχαίο δράμα.

Η εποχή του Χαλκού μπορεί να μας διδάξει πολλά πράγματα γι’ αυτό το θέμα. Είχε έναν τρόπο λοιπόν να αντιμετωπίζει, να περνάει μέσα από τη φύση και την πραγματικότητα, διότι είχε μια καλύτερη σχέση με τη θεότητα. Η σχέση με τη Θεότητα δεν έχει πάψει να υπάρχει, οτιδήποτε πρόσωπο κι αν παίρνει. Τότε είχαν τότε μια πιο πραγματική σχέση με τη φύση, με τις ενορμήσεις τους, με τα πράγματα. Τα εσωτερικά τους διλήμματα ήταν η παρέμβαση του Θεού, της θεότητας ας πούμε. Εμάς μας πήρε κάτι αιώνες για να ανακαλύψουμε την ψυχανάλυση, μπας και ξαναβρούμε αυτή τη διάσπαση του εαυτού. Να τον σπρώξουμε λίγο, όπως τις συμπληγάδες, μπας και πλησιάσουν και ενωθούν λίγο ελαφρώς. Αυτοί το έχουν καταφέρει. Θεωρώ ότι δεν ξέρουμε το έπος, δεν το γνωρίζουμε. Είναι από αυτά τα πράγματα που έχουμε την εντύπωση, επειδή γεννηθήκαμε σε παρόμοιους τόπους με τη γένεσή του, ότι είναι και κτήμα μας. Δεν είναι ακριβώς κτήμα μας».

Υπάρχει ένας εσωτερικός και εξωτερικός νόστος στην περίπτωση του Οδυσσέα, σε συγκεκριμένες ραψωδίες. Τι του προσφέρει αυτή η περιπέτεια και τι προσφέρει σε μας που παρακολουθούμε τη διαδρομή του;

«Θα διορθώσω τον όρο. Δεν μιλάμε για τον Οδυσσέα. Μιλάμε για έναν ξένο. Στην προτελευταία φράση του έργου μαθαίνουμε το όνομά του, μέσα από αυτό που λέμε περιπέτεια. Είναι η διαδρομή του από τη στιγμή που εκβράστηκε σε αυτή την ακτή, μέχρι το τέλος της ραψωδίας θ. Αυτή η διαδρομή είναι μια διπλή μυητική περιπέτεια: πώς να συμπλεύσει με τους ξένους και πώς να συναντήσει ξανά τον εαυτό του, μια ταυτότητα του εαυτού του, η οποία είναι χαμένη και η οποία συνήθως ο ξένος στον ξένο τόπο την απεμπολεί, αν δεν την αρνείται. Είναι αναμφίβολα επώδυνο. Πάντα η περιπέτεια είναι μια μυητική διαδικασία και εσωτερική και εξωτερική.

Ο ξένος θέλει πάντα να φτάσει κάπου και κατά κανόνα δεν ξέρει ποτέ πού έφτασε. Μπορεί να φαντάζεται κάτι άλλο. Ακόμη κι αυτοί που έρχονται οικεία βουλήσει, δεν γνωρίζουν τον τόπο, πού έχουν ακριβώς βρεθεί. Έχεις μια ιδέα και πας, γιατί εκεί που ήσουν ήταν χειρότερα από εκεί που φτάνεις, από το παντελώς άγνωστο. Φανταστείτε τι τόλμη χρειάζεται για να φύγεις από κάτι που γνωρίζεις για να πας σε κάτι εντελώς άγνωστο, που φαντάζεσαι ότι μπορεί να είναι καλύτερο, αλλά μπορεί να είναι και βαθιά χειρότερο. Δεν το ξέρεις. Όταν φτάνεις λοιπόν κάπου, σε αυτό το νέο τόπο, είσαι ξένος. Το πρώτο όριο της ξενότητας είναι η γλώσσα. Δεν κατοικείται από το ξένο».

