Θεσσαλονίκη: Τούρκοι αντικαθεστωτικοί μιλούν για όσα πέρασαν στη χώρα τους

Θεσσαλονίκη: Τούρκοι αντικαθεστωτικοί μιλούν για όσα πέρασαν στη χώρα τους
Από Hans von der Brelie
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
Αντιγραφή/Επικόλληση το λινκ του βίντεο πιο κάτω:Copy to clipboardCopied

Τούρκοι αιτούντες άσυλο στην Ελλάδα μιλούν για τις καταστάσεις που βίωσαν στην πατρίδα τους, μετά το πραξικόπημα του 2016

Μετά το αποτυχημένο τουρκικό πραξικόπημα ενάντια στην κυβέρνηση Ερντογάν και τη μαζική καταστολή του θρησκευτικού κινήματος Γκιουλέν, η Θεσσαλονίκη υποδέχεται τον τελευταίο καιρό αρκετούς Τούρκους πολίτες που διώκονται από την Τουρκία και αιτούνται πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα. Πολλοί από αυτούς είναι δάσκαλοι, δημόσιοι υπάλληλοι και επιχειρηματίες. Εγκαταλείπουν την γειτονική χώρα, αναζητώντας ασφάλεια και προστασία από τις διώξεις στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια. Θέλουν να κάνουν μια νέα αρχή στην Ελλάδα. Η Τουρκία χάνει σταθερά ένα μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης της που είναι μορφωμένη.

Χιλιάδες Τούρκοι έχασαν τη δουλειά τους ή φυλακίστηκαν για υποτιθέμενους δεσμούς με το κίνημα Γκιουλέν. Χιλιάδες άλλοι επέλεξαν το δρόμο της φυγής στο εξωτερικό. Συναντήσαμε έναν από αυτούς, τον Μούσα, στη Θεσσαλονίκη.

Ο Μούσα Γιουτσέλ άνοιξε με τη γυναίκα του ένα μικρό εστιατόριο στο ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης. Πριν εγκαταλείψει την Τουρκία, ήταν πετυχημένος επιχειρηματίας στο χώρο των κατασκευών, ενώ παράλληλα συμμετείχε στο εποπτικό συμβούλιο που ήλεγχε τα σχολεία του Γκιουλέν στην Σινώπη. Όταν μετά το πραξικόπημα, ξεκίνησε το κυνήγι μαγισσών εναντίον των οπαδών του Γκιουλέν, ο Μούσα μπήκε στο στόχαστρο, παρόλο που δεν είχε καμιά σχέση με το πραξικόπημα του 2016. Έφυγε για την Ελλάδα. Περιμένει ακόμη απάντηση στην αίτηση ασύλου του, αλλά κατάφερε να πάρει άδεια εργασίας. Οι πελάτες του είναι κυρίως Έλληνες, αλλά δεν λείπουν και συμπατριώτες του πρόσφυγες:

«Κατηγορήθηκα ότι ήμουν μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης, ότι βοηθούσα οικονομικά και ήμουν ηγετικό στέλεχος του κινήματος Γκιουλέν. Κατά τη διάρκεια της έρευνας εναντίον μου, έμεινα στη φυλακή για οκτώ μήνες, λόγω αυτών των κατηγοριών. Η κατάσταση στην φυλακή ήταν πολύ δύσκολη. Ήμασταν στο ίδιο κελί με άλλα 22 άτομα. Ο χώρος προοριζόταν για 6 παιδιά. Ήταν ένα μικροσκοπικό κελί. Δεν είχαμε πολύ νερό και μας έδιναν ελάχιστο φαγητό. Δεν επιτρέπονταν τα βιβλία, ούτε καν το Κοράνι».