Η εικόνα του ξένου, που ναυαγεί στις ακτές μιας χώρας είναι τόσο οικεία σε όλους μας τα τελευταία χρόνια. Μπορεί η σκηνική εμπειρία του έπους να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε περισσότερο το δράμα και τη δυσχερή θέση αυτού που φτάνει, χωρίς τίποτε, σε μια χώρα;

«Θεωρώ ότι το έπος μας μαθαίνει να αναπνέουμε καλύτερα. Δεν ξέρουμε τι μας μαθαίνει. Ξέρω τι μας θυμίζει. Και η δική μας διαδρομή μέσα στο έπος, είναι μια διαδρομή αναγνώρισης, όπως η περιπέτεια του ξένου. Κι εμείς ξένοι είμαστε στο έπος. Το επισκεπτόμαστε σ’ έναν ξένο τόπο κι έχουμε τη δική μας περιπέτεια μέσα του. Ακόμα και αναγνωστικά μιλώντας. Εντός του, είμαστε ξεναγοί του εαυτού μας. Και αυτός ο ξένος, σ’ αυτή τη διαδρομή και μέσα από τον ορυμαγδό των δακρύων που δυο φορές τον πήραν παραμάζωμα, αναγνωρίζει τον εαυτό του.

Αναγνωρίζοντας τον εαυτό του μέσα από την περιπέτεια της δικής του φύσης στη συνέχεια και αναπτύσσοντας τις λεπτομέρειες στην αφήγηση του αοιδού, αναγνωρίζεται από την κοινότητα. Πιο πολύ θα έλεγε κανείς ότι το έπος μας βοηθάει στην έννοια της προσωπικής και της συλλογικής, με έναν τρόπο, αναγνώρισης και λιγότερο ότι μας μαθαίνει κάτι. Βεβαίως δευτερογενώς, μας μαθαίνει. Η οποιαδήποτε περιπέτεια μας μαθαίνει κάτι, γιατί εκεί στο έπος, σε μια γλώσσα που τα λόγια πετούν σαν τα πουλιά, έχεις πολλά να γνωρίσεις για τον εαυτό σου, αν όχι να μάθεις».

Η παράσταση «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού κάνει πρεμιέρα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 11 & 12 Ιουλίου. Στις 18 & 19 Ιουλίου θα παρουσιαστεί στο Αμφιθέατρο Μακάριος Γ΄, στην Λευκωσία και στις 25 &26 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο Κουρίου. Τον Αύγουστο ακολουθεί περιοδεία σε διάφορα θέατρα της Ελλάδας.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση: Δημήτρης Μαρωνίτης

Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός

Δραματουργική επεξεργασία: Ελένη Μολέσκη- Μιχαήλ Μαρμαρινός

Σκηνογραφία: Γιώργος Σαπουντζής

Σχεδιασμός κοστουμιών: Ελευθερία Αράπογλου

Μουσική σύνθεση: Άντης Σκορδής

Χορογραφία: Gloria Dorliguzzo

Σχεδιασμός φωτισμού: Ελευθερία Ντεκώ

Μάσκες: Μάρθα Φωκά

Α΄ βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Μολέσκη

Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Αλεξία Παραμύθα

Βοηθός σκηνογράφου: Kατερίνα Ζυρπιάδου

Βοηθός ενδυματολόγου: Ερνέστα Χατζηλεμονίδου

Βοηθός χορογράφου: Στέλλα Μαστοροστέριου

Βοηθοί φωτισμού: Νάσια Λάζου, Σωτήρης Ρουμελιώτης

Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Μπάρλας

Συνεργάτης από πλευράς ΚΘΒΕ για σκηνικά και κοστούμια: Δανάη Πανά

Oργάνωση παραγωγής: Εύα Κουμανδράκη

Φωτογραφίες: Mike Rafail (That Long Black Cloud)

Πρωταγωνιστούν:

Ξένος

Χάρης Φραγκούλης

ΕΜΕΙΣ / ΦΑΙΑΚΕΣ

Κλέλια Ανδριολάτου Ναυσικά

Γαλάτεια Αγγέλη Νύμφη, κόρη κάποιου Δύμαντα, θεά Αθηνά

Ερατώ Μαρία Μανδαλενάκη Νύμφη, φίλη της Ναυσικάς- συνομήλικη

Χριστίνα Μπακαστάθη Νύμφη, φίλη της Ναυσικάς- συνομήλικη

Στέλλα Παπανικολάου Νύμφη, φίλη της Ναυσικάς- συνομήλικη

Ηλέκτρα Γωνιάδου θεά Αθηνά, γυναίκα των Φαιάκων

Κλειώ Δανάη Οθωναίου θεά Αθηνά, γυναίκα των Φαιάκων

Έλενα Τοπαλίδου Αρήτη

Χρήστος Παπαδημητρίου Αλκίνοος

Γιάννης Χαρίσης Εχένηος, Αρχηγός και Σύμβουλος των Φαιάκων

Φωτεινή Τιμοθέου Ευρυμέδουσα, γυναίκα των Φαιάκων

Νίκος Καπέλιος Αρχηγός και Σύμβουλος των Φαιάκων, κραυγή του Ηφαίστου

Γιάννης Βάρσος Ευρύαλος, νέος των Φαιάκων

Νικόλας Γραμματικόπουλος Κλυτόνηος, νέος των Φαιάκων

Νεκτάριος Θεοδώρου Ελατρεύς, Αρχηγός και Σύμβουλος των Φαιάκων

Κωστής Καπελλίδης Aμφίαλος, θεά Αθηνά, κήρυκας, Άρης, νέος των Φαιάκων

Νίκος Κουκάς Λαοδάμας, νέος των Φαιάκων

Τίτος Μακρυγιάννης Θόων, νέος των Φαιάκων

Γιάννης Τομάζος Άλιος, νέος των Φαιάκων

Λένια Ζαφειροπούλου Τυφλός Αοιδός (Δημόδοκος, Αφροδίτη)

Μουσικοί επί σκηνής- τσέλο: Εύη Καζαντζή, Άλμπα Λυμτσιούλη, Αλίκη Μάρδα

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

NOVA| Public |Βιβλιοπωλείο Ευριπίδης |ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ| ntng.gr |

Προπώληση:aefestival.gr | Τηλεφωνικά: 2118008181 | Πλατεία Συντάγματος (info point Δήμου Αθηναίων) | Ωδείο Ηρώδου Αττικού

Πληροφορίες: tickets.aefestival

«ζ-η-θ, ο ξένος»-ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ

Παρασκευή 11 & Σάββατο 12/07, στις 21.00

Διακεκριμένη Ζώνη: 55€

Α΄ Ζώνη: 50€

Β΄ Ζώνη: 30€

Β΄ Ζώνη: Μαθητικό έως 18 ετών: 13€, Άνω των 65 ετών: 22€, Ομαδικό εισιτήριο:22€

Άνω Διάζωμα: 25€, 20 €, 15€ {Περιορισμένης Ορατότητας: 10€, Νεανικό (έως 28 ετών), για πολύτεκνους (γονείς και παιδιά): Μείωση 20% επί της αρχικής τιμής, Ομαδικό εισιτήριο: 15€}

ΑΜΕΑ: 5€, Άνεργοι: 5€ (Στο Άνω Διάζωμα με την επίδειξη της σχετικής κάρτας)

Δημότες Λυγουριού: Άνω Διάζωμα (Παρασκευή 11/07): 5€

Ατέλειες ΣΕΗ & θεατρολόγων: Άνω Διάζωμα

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ

ΙΟΥΛΙΟΣ

• Παρασκευή 11 & Σάββατο 12 Ιουλίου- Επίδαυρος, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

• Παρασκευή 18 & Σάββατο 19 Ιουλίου– Κύπρος, Αμφιθέατρο Μακάριος Γ’, Σχολής Τυφλών

• Παρασκευή 25 & Σάββατο 26 Ιουλίου- Κύπρος, Αρχαίο Θέατρο Κουρίου

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

• Τετάρτη 6 Αυγούστου- Δωδώνη, Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης

• Σάββατο 9 Αυγούστου- Φίλιπποι, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων (68ο Φεστιβάλ Φιλίππων)

• Τετάρτη 13 Αυγούστου - Δίον, Αρχαίο Θέατρο Δίου (Φεστιβάλ Ολύμπου)

• Σάββατο 23 Αυγούστου - Ν. Μουδανιά, Αμφιθέατρο Ν. Μουδανιών

• Πέμπτη 28 Αυγούστου- Κιλκίς, Θέατρο Λόφου Αγ. Γεωργίου Δήμου Κιλκίς

• Κυριακή 31 Αυγούστου- Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους (11ο Φεστιβάλ Δάσους)