Η Αχσέν Σαφιγιέ Τοζάνογλου μας οδηγεί σε ένα μικρό μαγαζί για φιλανθρωπικούς σκοπούς, που διευθύνεται από υποστηρικτές του Γκιουλέν. Η Αχσέν σπούδασε χημεία. Φοίτησε σε ένα σχολείο του Γκιουλέν, στο Σιρνάκ, στα σύνορα Ιράκ-Τουρκίας. Κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος, μαζί με τον άνδρα της που είναι επίσης δάσκαλος, ζήτησαν από τους μαθητές τους να μείνουν ήρεμοι. Και οι δύο όμως έχασαν τη δουλειά τους και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Τουρκία: «Όταν διασχίσαμε τον ποταμό Έβρο, ήταν πολύ σκοτεινά. Κουβαλήσαμε στα χέρια την κόρη μας και χάσαμε όλα τα υπάρχοντά μας. Όταν φτάσαμε στην Θεσσαλονίκη, δεν είχαμε τίποτε. Σ' αυτό το μέρος, βρήκαμε μερικά ρούχα και άλλα στοιχειώδη για ανθρώπους που έχουν ανάγκη».

Παρότι ο πρόεδρος Ερντογάν κατηγορεί τον Φετουλάχ Γκιουλέν για το πραξικόπημα, ο Τούρκος ιμάμης που ζει εξόριστος στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1999, αρνείται οποιαδήποτε εμπλοκή σ' αυτό.

Ακολουθούμε την Αχσέν και την κόρη της Νέντα, στο Κέντρο Γυναικών Ίριδα, μια ΜΚΟ που υποστηρίζει περίπου 300 γυναίκες πρόσφυγες από 35 χώρες. Ο αριθμός των γυναικών από την Τουρκία, διαρκώς αυξάνεται όπως μας εξηγεί η πρότζεκτ μάνατζερ της Ίριδας, Κρίστα Κάλμπος: «Καλώς ήλθατε στο Κέντρο Γυναικών Ίριδα. Ελάτε μέσα. Μόλις χθες, εγγράψαμε τέσσερις νέες γυναίκες από την Τουρκία. Μερικές από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, που αντιμετωπίζουν τα μέλη της κοινότητάς μας είναι να αναγνωριστεί η εργασιακή τους εμπειρία και το μορφωτικό τους επίπεδο, ώστε να ξαναρχίσουν τη ζωή τους εδώ και να μπορέσουν να βρουν δουλειά. Επιπλέον, επειδή η πλειονότητα των μελών μας είναι μητέρες, τα παιδιά τους που πάνε σε ελληνικά σχολεία, αγωνίζονται να μάθουν τη γλώσσα».

Μετά το πραξικόπημα, η Αχσέν και ο άνδρας της τέθηκαν υπό κράτηση με άλλους 77.000 πολίτες που θεωρήθηκαν ύποπτοι τρομοκρατίας. Έμειναν στη φυλακή ένα έτος. Έπρεπε να αφήσει το μωρό της, που ήταν 15 μηνών σε συγγενείς της. Αλλά υπήρξαν και χειρότερα: «Δεν πιστεύω ότι υπάρχει πλέον ανεξάρτητη δικαιοσύνη στην Τουρκία. Στη φυλακή, η πιο δύσκολη κατάσταση που είδα ήταν μια γυναίκα με το 30 ημερών παιδί της. Δεν είχε πολύ γάλα γι' αυτό. Το μωρό ήταν πολύ αδύνατο. Δεν μπορούσε να ταΐσει καλά το παιδί της».

Συναντούμε τον Μπεκίρ Τσαγίρ σε ένα χωριό. Δούλευε ως καθηγητής υπολογιστών σε ένα σχολείο που είχε σχέση με το κίνημα Γκιουλέν. Μετά το πραξικόπημα, 150.000 δάσκαλοι απολύθηκαν, λόγω υποτιθέμενων δεσμών με το δίκτυο Γκιουλέν. Ανάμεσά τους ήταν και ο Μπεκίρ. Η Ελλάδα προσέφερε προστασία στον πρώην δάσκαλο και η οικογένειά του στηρίζεται οικονομικά από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες: «Την 1η Σεπτεμβρίου, απολύθηκα με το προεδρικό διάταγμα 672. Μαζί μου, άλλοι 62.000 Τούρκοι πολίτες απολύθηκαν από τη δουλειά τους. Μου έβαλαν τη στάμπα του εγκληματία. Δεν μου δόθηκε το δικαίωμα να υπερασπίσω τον εαυτό μου. Ήταν σαν να ζούσα μια μορφή κοινωνικού θανάτου. Όταν απολύθηκα, δύο πρώην δικηγόροι μου συνελήφθησαν επίσης. Από το μέρος μου ζούσα τότε, τηλεφώνησα σε 11 δικηγόρους. Οι 10 αρνήθηκαν κατηγορηματικά έστω και να δουν την υπόθεσή μου. Η Τουρκία έχει γίνει πλέον μια απόλυτη δικτατορία».

Ο Μπεκίρ γνωρίζει απέξω το κοράνι. Κάθε μέρα διαβάζει 20 σελίδες. Είναι βαθιά θρησκευόμενος και θεωρεί ότι η εκπαίδευση πρέπει να είναι βασική προτεραιότητα όλων των ανθρώπων: «Αυτά τα δύο βιβλία είναι για τον προφήτη Μωάμεθ. Το ένα είναι γραμμένο από τον Φετουλάχ Γκιουλέν. Και τα δύο βιβλία θεωρούνται σήμερα αποδείξεις εγκληματικής δραστηριότητας στην Τουρκία. Όταν ήμουν ακόμη εκεί, έπρεπε να θάψω επτά μεγάλες τσάντες με βιβλία. Πολλοί οδηγήθηκαν στη φυλακή, επειδή βρέθηκαν στην κατοχή τους αυτά τα βιβλία».

Η Γιασμίν Ατίκ ήταν διευθύντρια σε ένα μαθητικό κοιτώνα, που συνδεόταν με το κίνημα Γκιουλέν. Και ήταν εθελόντρια σε αρκετές φιλανθρωπικές οργανώσεις που είχαν σχέση με τον ιμάμη. Όλα αυτά τα σχολεία, οι ομάδες και οι ΜΚΟ ήταν απόλυτα νόμιμες, μέχρι το πραξικόπημα. Μετά άρχισε η άγρια κυβερνητική καταστολή των Γκιουλενιστών και όλα άλλαξαν. Η Γιασμίν ήταν έγκυος εκείνη την περίοδο: «Τα σχολεία που δουλεύαμε έκλεισαν. Υπήρχαν εντάλματα σύλληψης εναντίον μας, οπότε δεν μπορούσαμε να πάμε σε κάποιο νοσοκομείο. Όταν πας στο νοσοκομείο, σε βάζουν στη βάση δεδομένων και έτσι μπορούν να σε βρουν και να σε συλλάβουν. Γι' αυτό για να αποφύγουμε αυτόν τον κίνδυνο, γέννησα στο σπίτι. Όταν οι μαίες ήρθαν νωρίς το πρωί, μου είπαν να μην φωνάξω κατά τη διάρκεια της γέννησης. Το ήξερα. Τα επόμενα δύο χρόνια, κάθε μέρα ζούσαμε με το φόβο ότι θα μας συλλάβουν».

Όλοι αυτοί οι χιλιάδες Τούρκοι πολίτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, γιατί ήταν στη μαύρη λίστα. Το 2018, 25.000 Τούρκοι έκαναν αίτηση για άσυλο στην Ε.Ε., μια αύξηση δηλαδή 50% σε σχέση με το 2017. Η Γερμανία είναι η χώρα που προτιμούν περισσότερο και ακολουθεί η Ελλάδα. Η έξοδος συνεχίζεται. Στους τέσσερις πρώτους μήνες του 2019, 1682 αιτήσεις για άσυλο από Τούρκους έχουν υποβληθεί στη χώρα μας.

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Ανταπόκριση των γαλλικών αρχών σε μαζικές επιθέσεις

«Άνεμος (κλιματικής) αλλαγής» στη Γερμανία

Κύπρoς: Το χαλούμι στη νέα εποχή (ΠΟΠ) και η γέφυρα με τους Τουρκοκύπριους